زمینه‌سازی غیبت: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-</div>\n<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;"> +</div>)) |
(←پانویس) |
||
| (۱۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مهدویت}} | |||
{{مدخل مرتبط | |||
| موضوع مرتبط = امام مهدی | |||
| عنوان مدخل = زمینه‌سازی غیبت | |||
| مداخل مرتبط = [[زمینه‌سازی غیبت در سیره معصوم]] | |||
| پرسش مرتبط = امام مهدی (پرسش) | |||
}} | |||
== مقدمه == | |||
یکی از مهم‌ترین ابعاد فعالیت‌های [[امام یازدهم]] {{ع}} آماده‌سازی [[جامعه]] [[شیعه]] برای [[غیبت]] آخرین [[حجت]] [[حق]]، حضرت بقیة الله الاعظم {{ع}} است. این جهت، از زمان [[امام هادی]] {{ع}} به‌طور عملی شروع گردید. زیرا قسمت زیادی از [[عمر]] [[امام هادی]] و [[امام عسکری]] {{عم}} در زندان و تحت [[مراقبت]] می‌گذشت و ارتباط و [[ملاقات]] [[مسلمین]] و [[شیعیان]] با آن بزرگواران میسر نبود. و این خود شاید لطفی [[باطنی]] از جانب [[حق]] بود که [[شیعیان]] و [[مسلمانان]] به تدریج با [[غیبت]] [[حجت خدا]] و ندیدن او انس بگیرند و یک‌باره در اثر [[غیبت]] کلی [[امام]] [[وحشت]] نکنند و [[دین]] خود را حفظ نمایند. | |||
علاوه بر این [[امام عسکری]] {{ع}} تنها به عده‌ای خاص و قلیل از [[شیعیان]] و یا عده‌ای کم از دیگران به منظور [[اتمام حجت]]، [[فرزند]] خود [[امام مهدی]] {{ع}} را نشان می‌دادند. قسمت مهمی از این امر را [[امام]] {{ع}} با [[احادیث]] و فرمایش‌ها و نامه‌های خود محقق می‌فرمود. از آن‌جا که بیان تفصیلی این مطلب مجال وسیعی می‌خواهد در این‌جا به ذکر یک نامه از [[حضرت عسکری]] {{ع}} در این زمینه اکتفا می‌کنیم. این نامه را حضرت به ابو الحسن [[علی بن الحسین]] بن بابویه قمی مرقوم فرمودند: بر تو باد به [[صبر]] و [[انتظار فرج]]، چرا که [[پیامبر خدا]] {{صل}} فرمود: "[[برترین]] اعمال امت من [[انتظار فرج]] است." و پیوسته [[شیعیان]] ما در [[غم]] و [[اندوه]] خواهند بود تا فرزندم ([[مهدی]]) ظاهر شود. همو که [[پیامبر خدا]] [[وعده]] فرموده که [[زمین]] را پر از [[عدل و داد]] خواهد کرد، همان‌گونه که پر از [[ظلم و جور]] شده باشد. ای شیخ بزرگوار من! خود [[صبر]] کن و تمام [[شیعیان]] مرا نیز امر به [[صبر]] [در برابر [[سختی‌ها]]، [[مبارزات]]، شهادت‌ها و سایر مشکلات در [[راه خدا]]] بنما؛ چرا که [[زمین]] از آن خداست و [[حکومت]] آن را به بندگانی که خود بخواهد، خواهد داد؛ و عاقبت از آن تقوی‌پیشگان است. [[سلام]] بر تو و همه [[شیعیان]] باد... <ref>مناقب ابن شهرآشوب، ج ۴، ص ۴۲۵.</ref>. | |||
این [[پیام]] [[امام یازدهم]] [[حضرت عسکری]] {{ع}} به همه ماست: "[[صبر]] و [[انتظار فرج]]". "[[صبر]]" در مقابل ناملایمات و سختی‌های دوران غیبت و "[[انتظار فرج]]" [[امام عصر]] {{ع}}<ref>نشریه موعود، شماره ۲۰، ص ۱۴.</ref>.<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۳۸۲.</ref> | |||
< | |||
== پرسش مستقیم == | |||
==پرسش مستقیم== | |||
* [[آیا امام عسکری برای غیبت فرزندش مهدی زمینه سازی نموده است؟ (پرسش)]] | * [[آیا امام عسکری برای غیبت فرزندش مهدی زمینه سازی نموده است؟ (پرسش)]] | ||
== پرسش‌های وابسته == | |||
{{پرسمان زمینه سازی برای غیبت امام مهدی}} | {{پرسمان زمینه سازی برای غیبت امام مهدی}} | ||
== منابع == | |||
{{منابع}} | |||
# [[پرونده:29873800.jpg|22px]] [[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|'''موعودنامه''']] | |||
{{پایان منابع}} | |||
== پانویس == | |||
==پانویس== | |||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:امام مهدی | [[رده:غیبت امام مهدی]] | ||
[[رده:مدخل موعودنامه]] | [[رده:مدخل موعودنامه]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۴ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۲۰
این مدخل زیرشاخهٔ بحث امام مهدی است. زمینه‌سازی غیبت از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: زمینه‌سازی غیبت در سیره معصوم - پرسش‌های مرتبطمقدمه
یکی از مهم‌ترین ابعاد فعالیت‌های امام یازدهم (ع) آماده‌سازی جامعه شیعه برای غیبت آخرین حجت حق، حضرت بقیة الله الاعظم (ع) است. این جهت، از زمان امام هادی (ع) به‌طور عملی شروع گردید. زیرا قسمت زیادی از عمر امام هادی و امام عسکری (ع) در زندان و تحت مراقبت می‌گذشت و ارتباط و ملاقات مسلمین و شیعیان با آن بزرگواران میسر نبود. و این خود شاید لطفی باطنی از جانب حق بود که شیعیان و مسلمانان به تدریج با غیبت حجت خدا و ندیدن او انس بگیرند و یک‌باره در اثر غیبت کلی امام وحشت نکنند و دین خود را حفظ نمایند.
