یا فتح یا شهادت

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

در فرهنگ عاشورا، هم شهادت “فتح” محسوب می‌شود، و هم فتح، فراتر از پیروزی نظامی است. بر اساس آموزش قرآنی إِحْدَى الْحُسْنَيَيْنِ، مجاهدان راه خدا چه بکشند و چه کشته شوند، پیروزند و پیروزی در سایۀ عمل به تکلیف است. شوق شهادت در اباعبدالله (ع) چنان بود که به فرمودۀ امام باقر (ع) روز عاشورا، نصرت الهی برای آن حضرت نازل شد و میان زمین و آسمان بود. حسین بن علی را مخیّر کردند که پیروز شود یا شهید گردد. وی شهادت و دیدار الهی را ترجیح داد: «لَمَّا نَزَلَ النَّصْرُ عَلَى الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ حَتَّى كَانَ بَيْنَ السَّمَاءِ وَ الْأَرْضِ ثُمَّ خُيِّرَ النَّصْرَ أَوْ لِقَاءَ الله فَاخْتَارَ لِقَاءَ الله»[۱]. آن حضرت، کشته شدن را هم پیروزی می‌دانست، چون هم به رستگاری ابدی می‌رسید، هم دین را زنده می‌کرد. امام حسین (ع) خود فرمود: «أَمَا وَ الله إِنِّي لَأَرْجُو أَنْ يَكُونَ خَيْراً مَا أَرَادَ الله بِنَا قُتِلْنَا أَمْ ظَفِرْنَا»[۲]. به خدا سوگند، امیدوارم آنچه را خداوند برای ما بخواهد، “خیر” باشد، چه کشته شویم، چه پیروز گردیم!

امام خمینی فرمود: “من امیدوارم به فوز إِحْدَى الْحُسْنَيَيْنِ نائل شوم، یا پیشرفت مقصود و اقامۀ عدل و حق، یا شهادت در راه آنکه حقّ است”[۳][۴].

منابع

پانویس

  1. اصول کافی، ج۱، ص۴۶۵.
  2. اعیان الشیعه، ج۱، ص۵۹۷.
  3. صحیفه نور، ج۴، ص۲۷۹.
  4. محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۵۰۹.