شیعه در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
(←مقدمه) |
(←منابع) |
||
| خط ۱۵: | خط ۱۵: | ||
*[[ولایت]] [[علی]]{{ع}} و [[امامان معصوم]] پس از او، [[عصمت]]، [[بداء]] و [[رجعت]] از باورهای بنیادی [[شیعه امامیه]] است. [[فقه]] [[شیعه امامیه]]، بر چهار منبع [[استوار]] است: [[قرآن]]، [[سنت]]، [[عقل]] و [[اجماع]]. [[شیعه امامیه]] نیز در طول [[تاریخ]] فرقه‌هایی به خود یافته؛ اما این فرقه‌ها نتوانسته‌اند [[پیروان]] پرشماری برای خود بیابند و بدین روی، دوام و قوام نیافته و مورد توجه قرار نگرفته‌اند<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 318.</ref>. | *[[ولایت]] [[علی]]{{ع}} و [[امامان معصوم]] پس از او، [[عصمت]]، [[بداء]] و [[رجعت]] از باورهای بنیادی [[شیعه امامیه]] است. [[فقه]] [[شیعه امامیه]]، بر چهار منبع [[استوار]] است: [[قرآن]]، [[سنت]]، [[عقل]] و [[اجماع]]. [[شیعه امامیه]] نیز در طول [[تاریخ]] فرقه‌هایی به خود یافته؛ اما این فرقه‌ها نتوانسته‌اند [[پیروان]] پرشماری برای خود بیابند و بدین روی، دوام و قوام نیافته و مورد توجه قرار نگرفته‌اند<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 318.</ref>. | ||
*در قرون اخیر دو گروه اخباری و اصولی میان علمای [[امامیه]] پدید آمدند. اخباریان- یا [[اهل حدیث]]- [[اجتهاد]] را برنمی‌تافتند و [[معتقد]] بودند که برای [[استنباط]] [[احکام]] و [[آموزه‌های دینی]] باید تابع بی‌چون و چرای ظاهر [[روایات معصومین]]{{ع}} بود. در برابر، اصولیان بر آن بودند که در این راه لازم است از [[اجتهاد]] [[بهره]] جست و بر [[قرآن]]، [[سنت]]، [[عقل]] و [[اجماع]] تکیه کرد. سرانجام علمای اصولی در روزگار [[مرجعیت]] [[سید]] محمدباقر [[وحید]] بهبهانی بر اخباریان [[غلبه]] کردند و [[اندیشه]] [[اخباری‌گری]] [[سلطه]] خویش را بر مجامع [[علمی]] [[شیعه]] از دست داد<ref>دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ۴/ ۲۷۴.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 318.</ref>. | *در قرون اخیر دو گروه اخباری و اصولی میان علمای [[امامیه]] پدید آمدند. اخباریان- یا [[اهل حدیث]]- [[اجتهاد]] را برنمی‌تافتند و [[معتقد]] بودند که برای [[استنباط]] [[احکام]] و [[آموزه‌های دینی]] باید تابع بی‌چون و چرای ظاهر [[روایات معصومین]]{{ع}} بود. در برابر، اصولیان بر آن بودند که در این راه لازم است از [[اجتهاد]] [[بهره]] جست و بر [[قرآن]]، [[سنت]]، [[عقل]] و [[اجماع]] تکیه کرد. سرانجام علمای اصولی در روزگار [[مرجعیت]] [[سید]] محمدباقر [[وحید]] بهبهانی بر اخباریان [[غلبه]] کردند و [[اندیشه]] [[اخباری‌گری]] [[سلطه]] خویش را بر مجامع [[علمی]] [[شیعه]] از دست داد<ref>دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ۴/ ۲۷۴.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 318.</ref>. | ||
