احمد بن هلال کرخی: تفاوت میان نسخه‌ها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
جز (جایگزینی متن - ']]↵↵{{پرسمان' به ']] == پرسش‌های وابسته == {{پرسمان') |
||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
* [[مدعیان دروغین سفارت چه کسانی بودهاند؟ (پرسش)]] | * [[مدعیان دروغین سفارت چه کسانی بودهاند؟ (پرسش)]] | ||
== پرسش‌های وابسته == | |||
{{پرسمان مدعیان دروغین سفارت و نیابت}} | {{پرسمان مدعیان دروغین سفارت و نیابت}} | ||
نسخهٔ ۷ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۱۶
احمد بن هلال کرخی از چند منظر متفاوت، بررسی میشود: احمد بن هلال کرخی در در معارف مهدویت - پرسش مرتبط نداردمقدمه
ابو جعفر احمد بن هلال عبرتائی کرخی بغدادی منسوب به عبرتا، روستایی در نواحی شهر اسکاف منطقه‌ای بین واسط و بغداد[۱] و از قبیله بنی جنید می‌‌باشد.[۲] ابوجعفر از اصحاب امام هادی و امام حسن عسکری (ع) بود[۳] و از امام هادی (ع)، حسن بن علی بن یقطین، ابن ابی عمیر، حسن بن محبوب و أمیة بن علی قیسی روایت کرده و سعد بن عبدالله، محمد بن علی بن محبوب، محمد بن احمد بن ابوقتاده و احمد بن موسی نوفلی از او روایت کرده‌اند.[۴] از امام حسن عسکری (ع) مذمت و سرزنش‌هایی در حق او صادر شده[۵] و چون بعد از شهادت آن امام همام وکالت محمد بن عثمان را نپذیرفت، توقیعی مبنی بر لعن و برائت و بیزاری از او، از ناحیه مقدس حضرت حجت (ع) صادر گردید.[۶] شاید به همین جهت، برخی معتقدند که وی از اعتقاد به شیعه دست کشیده و به اهل سنت پیوست.[۷]
برخی رجال‌نویسان آنچه را در مذمت او وارد شده، رد می‌‌کنند.[۸] در مقابل، برخی دیگر او را محدثی غلوکننده و متهم در دین شمرده اند[۹] و عده‌ای گفته‌اند که تنها به روایاتی که او در حال سلامتش نقل کرده، اعتنا میشود.[۱۰] عبرتائی بیشتر اصول اصحاب امامیه را روایت کرده است.[۱۱] تألیفات او المشیخه،[۱۲] یوم و لیله و کتاب النوادر می‌‌باشد.[۱۳] او سرانجام در سال ۲۶۷ هـ درگذشت.[۱۴]
پرسش مستقیم
پرسش‌های وابسته
منابع
جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱
پانویس
- ↑ معجم البلدان ۱/۱۸۱.
- ↑ الفهرست (طوسی) ۳۶.
- ↑ رجال الطوسی ۴۱۰ و ۴۲۸.
- ↑ معجم رجال الحدیث ۲/۳۵۹.
- ↑ رجال النجاشی ۱/۲۱۸.
- ↑ قاموس الرجال ۱/۶۷۱.
- ↑ هدیة العارفین ۱/۵۰.
- ↑ اختیار معرفة الرجال ۵۸۱.
- ↑ الفهرست (طوسی) ۳۶.
- ↑ تنقیح المقال ۱/۱۰۰.
- ↑ الفهرست (طوسی) ۳۶.
- ↑ هدیة العارفین ۱/۵۰.
- ↑ رجال النجاشی ۱/۲۱۸.
- ↑ جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص۱۴۴-۱۴۵.