سوره انسان: تفاوت میان نسخه‌ها
(←پانویس) |
(←مقدمه) |
||
| (۲۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = فضایل امام علی | |||
| عنوان مدخل = | |||
| مداخل مرتبط = [[سوره انسان در علوم قرآنی]] - [[سوره انسان در معارف و سیره رضوی]] - [[سوره انسان در کلام اسلامی]] | |||
| پرسش مرتبط = | |||
}} | |||
'''سوره انسان''' که با نام‌های [[سوره هل اتی]]، [[سوره دهر]] نیز شناخته می‌شود درپی [[نذر]] [[امام علی]] و [[حضرت فاطمه]] {{عم}} برای شفای دو فرزند [[بیمار]] خود نازل شد که هنگام [[افطار]] در سه [[روز]] پیاپی، [[مسکین]] و [[یتیم]] و [[اسیر]] به در خانۀ آنان آمد و ایشان افطار خود را به آنان [[ایثار]] کردند. این واقعه نهایت [[ایمان]]، ایثار و [[اخلاص]] [[امام علی|علی]] {{ع}} را می‌رساند. | |||
[[ | |||
== مقدمه == | |||
سوره هل اتی، سورۀ ۷۶ [[قرآن کریم]] که نام‌های دیگرش سوره انسان، [[سوره دهر]] و [[ابرار]] است. درپی نذری که [[امام علی|علی]] و [[حضرت زهرا|فاطمه]] {{عم}} برای شفای دو [[فرزند]] [[بیمار]] خود ([[امام حسن|حسن]] و [[امام حسین|حسین]]) کردند تا سه روز [[روزه]] بگیرند، هنگام [[افطار]] در سه روز پیاپی، [[مسکین]] و [[یتیم]] و [[اسیر]] به در خانۀ آنان آمد و ایشان [[افطار]] خود را به آنان [[ایثار]] کردند. این [[سوره]] در پی [[انفاق]] خالصانۀ این [[خانواده]] و تجلیل از آنان نازل شد<ref>تفسیر «مجمع البیان»، ج ۵ ص ۴۰۴</ref>. [[آیات]] ۷ تا ۱۰ تصریح به این موضوع دارد: {{متن قرآن|يُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَيَخَافُونَ يَوْمًا كَانَ شَرُّهُ مُسْتَطِيرًا* وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْكِينًا وَيَتِيمًا وَأَسِيرًا * إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لا نُرِيدُ مِنكُمْ جَزَاء وَلا شُكُورًا}}. | |||
به این موضوع با عنوان [[آیه ابرار]] هم اشاره شده است، چون پیش از این، از [[اهل بیت]] {{ع}} به عنوان [[ابرار]] یاد شده و در کتب و [[روایات]] [[اهل سنت]] نیز آمده است<ref>ر.ک: «فضائل الخمسه من الصحاح السته» ج ۱ ص ۲۵۴</ref>. این واقعه که نهایت [[ایمان]]، [[ایثار]] و [[اخلاص]] [[امام علی|علی]] {{ع}} را می‌رساند، از [[مناقب]] و [[فضایل]] مهمّ اوست. شاعران نیز در سروده‌های خود به آن اشاره کرده‌اند<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۳۲۱.</ref>. | |||
== وجه نامگذاری == | |||
[[قرآن]] [[کتاب هدایت]] و موضوع [[هدایت]]، [[انسان]] است. «[[انسان]]» جدای از الفاظ مترادف آن، به تنهایی ۶۵ بار در قرآن آمده است. موضوع بحث در این [[سوره]] به‌ویژه در [[آیه]] نخست آن {{متن قرآن|هَلْ أَتَى عَلَى الْإِنْسَانِ حِينٌ مِنَ الدَّهْرِ لَمْ يَكُنْ شَيْئًا مَذْكُورًا}}<ref>«آیا بر آدمی پاره‌ای از روزگار گذشت که چیزی سزیده یادکرد نبود؟» سوره انسان، آیه ۱.</ref>؛ «انسان» است. از آنجا که محور این سوره، «انسان» و عمل و [[اخلاص]] و [[ایثار]] و عاقبت کار او در [[قیامت]] و نعمت‌های خوب برای [[نیکان]] است، به سوره «انسان» نامگذاری شده است. | |||
