یا فتح یا شهادت

این مدخل زیرشاخهٔ بحث امام حسین است. مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

در فرهنگ عاشورا، هم شهادت “فتح” محسوب می‌شود، و هم فتح، فراتر از پیروزی نظامی است. بر اساس آموزش قرآنی ﴿إِحْدَى الْحُسْنَيَيْنِ﴾، مجاهدان راه خدا چه بکشند و چه کشته شوند، پیروزند و پیروزی در سایۀ عمل به تکلیف است. شوق شهادت در ابا عبدالله(ع) چنان بود که به فرمودۀ امام باقر(ع) روز عاشورا، نصرت الهی برای آن حضرت نازل شد و میان زمین و آسمان بود. حسین بن علی را مخیّر کردند که پیروز شود یا شهید گردد. وی شهادت و دیدار الهی را ترجیح داد: «لَمَّا نَزَلَ النَّصْرُ عَلَى الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ حَتَّى كَانَ بَيْنَ السَّمَاءِ وَ الْأَرْضِ ثُمَّ خُيِّرَ النَّصْرَ أَوْ لِقَاءَ الله فَاخْتَارَ لِقَاءَ الله». آن حضرت، کشته شدن را هم پیروزی می‌دانست، چون هم به رستگاری ابدی می‌رسید، هم دین را زنده می‌کرد. امام حسین(ع) خود فرمود: «أَمَا وَ الله إِنِّي لَأَرْجُو أَنْ يَكُونَ خَيْراً مَا أَرَادَ الله بِنَا قُتِلْنَا أَمْ ظَفِرْنَا». به خدا سوگند، امیدوارم آنچه را خداوند برای ما بخواهد، “خیر” باشد، چه کشته شویم، چه پیروز گردیم!

امام خمینی فرمود: “من امیدوارم به فوز ﴿إِحْدَى الْحُسْنَيَيْنِ﴾ نائل شوم، یا پیشرفت مقصود و اقامۀ عدل و حق، یا شهادت در راه آنکه حقّ است”.

منابع

1. محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا