خشیت: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۲۰ نوامبر ۲۰۱۹، ساعت ۲۲:۱۲

این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید.

مدخل‌های وابسته به این بحث:

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل خشیت (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

واژه خشیت به‌معنای ترس، خوف، بیم و در مفهوم بیم همراه با آگاهی از عظمت خداوند و آگاهی بر نقصان عملکرد آدمی در عبادت و پرستش پروردگار، آن‌چنان که شایسته ذات او باشد، آمده است. آدمی در سایه خشیت از خداوند، همواره نوعی دل‌نگرانی از انجام گناهان و نقصان عبودیت خویش در دل دارد. در تعالیم دین، خشیت جز در برار خداوند امری نکوهیده است.خداوند در قرآن کریم می‌فرماید: چرا با گروهی که سوگندهای خود را شکستند و بر آن شدند که فرستاده خدا را بیرون کنند و آنان بودند که نخستین‌بار (جنگ را) با شما آغاز کردند، نمی‌جنگید؟ آیا از آنان می‌ترسید؟ با این‌که اگر مؤمنید خدا سزاوارتر است که از او بترسید^[۱]^[۲].
خشیت از صفات اولیای الهی است و نقطه اوج آن در انبیای الهی و اهل بیت پیامبر (ع) ظهور یافته است، چنان‌که در ادعیه و مناجات‌های امامان معصوم شاهد عظمت این فضیلت هستیم. تنها عالمان به‌سبب علم و معرفت خویش در برابر خداوند خشیت می‌ورزند^[۳]. امام علی (ع) خشیت الهی را جزو صفات پرهیزکاران برمی‌شمرد^[۴] و می‌فرماید: ای گروه مسلمانان، ترس از خدا را شعار خود سازید^[۵]^[۶].
امام (ع) در جملاتی ضرورت خشیت و نقش حضور این فضیلت در عرصه زندگی را این‌گونه بیان می‌دارد: پس ای بندگان خدا، از خدا پروا کنید و تقوای الهی پیشه سازید، تقوای صاحب‌دلی که تفکّر بر قلب او سایه افکنده و آن‌جا را تسخیر کرده، خوف از گناهان بندش را کاهیده، نماز و شب‌زنده‌داری، خواب را به کلّی از چشمش ربوده، امید به رحمت حق در روزهای داغ به روزه و تشنگی‌اش داشته، پارسایی شهواتش را مهار کرده، یاد خدا بر زبانش جاری شده، به‌خاطر محفوظ ماندن از عذاب آخرت در دنیا از گناه ترسیده، از امور پرجاذبه شبهه‌ناک که سدّ راه هدایت او شود روی گردانده، درست‌ترین و نزدیک‌ترین راه به‌سوی هدف و مطلوب را در پیش گرفته، فریب‌ها او را نفریفته و شبهه‌ها و فتنه‌ها او را نابینا نساخته است. چنین کسی مژده بهشت یابد و در مهد نعمت آرام گیرد و در بهترین و آسوده‌ترین آرامگاه و پرامنیت‌ترین روز –یعنی رستاخیز- قرار گیرد که از گذرگاه دنیا به‌خوبی و سربلندی عبور کرده، ره‌توشه آخرت و سعادتش را پیش فرستاده، از ترس عقوبت و مخالفت الهی به کارهای نیک سبقت گرفته، در مهلت زندگی در انجام وظایف از پای ننشسته، در جست‌وجوی رضایت الهی با جان و دل‌تلاش کرده، راه زندگی‌اش را در پرتو خوف و خشیت پروردگار پیموده، در دنیا رستاخیز را در نظر گرفته و آینده خویش را نگریسته، پس بهشت را پاداش و بهره خود دیده است...^[۷]. امام (ع) در عین حال هشدار می‌دهد که مبادا ترس از خداوند در اثر قصور در اعمال و انجام گناهان به‌وجود آید که در این‌صورت فضیلتی برای فرد به‌حساب نمی‌آید: و از او (خداوند) بهراسید، آن‌چنان که هرگز گناه نکنید، نه آن‌که عذر گناه آورید^[۸]^[۹].

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منابع

دانشنامه نهج البلاغه ج۱

پانویس

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ ﴿أَلاَ تُقَاتِلُونَ قَوْمًا نَّكَثُواْ أَيْمَانَهُمْ وَهَمُّواْ بِإِخْرَاجِ الرَّسُولِ وَهُم بَدَؤُوكُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ أَتَخْشَوْنَهُمْ فَاللَّهُ أَحَقُّ أَن تَخْشَوْهُ إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ ﴾؛ سوره توبه، آیه ۱۳
↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 334.
↑ ﴿ وَمِنَ النَّاسِ وَالدَّوَابِّ وَالأَنْعَامِ مُخْتَلِفٌ أَلْوَانُهُ كَذَلِكَ إِنَّمَا يَخْشَى اللَّهَ مِنْ عِبَادِهِ الْعُلَمَاء إِنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ غَفُورٌ ﴾؛ سوره فاطر، آیه ۲۸
↑ نهج البلاغه، خطبه ۱۹۳: «"قَدْ بَرَاهُمُ الْخَوْفُ بَرْيَ الْقِدَاحِ"»
↑ نهج البلاغه، خطبه ۶۵: «"مَعَاشِرَ الْمُسْلِمِينَ اسْتَشْعِرُوا الْخَشْيَةَ"»
↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 334.
↑ نهج البلاغه، خطبه ۸۲
↑ نهج البلاغه، خطبه ۲۳
↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 334- 335.