==شیعه در فرهنگ اصطلاحات علم کلام== | |||
*[[حقیقت]] [[شیعه]] به‌عنوان یکی از دو [[فرقه]] اصلی عالم [[اسلام]] مبتنی بر [[جهان‌بینی]] و [[ایدئولوژی]] خاص برگرفته از [[قرآن]] و [[معصومین]]{{عم}} در حوزه‌های مختلف است<ref>[[مسلم محمدی|محمدی، مسلم]]، [[فرهنگ اصطلاحات علم کلام (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات علم کلام]]، ص ۳۱۷.</ref>. | |||
===تبارشناسی واژه [[شیعه]]=== | |||
*لفظ "[[شیعه]]" در [[قرآن]] و منابع لغوی به‌معنای پیرو آمده است<ref>در قرآن ۱۱۲ بار لفظ شیعه و مشتقات آن به‌کار رفته که همه به همان معنای لغوی است.</ref>: {{متن قرآن|وَإِنَّ مِنْ شِيعَتِهِ لَإِبْرَاهِيمَ}}<ref>«و از پیروان وی ابراهیم بود» سوره صافات، آیه ۸۳.</ref>؛ همان‌گونه که در روایاتی از [[پیامبر]]{{صل}} نیز مراد از [[شیعه]]، [[علی]]{{ع}} و [[پیروان]] او بوده است<ref>نوبختی، فرق الشیعه، ص۱۸؛ سیوطی، الدر المنثور، ج۸، ص۵۸۹؛ مفید، الارشاد، ج۱، ص۴۱.</ref>. | |||
*البته از نظر [[شیخ مفید]] معنای لغوی [[شیعه]] صرف پیرو نیست، بلکه پیرو همراه با [[گرایش]] درونی و [[دوستی]] همراه با [[اخلاص]] است. ایشان این قید را از [[آیه]] {{متن قرآن|فَاسْتَغَاثَهُ الَّذِي مِنْ شِيعَتِهِ عَلَى الَّذِي مِنْ عَدُوِّهِ}}<ref>«آنکه از گروه (خود) او بود در برابر آنکه از دشمنانش بود از وی یاری خواست» سوره قصص، آیه ۱۵.</ref> استفاده کرده است<ref>مفید، اوائل المقالات، ص۱.</ref>. از نگاه اصطلاحی، از نظر [[شیخ مفید]] [[شیعه]] با الف و لام و بدون هرگونه قید و پسوندی، [[پیروان]] [[علی]]{{ع}} در [[ولایت]] و [[امامت]] [[بلافصل]] او پس از [[پیامبر]]{{صل}} با نفی خلفای قبلی را گویند<ref>مفید، اوائل المقالات، ص۲.</ref>. البته درباره معنای اصطلاحی [[شیعه]] حداقل ده تعریف ارائه شده که وجه مشترک همه آنها [[باور]] به [[افضلیت]] و [[اولویت]] [[امام علی]]{{ع}} در امر [[امامت]] بر تمام [[صحابه]] است<ref>بنگرید به: مرکز مدیریت حوزه، آشنایی با فرق تشیع، ص۲۲-۲۴.</ref><ref>[[مسلم محمدی|محمدی، مسلم]]، [[فرهنگ اصطلاحات علم کلام (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات علم کلام]]، ص ۳۱۷.</ref>. | |||
*از این‌رو [[شیعه]] در مفهوم شامل همه فرقه‌هایی میشود که به [[امامت]] [[بلافصل]] [[امام علی]]{{ع}} از جانب [[پیامبر]]{{صل}} معتقدند؛ زیرا [[شیعه]] کسی است که از [[امام]] [[منصوب]] به [[نام علی]]{{ع}} [[پیروی]] میکند<ref>اشعری، مقالات الاسلامیین، ج۱، ص۵.</ref> که علاوه بر [[امامیه]]، [[زیدیه]] و [[اسماعیلیه]] را دربر می‌‌گیرد<ref>یکی از جامع‌ترین منابع در این‌باره، کتاب شیعه در اسلام علامه طباطبایی می‌‌باشد که جهت مطالعه بیشتر به آن مراجعه شود.</ref><ref>[[مسلم محمدی|محمدی، مسلم]]، [[فرهنگ اصطلاحات علم کلام (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات علم کلام]]، ص ۳۱۸.</ref>. | |||
