مخالفان رفتن امام حسین

این مدخل زیرشاخهٔ بحث امام حسین است. مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد

ابوبکر بن عبدالرحمان

در کتاب الطبقات الکبری (الطبقة الخامسة من الصحابة) آمده است که: ابوبکر بن عبدالرحمان بن حارث بن هشام، نزد حسین (ع) آمد و به ایشان گفت: ای پسرعمو! خویشاوندی، مرا به مهر آورده است و نمی‌دانم جایگاهم نزد تو برای نصیحت چیست؟ فرمود: «ای ابوبکر! تو اهل فریب نیستی و اتهامی نداری. پس بگو». ابوبکر گفت: دیدی که مردم عراق با پدر و برادرت چه کردند و اینک، آهنگ حرکت به سوی آنان داری؟! آنان، بردگان دنیایند و کسانی که به تو وعده یاری داده‌اند، با تو خواهند جنگید و آنکه تو را بیشتر از کسی که به او کمک می‌کند، دوست دارد، نیز رهایت خواهد کرد. پس خدا را درباره خودت، به یادت می‌آورم [که جانت را به خطر نیندازی]. حسین (ع) فرمود: «خدا به تو پاداش نیک دهد، عموزاده! در رأی خود، اندیشیده بودی. هر چه خدا بخواهد، همان می‌شود». ابوبکر گفت: ما از آن خداییم و شهادت ابا عبدالله را به حساب خدا می‌گذاریم.

ابو محمد واقدی و زرارة بن جلح

ابو محمد واقدی و زرارة بن جلح نقل می‌کنند: سه شب پیش از آنکه حسین (ع) آهنگ عراق کند، با او دیدار کردیم و از سستی مردم کوفه برایش گفتیم و این که دل‌هایشان با او و شمشیرهایشان، بر ضد اوست. حسین (ع) با دستش به آسمان، اشاره کرد و درهای آسمان، گشوده شدند و شماری از فرشتگان - که جز خدا آنان را نمی‌شمارد- فرود آمدند و فرمود: «اگر نزدیکی اشیا و از میان رفتن پاداش نبود، با این فرشتگان با آنان می‌جنگیدم؛ ولی می‌دانم که آنجا قتلگاه من و یارانم است و جز فرزندم علی، کسی از دست آنان نجات نمی‌یابد».

ابو سعید خدری

از ابو سعید خدری نقل است: حسین (ع) در رفتن، بر من چیره شد. در آن حال به وی گفتم: از خدا پروا کن و در خانه‌ات بنشین.

ابو واقد لیثی

ابو واقد لیثی این چنین نقل کرده: خبر بیرون رفتن حسین (ع) به من رسید. در [منزلگاه] ملل به او رسیدم. او را به خدا سوگند دادم که بیرون نرود و قیام نکند؛ زیرا او در جایی که نباید، قیام می‌کرد و خود را به کشتن می‌داد. او فرمود: «باز نمی‌گردم».

احنف بن قیس

از ابوبکر بن عیاش نقل شده: وقتی به احنف خبر رسید که حسین (ع) تصمیم به قیام دارد، به او نوشت: «شکیبا باش که وعده خدا، حق است و آنان که یقین ندارند، تو را به خفت نکشانند»».

ام سلمه

در کتاب الخرائج و الجرائح آمده است که: چون حسین (ع) آهنگ عراق کرد، ام سلمه به ایشان گفت: به عراق نرو که از پیامبر (ص) شنیدم که می‌فرمود: «فرزندم حسین، در سرزمین عراق کشته خواهد شد». در نزد من، خاکی است که آن را در تنگی شیشه‌ای به من داد. حسین (ع) فرمود: «البته - به خدا سوگند - من کشته می‌شوم. اگر به سوی عراق هم نروم، باز هم مرا می‌کشند».

طرماح بن عدی

از جمیل بن مرثد (از بنی معن)، در باره طرماح بن عدی نقل است که: طرماح به حسین (ع) نزدیک شد و به ایشان گفت: به خدا سوگند، می‌نگرم؛ ولی کسی را همراه تو نمی‌بینم و اگر جز اینان که همراه تو می‌بینم، کسی با تو نجنگد، بسنده است. یک روز پیش از بیرون رفتن از کوفه و آمدن نزد تو، در آن سوی کوفه، جمعیتی را دیدم که تا آن روز، یک جا چنین جمعیتی را ندیده بودم. پس درباره آنان پرسیدم. گفته شد: گرد هم آمده‌اند تا رویگردان شوند [و بیعت بشکنند] و پس از آن در پی حسین، رهسپار شوند. به خدا سوگند که اگر می‌توانی به اندازه یک وجب به سوی آنان پیش نیایی، این کار را انجام بده. پس اگر می‌خواهی به سرزمینی بروی که خداوند، تو را از آنان باز دارد تا در کار خویش بیندیشی و وضعیت برایت روشن گردد، پس حرکت کن تا تو را بر ستیغ کوه ما -که اجأ نام دارد- فرود آورم؛ قله‌ای که - به خدا سوگند - ما را از پادشاهان غسان و حمیر و نیز از نعمان بن منذر و از سیاه و سرخ، ایمن داشته است. به خدا سوگند که اگر بر ما خواری فرود آید، با تو راه می‌افتم تا تو را در روستا[ی خودمان] فرود می‌آورم. آن‌گاه به دنبال مردانی از بنی اجأ و بنی سلمی از قبیله طی می‌فرستیم و به خدا سوگند، ده روز طول نمی‌کشد که سواره‌ها و پیاده‌ها از قبیله طی، نزد تو خواهند آمد. آن وقت، هر مقدار دوست داری، در میان ما اقامت فرما و اگر اتفاقی رخ دهد، من تضمین می‌کنم که بیست هزار جنگجوی طایی با شمشیر از تو دفاع کنند. به خدا سوگند که هرگز دستی به تو نمی‌رسد، تا زمانی که چشمی از آنان باز و بسته می‌شود [و زنده‌اند]. [[[حسین]] (ع)] به وی فرمود: «خداوند، به تو و مردمانت، پاداش خیر دهد! به راستی که میان ما و آنان، عهدی است که نمی‌توانیم بر هم زنیم و نمی‌دانیم که کار ما و آنان در پایان، به کدام سو می‌رود».

