مذهب زیدیه در معارف و سیره امام هادی

مقدمه

فرقه زیدیه پس از امام حسین(ع) به امام بودن زید بن علی، پسر امام سجاد(ع)، اعتقاد پیدا کردند و توانستند با فراز و نشیب‌هایی که در تاریخ داشته‌اند تا به امروز به حیات خود ادامه دهند. این فرقه، تعریف خاصی از امام مطرح کردند که بر اساس آن، عالم، شجاع، سخی، قیام کننده برای امامت (قیام با شمشیر) و از نسل حضرت فاطمه(س) بودن، صفات اصلی امام بودند^[۱]. از این‌رو آنان امامت کسی را که به اقتضای شرایط و مصلحت جامعه شیعه دست به شمشیر بردن را جایز نداند، نمی‌پذیرند. از این‌رو، به امامت امامان پس از امام حسین(ع) اعتقادی ندارند.

این فرقه در زمان امام هادی(ع) نیز حضور داشتند؛ زیرا بر امام هادی(ع) و یارانشان و نیز برخی عقاید شیعه از سوی زیدیان انتقاد می‌شد. بنابراین لازم بود آن حضرت در برابر آنان موضع مشخصی داشته باشد و به گونه‌ای با آنان مقابله کند تا پیروان امام هادی(ع) دچار اشتباه یا شبهه نشوند. برای نمونه، به امامت رسیدن فرد در سنین کودکی با انتقاد زیدیه مواجه شده و به دنبال آن، امامت امام هادی(ع)، به عنوان مصداقی از این مسئله از نظر آنان پذیرفته نبود^[۲]. از این‌رو، هنگامی که یکی از اصحاب آن حضرت پرسید که دو همسایه دارد یکی زیدی و یکی ناصبی و چاره‌ای ندارد جز آنکه با آنان معاشرت داشته باشد، امام هادی(ع) هر دو را دشمن و در ردیف هم دانست و حتی آن زیدی را دشمن امامان(ع) معرفی کرد^[۳].^[۴]

منابع

پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، تاریخ اسلام بخش دوم ج۲

پانویس

↑ شهرستانی، الملل والنحل، ج۱، ص۱۵۴.
↑ رسی، الرد علی الرافضة، ج۱، ص۵۴۹.
↑ کلینی، روضه کافی، ج۸، ص۲۳۵.
↑ پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، تاریخ اسلام بخش دوم ج۲ ص ۱۹۴.

[1] شهرستانی، الملل والنحل، ج۱، ص۱۵۴.

[2] رسی، الرد علی الرافضة، ج۱، ص۵۴۹.

[3] کلینی، روضه کافی، ج۸، ص۲۳۵.

[4] پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، تاریخ اسلام بخش دوم ج۲ ص ۱۹۴.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]