حارث بن صمه: تفاوت میان نسخه‌ها

افزودن پیوند
از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
نمایش تاریخچه به صورت تعاملی
دیداریویکی‌متن
جز (جایگزینی متن - 'الإرشاد' به 'الارشاد')
 
(یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = اصحاب پیامبر| عنوان مدخل  = حارث بن صمه| مداخل مرتبط = [[حارث بن صمه در تاریخ اسلامی]]| پرسش مرتبط  = }}
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = اصحاب پیامبر| عنوان مدخل  = حارث بن صمه| مداخل مرتبط = [[حارث بن صمه در تاریخ اسلامی]]| پرسش مرتبط  = }}
== آشنایی اجمالی ==
== آشنایی اجمالی ==
حارث را در شمار بهترین [[مسلمانان]]<ref>ابن هشام، السیرة النبویه، ج۳، ص۱۹۴.</ref> و بزرگان [[اصحاب]]<ref>ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۴، ص۱۹۰.</ref> آورده‌اند. او فرزند [[صمه بن عمرو بن عتیک]]<ref>تصحیف شده به سمیه، ر.ک: قمی، علی بن ابراهیم، تفسیر، ج۱، ص۱۲۳ و صمت، ر.ک: حویزی، عبد علی بن جمعه عروسی، تفسیر نور الثقلین، ج۳، ص۹۵.</ref>، از شاخه [[بنومبذول]]، از تیره [[بنومالک بن نجار]]<ref>ابن کلبی، هشام بن محمد، نسب قد والیمن الکبیر، ج۲، ص۴۸؛ ابن حزم، جمهرة أنساب العرب، ص۳۴۹.</ref>، از [[قبیله خزرج]] است. هرچند [[خلیفة بن خیاط]]<ref>خلیفه بن خیاط، التاریخ، ص۱۷۱.</ref> و [[ابن ماکولا]]<ref>ابن ماکولا، الإکمال، ج۷، ص۲۸.</ref> به [[اشتباه]] او را فرزند [[صمة بن حارثة بن حارث بن زید مناة بن حبیب]] از دیگر تیره قبیله خزرج<ref>ابن حزم، جمهرة أنساب العرب، ص۳۵۶.</ref> [[بنو مالک بن غضب]] دانسته‌اند. [[کنیه]] حارث، «ابوسعد» بود<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۳۸۶: ابن جوزی، تلقیح فهوم، ص۱۷۷.</ref>، هرچند بعضی همچون مسلم و دیگرانی که از او [[تبعیت]] کرده‌اند<ref>بنگرید: ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۶۷۲.</ref> به اشتباه کنیه فرزندش «ابو جهیم» را برای او آورده‌اند<ref>ر.ک: ابن ابی حاتم، الجرح و التعدیل، ج۹، ص۳۵۵.</ref>. نام مادرش [[تماضر بنت عمرو بن عامر|تماضر دختر عمرو بن عامر]] از [[بنو عامر بن صعصعه]] است<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۳۸۶.</ref>.
حارث را در شمار بهترین [[مسلمانان]]<ref>ابن هشام، السیرة النبویه، ج۳، ص۱۹۴.</ref> و بزرگان [[اصحاب]]<ref>ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۴، ص۱۹۰.</ref> آورده‌اند. او فرزند [[صمه بن عمرو بن عتیک]]<ref>تصحیف شده به سمیه، ر. ک: قمی، علی بن ابراهیم، تفسیر، ج۱، ص۱۲۳ و صمت، ر. ک: حویزی، عبد علی بن جمعه عروسی، تفسیر نور الثقلین، ج۳، ص۹۵.</ref>، از شاخه [[بنومبذول]]، از تیره [[بنومالک بن نجار]]<ref>ابن کلبی، هشام بن محمد، نسب قد والیمن الکبیر، ج۲، ص۴۸؛ ابن حزم، جمهرة أنساب العرب، ص۳۴۹.</ref>، از [[قبیله خزرج]] است. هرچند [[خلیفة بن خیاط]]<ref>خلیفه بن خیاط، التاریخ، ص۱۷۱.</ref> و [[ابن ماکولا]]<ref>ابن ماکولا، الإکمال، ج۷، ص۲۸.</ref> به [[اشتباه]] او را فرزند [[صمة بن حارثة بن حارث بن زید مناة بن حبیب]] از دیگر تیره قبیله خزرج<ref>ابن حزم، جمهرة أنساب العرب، ص۳۵۶.</ref> [[بنو مالک بن غضب]] دانسته‌اند. [[کنیه]] حارث، «ابوسعد» بود<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۳۸۶: ابن جوزی، تلقیح فهوم، ص۱۷۷.</ref>، هرچند بعضی همچون مسلم و دیگرانی که از او [[تبعیت]] کرده‌اند<ref>بنگرید: ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۶۷۲.</ref> به اشتباه کنیه فرزندش «ابو جهیم» را برای او آورده‌اند<ref>ر. ک: ابن ابی حاتم، الجرح و التعدیل، ج۹، ص۳۵۵.</ref>. نام مادرش [[تماضر بنت عمرو بن عامر|تماضر دختر عمرو بن عامر]] از [[بنو عامر بن صعصعه]] است<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۳۸۶.</ref>.


[[رسول خدا]]{{صل}} قبل از [[جنگ بدر]]، در جریان [[پیمان برادری]] میان مسلمانان<ref>ر.ک: ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۴۱۹.</ref>، میان او و [[صهیب بن سنان]] پیمان برادری برقرار نمود<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۳۸۶؛ ابن حبیب بغدادی، المحبر، ص۹۹.</ref>.
[[رسول خدا]] {{صل}} قبل از [[جنگ بدر]]، در جریان [[پیمان برادری]] میان مسلمانان<ref>ر. ک: ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۴۱۹.</ref>، میان او و [[صهیب بن سنان]] پیمان برادری برقرار نمود<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۳۸۶؛ ابن حبیب بغدادی، المحبر، ص۹۹.</ref>.


[[عروة بن زبیر]]<ref>ر.ک: طبرانی، المعجم الکبیر، ج۳، ص۲۷۰.</ref>، نام او را در شمار حاضران در [[بدر]] آورده، ولی این موضوع به دلیل حضور وی در جنگ بدر نبوده، بلکه همانگونه که [[ابن اسحاق]]<ref>ر.ک: ابونعیم، معرفة الصحابه، ج۲، ص۷۷۰.</ref> و [[موسی بن عقبه]]<ref>موسی بن عقبه، المغازی النبویه، ص۲۴۴.</ref> و دیگران<ref>ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۶۷۳.</ref> می‌گویند: استخوان حارث در راه بدر در منطقه [[روحاء]]<ref>به فاصله دو شب راه، در ۴۱ مایلی (حدود ۶۱ کیلومتری) راه مدینه به بدر؛ بنگرید: بکری، عبدالله بن عبدالعزیز، معجم ما استعجم، ج۲، ص۶۸۱.</ref>، بر اثر افتادن از شتر [[شکست]]<ref>عصامی، عبدالملک بن حسین مکی، سمط النجوم العوالی فی انباء الاوائل والتوالی، ج۲، ص۴۵.</ref> و [[رسول خدا]]{{صل}} او را به [[مدینه]] بازگرداند، ولی مانند حاضران در [[جنگ]]، سهمی را از [[غنایم]] [[بدر]]، به وی اختصاص داد<ref>واقدی، المغازی، ج۱، ص۱۰۱ و ۱۶۳.</ref>.
[[عروة بن زبیر]]<ref>ر. ک: طبرانی، المعجم الکبیر، ج۳، ص۲۷۰.</ref>، نام او را در شمار حاضران در [[بدر]] آورده، ولی این موضوع به دلیل حضور وی در جنگ بدر نبوده، بلکه همانگونه که [[ابن اسحاق]]<ref>ر. ک: ابونعیم، معرفة الصحابه، ج۲، ص۷۷۰.</ref> و [[موسی بن عقبه]]<ref>موسی بن عقبه، المغازی النبویه، ص۲۴۴.</ref> و دیگران<ref>ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۶۷۳.</ref> می‌گویند: استخوان حارث در راه بدر در منطقه [[روحاء]]<ref>به فاصله دو شب راه، در ۴۱ مایلی (حدود ۶۱ کیلومتری) راه مدینه به بدر؛ بنگرید: بکری، عبدالله بن عبدالعزیز، معجم ما استعجم، ج۲، ص۶۸۱.</ref>، بر اثر افتادن از شتر [[شکست]]<ref>عصامی، عبدالملک بن حسین مکی، سمط النجوم العوالی فی انباء الاوائل والتوالی، ج۲، ص۴۵.</ref> و [[رسول خدا]] {{صل}} او را به [[مدینه]] بازگرداند، ولی مانند حاضران در [[جنگ]]، سهمی را از [[غنایم]] [[بدر]]، به وی اختصاص داد<ref>واقدی، المغازی، ج۱، ص۱۰۱ و ۱۶۳.</ref>.