این سوره در آغاز، [[خلقت انسان]] را بعد از آنکه نامی از او در میان نبود، خاطرنشان می‌سازد و در ادامه، به خلقت انسان و قرارگرفتن او بر سر دو راهی «[[شکر]]» و «کفران» اشاره می‌کند. سپس می‌فرماید [[خدای تعالی]] او را به راهی که تنها راه اوست هدایت کرد، حال یا این انسان [[شکر]] هدایتش را می‌گزارد و یا کفران می‌کند. آنگاه می‌فرماید برای [[کافران]] انواعی از [[عذاب]] و برای [[ابرار]] الوانی از [[نعمت]] آماده کرده و اوصاف آن [[نعمت‌ها]] را در طی هجده آیه شرح می‌دهد و همین دلیل است بر اینکه مقصود اصلی هم بیان همین نعمت‌ها بوده و پس از بیان اوصاف آن نعمت‌ها، روی سخن را به [[رسول]] گرامی خود نموده می‌فرماید: قرآن نازل شده از ناحیه اوست، و مایه [[تذکر]] [[بشر]] است، پس باید که در برابر [[حکم]] [[پروردگار]] خود [[صابر]] باشد و هوا و هوس‌های [[کفار]] را [[پیروی]] نکند، و باید که پروردگار خود را صبح و شام به یاد بیاورد و برای او شب‌ها به [[سجده]] بیفتد، و شبی طولانی [[تسبیح]] گوید<ref>[[فرهنگ‌نامه علوم قرآنی (کتاب)|فرهنگ نامه علوم قرآنی]]، ص۲۷۷۸.</ref>. | |||
==مطالب مهم سوره== | == مکی یا مدنی بودن سوره == | ||
#اشاره به [[خلقت انسان]] و ماده اولیه [[آفرینش]] او؛ | برخی بر این باورند این سوره به [[شهادت]] سیاقی که دارد یا همه‌اش و یا دست کم اوائل آنکه دوازده آیه است، در [[مدینه]] و نُه آیه ذیلش در [[مکه]] نازل شده است. روایات ائمه [[اهل بیت]] {{ع}} همه متفقند بر اینکه این [[سوره]] در [[مدینه]] نازل شده، روایات [[اهل سنت]] هم در این باره بسیار زیاد است. با این حال بعضی گفته‌اند: این سوره تمامیش در [[مکه]] نازل شده است<ref>[[فرهنگ‌نامه علوم قرآنی (کتاب)|فرهنگ نامه علوم قرآنی]]، ص۲۷۷۸.</ref>. | ||
== شأن نزول == | |||
این سوره در [[شأن]] و [[فضیلت]] [[اهل‌بیت پیامبر]] {{صل}} یعنی [[علی]]، [[فاطمه]]، [[حسن]] و [[حسین]] {{ع}} نازل شد و داستان معروف [[نذر]] این بزرگواران و [[اطعام]] کریمانه آنان را مطرح می‌کند که [[خداوند]] این صفات عالی آنان را ستود. [[ثعلبی]] در تفسیرش، [[زمخشری]] در [[الکشاف]]، اوحدی و اخطب خوارزم از [[عامه]]، و [[امامیه]] بالاتفاق گفته‌اند سوره {{متن قرآن|هَلْ أَتَى}} در شأن [[اهل بیت]] [[پیامبر]] {{صل}} نازل شده است؛ به ویژه [[آیات]] {{متن قرآن| يُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَيَخَافُونَ يَوْمًا كَانَ شَرُّهُ مُسْتَطِيرًا وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْكِينًا وَيَتِيمًا وَأَسِيرًا إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لا نُرِيدُ مِنكُمْ جَزَاء وَلا شُكُورًا }}<ref>«به پیمان خود وفا می‌کنند و از روزی می‌هراسند که شرّ آن همه‌گیر است. و خوراک را با دوست داشتنش به بینوا و یتیم و اسیر می‌دهند. (با خود می‌گویند:) شما را تنها برای خشنودی خداوند خوراک می‌دهیم، نه پاداشی از شما خواهانیم و نه سپاسی» سوره انسان، آیه ۷-۹.</ref>. کتاب‌های مستقلی درباره این سوره نوشته شده است<ref>[[فرهنگ‌نامه علوم قرآنی (کتاب)|فرهنگ نامه علوم قرآنی]]، ص۲۷۷۸.</ref>. | |||
== ویژگی‌ها == | |||
# دارای ۳۱ [[آیه]]، ۲۴۰ یا ۲۴۳ کلمه و ۱۰۵۰، ۱۰۵۴ یا ۱۰۸۹ حرف است. | |||
# در ترتیب نزول، نود و هشتمین و در [[قرآن کریم]] هفتاد و ششمین سوره است. پس از [[سوره الرحمن]] و پیش از [[سوره طلاق]] نازل شد. | |||
# به نظر مشهور مدنی است و آیه مکی ندارد. | |||
# از سوره‌های مفصل طوال و بخشی از یک [[حزب]] است. | |||
# برخی [[مفسران]] معتقدند در این سوره نسخی واقع نشده است، و در مقابل، برخی دیگر گفته‌اند در این سوره دو یا سه آیه [[منسوخ]] وجود دارد<ref>[[فرهنگ‌نامه علوم قرآنی (کتاب)|فرهنگ نامه علوم قرآنی]]، ص۲۷۷۸.</ref>. | |||
== مطالب مهم سوره == | |||
# اشاره به [[خلقت انسان]] و ماده اولیه [[آفرینش]] او؛ | |||
# [[هدایت تکوینی]] و [[تشریعی]] [[انسان]] از سوی خداوند؛ | # [[هدایت تکوینی]] و [[تشریعی]] [[انسان]] از سوی خداوند؛ | ||
# [[اراده]] و [[آزادی]] [[انسان]] در | # [[اراده]] و [[آزادی]] [[انسان]] در تعیین سرنوشت خود؛ | ||
#وضعیت [[کافران]] در [[روز قیامت]]؛ | # وضعیت [[کافران]] در [[روز قیامت]]؛ | ||
#ویژگی‌های [[پارسایان]] در [[قیامت]]؛ | # ویژگی‌های [[پارسایان]] در [[قیامت]]؛ | ||
#داستان نذر [[خاندان پیامبر]]{{صل}} و بیان [[اخلاص]] و [[ایثار]] آنان؛ | # داستان نذر [[خاندان پیامبر]] {{صل}} و بیان [[اخلاص]] و [[ایثار]] آنان؛ | ||
#نکات [[اخلاقی]] همچون [[صبر]]، [[کناره‌گیری]] از [[گناهکاران]] و...<ref>هاشم‌زاده هریسی، هاشم، شناخت سوره‌های قرآن، صفحه ۴۹۳و۴۹۲؛ فیروزآبادی، محمد بن یعقوب، بصائر ذوی التمییز فی لطائف الکتاب العزیز، جلد۱، صفحه ۴۹۳و۴۹۲؛ زرکشی، محمد بن بهادر، البرهان فی علوم القرآن (باحاشیه)، جلد۱، صفحه ۱۹۴؛ رامیار، محمود، تاریخ قرآن، صفحه ۵۸۹؛ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، جلد۲۵، صفحه (۳۲۷-۳۵۰) و ۳۲۵؛ جمعی از محققان، علوم القرآن عندالمفسرین، جلد۱، صفحه ۳۱۷؛ طباطبایی، محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، جلد۲۰، صفحه ۱۲۰.</ref>.<ref>[[فرهنگ‌نامه علوم قرآنی (کتاب)|فرهنگ نامه علوم قرآنی]]، | # نکات [[اخلاقی]] همچون [[صبر]]، [[کناره‌گیری]] از [[گناهکاران]] و...<ref>هاشم‌زاده هریسی، هاشم، شناخت سوره‌های قرآن، صفحه ۴۹۳و۴۹۲؛ فیروزآبادی، محمد بن یعقوب، بصائر ذوی التمییز فی لطائف الکتاب العزیز، جلد۱، صفحه ۴۹۳و۴۹۲؛ زرکشی، محمد بن بهادر، البرهان فی علوم القرآن (باحاشیه)، جلد۱، صفحه ۱۹۴؛ رامیار، محمود، تاریخ قرآن، صفحه ۵۸۹؛ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، جلد۲۵، صفحه (۳۲۷-۳۵۰) و ۳۲۵؛ جمعی از محققان، علوم القرآن عندالمفسرین، جلد۱، صفحه ۳۱۷؛ طباطبایی، محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، جلد۲۰، صفحه ۱۲۰.</ref>.<ref>[[فرهنگ‌نامه علوم قرآنی (کتاب)|فرهنگ نامه علوم قرآنی]]، ص۲۷۷۸.</ref> | ||