==منابع== | ==منابع== | ||
* [[پرونده:1414.jpg|22px]] [[فرهنگ شیعه (کتاب)|'''فرهنگ شیعه''']] | * [[پرونده:1414.jpg|22px]] [[فرهنگ شیعه (کتاب)|'''فرهنگ شیعه''']] | ||
* [[پرونده:10119661.jpg|22px]] [[مسلم محمدی|محمدی، مسلم]]، [[فرهنگ اصطلاحات علم کلام (کتاب)|'''فرهنگ اصطلاحات علم کلام''']] | |||
==جستارهای وابسته== | ==جستارهای وابسته== | ||
نسخهٔ ۲۱ ژانویهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۰۹:۳۴
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید. |
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل شیعه (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- در لغت به معنای پیروان است و در اصطلاح، کسانی را گویند که به خلافت بلافصل حضرت علی بن ابی‌طالب(ع) معتقدند. برای نخستین بار، پیامبر اسلام(ص) بود که پس از نزول آیه ۷ سوره بینه، پیروان علی بن ابی‌طالب را "شیعه" خواند و فرمود: "تو و شیعیانت، روز قیامت رستگار خواهید بود"[۱][۲].
- شیعیان به فرقه‌هایی انشعاب یافته‌اند که از آن میان، شیعه امامیه یا اثنی عشریه- شیعه جعفری- پر شمارتر است. شیعیان امامیه معتقدند که پیامبر(ص) به صراحت، علی ابن ابی طالب(ع) و یازده فرزند او را خلفای خویش خوانده است. بنابر آموزه‌های شیعی، امامان دوازده‌گانه بر مسلمانان به نیابت از پیامبر(ص) در امور دین و دنیا ولایت دارند. امامان معصوم(ع) به الهام الهی و علم لدنی و منزلتی آسمانی از دیگر انسانها تمایز یافته‌اند و دوازدهمین تن از آنان زنده است و در غیبت به سر می‌برد و روزی ظهور میکند و جهان را سرشار از عدالت می‌سازد.
- متکلمان شیعه امامیه درباره شمار اصول دین به اختلاف افتاده‌اند. نظریه مشهور آن است که اصول دین، سه اصل است: توحید، نبوت و معاد و دو اصل عدل و امامت، اصول مذهب‌اند. بدین‌سان، ایمان به سه اصل نخست، شرط مسلمانی است و ایمان به دو اصل بعدی، شرط ورود به مذهب[۳][۴].
- ولایت علی(ع) و امامان معصوم پس از او، عصمت، بداء و رجعت از باورهای بنیادی شیعه امامیه است. فقه شیعه امامیه، بر چهار منبع استوار است: قرآن، سنت، عقل و اجماع. شیعه امامیه نیز در طول تاریخ فرقه‌هایی به خود یافته؛ اما این فرقه‌ها نتوانسته‌اند پیروان پرشماری برای خود بیابند و بدین روی، دوام و قوام نیافته و مورد توجه قرار نگرفته‌اند[۵].
- در قرون اخیر دو گروه اخباری و اصولی میان علمای امامیه پدید آمدند. اخباریان- یا اهل حدیث- اجتهاد را برنمی‌تافتند و معتقد بودند که برای استنباط احکام و آموزه‌های دینی باید تابع بی‌چون و چرای ظاهر روایات معصومین(ع) بود. در برابر، اصولیان بر آن بودند که در این راه لازم است از اجتهاد بهره جست و بر قرآن، سنت، عقل و اجماع تکیه کرد. سرانجام علمای اصولی در روزگار مرجعیت سید محمدباقر وحید بهبهانی بر اخباریان غلبه کردند و اندیشه اخباری‌گری سلطه خویش را بر مجامع علمی شیعه از دست داد[۶][۷].