علاوه بر این امام عسکری (ع) تنها به عده‌ای خاص و قلیل از شیعیان و یا عده‌ای کم از دیگران به منظور اتمام حجت، فرزند خود امام مهدی (ع) را نشان می‌دادند. قسمت مهمی از این امر را امام (ع) با احادیث و فرمایش‌ها و نامه‌های خود محقق می‌فرمود. از آن‌جا که بیان تفصیلی این مطلب مجال وسیعی می‌خواهد در این‌جا به ذکر یک نامه از حضرت عسکری (ع) در این زمینه اکتفا می‌کنیم. این نامه را حضرت به ابو الحسن علی بن الحسین بن بابویه قمی مرقوم فرمودند: بر تو باد به صبر و انتظار فرج، چرا که پیامبر خدا (ص) فرمود: "برترین اعمال امت من انتظار فرج است." و پیوسته شیعیان ما در غم و اندوه خواهند بود تا فرزندم (مهدی) ظاهر شود. همو که پیامبر خدا وعده فرموده که زمین را پر از عدل و داد خواهد کرد، همان‌گونه که پر از ظلم و جور شده باشد. ای شیخ بزرگوار من! خود صبر کن و تمام شیعیان مرا نیز امر به صبر [در برابر سختی‌ها، مبارزات، شهادت‌ها و سایر مشکلات در راه خدا] بنما؛ چرا که زمین از آن خداست و حکومت آن را به بندگانی که خود بخواهد، خواهد داد؛ و عاقبت از آن تقوی‌پیشگان است. سلام بر تو و همه شیعیان باد... [۱].
این پیام امام یازدهم حضرت عسکری (ع) به همه ماست: "صبر و انتظار فرج". "صبر" در مقابل ناملایمات و سختی‌های دوران غیبت و "انتظار فرج" امام عصر (ع)[۲].[۳]
پرسش مستقیم
پرسش‌های وابسته
- آیا امامان در گذشته برای وقوع غیبت و آماده کردن شیعیان برای این امر زمینه سازی کرده‌اند؟ (پرسش)
- برای غیبت امام مهدی چه زمینه سازی از جانب امامان انجام گرفت؟ (پرسش)
- آیا پیامبر اکرم برای غیبت فرزندش مهدی زمینه سازی نموده است؟ (پرسش)
- آیا امیر مؤمنان علی بن ابی طالب برای غیبت فرزندش مهدی زمینه سازی نموده است؟ (پرسش)
- آیا امام حسن مجتبی برای غیبت فرزندش مهدی زمینه سازی نموده است؟ (پرسش)
- آیا امام حسین برای غیبت فرزندش مهدی زمینه سازی نموده است؟ (پرسش)
- آیا امام زین‌العابدین برای غیبت فرزندش مهدی زمینه سازی نموده است؟ (پرسش)
- آیا امام محمد باقر برای غیبت فرزندش مهدی زمینه سازی نموده است؟ (پرسش)
- آیا امام جعفر صادق برای غیبت فرزندش مهدی زمینه سازی نموده است؟ (پرسش)
- آیا امام موسی کاظم برای غیبت فرزندش مهدی زمینه سازی نموده است؟ (پرسش)
- آیا امام رضا برای غیبت فرزندش مهدی زمینه سازی نموده است؟ (پرسش)
- آیا امام محمد تقی برای غیبت فرزندش مهدی زمینه سازی نموده است؟ (پرسش)
- آیا امام هادی برای غیبت فرزندش مهدی زمینه سازی نموده است؟ (پرسش)
- آیا امام عسکری برای غیبت امام مهدی زمینه‌سازی کرده است؟ (پرسش)
منابع
پانویس
- ↑ مناقب ابن شهرآشوب، ج ۴، ص ۴۲۵.
- ↑ نشریه موعود، شماره ۲۰، ص ۱۴.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۸۲.