==اسامی سوره انسان== | == اسامی سوره انسان == | ||
سوره انسان، علاوه بر این اسم، دارای نام‌های ذیل است: | سوره انسان، علاوه بر این اسم، دارای نام‌های ذیل است: | ||
#'''دهر:''' واژه «دهر» به معنای روزگار و برهه‌ای از زمان، در آیه نخست این سوره به کار رفته، و نام سوره دهر از همین آیه نخست گرفته شده است. | # '''دهر:''' واژه «دهر» به معنای روزگار و برهه‌ای از زمان، در آیه نخست این سوره به کار رفته، و نام سوره دهر از همین آیه نخست گرفته شده است. | ||
#'''ابرار:''' «أبرار» جمع «برّ» به معنای نیکان. از آنجا که در سوره دهر طی ۱۸ آیه {{متن قرآن|إِنَّ الأَبْرَارَ يَشْرَبُونَ مِن كَأْسٍ كَانَ مِزَاجُهَا كَافُورًا عَيْنًا يَشْرَبُ بِهَا عِبَادُ اللَّهِ يُفَجِّرُونَهَا تَفْجِيرًا يُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَيَخَافُونَ يَوْمًا كَانَ شَرُّهُ مُسْتَطِيرًا وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْكِينًا وَيَتِيمًا وَأَسِيرًا إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لا نُرِيدُ مِنكُمْ جَزَاء وَلا شُكُورًا إِنَّا نَخَافُ مِن رَّبِّنَا يَوْمًا عَبُوسًا قَمْطَرِيرًا فَوَقَاهُمُ اللَّهُ شَرَّ ذَلِكَ الْيَوْمِ وَلَقَّاهُمْ نَضْرَةً وَسُرُورًا وَجَزَاهُم بِمَا صَبَرُوا جَنَّةً وَحَرِيرًا مُتَّكِئِينَ فِيهَا عَلَى الأَرَائِكِ لا يَرَوْنَ فِيهَا شَمْسًا وَلا زَمْهَرِيرًا وَدَانِيَةً عَلَيْهِمْ ظِلالُهَا وَذُلِّلَتْ قُطُوفُهَا تَذْلِيلا وَيُطَافُ عَلَيْهِم بِآنِيَةٍ مِّن فِضَّةٍ وَأَكْوَابٍ كَانَتْ قَوَارِيرَا قَوَارِيرَ مِن فِضَّةٍ قَدَّرُوهَا تَقْدِيرًا وَيُسْقَوْنَ فِيهَا كَأْسًا كَانَ مِزَاجُهَا زَنجَبِيلا عَيْنًا فِيهَا تُسَمَّى سَلْسَبِيلا وَيَطُوفُ عَلَيْهِمْ وِلْدَانٌ مُّخَلَّدُونَ إِذَا رَأَيْتَهُمْ حَسِبْتَهُمْ لُؤْلُؤًا مَّنثُورًا وَإِذَا رَأَيْتَ ثَمَّ رَأَيْتَ نَعِيمًا وَمُلْكًا كَبِيرًا عَالِيَهُمْ ثِيَابُ سُندُسٍ خُضْرٌ وَإِسْتَبْرَقٌ وَحُلُّوا أَسَاوِرَ مِن فِضَّةٍ وَسَقَاهُمْ رَبُّهُمْ شَرَابًا طَهُورًا إِنَّ هَذَا كَانَ لَكُمْ جَزَاء وَكَانَ سَعْيُكُم مَّشْكُورًا}}<ref>«نیکان از پیاله‌ای می‌نوشند که آمیخته به بوی خوش | # '''ابرار:''' «أبرار» جمع «برّ» به معنای نیکان. از آنجا که در سوره دهر طی ۱۸ آیه {{متن قرآن|إِنَّ الأَبْرَارَ يَشْرَبُونَ مِن كَأْسٍ كَانَ مِزَاجُهَا كَافُورًا عَيْنًا يَشْرَبُ بِهَا عِبَادُ اللَّهِ يُفَجِّرُونَهَا تَفْجِيرًا يُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَيَخَافُونَ يَوْمًا كَانَ شَرُّهُ مُسْتَطِيرًا وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْكِينًا وَيَتِيمًا وَأَسِيرًا إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لا نُرِيدُ مِنكُمْ جَزَاء وَلا شُكُورًا إِنَّا