[1] ﴿أَلاَ تُقَاتِلُونَ قَوْمًا نَّكَثُواْ أَيْمَانَهُمْ وَهَمُّواْ بِإِخْرَاجِ الرَّسُولِ وَهُم بَدَؤُوكُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ أَتَخْشَوْنَهُمْ فَاللَّهُ أَحَقُّ أَن تَخْشَوْهُ إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ ﴾؛ سوره توبه، آیه ۱۳

[2] دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 334.

[3] ﴿ وَمِنَ النَّاسِ وَالدَّوَابِّ وَالأَنْعَامِ مُخْتَلِفٌ أَلْوَانُهُ كَذَلِكَ إِنَّمَا يَخْشَى اللَّهَ مِنْ عِبَادِهِ الْعُلَمَاء إِنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ غَفُورٌ ﴾؛ سوره فاطر، آیه ۲۸

[4] نهج البلاغه، خطبه ۱۹۳: «"قَدْ بَرَاهُمُ الْخَوْفُ بَرْيَ الْقِدَاحِ"»

[5] نهج البلاغه، خطبه ۶۵: «"مَعَاشِرَ الْمُسْلِمِينَ اسْتَشْعِرُوا الْخَشْيَةَ"»

[6] دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 334.

[7] نهج البلاغه، خطبه ۸۲

[8] نهج البلاغه، خطبه ۲۳

[9] دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 334- 335.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

