نیایش بیست و سوم
مقدمه
این نیایش امام سجاد (ع) است هنگامی که از خداوند عافیت طلب می‌کرد. یکی از نعمت‌های ویژه خداوند بر ما انسان‌ها نعمت سلامتی و عافیت است؛ چرا که تمام فعالیت و نشاط و خدمت و عبادت ما در سایه عافیت امکان‌پذیر است. سلامتی نیز ابعاد و زوایای متنوع دارد که سلامت بدن، سلامت روح و سلامت فکر بعضی از آنهاست. توضیح آنکه "عافیت" معنی وسیع‌تری از تندرستی دارد. و آن عبارت است از سلامت از بیماری و مکروهات در بدن و باطن و دین و دنیا و آخرت. چه بسیار کسانی که بدنی سالم دارند اما روحی آلوده و فکری منحرف و چشمی ناپاک و دامنی پلید!
امام عارفان حضرت سجاد (ع) در این دعای کوتاه ۱۴ بار کلمه عافیت را به کار برده است. او در بند اول دعا این‌گونه از خدا می‌خواهد: «اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ أَلْبِسْنِي عَافِيَتَكَ...»؛ «بارخدایا، درود بفرست بر محمد و خاندان او؛ و جامه عافیت خویش بر تن من بپوش و مرا در عافیت خود فرو پوشان و در حصار عافیت خود جای ده و به عافیت خود گرامی دار و به عافیت خود بی‌نیاز فرمای و عافیت خود به من بخش و عافیت خود به من ارزانی دار و عافیت خود برای من بگستران و عافیت خود در خور من گردان و میان من و عافیت خود در دنیا و آخرت جدایی میفکن». «بارخدایا، درود بفرست بر محمد و خاندان او؛ و مرا عافیت ده، عافیتی کفایت کننده و شفابخش و عالی و افزاینده، عافیتی که از آن در تن من تندرستی زاید؛ عافیتِ این جهانی و آن جهانی».
چون نعمت عافیت برای امام خیلی مهم است التماس می‌کند و از خدا چنین می‌خواهد: «ای خداوند، بر من احسان نمای به اعطای تندرستی و امنیت و سلامت در دین من و جسم من. و مرا به ارزانی داشتن بصیرت دل و نفاذ امر و خشیت در برابر عظمت خودت و خوف از خودت بنواز و نیرویم ده بر طاعتی که بدان فرمان داده‌ای و اجتناب از هر معصیت که از آن نهی فرموده‌ای». «ای خداوند، بر من احسان نمای به اعطای نعمت ادای حج و عمره و زیارت قبر پیامبرت. صلوات تو و رحمت تو و برکات تو بر او و آلش باد - و زیارت خاندان پیامبرت - بر ایشان سلام باد - همواره تا هرگاه که مرا زندگی بخشیده‌ای در این سال و هر سال دیگر؛ زیارتی که مقبول و مشکور تو افتد و تو را در نظر آید و در نزد تو ذخیره روز بازپسین باشد».
خواستن نعمت اگر با شکر نعمت همراه باشد خداوند آن نعمت را تثبیت و تقویت و تکثیر می‌کند. امام زین العابدین (ع) به ما می‌آموزد که در کنار درخواست نعمت از خداوند توفیق شکر نعمت را هم بخواهیم: «ای خداوند، زبانم را به حمد خود و شکر خود و ذکر خود و ثنای نیک خود گویا کن و دریچه‌های دلم را در برابر مقاصد دین خود بگشای».
حضرت سجاد (ع) در پایان دعا به انواع بیماری‌ها و آسیب‌ها اشاره می‌کند: «ای خداوند، مرا و ذریه مرا از شیطان رجیم در پناه خود دار و از آسیب هر گزنده زهردارنده و هر بیم و هراس و بلا و چشم‌زخم در امان دار و از شر هر شیطان سرکش و هر پادشاه ستمگر کینه‌توز و هر مخدوم غرقه در ناز و نعمت و هر ناتوان و نیرومند و هر بلند پایه و فرومایه و هر خرد و کلان و هر نزدیک و دور و هر کس -از پریان و آدمیان- که به خلاف رسول تو و اهل بیت او برخاسته‌اند و هر جنبنده‌ای که زمامش به دست قدرت توست، پناه ده. تو که فرمانروای دادگر و راستکاری»[۱].[۲]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۷۵؛ قرآن حکیم ترجمه ناصر مکارم شیرازی.
- ↑ بهشتی، سید جواد، مقاله «نیایش بیست و سوم»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۴۶۸.