حارث حضور نیافتنش در بدر را با حضوری [[شجاعانه]] در [[أحد]] جبران کرد. در این [[نبرد]]، وی در [[دفاع از پیامبر]]، [[عثمان بن عبدالله بن مغیره مخزومی]] را که برای کُشتن رسول خدا{{صل}} تلاش می‌کرد و می‌‌گفت: اگر محمد [[نجات]] یابد، من نجات نیابم - کُشت و [[زره]]، کلاه‌خود و [[شمشیر]] او را تصاحب کرد<ref>واقدی، المغازی، ج۱، ص۲۵۳.</ref>. [[واقدی]]<ref>واقدی، المغازی، ج۱، ص۲۵۳؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۳۸۶.</ref> گوید: شنیده نشده کسی غیر از حارث در آن [[روز]] [[سلاح]] مقتول را به [[غنیمت]] بردارد. [[پیامبر]] که نظاره‌گر نبرد آن دو بود، پس از کشته شدن عثمان فرمود: «[[سپاس]] خدایی که او را به [[هلاکت]] رساند».
حارث حضور نیافتنش در بدر را با حضوری [[شجاعانه]] در [[أحد]] جبران کرد. در این [[نبرد]]، وی در [[دفاع از پیامبر]]، [[عثمان بن عبدالله بن مغیره مخزومی]] را که برای کُشتن رسول خدا {{صل}} تلاش می‌کرد و می‌‌گفت: اگر محمد [[نجات]] یابد، من نجات نیابم - کُشت و [[زره]]، کلاه‌خود و [[شمشیر]] او را تصاحب کرد<ref>واقدی، المغازی، ج۱، ص۲۵۳.</ref>. [[واقدی]]<ref>واقدی، المغازی، ج۱، ص۲۵۳؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۳۸۶.</ref> گوید: شنیده نشده کسی غیر از حارث در آن [[روز]] [[سلاح]] مقتول را به [[غنیمت]] بردارد. [[پیامبر]] که نظاره‌گر نبرد آن دو بود، پس از کشته شدن عثمان فرمود: «[[سپاس]] خدایی که او را به [[هلاکت]] رساند».


حارث سپس با [[عبید بن حاجز عامری]]<ref>از بنو عامر بن لوی از تیره‌های قریش و نه از بنوعامر بن صعصعه از تیره‌های هوازن؛ بنگرید: واقدی، المغازی، ج۱، ص۲۵۳.</ref> درگیر شد، ولی با ضربه عبید به شانه او، مجروح شد، [[مسلمانان]] او را نجات دادند و در این حال، [[ابودجانه انصاری]] توانست، عبید را به [[قتل]] رساند.
حارث سپس با [[عبید بن حاجز عامری]]<ref>از بنو عامر بن لوی از تیره‌های قریش و نه از بنوعامر بن صعصعه از تیره‌های هوازن؛ بنگرید: واقدی، المغازی، ج۱، ص۲۵۳.</ref> درگیر شد، ولی با ضربه عبید به شانه او، مجروح شد، [[مسلمانان]] او را نجات دادند و در این حال، [[ابودجانه انصاری]] توانست، عبید را به [[قتل]] رساند.


حارث، با اینکه مجروح شده بود، اما جزء معدود افرادی بود که پس از متفرق شدن [[سپاه اسلام]]، برای [[حفظ جان پیامبر]] تا پای [[جان]] نمود<ref>ر.ک: واقدی، المغازی، ج۱، ص۲۴۰.</ref>. علاوه بر تصریح [[مورخان]]<ref>واقدی، المغازی، ج۱، ص۲۴۹؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۴۲۰؛ زبیر بن بکار، جمهرة نسب قریش و أنسابها، ج۲، ص۶۱۹؛ بلاذری، انساب الاشراف، ج۱، ص۳۸۹.</ref> بر [[ایستادگی]] حارث، نشانه دیگر فرار نکردن حارث در آن روز، این است که پیامبر - هنگامی که در پای [[کوه]] أحد [[پناه]] گرفته بود. با حربه (نیزه کوتاه) یکی از یارانش، توانست، [[أبی بن خلف]] (از سران [[مشرکان]] که قصد جان [[حضرت]] را کرده بود) را به هلاکت رساند. [[عروة بن زبیر]]<ref>ر.ک: زبیر بن بکار، جمهرة نسب قریش و أنسابها، ج۲، ص۸۷۱ و نیز ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۴، ص۲۱۹.</ref> مدعی است که آن شخص پدرش بوده است، اما مشهور [[مورخان]]<ref> ابن اسحاق، السیرة النبویه، ج۳، ص۳۱۰؛ واقدی، المغازی، ج۱، ص۲۵۱؛ طبری، تاریخ، ج۲، ص۵۱۸؛ بیهقی، دلائل النبوه، ج۳، ص۲۳۷.</ref> او را حارث دانسته‌اند. از طرف دیگر مقریزی<ref>مقریزی، احمد بن علی (م ۸۴۵)، إمتاع الأسماع، ج۷، ص۱۸۹.</ref> به [[صراحت]]، حارث را [[مسئول]] نگهداری حربه [[رسول خدا]]{{صل}} دانسته است. در این میان [[طبرسی]]<ref>اعلام الوری، ج۱، ص۱۷۸.</ref> با اینکه تصریح دارد، [[پیامبر]] در آن هنگام در میان [[حارث بن صمه]] و [[سهل بن حنیف]] بود، ولی می‌گوید: پیامبر حربه را از سهل بن حنیف گرفته است.
حارث، با اینکه مجروح شده بود، اما جزء معدود افرادی بود که پس از متفرق شدن [[سپاه اسلام]]، برای [[حفظ جان پیامبر]] تا پای [[جان]] نمود<ref>ر. ک: واقدی، المغازی، ج۱، ص۲۴۰.</ref>. علاوه بر تصریح [[مورخان]]<ref>واقدی، المغازی، ج۱، ص۲۴۹؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۴۲۰؛ زبیر بن بکار، جمهرة نسب قریش و أنسابها، ج۲، ص۶۱۹؛ بلاذری، انساب الاشراف، ج۱، ص۳۸۹.</ref> بر [[ایستادگی]] حارث، نشانه دیگر فرار نکردن حارث در آن روز، این است که پیامبر - هنگامی که در پای [[کوه]] أحد [[پناه]] گرفته بود. با حربه (نیزه کوتاه) یکی از یارانش، توانست، [[أبی بن خلف]] (از سران [[مشرکان]] که قصد جان [[حضرت]] را کرده بود) را به هلاکت رساند. [[عروة بن زبیر]]<ref>ر. ک: زبیر بن بکار، جمهرة نسب قریش و أنسابها، ج۲، ص۸۷۱ و نیز ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۴، ص۲۱۹.</ref> مدعی است که آن شخص پدرش بوده است، اما مشهور [[مورخان]]<ref> ابن اسحاق، السیرة النبویه، ج۳، ص۳۱۰؛ واقدی، المغازی، ج۱، ص۲۵۱؛ طبری، تاریخ، ج۲، ص۵۱۸؛ بیهقی، دلائل النبوه، ج۳، ص۲۳۷.</ref> او را حارث دانسته‌اند. از طرف دیگر مقریزی<ref>مقریزی، احمد بن علی (م ۸۴۵)، إمتاع الأسماع، ج۷، ص۱۸۹.</ref> به [[صراحت]]، حارث را [[مسئول]] نگهداری حربه [[رسول خدا]] {{صل}} دانسته است. در این میان [[طبرسی]]<ref>اعلام الوری، ج۱، ص۱۷۸.</ref> با اینکه تصریح دارد، [[پیامبر]] در آن هنگام در میان [[حارث بن صمه]] و [[سهل بن حنیف]] بود، ولی می‌گوید: پیامبر حربه را از سهل بن حنیف گرفته است.


در پایان [[جنگ]]، هنگامی که پیامبر با [[نگرانی]] جویای احوال عمویش، [[حمزه]] بود، حارث به جستجوی او پرداخت، ولی با دیدن جنازة [[مثله]] شده حمزه، نتوانست نزد پیامبر بازگردد و با حال گریان در نزد او باقی ماند<ref>جوینی، ابراهیم بن محمد خراسانی، فرائد السمطین، ج۲، ص۱۲۷.</ref>. با دیر کردن حارث، [[حضرت علی]]{{ع}} در حالی که این [[رجز]] را می‌خواند، به جستجوی او برآمد: خدایا، حارث بن صمه [[دوستی]] [[وفادار]] و [[متعهد]] ما بود. اما در جستجوی امر مهمی گم شده است، گویا آنجا در جستجوی [[بهشت]] است»<ref>بعضی این اشعار را با اندکی اختلاف در قضایای جنگ بدر آورده‌اند بنگرید: این اثیر، اسد الغابه، ج۱، ص۶۱۵؛ ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۶۷۳، خود حارث را گوینده این اشعار می‌داند.</ref> [[حضرت]] به حارث رسیده و با اطلاع از [[شهادت حمزه]]، به همراه او به نزد پیامبر برگشتند و خبر شهادت حمزه را با حال گریان<ref>جوینی، ابراهیم بن محمد خراسانی، فرائد السمطین، ج۲، ص۱۲۷.</ref> به ایشان دادند<ref>واقدی، المغازی، ج۱، ص۲۸۹؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۳۸۷.</ref>. بعضی هم گفته‌اند: علی{{ع}} نیز [[طاقت]] نیاورد، خبر شهادت حمزه را به پیامبر رساند<ref>ر.ک: بلاذری، انساب الاشراف، ج۴، ص۳۸۷؛ قمی، علی بن ابراهیم، تفسیر، ج۱، ص۱۲۳.</ref>.
در پایان [[جنگ]]، هنگامی که پیامبر با [[نگرانی]] جویای احوال عمویش، [[حمزه]] بود، حارث به جستجوی او پرداخت، ولی با دیدن جنازة [[مثله]] شده حمزه، نتوانست نزد پیامبر بازگردد و با حال گریان در نزد او باقی ماند<ref>جوینی، ابراهیم بن محمد خراسانی، فرائد السمطین، ج۲، ص۱۲۷.</ref>. با دیر کردن حارث، [[حضرت علی]] {{ع}} در حالی که این [[رجز]] را می‌خواند، به جستجوی او برآمد: خدایا، حارث بن صمه [[دوستی]] [[وفادار]] و [[متعهد]] ما بود. اما در جستجوی امر مهمی گم شده است، گویا آنجا در جستجوی [[بهشت]] است»<ref>بعضی این اشعار را با اندکی اختلاف در قضایای جنگ بدر آورده‌اند بنگرید: این اثیر، اسد الغابه، ج۱، ص۶۱۵؛ ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۶۷۳، خود حارث را گوینده این اشعار می‌داند.</ref> [[حضرت]] به حارث رسیده و با اطلاع از [[شهادت حمزه]]، به همراه او به نزد پیامبر برگشتند و خبر شهادت حمزه را با حال گریان<ref>جوینی، ابراهیم بن محمد خراسانی، فرائد السمطین، ج۲، ص۱۲۷.</ref> به ایشان دادند<ref>واقدی، المغازی، ج۱، ص۲۸۹؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۳۸۷.</ref>. بعضی هم گفته‌اند: علی {{ع}} نیز [[طاقت]] نیاورد، خبر شهادت حمزه را به پیامبر رساند<ref>ر. ک: بلاذری، انساب الاشراف، ج۴، ص۳۸۷؛ قمی، علی بن ابراهیم، تفسیر، ج۱، ص۱۲۳.</ref>.


رسول خدا{{صل}} بعد از پایان جنگ. هنگامی که حضرت [[فاطمه]]{{ع}} و [[زنان]] دیگر برای مداوای ایشان به [[أحد]] آمده بودند - خطاب به حضرت علی{{ع}} با ذکر نام، رشادت‌های ایشان، [[حارث بن صمه]]، [[ابودجانه انصاری]] و [[سهل بن حنیف]] را ستودند<ref>واقدی، المغازی، ج۱، ص۲۴۹ و نیز، ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۴۲۰.</ref>. عده‌ای از [[مفسران]] <ref>فرات بن ابراهیم کوفی، تفسیر، ص۴۸۱؛ حسکانی، عبیدالله بن احمد، شواهد التنزیل، ج۲، ص۳۳۹.</ref> نیز [[شأن نزول]] {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الَّذِينَ يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِهِ صَفًّا كَأَنَّهُمْ بُنْيَانٌ مَرْصُوصٌ}}<ref>«بی‌گمان خداوند کسانی را دوست می‌دارد که در راه او صف زده کارزار می‌کنند چنان که گویی بنیادی به هم پیوسته (و استوار) اند» سوره صف، آیه ۴.</ref>. را درباره [[فداکاری]] آنان می‌دانند.
رسول خدا {{صل}} بعد از پایان جنگ. هنگامی که حضرت [[فاطمه]] {{ع}} و [[زنان]] دیگر برای مداوای ایشان به [[أحد]] آمده بودند - خطاب به حضرت علی {{ع}} با ذکر نام، رشادت‌های ایشان، [[حارث بن صمه]]، [[ابودجانه انصاری]] و [[سهل بن حنیف]] را ستودند<ref>واقدی، المغازی، ج۱، ص۲۴۹ و نیز، ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۴۲۰.</ref>. عده‌ای از [[مفسران]] <ref>فرات بن ابراهیم کوفی، تفسیر، ص۴۸۱؛ حسکانی، عبیدالله بن احمد، شواهد التنزیل، ج۲، ص۳۳۹.</ref> نیز [[شأن نزول]] {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الَّذِينَ يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِهِ صَفًّا كَأَنَّهُمْ بُنْيَانٌ مَرْصُوصٌ}}<ref>«بی‌گمان خداوند کسانی را دوست می‌دارد که در راه او صف زده کارزار می‌کنند چنان که گویی بنیادی به هم پیوسته (و استوار) اند» سوره صف، آیه ۴.</ref>. را درباره [[فداکاری]] آنان می‌دانند.


حارث، سرانجام در واقعه «بئر معونه» در صفر [[سال چهارم هجری]]<ref>خلیفة بن خیاط، التاریخ، ص۴۵؛ طبری، تاریخ، ج۲، ص۵۴۵.</ref>، در آبگاه معونه، متعلق به قبیله [[بنو عامر بن صعصعه]]<ref>یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۱، ص۳۰۲.</ref> در چهار منزلی راه [[مدینه]] به نجد <ref>بکری، عبدالله بن عبدالعزیز، معجم ما استعجم، ج۴، ص۱۲۴۶.</ref> به [[شهادت]] رسید.
حارث، سرانجام در واقعه «بئر معونه» در صفر [[سال چهارم هجری]]<ref>خلیفة بن خیاط، التاریخ، ص۴۵؛ طبری، تاریخ، ج۲، ص۵۴۵.</ref>، در آبگاه معونه، متعلق به قبیله [[بنو عامر بن صعصعه]]<ref>یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۱، ص۳۰۲.</ref> در چهار منزلی راه [[مدینه]] به نجد <ref>بکری، عبدالله بن عبدالعزیز، معجم ما استعجم، ج۴، ص۱۲۴۶.</ref> به [[شهادت]] رسید.
خط ۲۱: خط ۲۱:
در این سریه، چهل<ref>بلاذری، انساب الاشراف، ج۱، ص۴۸۱.</ref> یا هفتاد نفر<ref>ابن اثیر، اسد الغابه، الکامل، ج۲، ص۱۷۲؛ طبرسی، مجمع البیان، ج۲، ص۴۴۰.</ref> از [[مسلمانان]] به [[رهبری]] [[منذر بن عمرو ساعدی]]، برای [[تبلیغ اسلام]] به نجد اعزام شدند؛ این اعزام به [[دعوت]] [[ابو براء عامر بن مالک]] معروف به [[ملاعب الأسنَّة]]([[بازی]] کننده با شمشیرها)، [[رئیس]] [[قبیله بنو عامر بن صعصعه]]<ref>طبری، تاریخ، ج۲، ص۵۴۶.</ref> بود و خود او در جواب [[نگرانی پیامبر]] از [[حمله]] [[مردم]] نجد به مسلمانان اعزامی، آنان را تحت [[حمایت]] و [[پناه]] خود قرار داده بود.
در این سریه، چهل<ref>بلاذری، انساب الاشراف، ج۱، ص۴۸۱.</ref> یا هفتاد نفر<ref>ابن اثیر، اسد الغابه، الکامل، ج۲، ص۱۷۲؛ طبرسی، مجمع البیان، ج۲، ص۴۴۰.</ref> از [[مسلمانان]] به [[رهبری]] [[منذر بن عمرو ساعدی]]، برای [[تبلیغ اسلام]] به نجد اعزام شدند؛ این اعزام به [[دعوت]] [[ابو براء عامر بن مالک]] معروف به [[ملاعب الأسنَّة]]([[بازی]] کننده با شمشیرها)، [[رئیس]] [[قبیله بنو عامر بن صعصعه]]<ref>طبری، تاریخ، ج۲، ص۵۴۶.</ref> بود و خود او در جواب [[نگرانی پیامبر]] از [[حمله]] [[مردم]] نجد به مسلمانان اعزامی، آنان را تحت [[حمایت]] و [[پناه]] خود قرار داده بود.


هنگامی که مسلمانان به نجد رسیدند، به دستور [[منذر بن عمرو]]، در کنار [[چاه]] معونه، اردو زدند. آنگاه منذر، چار پایان گروه را به همراه [[عمرو بن امیه ضمری]]<ref>از بنوضمره از قبیله کنانه.</ref> و حارث بن صمه به چرا فرستاد<ref>بعضی شخص همراه عمرو را منذر بن محمد معرفی کرده‌اند؛ ر.ک: ابن هشام، السیرة النبویه، ج۳، ص۱۹۵؛ کلاعی، سلیمان بن موسی اندلسی، الاکتفاء بما تضمنه من مغازی رسول الله والثلاثة الخلفاء، ج۱، ص۴۰۹.</ref>. سپس [[حرام بن ملحان]] را با [[نامه]] [[پیامبر]] نزد [[عامر بن طفیل]]، برادرزاده ابوبراء<ref>واقدی، المغازی، ص۳۵۱.</ref> و از بزرگان بنو عامر فرستاد، اما عامر [[نامه]] را نخواند و [[حرام بن ملحان]] را کُشت<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۴۰.</ref>. سپس از بنو عامر برای [[جنگ]] با [[اصحاب رسول خدا]]{{صل}} کمک خواست، ولی بنو عامر به [[احترام]] [[حمایت]] [[ابوبراء]] درخواست او را نپذیرفتند. عامر که از حمایت [[قبیله]] خود [[ناامید]] شده بود از قبیله [[بنو سلیم]] کمک خواست؛ تیره‌های «رِعل»، «ذَکوان» و «عُصَیّه» درخواست او را قبول نموده و با [[همراهی]] عامر به [[مسلمانان]] [[حمله]] کرده و همگی آنان را به [[شهادت]] رساندند<ref>ابن حبان، الثقات، ص۲۳۸.</ref>. در این میان [[حارث بن صمه]] و [[عمرو بن امیه]] که از چراگاه باز می‌گشتند، از بالای تپه‌ای دیدند که یارانشان کشته شده و سواران [[دشمن]] نیز آنجا هستند. حارث به عمرو گفت: نظر تو چیست؟ عمرو پاسخ داد: نزد [[پیامبر]] برگردیم و ماجرا را به او خبر دهیم<ref>واقدی، المغازی، ص۳۴۸.</ref>. اما حارث [[مخالفت]] کرد و گفت: من از راهی که منذر در پیش گرفت، برنمی‌گردم، اگر او [[پیروز]] شد، من هم پیروز می‌شوم و اگر او کشته شد، من هم کشته می‌شوم<ref>یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۷۲.</ref>. سپس حارث به [[مشرکان]] حمله کرده و دو نفر از آنان را کشت، اما در ادامه در محاصره افتاد و [[اسیر]] شد. مشرکان به او گفتند: با تو چه کار کنیم، [[دوست]] نداریم تو را بکشیم<ref>شاید به دلیل اینکه حارث از طرف مادر به بنو عامر بن صعصعه منسوب بود؛ بنگرید: ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۳۸۶.</ref> حارث گفت: مرا به محل کشته شدن منذر و حرام ببرید، من تعهدی که شما نسبت به من دارید، را از شما برمی‌دارم. مشرکان او را به آنجا بردند و سپس آزادش نمودند؛ اما حارث دوباره به آنان حمله کرد و پس از کشتن دو نفر از آنان، با حمله دسته جمعی مشرکان که نیزه‌هایشان را در [[بدن]] حارث فرو کردند، به شهادت رسید<ref>واقدی، المغازی، ج۱، ص۳۴۸.</ref>.
هنگامی که مسلمانان به نجد رسیدند، به دستور [[منذر بن عمرو]]، در کنار [[چاه]] معونه، اردو زدند. آنگاه منذر، چار پایان گروه را به همراه [[عمرو بن امیه ضمری]]<ref>از بنوضمره از قبیله کنانه.</ref> و حارث بن صمه به چرا فرستاد<ref>بعضی شخص همراه عمرو را منذر بن محمد معرفی کرده‌اند؛ ر. ک: ابن هشام، السیرة النبویه، ج۳، ص۱۹۵؛ کلاعی، سلیمان بن موسی اندلسی، الاکتفاء بما تضمنه من مغازی رسول الله والثلاثة الخلفاء، ج۱، ص۴۰۹.</ref>. سپس [[حرام بن ملحان]] را با [[نامه]] [[پیامبر]] نزد [[عامر بن طفیل]]، برادرزاده ابوبراء<ref>واقدی، المغازی، ص۳۵۱.</ref> و از بزرگان بنو عامر فرستاد، اما عامر [[نامه]] را نخواند و [[حرام بن ملحان]] را کُشت<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۴۰.</ref>. سپس از بنو عامر برای [[جنگ]] با [[اصحاب رسول خدا]] {{صل}} کمک خواست، ولی بنو عامر به [[احترام]] [[حمایت]] [[ابوبراء]] درخواست او را نپذیرفتند. عامر که از حمایت [[قبیله]] خود [[ناامید]] شده بود از قبیله [[بنو سلیم]] کمک خواست؛ تیره‌های «رِعل»، «ذَکوان» و «عُصَیّه» درخواست او را قبول نموده و با [[همراهی]] عامر به [[مسلمانان]] [[حمله]] کرده و همگی آنان را به [[شهادت]] رساندند<ref>ابن حبان، الثقات، ص۲۳۸.</ref>. در این میان [[حارث بن صمه]] و [[عمرو بن امیه]] که از چراگاه باز می‌گشتند، از بالای تپه‌ای دیدند که یارانشان کشته شده و سواران [[دشمن]] نیز آنجا هستند. حارث به عمرو گفت: نظر تو چیست؟ عمرو پاسخ داد: نزد [[پیامبر]] برگردیم و ماجرا را به او خبر دهیم<ref>واقدی، المغازی، ص۳۴۸.</ref>. اما حارث [[مخالفت]] کرد و گفت: من از راهی که منذر در پیش گرفت، برنمی‌گردم، اگر او [[پیروز]] شد، من هم پیروز می‌شوم و اگر او کشته شد، من هم کشته می‌شوم<ref>یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۷۲.</ref>. سپس حارث به [[مشرکان]] حمله کرده و دو نفر از آنان را کشت، اما در ادامه در محاصره افتاد و [[اسیر]] شد. مشرکان به او گفتند: با تو چه کار کنیم، [[دوست]] نداریم تو را بکشیم<ref>شاید به دلیل اینکه حارث از طرف مادر به بنو عامر بن صعصعه منسوب بود؛ بنگرید: ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۳۸۶.</ref> حارث گفت: مرا به محل کشته شدن منذر و حرام ببرید، من تعهدی که شما نسبت به من دارید، را از شما برمی‌دارم. مشرکان او را به آنجا بردند و سپس آزادش نمودند؛ اما حارث دوباره به آنان حمله کرد و پس از کشتن دو نفر از آنان، با حمله دسته جمعی مشرکان که نیزه‌هایشان را در [[بدن]] حارث فرو کردند، به شهادت رسید<ref>واقدی، المغازی، ج۱، ص۳۴۸.</ref>.


عده‌ای دیگر از [[مورخان]]<ref>سهیلی، عبدالرحمان، الروض الاتف، ج۶، ص۲۳۳؛ عامری، عمادالدین یحیی بن ابی بکر، بهجة المحافل و بغیة الأماثل، ج۱، ص۲۱۶.</ref> نام [[حارث بن صمه]] را جزء سهم برندگان از [[غنایم]] غزوه [[بنونضیر]] آورده‌اند، ولی با توجه به اینکه مشهور مورخان<ref>واقدی، المغازی، ج۱، ص۳۶۳؛ ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۱۹۹ و ۲۰۰؛ طبری، تاریخ، ج۲، ص۵۵۰.</ref> [[تاریخ]] وقوع این [[غزوه]] را در ماه [[ربیع الاول]] [[سال چهارم هجری]]، یک ماه پس از حادثه بئر معونه دانسته‌اند، این مطلب نمی‌تواند صحیح باشد<ref>بنگرید: حلبی، علی بن برهان الدین، السیرة الحلبیه، ج۲، ص۵۶۹.</ref>؛ اما اگر [[تاریخ]] وقوع غزوه [[بنو نضیر]] را آنگونه که بعضی از منابع<ref>بخاری، صحیح بخاری، ج۵، ص۲۲؛ عبدالرزاق بن همام صنعانی، المصنف، ج۵، ص۳۵۷.</ref> از [[عروة بن زبیر]] نقل کرده‌اند، شش ماه بعد از [[جنگ بدر]] بدانیم، آنگاه می‌‌توان سهم بردن [[حارث]] از غنایم این غزوه را، قبول نمود<ref> بنگرید: جعفر مرتضی عاملی، الصحیح من سیرة النبی الأعظم، ج۷، ص۲۷۸ و ج۸، ص۳۸.</ref>.
عده‌ای دیگر از [[مورخان]]<ref>سهیلی، عبدالرحمان، الروض الاتف، ج۶، ص۲۳۳؛ عامری، عمادالدین یحیی بن ابی بکر، بهجة المحافل و بغیة الأماثل، ج۱، ص۲۱۶.</ref> نام [[حارث بن صمه]] را جزء سهم برندگان از [[غنایم]] غزوه [[بنونضیر]] آورده‌اند، ولی با توجه به اینکه مشهور مورخان<ref>واقدی، المغازی، ج۱، ص۳۶۳؛ ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۱۹۹ و ۲۰۰؛ طبری، تاریخ، ج۲، ص۵۵۰.</ref> [[تاریخ]] وقوع این [[غزوه]] را در ماه [[ربیع الاول]] [[سال چهارم هجری]]، یک ماه پس از حادثه بئر معونه دانسته‌اند، این مطلب نمی‌تواند صحیح باشد<ref>بنگرید: حلبی، علی بن برهان الدین، السیرة الحلبیه، ج۲، ص۵۶۹.</ref>؛ اما اگر [[تاریخ]] وقوع غزوه [[بنو نضیر]] را آنگونه که بعضی از منابع<ref>بخاری، صحیح بخاری، ج۵، ص۲۲؛ عبدالرزاق بن همام صنعانی، المصنف، ج۵، ص۳۵۷.</ref> از [[عروة بن زبیر]] نقل کرده‌اند، شش ماه بعد از [[جنگ بدر]] بدانیم، آنگاه می‌‌توان سهم بردن [[حارث]] از غنایم این غزوه را، قبول نمود<ref> بنگرید: جعفر مرتضی عاملی، الصحیح من سیرة النبی الأعظم، ج۷، ص۲۷۸ و ج۸، ص۳۸.</ref>.


از حارث دو [[حدیث]] نقل شده است؛ [[روایت]] اول، روایتی داستانی است که، برادرزاده همسرش، [[محمود بن لبید]]<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۸، ص۲۴۴.</ref> نقل کرده که حارث گفت: در [[جنگ احد]] [[پیامبر]] از من پرسید: آیا [[عبدالرحمان بن عوف]] را دیدی؟ گفتم: بله، دیدم که در پای [[کوه]] با گروهی از [[مشرکان]] می‌جنگید، خواستم به کمک او بروم، که شما را دیدم؛ لذا به کمک شما آمدم. پیامبر فرمود: به عوض تو [[فرشتگان]] به کمک او رفتند. حارث گوید: به سمت مکان [[عبدالرحمان]] رفتم و دیدم در کنار او هفت جنازه افتاده است. پرسیدم: آیا تمام اینها را تو کشته‌ای؟ پاسخ داد: این یکی که [[ارطاة بن شرحبیل]]<ref>یا عبد شرحبیل، بنگرید: ابونعیم، معرفة الصحابه، ج۲، ص۷۷۱.</ref> است و یک نفر دیگر را، من کشتم ولی بقیه را کسی که من نمی‌دیدم، کشت. من گفتم: [[خدا]] و رسولش راست گفتند<ref>طبرانی، المعجم الکبیر، ج۳، ص۲۷۱؛ ابن قانع، معجم الصحابه، ج۱، ص۱۷۹؛ هیثمی، مجمع الزوائد، ج۶، ص۱۱۴.</ref>. البته با توجه به اینکه در [[صحابی]] بودن محمود بن لبید [[تردید]] وجود دارد<ref>ابن حجر، الاصابه، ج۶، ص۳۵؛.</ref> او نمی‌توانسته، این [[حدیث]] را به طور مستقیم از حارث نقل کند؛ از طرف دیگر، [[منابع تاریخی]] [[قاتل]] [[أرطاة بن شرحبیل]] را به [[اختلاف]]، [[حضرت علی]]{{ع}}<ref>واقدی، المغازی، ج۱، ص۲۲۸؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۳۱؛ مفید، محمد بن محمد، الإرشاد، ج۱، ص۹۱.</ref> یا [[حضرت حمزه]]<ref> ابن اسحاق، السیرة النبویه، ج۳، ص۳۰۸؛ ابن هشام، السیرة النبویه، ج۳، ص۷۴ و ۱۳۴؛ طبری، تاریخ، ج۲، ص۵۱۶.</ref> دانسته‌اند؛ از این رو باید در قبول این [[روایت]] با [[احتیاط]] عمل کرد. شاید به همین دلیل [[ابن منده]]<ref>ر.ک: ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۳۵، ص۲۵۶.</ref> این روایت را [[حدیثی]] [[غریب]]<ref>حدیثی که سند آن فقط به یک راوی منتهی می‌شود یا بخشی از متن آن را فقط یک راوی نقل کرده باشد؛ ابن الصلاح، عثمان بن عبدالرحمان الشهرزوی، مقدمه ابن الصلاح، ص۲۸۳.</ref> توصیف کرده است.
از حارث دو [[حدیث]] نقل شده است؛ [[روایت]] اول، روایتی داستانی است که، برادرزاده همسرش، [[محمود بن لبید]]<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۸، ص۲۴۴.</ref> نقل کرده که حارث گفت: در [[جنگ احد]] [[پیامبر]] از من پرسید: آیا [[عبدالرحمان بن عوف]] را دیدی؟ گفتم: بله، دیدم که در پای [[کوه]] با گروهی از [[مشرکان]] می‌جنگید، خواستم به کمک او بروم، که شما را دیدم؛ لذا به کمک شما آمدم. پیامبر فرمود: به عوض تو [[فرشتگان]] به کمک او رفتند. حارث گوید: به سمت مکان [[عبدالرحمان]] رفتم و دیدم در کنار او هفت جنازه افتاده است. پرسیدم: آیا تمام اینها را تو کشته‌ای؟ پاسخ داد: این یکی که [[ارطاة بن شرحبیل]]<ref>یا عبد شرحبیل، بنگرید: ابونعیم، معرفة الصحابه، ج۲، ص۷۷۱.</ref> است و یک نفر دیگر را، من کشتم ولی بقیه را کسی که من نمی‌دیدم، کشت. من گفتم: [[خدا]] و رسولش راست گفتند<ref>طبرانی، المعجم الکبیر، ج۳، ص۲۷۱؛ ابن قانع، معجم الصحابه، ج۱، ص۱۷۹؛ هیثمی، مجمع الزوائد، ج۶، ص۱۱۴.</ref>. البته با توجه به اینکه در [[صحابی]] بودن محمود بن لبید [[تردید]] وجود دارد<ref>ابن حجر، الاصابه، ج۶، ص۳۵؛.</ref> او نمی‌توانسته، این [[حدیث]] را به طور مستقیم از حارث نقل کند؛ از طرف دیگر، [[منابع تاریخی]] [[قاتل]] [[أرطاة بن شرحبیل]] را به [[اختلاف]]، [[حضرت علی]] {{ع}}<ref>واقدی، المغازی، ج۱، ص۲۲۸؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۳۱؛ مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ج۱، ص۹۱.</ref> یا [[حضرت حمزه]]<ref> ابن اسحاق، السیرة النبویه، ج۳، ص۳۰۸؛ ابن هشام، السیرة النبویه، ج۳، ص۷۴ و ۱۳۴؛ طبری، تاریخ، ج۲، ص۵۱۶.</ref> دانسته‌اند؛ از این رو باید در قبول این [[روایت]] با [[احتیاط]] عمل کرد. شاید به همین دلیل [[ابن منده]]<ref>ر. ک: ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۳۵، ص۲۵۶.</ref> این روایت را [[حدیثی]] [[غریب]]<ref>حدیثی که سند آن فقط به یک راوی منتهی می‌شود یا بخشی از متن آن را فقط یک راوی نقل کرده باشد؛ ابن الصلاح، عثمان بن عبدالرحمان الشهرزوی، مقدمه ابن الصلاح، ص۲۸۳.</ref> توصیف کرده است.


روایت دوم را فرزند حارث، ابو جهیم، از حارث نقل کرده که روزی به [[رسول خدا]]{{صل}} در حالی که از قضای [[حاجت]] بر می‌گشتند، [[سلام]] کردم؛ اما ایشان قبل از جواب، [[تیمم]] نموده، سپس جواب سلامم را دادند<ref>طبرانی، المعجم الأوسط، ج۱، ص۷۸.</ref>. در دیگر [[منابع حدیثی]]<ref>بخاری، صحیح بخاری، ج۱، ص۸۷؛ مسلم، صحیح مسلم، ج۱، ص۱۹۴؛ احمد بن حنبل، مسند، ج۴، ص۱۶۹؛ ابن حبان، صحیح، ج۳، ص۸۶.</ref> این حدیث از [[ابوجهیم]] بدون اشاره به نام پدرش، به صورت مجهول «شخصی از [[اصحاب]]» نقل شده است این روایت در [[کتب فقهی]] [[اهل سنت]]<ref>قرطبی، محمد بن رشد، بدایة المجتهد و نهایة المقتصد، ج۱، ص۴۳؛ شوکانی، محمد بن علی، نیل الأوطار، ج۱، ص۲۶۶.</ref> در بحث [[وجوب]] یا [[استحباب]]، داشتن [[وضو]] برای کسی که می‌خواهد [[نام خدا]] را بر زبان جاری کند، مورد استناد قرار گرفته است. البته از جهت وجوب فوری بودن جواب [[سلام]]<ref>جواهری، محمد حسن نجفی، جواهر الکلام، ج۱۱، ص۱۱۱.</ref>، این روایت دچار اشکال است و لازم است با [[تأمل]] با آن برخورد نمود.
روایت دوم را فرزند حارث، ابو جهیم، از حارث نقل کرده که روزی به [[رسول خدا]] {{صل}} در حالی که از قضای [[حاجت]] بر می‌گشتند، [[سلام]] کردم؛ اما ایشان قبل از جواب، [[تیمم]] نموده، سپس جواب سلامم را دادند<ref>طبرانی، المعجم الأوسط، ج۱، ص۷۸.</ref>. در دیگر [[منابع حدیثی]]<ref>بخاری، صحیح بخاری، ج۱، ص۸۷؛ مسلم، صحیح مسلم، ج۱، ص۱۹۴؛ احمد بن حنبل، مسند، ج۴، ص۱۶۹؛ ابن حبان، صحیح، ج۳، ص۸۶.</ref> این حدیث از [[ابوجهیم]] بدون اشاره به نام پدرش، به صورت مجهول «شخصی از [[اصحاب]]» نقل شده است این روایت در [[کتب فقهی]] [[اهل سنت]]<ref>قرطبی، محمد بن رشد، بدایة المجتهد و نهایة المقتصد، ج۱، ص۴۳؛ شوکانی، محمد بن علی، نیل الأوطار، ج۱، ص۲۶۶.</ref> در بحث [[وجوب]] یا [[استحباب]]، داشتن [[وضو]] برای کسی که می‌خواهد [[نام خدا]] را بر زبان جاری کند، مورد استناد قرار گرفته است. البته از جهت وجوب فوری بودن جواب [[سلام]]<ref>جواهری، محمد حسن نجفی، جواهر الکلام، ج۱۱، ص۱۱۱.</ref>، این روایت دچار اشکال است و لازم است با [[تأمل]] با آن برخورد نمود.


حارث دو [[همسر]] داشت: [[ام الحکم خوله]]، دختر [[عقبة بن رافع اوسی]] که از [[زنان]] [[بیعت کننده]] با رسول خدا{{صل}} است<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۸، ص۲۴۴.</ref> و غتیله، دختر [[کعب بن قیس نجاری]]<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۳۸۶.</ref> که [[خواهر]] [[صحابی]] مشهور، [[ابی بن کعب]] است<ref>ر.ک: ابن حبان، الثقات، الثقات، ج۳، ص۷۴.</ref>.
حارث دو [[همسر]] داشت: [[ام الحکم خوله]]، دختر [[عقبة بن رافع اوسی]] که از [[زنان]] [[بیعت کننده]] با رسول خدا {{صل}} است<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۸، ص۲۴۴.</ref> و غتیله، دختر [[کعب بن قیس نجاری]]<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۳۸۶.</ref> که [[خواهر]] [[صحابی]] مشهور، [[ابی بن کعب]] است<ref>ر. ک: ابن حبان، الثقات، الثقات، ج۳، ص۷۴.</ref>.


دو فرزند [[حارث]]، در شمار [[صحابه]] آمده‌اند: [[سعد بن حارث بن صمه|سعد]] که مادرش [[خوله]] بود<ref>ابن حجر، الاصابه، ج۸، ص۱۱۹.</ref>، در حُنین و جنگ‌های بعد از آن حاضر بود<ref>ابن عدیم، عمر بن احمد حلبی، بغیة الطلب، ج۹، ص۲۴۴.</ref> و در [[جنگ صفین]] در رکاب [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} به [[شهادت]] رسید<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۵، ص۶۱.</ref>. فرزند سعد، عمر<ref>تصحیف شده به عمرو بن سعید، بنگرید: خلیفة بن خیاط، التاریخ، ص۱۹۰.</ref> هم در [[واقعه حره]] کشته شد<ref>ابوالعرب تمیمی، محمد بن احمد قیروانی، المحن، ج۱، ص۱۹۴.</ref>، فرزند دوم حارث، [[ابوجهین بن حارث بن صمه|ابوجهیم]] است که در نام او [[اختلاف]] بوده<ref>بنگرید: مزی، تهذیب الکمال، ج۳۳، ص۳۰۹.</ref> و مادرش، تیله است<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۳۸۶.</ref>.
دو فرزند [[حارث]]، در شمار [[صحابه]] آمده‌اند: [[سعد بن حارث بن صمه|سعد]] که مادرش [[خوله]] بود<ref>ابن حجر، الاصابه، ج۸، ص۱۱۹.</ref>، در حُنین و جنگ‌های بعد از آن حاضر بود<ref>ابن عدیم، عمر بن احمد حلبی، بغیة الطلب، ج۹، ص۲۴۴.</ref> و در [[جنگ صفین]] در رکاب [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} به [[شهادت]] رسید<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۵، ص۶۱.</ref>. فرزند سعد، عمر<ref>تصحیف شده به عمرو بن سعید، بنگرید: خلیفة بن خیاط، التاریخ، ص۱۹۰.</ref> هم در [[واقعه حره]] کشته شد<ref>ابوالعرب تمیمی، محمد بن احمد قیروانی، المحن، ج۱، ص۱۹۴.</ref>، فرزند دوم حارث، [[ابوجهین بن حارث بن صمه|ابوجهیم]] است که در نام او [[اختلاف]] بوده<ref>بنگرید: مزی، تهذیب الکمال، ج۳۳، ص۳۰۹.</ref> و مادرش، تیله است<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۳۸۶.</ref>.


[[نسل]] حارث تا اوایل [[قرن سوم]] در [[مدینه]] و [[بغداد]] باقی بودند<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۳۸۷.</ref>. از نسل او، [[سری بن حارث]] در شمار شیوخ [[روایی]] [[زبیر بکار]] مؤلف کتاب الموفقیات است<ref>ر.ک: ابن حجر، الاصابه، ج۲، ص۲۷۶؛ البته در الموفقیات موجود نامی از این شخص برده نشده است.</ref>.<ref>[[رسول قلیچ|قلیچ، رسول]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۲ (کتاب)|مقاله «حارث بن صمه»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۲، ص ۴۶۶-۲۶۸.</ref>
[[نسل]] حارث تا اوایل [[قرن سوم]] در [[مدینه]] و [[بغداد]] باقی بودند<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۳۸۷.</ref>. از نسل او، [[سری بن حارث]] در شمار شیوخ [[روایی]] [[زبیر بکار]] مؤلف کتاب الموفقیات است<ref>ر. ک: ابن حجر، الاصابه، ج۲، ص۲۷۶؛ البته در الموفقیات موجود نامی از این شخص برده نشده است.</ref>.<ref>[[رسول قلیچ|قلیچ، رسول]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۲ (کتاب)|مقاله «حارث بن صمه»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۲، ص ۴۶۶-۲۶۸.</ref>


== جستارهای وابسته ==
== جستارهای وابسته ==

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۸ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۳۲

این مدخل زیرشاخهٔ بحث اصحاب پیامبر است. حارث بن صمه از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: حارث بن صمه در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط ندارد

آشنایی اجمالی

حارث را در شمار بهترین مسلمانان[۱] و بزرگان اصحاب[۲] آورده‌اند. او فرزند صمه بن عمرو بن عتیک[۳]، از شاخه بنومبذول، از تیره بنومالک بن نجار[۴]، از قبیله خزرج است. هرچند خلیفة بن خیاط[۵] و ابن ماکولا[۶] به اشتباه او را فرزند صمة بن حارثة بن حارث بن زید مناة بن حبیب از دیگر تیره قبیله خزرج[۷] بنو مالک بن غضب دانسته‌اند. کنیه حارث، «ابوسعد» بود[۸]، هرچند بعضی همچون مسلم و دیگرانی که از او تبعیت کرده‌اند[۹] به اشتباه کنیه فرزندش «ابو جهیم» را برای او آورده‌اند[۱۰]. نام مادرش تماضر دختر عمرو بن عامر از بنو عامر بن صعصعه است[۱۱].

رسول خدا (ص) قبل از جنگ بدر، در جریان پیمان برادری میان مسلمانان[۱۲]، میان او و صهیب بن سنان پیمان برادری برقرار نمود[۱۳].

عروة بن زبیر[۱۴]، نام او را در شمار حاضران در بدر آورده، ولی این موضوع به دلیل حضور وی در جنگ بدر نبوده، بلکه همانگونه که ابن اسحاق[۱۵] و موسی بن عقبه[۱۶] و دیگران[۱۷] می‌گویند: استخوان حارث در راه بدر در منطقه روحاء[۱۸]، بر اثر افتادن از شتر شکست[۱۹] و رسول خدا (ص) او را به مدینه بازگرداند، ولی مانند حاضران در جنگ، سهمی را از غنایم بدر، به وی اختصاص داد[۲۰].

حارث حضور نیافتنش در بدر را با حضوری شجاعانه در أحد جبران کرد. در این نبرد، وی در دفاع از پیامبر، عثمان بن عبدالله بن مغیره مخزومی را که برای کُشتن رسول خدا (ص) تلاش می‌کرد و می‌‌گفت: اگر محمد نجات یابد، من نجات نیابم - کُشت و زره، کلاه‌خود و شمشیر او را تصاحب کرد[۲۱]. واقدی[۲۲] گوید: شنیده نشده کسی غیر از حارث در آن روز سلاح مقتول را به غنیمت بردارد. پیامبر که نظاره‌گر نبرد آن دو بود، پس از کشته شدن عثمان فرمود: «سپاس خدایی که او را به هلاکت رساند».

حارث سپس با عبید بن حاجز عامری[۲۳] درگیر شد، ولی با ضربه عبید به شانه او، مجروح شد، مسلمانان او را نجات دادند و در این حال، ابودجانه انصاری توانست، عبید را به قتل رساند.

حارث، با اینکه مجروح شده بود، اما جزء معدود افرادی بود که پس از متفرق شدن سپاه اسلام، برای حفظ جان پیامبر تا پای جان نمود[۲۴]. علاوه بر تصریح مورخان[۲۵] بر ایستادگی حارث، نشانه دیگر فرار نکردن حارث در آن روز، این است که پیامبر - هنگامی که در پای کوه أحد پناه گرفته بود. با حربه (نیزه کوتاه) یکی از یارانش، توانست، أبی بن خلف (از سران مشرکان که قصد جان حضرت را کرده بود) را به هلاکت رساند. عروة بن زبیر[۲۶] مدعی است که آن شخص پدرش بوده است، اما مشهور مورخان[۲۷] او را حارث دانسته‌اند. از طرف دیگر مقریزی[۲۸] به صراحت، حارث را مسئول نگهداری حربه رسول خدا (ص) دانسته است. در این میان طبرسی[۲۹] با اینکه تصریح دارد، پیامبر در آن هنگام در میان حارث بن صمه و سهل بن حنیف بود، ولی می‌گوید: پیامبر حربه را از سهل بن حنیف گرفته است.

در پایان جنگ، هنگامی که پیامبر با نگرانی جویای احوال عمویش، حمزه بود، حارث به جستجوی او پرداخت، ولی با دیدن جنازة مثله شده حمزه، نتوانست نزد پیامبر بازگردد و با حال گریان در نزد او باقی ماند[۳۰]. با دیر کردن حارث، حضرت علی (ع) در حالی که این رجز را می‌خواند، به جستجوی او برآمد: خدایا، حارث بن صمه دوستی وفادار و متعهد ما بود. اما در جستجوی امر مهمی گم شده است، گویا آنجا در جستجوی بهشت است»[۳۱] حضرت به حارث رسیده و با اطلاع از شهادت حمزه، به همراه او به نزد پیامبر برگشتند و خبر شهادت حمزه را با حال گریان[۳۲] به ایشان دادند[۳۳]. بعضی هم گفته‌اند: علی (ع) نیز طاقت نیاورد، خبر شهادت حمزه را به پیامبر رساند[۳۴].

رسول خدا (ص) بعد از پایان جنگ. هنگامی که حضرت فاطمه (ع) و زنان دیگر برای مداوای ایشان به أحد آمده بودند - خطاب به حضرت علی (ع) با ذکر نام، رشادت‌های ایشان، حارث بن صمه، ابودجانه انصاری و سهل بن حنیف را ستودند[۳۵]. عده‌ای از مفسران [۳۶] نیز شأن نزول إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الَّذِينَ يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِهِ صَفًّا كَأَنَّهُمْ بُنْيَانٌ مَرْصُوصٌ[۳۷]. را درباره فداکاری آنان می‌دانند.

حارث، سرانجام در واقعه «بئر معونه» در صفر سال چهارم هجری[۳۸]، در آبگاه معونه، متعلق به قبیله بنو عامر بن صعصعه[۳۹] در چهار منزلی راه مدینه به نجد [۴۰] به شهادت رسید.

در این سریه، چهل[۴۱] یا هفتاد نفر[۴۲] از مسلمانان به رهبری منذر بن عمرو ساعدی، برای تبلیغ اسلام به نجد اعزام شدند؛ این اعزام به دعوت ابو براء عامر بن مالک معروف به ملاعب الأسنَّة(بازی کننده با شمشیرها)، رئیس قبیله بنو عامر بن صعصعه[۴۳] بود و خود او در جواب نگرانی پیامبر از حمله مردم نجد به مسلمانان اعزامی، آنان را تحت حمایت و پناه خود قرار داده بود.

هنگامی که مسلمانان به نجد رسیدند، به دستور منذر بن عمرو، در کنار چاه معونه، اردو زدند. آنگاه منذر، چار پایان گروه را به همراه عمرو بن امیه ضمری[۴۴] و حارث بن صمه به چرا فرستاد[۴۵]. سپس حرام بن ملحان را با نامه پیامبر نزد عامر بن طفیل، برادرزاده ابوبراء[۴۶] و از بزرگان بنو عامر فرستاد، اما عامر نامه را نخواند و حرام بن ملحان را کُشت[۴۷]. سپس از بنو عامر برای جنگ با اصحاب رسول خدا (ص) کمک خواست، ولی بنو عامر به احترام حمایت ابوبراء درخواست او را نپذیرفتند. عامر که از حمایت قبیله خود ناامید شده بود از قبیله بنو سلیم کمک خواست؛ تیره‌های «رِعل»، «ذَکوان» و «عُصَیّه» درخواست او را قبول نموده و با همراهی عامر به مسلمانان حمله کرده و همگی آنان را به شهادت رساندند[۴۸]. در این میان حارث بن صمه و عمرو بن امیه که از چراگاه باز می‌گشتند، از بالای تپه‌ای دیدند که یارانشان کشته شده و سواران دشمن نیز آنجا هستند. حارث به عمرو گفت: نظر تو چیست؟ عمرو پاسخ داد: نزد پیامبر برگردیم و ماجرا را به او خبر دهیم[۴۹]. اما حارث مخالفت کرد و گفت: من از راهی که منذر در پیش گرفت، برنمی‌گردم، اگر او پیروز شد، من هم پیروز می‌شوم و اگر او کشته شد، من هم کشته می‌شوم[۵۰]. سپس حارث به مشرکان حمله کرده و دو نفر از آنان را کشت، اما در ادامه در محاصره افتاد و اسیر شد. مشرکان به او گفتند: با تو چه کار کنیم، دوست نداریم تو را بکشیم[۵۱] حارث گفت: مرا به محل کشته شدن منذر و حرام ببرید، من تعهدی که شما نسبت به من دارید، را از شما برمی‌دارم. مشرکان او را به آنجا بردند و سپس آزادش نمودند؛ اما حارث دوباره به آنان حمله کرد و پس از کشتن دو نفر از آنان، با حمله دسته جمعی مشرکان که نیزه‌هایشان را در بدن حارث فرو کردند، به شهادت رسید[۵۲].

عده‌ای دیگر از مورخان[۵۳] نام حارث بن صمه را جزء سهم برندگان از غنایم غزوه بنونضیر آورده‌اند، ولی با توجه به اینکه مشهور مورخان[۵۴] تاریخ وقوع این غزوه را در ماه ربیع الاول سال چهارم هجری، یک ماه پس از حادثه بئر معونه دانسته‌اند، این مطلب نمی‌تواند صحیح باشد[۵۵]؛ اما اگر تاریخ وقوع غزوه بنو نضیر را آنگونه که بعضی از منابع[۵۶] از عروة بن زبیر نقل کرده‌اند، شش ماه بعد از جنگ بدر بدانیم، آنگاه می‌‌توان سهم بردن حارث از غنایم این غزوه را، قبول نمود[۵۷].

از حارث دو حدیث نقل شده است؛ روایت اول، روایتی داستانی است که، برادرزاده همسرش، محمود بن لبید[۵۸] نقل کرده که حارث گفت: در جنگ احد پیامبر از من پرسید: آیا عبدالرحمان بن عوف را دیدی؟ گفتم: بله، دیدم که در پای کوه با گروهی از مشرکان می‌جنگید، خواستم به کمک او بروم، که شما را دیدم؛ لذا به کمک شما آمدم. پیامبر فرمود: به عوض تو فرشتگان به کمک او رفتند. حارث گوید: به سمت مکان عبدالرحمان رفتم و دیدم در کنار او هفت جنازه افتاده است. پرسیدم: آیا تمام اینها را تو کشته‌ای؟ پاسخ داد: این یکی که ارطاة بن شرحبیل[۵۹] است و یک نفر دیگر را، من کشتم ولی بقیه را کسی که من نمی‌دیدم، کشت. من گفتم: خدا و رسولش راست گفتند[۶۰]. البته با توجه به اینکه در صحابی بودن محمود بن لبید تردید وجود دارد[۶۱] او نمی‌توانسته، این حدیث را به طور مستقیم از حارث نقل کند؛ از طرف دیگر، منابع تاریخی قاتل أرطاة بن شرحبیل را به اختلاف، حضرت علی (ع)[۶۲] یا حضرت حمزه[۶۳] دانسته‌اند؛ از این رو باید در قبول این روایت با احتیاط عمل کرد. شاید به همین دلیل ابن منده[۶۴] این روایت را حدیثی غریب[۶۵] توصیف کرده است.

روایت دوم را فرزند حارث، ابو جهیم، از حارث نقل کرده که روزی به رسول خدا (ص) در حالی که از قضای حاجت بر می‌گشتند، سلام کردم؛ اما ایشان قبل از جواب، تیمم نموده، سپس جواب سلامم را دادند[۶۶]. در دیگر منابع حدیثی[۶۷] این حدیث از ابوجهیم بدون اشاره به نام پدرش، به صورت مجهول «شخصی از اصحاب» نقل شده است این روایت در کتب فقهی اهل سنت[۶۸] در بحث وجوب یا استحباب، داشتن وضو برای کسی که می‌خواهد نام خدا را بر زبان جاری کند، مورد استناد قرار گرفته است. البته از جهت وجوب فوری بودن جواب سلام[۶۹]، این روایت دچار اشکال است و لازم است با تأمل با آن برخورد نمود.

حارث دو همسر داشت: ام الحکم خوله، دختر عقبة بن رافع اوسی که از زنان بیعت کننده با رسول خدا (ص) است[۷۰] و غتیله، دختر کعب بن قیس نجاری[۷۱] که خواهر صحابی مشهور، ابی بن کعب است[۷۲].

دو فرزند حارث، در شمار صحابه آمده‌اند: سعد که مادرش خوله بود[۷۳]، در حُنین و جنگ‌های بعد از آن حاضر بود[۷۴] و در جنگ صفین در رکاب امیرالمؤمنین (ع) به شهادت رسید[۷۵]. فرزند سعد، عمر[۷۶] هم در واقعه حره کشته شد[۷۷]، فرزند دوم حارث، ابوجهیم است که در نام او اختلاف بوده[۷۸] و مادرش، تیله است[۷۹].

نسل حارث تا اوایل قرن سوم در مدینه و بغداد باقی بودند[۸۰]. از نسل او، سری بن حارث در شمار شیوخ روایی زبیر بکار مؤلف کتاب الموفقیات است[۸۱].[۸۲]

جستارهای وابسته

منابع

  1. خانجانی، قاسم، مقاله «حارث بن صمه»، دانشنامه سیره نبوی ج۲

پانویس

  1. ↑ ابن هشام، السیرة النبویه، ج۳، ص۱۹۴.
  2. ↑ ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۴، ص۱۹۰.
  3. ↑ تصحیف شده به سمیه، ر. ک: قمی، علی بن ابراهیم، تفسیر، ج۱، ص۱۲۳ و صمت، ر. ک: حویزی، عبد علی بن جمعه عروسی، تفسیر نور الثقلین، ج۳، ص۹۵.
  4. ↑ ابن کلبی، هشام بن محمد، نسب قد والیمن الکبیر، ج۲، ص۴۸؛ ابن حزم، جمهرة أنساب العرب، ص۳۴۹.
  5. ↑ خلیفه بن خیاط، التاریخ، ص۱۷۱.
  6. ↑ ابن ماکولا، الإکمال، ج۷، ص۲۸.
  7. ↑ ابن حزم، جمهرة أنساب العرب، ص۳۵۶.
  8. ↑ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۳۸۶: ابن جوزی، تلقیح فهوم، ص۱۷۷.
  9. ↑ بنگرید: ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۶۷۲.
  10. ↑ ر. ک: ابن ابی حاتم، الجرح و التعدیل، ج۹، ص۳۵۵.
  11. ↑ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۳۸۶.
  12. ↑ ر. ک: ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۴۱۹.
  13. ↑ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۳۸۶؛ ابن حبیب بغدادی، المحبر، ص۹۹.
  14. ↑ ر. ک: طبرانی، المعجم الکبیر، ج۳، ص۲۷۰.
  15. ↑ ر. ک: ابونعیم، معرفة الصحابه، ج۲، ص۷۷۰.
  16. ↑ موسی بن عقبه، المغازی النبویه، ص۲۴۴.
  17. ↑ ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۶۷۳.
  18. ↑ به فاصله دو شب راه، در ۴۱ مایلی (حدود ۶۱ کیلومتری) راه مدینه به بدر؛ بنگرید: بکری، عبدالله بن عبدالعزیز، معجم ما استعجم، ج۲، ص۶۸۱.
  19. ↑ عصامی، عبدالملک بن حسین مکی، سمط النجوم العوالی فی انباء الاوائل والتوالی، ج۲، ص۴۵.
  20. ↑ واقدی، المغازی، ج۱، ص۱۰۱ و ۱۶۳.
  21. ↑ واقدی، المغازی، ج۱، ص۲۵۳.
  22. ↑ واقدی، المغازی، ج۱، ص۲۵۳؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۳۸۶.
  23. ↑ از بنو عامر بن لوی از تیره‌های قریش و نه از بنوعامر بن صعصعه از تیره‌های هوازن؛ بنگرید: واقدی، المغازی، ج۱، ص۲۵۳.
  24. ↑ ر. ک: واقدی، المغازی، ج۱، ص۲۴۰.
  25. ↑ واقدی، المغازی، ج۱، ص۲۴۹؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۴۲۰؛ زبیر بن بکار، جمهرة نسب قریش و أنسابها، ج۲، ص۶۱۹؛ بلاذری، انساب الاشراف، ج۱، ص۳۸۹.
  26. ↑ ر. ک: زبیر بن بکار، جمهرة نسب قریش و أنسابها، ج۲، ص۸۷۱ و نیز ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۴، ص۲۱۹.
  27. ↑ ابن اسحاق، السیرة النبویه، ج۳، ص۳۱۰؛ واقدی، المغازی، ج۱، ص۲۵۱؛ طبری، تاریخ، ج۲، ص۵۱۸؛ بیهقی، دلائل النبوه، ج۳، ص۲۳۷.
  28. ↑ مقریزی، احمد بن علی (م ۸۴۵)، إمتاع الأسماع، ج۷، ص۱۸۹.
  29. ↑ اعلام الوری، ج۱، ص۱۷۸.
  30. ↑ جوینی، ابراهیم بن محمد خراسانی، فرائد السمطین، ج۲، ص۱۲۷.
  31. ↑ بعضی این اشعار را با اندکی اختلاف در قضایای جنگ بدر آورده‌اند بنگرید: این اثیر، اسد الغابه، ج۱، ص۶۱۵؛ ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۶۷۳، خود حارث را گوینده این اشعار می‌داند.
  32. ↑ جوینی، ابراهیم بن محمد خراسانی، فرائد السمطین، ج۲، ص۱۲۷.
  33. ↑ واقدی، المغازی، ج۱، ص۲۸۹؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۳۸۷.
  34. ↑ ر. ک: بلاذری، انساب الاشراف، ج۴، ص۳۸۷؛ قمی، علی بن ابراهیم، تفسیر، ج۱، ص۱۲۳.
  35. ↑ واقدی، المغازی، ج۱، ص۲۴۹ و نیز، ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۴۲۰.
  36. ↑ فرات بن ابراهیم کوفی، تفسیر، ص۴۸۱؛ حسکانی، عبیدالله بن احمد، شواهد التنزیل، ج۲، ص۳۳۹.
  37. ↑ «بی‌گمان خداوند کسانی را دوست می‌دارد که در راه او صف زده کارزار می‌کنند چنان که گویی بنیادی به هم پیوسته (و استوار) اند» سوره صف، آیه ۴.
  38. ↑ خلیفة بن خیاط، التاریخ، ص۴۵؛ طبری، تاریخ، ج۲، ص۵۴۵.
  39. ↑ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۱، ص۳۰۲.
  40. ↑ بکری، عبدالله بن عبدالعزیز، معجم ما استعجم، ج۴، ص۱۲۴۶.
  41. ↑ بلاذری، انساب الاشراف، ج۱، ص۴۸۱.
  42. ↑ ابن اثیر، اسد الغابه، الکامل، ج۲، ص۱۷۲؛ طبرسی، مجمع البیان، ج۲، ص۴۴۰.
  43. ↑ طبری، تاریخ، ج۲، ص۵۴۶.
  44. ↑ از بنوضمره از قبیله کنانه.
  45. ↑ بعضی شخص همراه عمرو را منذر بن محمد معرفی کرده‌اند؛ ر. ک: ابن هشام، السیرة النبویه، ج۳، ص۱۹۵؛ کلاعی، سلیمان بن موسی اندلسی، الاکتفاء بما تضمنه من مغازی رسول الله والثلاثة الخلفاء، ج۱، ص۴۰۹.
  46. ↑ واقدی، المغازی، ص۳۵۱.
  47. ↑ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۴۰.
  48. ↑ ابن حبان، الثقات، ص۲۳۸.
  49. ↑ واقدی، المغازی، ص۳۴۸.
  50. ↑ یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۷۲.
  51. ↑ شاید به دلیل اینکه حارث از طرف مادر به بنو عامر بن صعصعه منسوب بود؛ بنگرید: ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۳۸۶.
  52. ↑ واقدی، المغازی، ج۱، ص۳۴۸.
  53. ↑ سهیلی، عبدالرحمان، الروض الاتف، ج۶، ص۲۳۳؛ عامری، عمادالدین یحیی بن ابی بکر، بهجة المحافل و بغیة الأماثل، ج۱، ص۲۱۶.
  54. ↑ واقدی، المغازی، ج۱، ص۳۶۳؛ ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۱۹۹ و ۲۰۰؛ طبری، تاریخ، ج۲، ص۵۵۰.
  55. ↑ بنگرید: حلبی، علی بن برهان الدین، السیرة الحلبیه، ج۲، ص۵۶۹.
  56. ↑ بخاری، صحیح بخاری، ج۵، ص۲۲؛ عبدالرزاق بن همام صنعانی، المصنف، ج۵، ص۳۵۷.
  57. ↑ بنگرید: جعفر مرتضی عاملی، الصحیح من سیرة النبی الأعظم، ج۷، ص۲۷۸ و ج۸، ص۳۸.
  58. ↑ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۸، ص۲۴۴.
  59. ↑ یا عبد شرحبیل، بنگرید: ابونعیم، معرفة الصحابه، ج۲، ص۷۷۱.
  60. ↑ طبرانی، المعجم الکبیر، ج۳، ص۲۷۱؛ ابن قانع، معجم الصحابه، ج۱، ص۱۷۹؛ هیثمی، مجمع الزوائد، ج۶، ص۱۱۴.
  61. ↑ ابن حجر، الاصابه، ج۶، ص۳۵؛.
  62. ↑ واقدی، المغازی، ج۱، ص۲۲۸؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۳۱؛ مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ج۱، ص۹۱.
  63. ↑ ابن اسحاق، السیرة النبویه، ج۳، ص۳۰۸؛ ابن هشام، السیرة النبویه، ج۳، ص۷۴ و ۱۳۴؛ طبری، تاریخ، ج۲، ص۵۱۶.
  64. ↑ ر. ک: ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۳۵، ص۲۵۶.
  65. ↑ حدیثی که سند آن فقط به یک راوی منتهی می‌شود یا بخشی از متن آن را فقط یک راوی نقل کرده باشد؛ ابن الصلاح، عثمان بن عبدالرحمان الشهرزوی، مقدمه ابن الصلاح، ص۲۸۳.
  66. ↑ طبرانی، المعجم الأوسط، ج۱، ص۷۸.
  67. ↑ بخاری، صحیح بخاری، ج۱، ص۸۷؛ مسلم، صحیح مسلم، ج۱، ص۱۹۴؛ احمد بن حنبل، مسند، ج۴، ص۱۶۹؛ ابن حبان، صحیح، ج۳، ص۸۶.
  68. ↑ قرطبی، محمد بن رشد، بدایة المجتهد و نهایة المقتصد، ج۱، ص۴۳؛ شوکانی، محمد بن علی، نیل الأوطار، ج۱، ص۲۶۶.
  69. ↑ جواهری، محمد حسن نجفی، جواهر الکلام، ج۱۱، ص۱۱۱.
  70. ↑ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۸، ص۲۴۴.
  71. ↑ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۳۸۶.
  72. ↑ ر. ک: ابن حبان، الثقات، الثقات، ج۳، ص۷۴.
  73. ↑ ابن حجر، الاصابه، ج۸، ص۱۱۹.
  74. ↑ ابن عدیم، عمر بن احمد حلبی، بغیة الطلب، ج۹، ص۲۴۴.
  75. ↑ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۵، ص۶۱.
  76. ↑ تصحیف شده به عمرو بن سعید، بنگرید: خلیفة بن خیاط، التاریخ، ص۱۹۰.
  77. ↑ ابوالعرب تمیمی، محمد بن احمد قیروانی، المحن، ج۱، ص۱۹۴.
  78. ↑ بنگرید: مزی، تهذیب الکمال، ج۳۳، ص۳۰۹.
  79. ↑ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۳۸۶.
  80. ↑ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۳، ص۳۸۷.
  81. ↑ ر. ک: ابن حجر، الاصابه، ج۲، ص۲۷۶؛ البته در الموفقیات موجود نامی از این شخص برده نشده است.
  82. ↑ قلیچ، رسول، مقاله «حارث بن صمه»، دانشنامه سیره نبوی ج۲، ص ۴۶۶-۲۶۸.
برگرفته از «https://fa.imamatpedia.com/w/index.php?title=حارث_بن_صمه&oldid=1134930»