@@ خط ۱۱: / خط ۱۱: @@
 ==مقدمه==
 *واژه خشیت به‌معنای [[ترس]]، [[خوف]]، [[بیم]] و در مفهوم [[بیم]] همراه با [[آگاهی]] از [[عظمت]] [[خداوند]] و [[آگاهی]] بر نقصان عملکرد [[آدمی]] در [[عبادت]] و [[پرستش]] [[پروردگار]]، آن‌چنان که [[شایسته]] ذات او باشد، آمده است. [[آدمی]] در سایه [[خشیت از خداوند]]، همواره نوعی [[دل‌نگرانی]] از انجام [[گناهان]] و نقصان [[عبودیت]] خویش در [[دل]] دارد. در [[تعالیم]] [[دین]]، خشیت جز در برار [[خداوند]] امری نکوهیده است.[[خداوند]] در [[قرآن کریم]] می‌فرماید: چرا با گروهی که سوگندهای خود را شکستند و بر آن شدند که فرستاده [[خدا]] را بیرون کنند و آنان بودند که نخستین‌بار ([[جنگ]] را) با شما آغاز کردند، نمی‌جنگید؟ آیا از آنان می‌ترسید؟ با این‌که اگر مؤمنید [[خدا]] سزاوارتر است که از او بترسید<ref>{{متن قرآن|أَلاَ تُقَاتِلُونَ قَوْمًا نَّكَثُواْ أَيْمَانَهُمْ وَهَمُّواْ بِإِخْرَاجِ الرَّسُولِ وَهُم بَدَؤُوكُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ أَتَخْشَوْنَهُمْ فَاللَّهُ أَحَقُّ أَن تَخْشَوْهُ إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ }}؛ سوره توبه، آیه  ۱۳</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 334.</ref>.
-*خشیت از صفات [[اولیای الهی]] است و نقطه اوج آن در [[انبیای الهی]] و [[اهل بیت پیامبر]] {{عم}} [[ظهور]] یافته است، چنان‌که در [[ادعیه]] و مناجات‌های [[امامان معصوم]] [[شاهد]] [[عظمت]] این [[فضیلت]] هستیم. تنها [[عالمان]] به‌سبب [[علم]] و [[معرفت]] خویش در برابر [[خداوند]] خشیت می‌ورزند<ref>{{متن قرآن| وَمِنَ النَّاسِ وَالدَّوَابِّ وَالأَنْعَامِ مُخْتَلِفٌ أَلْوَانُهُ كَذَلِكَ إِنَّمَا يَخْشَى اللَّهَ مِنْ عِبَادِهِ الْعُلَمَاء إِنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ غَفُورٌ }}؛ سوره فاطر، آیه ۲۸</ref>. [[امام علی]] {{ع}} خشیت الهی را جزو صفات [[پرهیزکاران]] برمی‌شمرد<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۹۳</ref> و می‌فرماید: ای گروه [[مسلمانان]]، [[ترس از خدا]] را شعار خود سازید<ref>نهج البلاغه، خطبه ۶۵</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 334.</ref>.
+*خشیت از صفات [[اولیای الهی]] است و نقطه اوج آن در [[انبیای الهی]] و [[اهل بیت پیامبر]] {{عم}} [[ظهور]] یافته است، چنان‌که در [[ادعیه]] و مناجات‌های [[امامان معصوم]] [[شاهد]] [[عظمت]] این [[فضیلت]] هستیم. تنها [[عالمان]] به‌سبب [[علم]] و [[معرفت]] خویش در برابر [[خداوند]] خشیت می‌ورزند<ref>{{متن قرآن| وَمِنَ النَّاسِ وَالدَّوَابِّ وَالأَنْعَامِ مُخْتَلِفٌ أَلْوَانُهُ كَذَلِكَ إِنَّمَا يَخْشَى اللَّهَ مِنْ عِبَادِهِ الْعُلَمَاء إِنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ غَفُورٌ }}؛ سوره فاطر، آیه ۲۸</ref>. [[امام علی]] {{ع}} خشیت الهی را جزو صفات [[پرهیزکاران]] برمی‌شمرد<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۹۳: {{متن حدیث|"قَدْ بَرَاهُمُ الْخَوْفُ بَرْيَ الْقِدَاحِ"}}</ref> و می‌فرماید: ای گروه [[مسلمانان]]، [[ترس از خدا]] را شعار خود سازید<ref>نهج البلاغه، خطبه ۶۵: {{متن حدیث|"مَعَاشِرَ الْمُسْلِمِينَ اسْتَشْعِرُوا الْخَشْيَةَ"}}</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 334.</ref>.
 *[[امام]] {{ع}} در جملاتی [[ضرورت]] خشیت و نقش حضور این [[فضیلت]] در عرصه زندگی را این‌گونه بیان می‌دارد: پس ای [[بندگان خدا]]، از [[خدا]] پروا کنید و [[تقوای الهی]] پیشه سازید، تقوای صاحب‌دلی که [[تفکّر]] بر [[قلب]] او سایه افکنده و آن‌جا را تسخیر کرده، [[خوف]] از [[گناهان]] بندش را کاهیده، [[نماز]] و شب‌زنده‌داری، [[خواب]] را به کلّی از چشمش ربوده، [[امید]] به [[رحمت]] [[حق]] در روزهای داغ به [[روزه]] و تشنگی‌اش داشته، [[پارسایی]] شهواتش را مهار کرده، [[یاد خدا]] بر زبانش جاری شده، به‌خاطر محفوظ ماندن از [[عذاب]] [[آخرت]] در [[دنیا]] از [[گناه]] ترسیده، از امور پرجاذبه شبهه‌ناک که سدّ راه [[هدایت]] او شود روی گردانده، درست‌ترین و نزدیک‌ترین راه به‌سوی [[هدف]] و مطلوب را در پیش گرفته، فریب‌ها او را نفریفته و شبهه‌ها و [[فتنه‌ها]] او را [[نابینا]] نساخته است. چنین کسی مژده [[بهشت]] یابد و در مهد [[نعمت]] آرام گیرد و در [[بهترین]] و آسوده‌ترین آرامگاه و پرامنیت‌ترین روز –یعنی رستاخیز- قرار گیرد که از گذرگاه [[دنیا]] به‌خوبی و [[سربلندی]] عبور کرده، ره‌توشه [[آخرت]] و سعادتش را پیش فرستاده، از [[ترس]] عقوبت و [[مخالفت]] الهی به کارهای نیک [[سبقت]] گرفته، در مهلت زندگی در انجام [[وظایف]] از پای ننشسته، در جست‌وجوی [[رضایت]] الهی با [[جان]] و دل‌تلاش کرده، راه زندگی‌اش را در پرتو [[خوف]] و خشیت [[پروردگار]] پیموده، در [[دنیا]] [[رستاخیز]] را در نظر گرفته و آینده خویش را نگریسته، پس [[بهشت]] را [[پاداش]] و بهره خود دیده است...<ref>[[نهج البلاغه]]، [[خطبه ۸۲ نهج البلاغه|خطبه ۸۲]]</ref>. [[امام]] {{ع}} در عین حال هشدار می‌دهد که مبادا [[ترس]] از [[خداوند]] در اثر قصور در اعمال و انجام [[گناهان]] به‌وجود آید که در این‌صورت فضیلتی برای فرد به‌حساب نمی‌آید: و از او ([[خداوند]]) بهراسید، آن‌چنان که هرگز [[گناه]] نکنید، نه آن‌که عذر [[گناه]] آورید<ref>نهج البلاغه، خطبه ۲۳</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 334- 335.</ref>.