شیعه در فرهنگ اصطلاحات علم کلام
- حقیقت شیعه به‌عنوان یکی از دو فرقه اصلی عالم اسلام مبتنی بر جهان‌بینی و ایدئولوژی خاص برگرفته از قرآن و معصومین(ع) در حوزه‌های مختلف است[۸].
تبارشناسی واژه شیعه
- لفظ "شیعه" در قرآن و منابع لغوی به‌معنای پیرو آمده است[۹]: ﴿وَإِنَّ مِنْ شِيعَتِهِ لَإِبْرَاهِيمَ﴾[۱۰]؛ همان‌گونه که در روایاتی از پیامبر(ص) نیز مراد از شیعه، علی(ع) و پیروان او بوده است[۱۱].
- البته از نظر شیخ مفید معنای لغوی شیعه صرف پیرو نیست، بلکه پیرو همراه با گرایش درونی و دوستی همراه با اخلاص است. ایشان این قید را از آیه ﴿فَاسْتَغَاثَهُ الَّذِي مِنْ شِيعَتِهِ عَلَى الَّذِي مِنْ عَدُوِّهِ﴾[۱۲] استفاده کرده است[۱۳]. از نگاه اصطلاحی، از نظر شیخ مفید شیعه با الف و لام و بدون هرگونه قید و پسوندی، پیروان علی(ع) در ولایت و امامت بلافصل او پس از پیامبر(ص) با نفی خلفای قبلی را گویند[۱۴]. البته درباره معنای اصطلاحی شیعه حداقل ده تعریف ارائه شده که وجه مشترک همه آنها باور به افضلیت و اولویت امام علی(ع) در امر امامت بر تمام صحابه است[۱۵][۱۶].
- از این‌رو شیعه در مفهوم شامل همه فرقه‌هایی میشود که به امامت بلافصل امام علی(ع) از جانب پیامبر(ص) معتقدند؛ زیرا شیعه کسی است که از امام منصوب به نام علی(ع) پیروی میکند[۱۷] که علاوه بر امامیه، زیدیه و اسماعیلیه را دربر می‌‌گیرد[۱۸][۱۹].
منابع
جستارهای وابسته
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ البرهان فی تفسیر القرآن، ۴/ ۴۹۰.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص 317.
- ↑ دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ۹/ ۲۸۵.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص 317.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص 318.
- ↑ دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ۴/ ۲۷۴.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص 318.
- ↑ محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام، ص ۳۱۷.
- ↑ در قرآن ۱۱۲ بار لفظ شیعه و مشتقات آن به‌کار رفته که همه به همان معنای لغوی است.
- ↑ «و از پیروان وی ابراهیم بود» سوره صافات، آیه ۸۳.
- ↑ نوبختی، فرق الشیعه، ص۱۸؛ سیوطی، الدر المنثور، ج۸، ص۵۸۹؛ مفید، الارشاد، ج۱، ص۴۱.
- ↑ «آنکه از گروه (خود) او بود در برابر آنکه از دشمنانش بود از وی یاری خواست» سوره قصص، آیه ۱۵.
- ↑ مفید، اوائل المقالات، ص۱.
- ↑ مفید، اوائل المقالات، ص۲.
- ↑ بنگرید به: مرکز مدیریت حوزه، آشنایی با فرق تشیع، ص۲۲-۲۴.
- ↑ محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام، ص ۳۱۷.
- ↑ اشعری، مقالات الاسلامیین، ج۱، ص۵.
- ↑ یکی از جامع‌ترین منابع در این‌باره، کتاب شیعه در اسلام علامه طباطبایی می‌‌باشد که جهت مطالعه بیشتر به آن مراجعه شود.
- ↑ محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام، ص ۳۱۸.