نَخَافُ مِن رَّبِّنَا يَوْمًا عَبُوسًا قَمْطَرِيرًا فَوَقَاهُمُ اللَّهُ شَرَّ ذَلِكَ الْيَوْمِ وَلَقَّاهُمْ نَضْرَةً وَسُرُورًا وَجَزَاهُم بِمَا صَبَرُوا جَنَّةً وَحَرِيرًا مُتَّكِئِينَ فِيهَا عَلَى الأَرَائِكِ لا يَرَوْنَ فِيهَا شَمْسًا وَلا زَمْهَرِيرًا وَدَانِيَةً عَلَيْهِمْ ظِلالُهَا وَذُلِّلَتْ قُطُوفُهَا تَذْلِيلا وَيُطَافُ عَلَيْهِم بِآنِيَةٍ مِّن فِضَّةٍ وَأَكْوَابٍ كَانَتْ قَوَارِيرَا قَوَارِيرَ مِن فِضَّةٍ قَدَّرُوهَا تَقْدِيرًا وَيُسْقَوْنَ فِيهَا كَأْسًا كَانَ مِزَاجُهَا زَنجَبِيلا عَيْنًا فِيهَا تُسَمَّى سَلْسَبِيلا وَيَطُوفُ عَلَيْهِمْ وِلْدَانٌ مُّخَلَّدُونَ إِذَا رَأَيْتَهُمْ حَسِبْتَهُمْ لُؤْلُؤًا مَّنثُورًا وَإِذَا رَأَيْتَ ثَمَّ رَأَيْتَ نَعِيمًا وَمُلْكًا كَبِيرًا عَالِيَهُمْ ثِيَابُ سُندُسٍ خُضْرٌ وَإِسْتَبْرَقٌ وَحُلُّوا أَسَاوِرَ مِن فِضَّةٍ وَسَقَاهُمْ رَبُّهُمْ شَرَابًا طَهُورًا إِنَّ هَذَا كَانَ لَكُمْ جَزَاء وَكَانَ سَعْيُكُم مَّشْكُورًا}}<ref>«نیکان از پیاله‌ای می‌نوشند که آمیخته به بوی خوش است. از چشمه‌ای که بندگان خداوند از آن می‌آشامند آن را به خواست خود روان می‌سازند. به پیمان خود وفا می‌کنند و از روزی می‌هراسند که شرّ آن همه‌گیر است. و خوراک را با دوست داشتنش به بینوا و یتیم و اسیر می‌دهند. (با خود می‌گویند:) شما را تنها برای خشنودی خداوند خوراک می‌دهیم، نه پاداشی از شما خواهانیم و نه سپاسی. بی‌گمان ما از پروردگارمان، روزی که تیره و بسیار سخت است می‌هراسیم. پس خدا آنان را از شرّ آن روز نگاه می‌دارد و به آنان شادابی و شادمانی می‌نمایاند. و به آنان برای شکیبی که ورزیده‌اند بهشت و (پوشاک) پرنیان پاداش می‌دهد. در آن، بر تخت‌ها پشت می‌دهند، در آن نه (گرمای) خورشیدی می‌بینند و نه سرمایی. و سایه‌سارهای آن، نزدیک آنها و میوه‌های آن بسیار در دسترس است. و گرد آنان آوندهایی سیمین و جام‌هایی بلورین می‌چرخانند. بلورهایی سیمگون که آنها را (ساقیان) به اندازه پیموده‌اند. و در آنجا به آنان پیاله‌ای می‌نوشانند که آمیخته آن زنجبیل است. از چشمه‌ای که آنجاست به نام سلسبیل. و خدمتگزارانی هماره جوان گرد آنان می‌گردند که چون بنگریشان، می‌پنداری که مرواریدهایی پراکنده‌اند. و چون بدان جا بنگری نعمت و پادشاهی بیکرانی می‌بینی. بر تن آنان جامه‌هایی سبز از دیبای نازک و دیبای ستبر است و به دستبندهایی سیمین آراسته‌اند و پروردگارشان به آنان شرابی پاک می‌نوشاند. بی‌گمان این پاداش شماست و تلاشتان را سپاس می‌نهند» سوره انسان، آیه ۵-۲۲.</ref> به معرفی ابرار و نشانه‌های آنان و سرنوشت سعادتمندانه آنان پرداخته، به این اسم نامیده شده است. | ||