عبدالله بن جعفر

در کتاب الطبقات الکبری (الطبقة الخامسة من الصحابة) آمده است که: عبدالله بن جعفر بن ابی طالب، برای حسین (ع) نامه‌ای نگاشت و او را از مردم کوفه بر حذر داشت و او را به خدا سوگند داد که به سویشان نرود. حسین (ع) به او چنین نوشت: «من خوابی دیده‌ام و در آن خواب، پیامبر خدا (ص) به من فرمانی داد، که در پی آن می‌روم و کسی را از آن آگاه نمی‌سازم تا با آن، روبه‌رو شوم».

عبدالله بن عباس

از ابن عباس نقل شده: حسین (ع) درباره بیرون رفتن [از مکه، از من اجازه (نظر) خواست. گفتم: اگر بر من و تو عیب نبود، با دستانم بر سرت چنگ می‌انداختم [و نمی‌گذاشتم بروی]. پاسخ او، این سخن بود: «اگر در فلان جا کشته شوم، دوست‌تر می‌دارم تا این که به وسیله من، حرم خدا و پیامبر او شکسته شود». این سخن، مرا برای شهادت او راضی کرد.

عبدالله بن عمر

از شعبی اینگونه نقل شده است: چون حسین بن علی (ع) راهی عراق شد، به ابن عمر گفته شد: راستی برادرت حسین، رهسپار عراق شده است. این بود که نزد حسین (ع) آمد و او را به خدا سوگند داد و گفت: به راستی که مردم عراق، مردم بدی هستند و پدرت را کشتند و برادرت را [نیزه] زدند و چنین و چنان کردند. چون از او نومید شد، دست به گردن او آویخت و میان دو دیده‌اش را بوسید و گفت: تو را که کشته می‌شوی، به خدا می‌سپارم. از پیامبر خدا (ص) شنیدم که می‌فرمود: «خدا، دنیا را برای شما نخواسته است».

فرزدق

زبیر بن خریت نقل کرده است: از فرزدق شنیدم که گفت: حسین را در منزل ذات عرق دیدم که به کوفه می‌رفت. به من فرمود: «گمان می‌کنی مردم کوفه -که خورجینی از نامه‌هایشان نزد من است- چه می‌کنند؟». گفتم: رهایت می‌کنند. پس نرو. تو به سوی مردمی می‌روی که دل‌هایشان، با تو و دست‌هایشان، رو در روی توست. ولی او نپذیرفت.

محمد بن حنفیه

در کتاب الإرشاد آمده است که: حسین (ع) شب هنگام (شب یکشنبه، دو روز مانده از رجب)، به سوی مکه به راه افتاد و فرزندان، برادران، برادرزادگان و همه خانواده‌اش، جز محمد بن حنفیه، همراه او بودند. محمد بن حنفیه، چون دریافت که ایشان آهنگ بیرون رفتن از مدینه را دارد و خودش هم نمی‌داند که به کجا می‌رود، به وی گفت: برادر! تو محبوب‌ترین مردم و گرامی‌ترین آنان در نزد منی و دلسوزی را برای هیچ یک از مردم، جز برای تو، نگاه نمی‌دارم و تو، بدان سزاوارتری. از بیعت با یزید بن معاویه و از شهرها، تا آنجا که می‌توانی، چشم‌پوشی کن. سپس فرستادگانی به سوی مردم، گسیل دار و آنان را به سوی خود، فرا بخوان. پس اگر مردم از تو پیروی کردند و به بیعت تو در آمدند، خدا را بر آن، سپاس بگزار و اگر سراغ کسی جز تو رفتند، از دین و خرد تو، کاسته نمی‌شود و مردانگی و ارجمندی تو، بر باد نمی‌رود. من نگرانم که به یکی از این شهرها وارد شوی و مردم، دچار چنددستگی شوند: گروهی با تو و گروهی بر ضد تو، و با یکدیگر نبرد کنند و تو، هدف نخستین نیزه باشی و در آن صورت، بهترین همه این امت از نظر شخصیت فردی و پدر و مادر، خونش از همه پایمال‌تر و خانواده‌اش از همه خوارتر شود. حسین (ع) به او فرمود: «برادر! پس کجا بروم؟». گفت: مکه. پس اگر سرای آرامی بود، همان جا بمان و اگر تو را در آن، آرامش نبود، به رمل‌ها و ستیغ کوه‌ها پناه ببر و از شهری به شهری برو تا بنگری که سرنوشت مردم، چه خواهد شد. پس درست‌ترین تصمیم‌گیری تو، زمانی است که به استقبال حوادث و رخدادها بروی. امام (ع) فرمود: «برادرم! تو نیک‌خواهی و دل‌سوزی کردی و امید دارم که نظر تو، استوار و همراه توفیق باشد».

و در کتاب إثبات الوصیة آمده است که: محمد بن حنفیه، برای بدرقه حسین (ع) بیرون آمد و هنگام خداحافظی به او گفت: ای ابا عبدالله! خدا را، خدا را درباره خاندان پیامبر خدا، در نظر آور! حسین (ع) به او فرمود: «خدا، جز اسیر شدن آنان را نمی‌خواهد».

منابع

1. محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین