خسف دجال: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۱ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۳۵

مقدمه

یکی از نشانه‌‌های حتمی ظهور، خسف سرزمین بیداء است. واژه خسف به معنای فرو رفتن و پنهان شدن است. بیداء در لغت به معنای دشت هموار، پهناور و خالی از سکنه و آب و علف است^[۱] و نام سرزمینی است بین مکه و مدینه^[۲] بیداء را ذات الجیش هم می‌گویند. بر اساس فرمایش امام صادق (ع) در مسیر مکه به مدینه نماز در سه مکان مکروه است: ذات الجیش، ذات‌السلاسل و وادی ضَجنان^[۳]. وادی ضجنان معروف است و درگیری‌هایی در آن جا وجود داشته است. هر سه وادی محل خسف دجال است؛ و مکروه بودن نماز در این مکان‌ها، یا بدان لحاظ است که این سه مکان محل نزولِ غضب و انتقام الهی هستند و یا ممکن است به لشکر دجال کاری نداشته و عده دیگری در این مکان‌ها فرو روند.

منطقه بیداء و ذات الجیش دو خسف دارد؛ یکی: خسف سفیانی و دیگری: خسف دجال^[۴].

خسف دجال

منظور از خسف دجال این است، دجال وقتی می‌فهمد امام مهدی (ع) خروج کرده و در مکه است، قصد مکه می‌کند، در روز خروج امام (ع)، حضرت عیسی (ع) نیز از آسمان فرود می‌آید. امام (ع)، در مسجد الحرام به ایشان تکلیف می‌کند که پیش بایست تا به تو اقتدا کنم و حضرت عیسی (ع) نیز می‌گوید: «من امت جد تو و تابع شما هستم، شما پیش بایستید» پس حضرت پیش می‌ایستد و ایشان به امام (ع)، اقتدا می‌کند و اهل مکه همه (جمعی با میل و جمعی با کراهت) با امام (ع) بیعت می‌کنند؛ بعد امام (ع) به طرف مدینه می‌رود و دجال نیز در نزدیکی مدینه منوره به امام (ع) می‌رسد و در همان ذات الجیش، دعوی الوهیت می‌کند. امام (ع) حضرت عیسی (ع) را که پیش قراولِ لشکر آن حضرت ‌است به نزد دجال می‌فرستد و او را به اسلام می‌خواند؛ امّا دجال قبول نمی‌کند؛ لذا حضرت او را به قتل می‌رساند و زمین بیداء که دو فرسخ است و قبلاً لشکر سفیانی را فرو برده؛ جسد دجال و مرکب و لشکرش را نیز فرو می‌برد^[۵].

پرسش مستقیم

منابع

پانویس

↑ ابن منظور، لسان العرب، ج ۱، ص ۵۴۸.
↑ ابن منظور، لسان العرب، ماده خسف و بیداء.
↑ «الصَّلَاةُ تُكْرَهُ فِي‏ ثَلَاثَةِ مَوَاطِنَ مِنَ الطَّرِيقِ الْبَيْدَاءِ وَ هِيَ ذَاتُ الْجَيْشِ وَ ذَاتِ الصَّلَاصِلِ وَ ضَجْنَان‏»؛ کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج 3، ص 389.
↑ ر.ک: مهدی‌پور، علی اکبر، در آستانه ظهور؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص ۲۹۸؛ سلیمیان، خدامراد، فرهنگنامه مهدویت، ص۲۱۱ ـ ۲۱۲ و درسنامه مهدویت، ج۳، ص ۱۳۰؛ طبسی، نجم‌الدین، سفیانی، ص۱۰۹ـ۱۱۱.
↑ ر.ک: طبسی، نجم‌الدین، سفیانی، ص۱۰۹ـ۱۱۱

[1] ابن منظور، لسان العرب، ج ۱، ص ۵۴۸.

[2] ابن منظور، لسان العرب، ماده خسف و بیداء.

[3] «الصَّلَاةُ تُكْرَهُ فِي‏ ثَلَاثَةِ مَوَاطِنَ مِنَ الطَّرِيقِ الْبَيْدَاءِ وَ هِيَ ذَاتُ الْجَيْشِ وَ ذَاتِ الصَّلَاصِلِ وَ ضَجْنَان‏»؛ کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج 3، ص 389.

[4] ر.ک: مهدی‌پور، علی اکبر، در آستانه ظهور؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص ۲۹۸؛ سلیمیان، خدامراد، فرهنگنامه مهدویت، ص۲۱۱ ـ ۲۱۲ و درسنامه مهدویت، ج۳، ص ۱۳۰؛ طبسی، نجم‌الدین، سفیانی، ص۱۰۹ـ۱۱۱.

[5] ر.ک: طبسی، نجم‌الدین، سفیانی، ص۱۰۹ـ۱۱۱

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
+{{مدخل مرتبط
+| موضوع مرتبط = نشانه‌های ظهور امام مهدی
+| عنوان مدخل  =
+| مداخل مرتبط =
+| پرسش مرتبط  = امام مهدی (پرسش)
+}}
-{{مهدویت}}
+== مقدمه ==
-==مقدمه==
+یکی از [[نشانه‌‌های حتمی ظهور]]، [[خسف سرزمین بیداء]] است. واژه [[خسف]] به معنای فرو رفتن و پنهان شدن است. [[بیداء]] در لغت به معنای دشت هموار، پهناور و خالی از سکنه و [[آب]] و علف است<ref>ابن منظور، لسان العرب، ج ۱، ص ۵۴۸.</ref> و نام سرزمینی است بین [[مکه]] و [[مدینه]]<ref>ابن منظور، لسان العرب، ماده خسف و بیداء.</ref> [[بیداء]] را ذات الجیش هم می‌گویند. بر اساس فرمایش [[امام صادق]] {{ع}} در مسیر [[مکه]] به [[مدینه]] [[نماز]] در سه مکان مکروه است: ذات الجیش، ذات‌السلاسل و وادی ضَجنان<ref>{{متن حدیث|الصَّلَاةُ تُكْرَهُ فِي‏ ثَلَاثَةِ مَوَاطِنَ مِنَ الطَّرِيقِ الْبَيْدَاءِ وَ هِيَ ذَاتُ الْجَيْشِ وَ ذَاتِ الصَّلَاصِلِ وَ ضَجْنَان‏}}؛ کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج 3، ص 389.</ref>. وادی ضجنان معروف است و درگیری‌هایی در آن جا وجود داشته است. هر سه وادی محل [[خسف]] [[دجال]] است؛ و مکروه بودن [[نماز]] در این مکان‌ها، یا بدان لحاظ است که این سه مکان محل نزولِ [[غضب]] و [[انتقام]] الهی هستند و یا ممکن است به لشکر [[دجال]] کاری نداشته و عده دیگری در این مکان‌ها فرو روند.
-* یکی از [[نشانه‌‌های حتمی ظهور]]، [[خسف سرزمین بیداء]] است.<ref>ر.ک. [[علی اکبر مهدی‌پور|مهدی‌پور، علی اکبر]]، [[در آستانه ظهور (کتاب)|در آستانه ظهور]]، ص؟؟؟؛  [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص ۲۹۸؛ [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ج۳، ص ۱۳۰</ref> واژه [[خسف]] به معنای فرو رفتن و پنهان شدن است<ref>ر.ک. [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگنامه مهدویت (کتاب)|فرهنگنامه مهدویت]]، ص۲۱۱ ـ ۲۱۲؛ [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص ۲۹۸</ref> [[بیداء]] در لغت به معنای دشت هموار، پهناور و خالی از سکنه و [[آب]] و علف است<ref>ابن منظور، لسان العرب، ج ۱، ص ۵۴۸</ref>.<ref>ر.ک. [[علی اکبر مهدی‌پور|مهدی‌پور، علی اکبر]]، [[در آستانه ظهور (کتاب)|در آستانه ظهور]]، ص؟؟؟</ref> و نام سرزمینی است بین [[مکه]] و [[مدینه]]<ref>ابن منظور، لسان العرب، ماده خسف و بیداء </ref>.<ref>ر.ک. [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگنامه مهدویت (کتاب)|فرهنگنامه مهدویت]]، ص۲۱۱ ـ ۲۱۲؛ [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص ۲۹۸</ref> [[بیداء]] را ذات الجیش هم می‌گویند.<ref>ر.ک. [[نجم‌الدین طبسی|طبسی، نجم‌الدین]]، [[سفیانی (کتاب)|سفیانی]]، ص۱۰۹ـ۱۱۱</ref> بر اساس فرمایش [[امام صادق]] {{ع}} در مسیر [[مکه]] به [[مدینه]] [[نماز]] در سه مکان مکروه است: ذات الجیش، ذات السلاسل و وادی ضَجنان<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج 3، ص 389: «الصَّلَاةُ تُكْرَهُ فِي‏ ثَلَاثَةِ مَوَاطِنَ مِنَ الطَّرِيقِ الْبَيْدَاءِ وَ هِيَ ذَاتُ الْجَيْشِ وَ ذَاتِ الصَّلَاصِلِ وَ ضَجْنَان‏»</ref>. وادی ضجنان معروف است و درگیری‌هایی در آن جا وجود داشته است. هر سه وادی محل [[خسف]] [[دجال]] است؛ و مکروه بودن [[نماز]] در این مکان‌ها، یا بدان لحاظ است که این سه مکان محل نزولِ [[غضب]] و [[انتقام]] الهی هستند و یا ممکن است به لشکر [[دجال]] کاری نداشته و عده دیگری در این مکان‌ها فرو روند.<ref>ر.ک. [[نجم‌الدین طبسی|طبسی، نجم‌الدین]]، [[سفیانی (کتاب)|سفیانی]]، ص۱۰۹ـ۱۱۱</ref>
-*منطقه [[بیداء]] و [[ذات الجیش]] دو [[خسف]] دارد؛ یکی: [[خسف سفیانی]] و دیگری: [[خسف دجال]].
-==خسف دجال==
+منطقه [[بیداء]] و [[ذات الجیش]] دو [[خسف]] دارد؛ یکی: خسف سفیانی و دیگری: خسف دجال<ref>ر.ک: [[علی اکبر مهدی‌پور|مهدی‌پور، علی اکبر]]، [[در آستانه ظهور (کتاب)|در آستانه ظهور]]؛ [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص ۲۹۸؛ [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگنامه مهدویت (کتاب)|فرهنگنامه مهدویت]]، ص۲۱۱ ـ ۲۱۲ و [[درسنامه مهدویت (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ج۳، ص ۱۳۰؛ [[نجم‌الدین طبسی|طبسی، نجم‌الدین]]، [[سفیانی (کتاب)|سفیانی]]، ص۱۰۹ـ۱۱۱.</ref>.
-منظور از [[خسف]] [[دجال]] نیز این است، [[دجال]] وقتی می‌فهمد [[امام مهدی]]{{ع}} [[خروج]] کرده و در [[مکه]] است، قصد [[مکه]] می‌کند، در روز [[خروج]] [[امام]]{{ع}}، [[حضرت عیسی]]{{ع}} نیز از [[آسمان]] فرود می‌آید. [[امام]]{{ع}}، در [[مسجد الحرام]] به ایشان [[تکلیف]] می‌کند که پیش بایست تا به تو [[اقتدا]] کنم، و [[حضرت عیسی]]{{ع}} نیز می‌گوید: «من [[امت]] جد تو و تابع شما هستم، شما پیش بایستید» پس حضرت پیش می‌ایستد و ایشان به [[امام]]{{ع}}، [[اقتدا]] می‌کند و [[اهل مکه]] همه (جمعی با میل و جمعی با کراهت) با [[امام]]{{ع}} [[بیعت]] می‌کنند؛ بعد [[امام]]{{ع}} به طرف [[مدینه]] می‌رود، و [[دجال]] نیز در نزدیکی [[مدینه منوره]] به [[امام]]{{ع}} می‌رسد و در همان ذات الجیش، دعوی [[الوهیت]] می‌کند. [[امام]]{{ع}} [[حضرت عیسی]] {{ع}} را که پیش قراولِ لشکر آن حضرت ‌است به نزد [[دجال]] می‌فرستد و او را به [[اسلام]] می‌خواند؛ امّا [[دجال]] قبول نمی‌کند؛ لذا حضرت او را به قتل می‌رساند. و [[زمین]] [[بیداء]] که دو فرسخ است و قبلاً لشکر [[سفیانی]] را فرو برده؛ جسد [[دجال]] و مرکب و لشکرش را نیز فرو می‌برد.<ref>ر.ک. [[نجم‌الدین طبسی|طبسی، نجم‌الدین]]، [[سفیانی (کتاب)|سفیانی]]، ص۱۰۹ـ۱۱۱</ref>
-==خسف در فرهنگنامه آخرالزمان==
+== خسف دجال ==
-*خسف<ref>ر.ک: آتش، باد، بصره، بغداد، بیداء.</ref> یکی [[خسف]] از عذاب‌هایی که در [[دوران آخرالزمان]] [[پیش بینی]] شده و به وقوع خواهد پیوست "[[خسف]]" است. [[خسف]] یعنی [[فرورفتن]] در [[زمین]]. در امت‌های پیشین این [[عذاب]] روی داده است و [[قرآن کریم]] نیز به آن اشاره می‌‌کند. [[قارون]] که یکی از [[ثروتمندان]] [[بنی‌اسرائیل]] بود و با [[حضرت موسی]]{{ع}} [[دشمنی]] می‌‌کرد، با تمام دارایی‌اش به [[زمین]] فرو رفت<ref>قصص / ۸۱.</ref>. در [[تفسیر]] [[آیه]] {{متن قرآن|لَتَرْكَبُنَّ طَبَقًا عَنْ طَبَقٍ}}<ref>«که شما از حالی به حالی دیگرگون می‌شوید» سوره انشقاق، آیه ۱۹.</ref> آمده است: در [[امت]] [[آخرالزمان]] نیز مانند امت‌های پیشین، عذاب‌هایی که آنان گرفتار آمده‌اند رخ خواهد داد<ref>بحار الانوار: ج ۵۳، ص ۱۳۱.</ref>.
+منظور از [[خسف]] [[دجال]] این است، دجال وقتی می‌فهمد [[امام مهدی]] {{ع}} [[خروج]] کرده و در [[مکه]] است، قصد مکه می‌کند، در روز خروج [[امام]] {{ع}}، [[حضرت عیسی]] {{ع}} نیز از [[آسمان]] فرود می‌آید. امام {{ع}}، در [[مسجد الحرام]] به ایشان [[تکلیف]] می‌کند که پیش بایست تا به تو [[اقتدا]] کنم و حضرت عیسی {{ع}} نیز می‌گوید: «من [[امت]] جد تو و تابع شما هستم، شما پیش بایستید» پس حضرت پیش می‌ایستد و ایشان به امام {{ع}}، اقتدا می‌کند و [[اهل مکه]] همه (جمعی با میل و جمعی با کراهت) با امام {{ع}} [[بیعت]] می‌کنند؛ بعد امام {{ع}} به طرف [[مدینه]] می‌رود و دجال نیز در نزدیکی [[مدینه منوره]] به امام {{ع}} می‌رسد و در همان ذات الجیش، دعوی الوهیت می‌کند. امام {{ع}} حضرت عیسی {{ع}} را که پیش قراولِ لشکر آن حضرت ‌است به نزد دجال می‌فرستد و او را به [[اسلام]] می‌خواند؛ امّا دجال قبول نمی‌کند؛ لذا حضرت او را به قتل می‌رساند و [[زمین]] [[بیداء]] که دو فرسخ است و قبلاً لشکر [[سفیانی]] را فرو برده؛ جسد دجال و مرکب و لشکرش را نیز فرو می‌برد<ref>ر.ک: [[نجم‌الدین طبسی|طبسی، نجم‌الدین]]، [[سفیانی (کتاب)|سفیانی]]، ص۱۰۹ـ۱۱۱</ref>.
-درباره اینکه چرا بعضی از [[مردم]] به این [[عقوبت الهی]] گرفتار خواهند شد، [[روایات]] مختلف است. برخی [[گناهان]] چون [[زنا]] و هم‌جنس‌گرایی را عامل وقوع این [[عذاب]] دانسته‌اند و برخی [[روایات]] [[گناهان]] دیگری را.
-[[رسول خدا]]{{صل}} [[سوگند]] یاد نمود و فرمود: به آن خدایی که مرا به [[حق]] بر شما [[مبعوث]] فرمود [[زندگی]] [[دنیا]] پایان نپذیرد مگر زمانی که گروهی از [[مردم]] به واسطه برخی [[گناهان]]) دچار [[خسف]] و [[مسخ]] و سنگباران از [[آسمان]] شوند<ref>یأتی: ص ۲۹۸.</ref>.
-در [[روایت]] دیگری می‌‌فرماید: گروهی به [[باد سرخ]] رنگی از سوی [[شرق]] گرفتار شوند و این به واسطه رواج [[همجنس‌گرایی]] در میان آنان است و عدهای از آنان [[مسخ]] شوند و تعدادی به [[زمین]] فرو خواهند رفت.
-در روایتی [[حضرت]] گناهانی چون نوشیدن شراب و نواختن موسیقی و [[گواهی]] ناحق و رباخواری و [[زنان]] رقاص و... را عامل وقوع [[خسف]] در [[امت]] خویش معرفی می‌‌نمایند<ref>یأتی: ص ۲۰۴ و ۲۰۵.</ref>.
-در روایتی یکی از [[نشانه‌های ظهور]] را [[خسف]] در یکی از روستاهای [[شام]] ([[سوریه]]) به نام "جابیّه" دانسته است<ref>غیبت نعمانی: ۲۸۰.</ref>.
-[[امیرالمؤمنین]]{{ع}} در [[حدیثی]] فرمود که قبل از [[قیام سفیانی]] در [[شام]]، روستایی در [[دمشق]] به نام [[حرستا]] به [[زمین]] فرو خواهد رفت<ref>ر.ک: حرستا. غیبت نعمانی: ص ۳۰۵ و اثبات اثبات الهداة: ج ۳، ص ۷۳۰، ح ۶۹.</ref>.
-[[رسول خدا]]{{صل}} در روایتی [[خسف]] را یکی از نشانه‌های ده‌گانه [[پیش از ظهور]] یاد می‌‌نمایند و از خسف‌هایی در [[مشرق]] و [[مغرب]] و [[جزیرة العرب]] نام می‌‌برد و در روایتی دیگر می‌‌فرماید که از [[اعراب]]، قبایلی به [[زمین]] فرو خواهند رفت.
-در روایتی دیگر [[حضرت]] فرمود زمانی که [[زنان]] رقاصه و نواختن موسیقی و نوشیدن شراب فراوان شود، [[خسف]] و [[مسخ]] و سنگباران روی خواهد داد<ref>یأتی: ص ۲۰۳ و کنز العمال: ص ۲۶۰.</ref>. [[رسول خدا]]{{صل}} چهار [[بلا]] به [[زوراء]] فرود خواهد آمد که یکی از آنها [[خسف]] است<ref>ر.ک: زوراء.</ref><ref>[[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]]، ص ۲۳۳.</ref>.
-==پرسش مستقیم==
+== پرسش مستقیم ==
 {{پرسمان خسف بیداء}}
-== جستارهای وابسته ==
+== منابع ==
-{{:فرهنگنامه مهدویت (نمایه)}}
+{{منابع}}
+# [[پرونده:13681086.jpg|22px]] [[نجم‌الدین طبسی|طبسی، نجم‌الدین]]، [[سفیانی (کتاب)|'''سفیانی''']]
-==منابع==
+# [[پرونده:29873800.jpg|22px]] [[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|'''موعودنامه''']]
-* [[پرونده:29873800.jpg|22px]] [[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|'''موعودنامه''']].
+# [[پرونده:13681091.jpg|22px]] [[علی اکبر مهدی‌پور|مهدی‌پور، علی اکبر]]، [[در آستانه ظهور (کتاب)|'''در آستانه ظهور''']]
-* [[پرونده:13681151.jpg|22px]] [[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|'''فرهنگنامه آخرالزمان''']].
+# [[پرونده:134491.jpg|22px]] [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگنامه مهدویت (کتاب)|'''فرهنگنامه مهدویت''']]
+# [[پرونده:136861.jpg|22px]] [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت - سلیمیان (کتاب)|'''درسنامه مهدویت''']]
+{{پایان منابع}}
 == پانویس ==
 {{پانویس}}
-{{امام مهدی}}
+[[رده:نشانه‌های غیرحتمی ظهور]]
-[[رده:امام مهدی]]
-[[رده:خسف دجال]]
 [[رده:مدخل موعودنامه]]
-[[رده:مدخل]]
 [[رده:مدخل فرهنگنامه آخرالزمان]]