#'''هل أتی:''' چون سوره دهر با جمله {{متن قرآن|هَلْ أَتَى}} آغاز شده، به همین عنوان نیز نام گرفته است<ref>فیروز آبادی، محمد بن یعقوب، بصائر ذوی التمییز فی لطائف الکتاب العزیز، صفحه ۴۹۲؛ سخاوی، علی بن محمد، جمال القراء و کمال الاقراء، جلد۱، صفحه ۱۸۳؛ رامیار، محمود، تاریخ قرآن، صفحه ۵۸۹؛ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، جلد۲۵، صفحه ۳۲۷.</ref>.<ref>[[فرهنگ‌نامه علوم قرآنی (کتاب)|فرهنگ نامه علوم قرآنی]]، | # '''هل أتی:''' چون سوره دهر با جمله {{متن قرآن|هَلْ أَتَى}} آغاز شده، به همین عنوان نیز نام گرفته است<ref>فیروز آبادی، محمد بن یعقوب، بصائر ذوی التمییز فی لطائف الکتاب العزیز، صفحه ۴۹۲؛ سخاوی، علی بن محمد، جمال القراء و کمال الاقراء، جلد۱، صفحه ۱۸۳؛ رامیار، محمود، تاریخ قرآن، صفحه ۵۸۹؛ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، جلد۲۵، صفحه ۳۲۷.</ref>.<ref>[[فرهنگ‌نامه علوم قرآنی (کتاب)|فرهنگ نامه علوم قرآنی]]، ص۷۸۲.</ref> | ||
== [[فضیلت]] [[سوره]] == | |||
درباره [[فضیلت]] [[قرائت]] سوره انسان و [[خواص]] آن روایاتی رسیده است<ref>الصافی، ج ۵، ص۲۶۶؛ مستدرک الوسائل، ج ۴، ص۲۱۰؛ البصائر، ج ۵۱، ص۵.</ref>. براساس روایتی از [[امام باقر]] {{ع}} هرکس [[سوره هل اتی]] را در هر بامداد پنجشنبه بخواند [[خداوند]] حوریانی فراوان به همسری او درمی‌آورد و با [[پیامبر]] {{صل}} [[محشور]] می‌شود<ref>ثواب‌الاعمال، ص۲۶۰؛ مجمع‌البیان، ج۱۰، ص۴۰۲.</ref>؛ همچنین براساس روایاتی [[تلاوت]] این [[سوره]] موجب تقویت نفس می‌شود<ref>البصائر، ج ۵۱، ص۴.</ref>.<ref>[[علی خراسانی|خراسانی، علی]]، [[سوره انسان - خراسانی (مقاله)| مقاله «سوره انسان»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم ج۴]]، ص ۵۰۵.</ref> | |||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
#[[پرونده:1368987.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|'''فرهنگ غدیر''']] | # [[پرونده:000055.jpg|22px]] [[علی خراسانی|خراسانی، علی]]، [[سوره انسان - خراسانی (مقاله)| مقاله «سوره انسان»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|'''دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴''']] | ||
# [[پرونده: | # [[پرونده:1368987.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|'''فرهنگ غدیر''']] | ||
# [[پرونده: IM010699.jpg|22px]] [[فرهنگ‌نامه علوم قرآنی (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه علوم قرآنی''']] | |||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
| خط ۴۸: | خط ۵۹: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:سوره‌های قرآن]] | [[رده:سوره‌های قرآن]] | ||
[[رده:فضائل اهل بیت]] | [[رده:فضائل اهل بیت]] | ||
[[رده:مدخل فرهنگ غدیر]] | [[رده:مدخل فرهنگ غدیر]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۸ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۳۰
این مدخل زیرشاخهٔ بحث فضایل امام علی است. سوره انسان از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: سوره انسان در علوم قرآنی - سوره انسان در معارف و سیره رضوی - سوره انسان در کلام اسلامی - پرسش مرتبط نداردسوره انسان که با نام‌های سوره هل اتی، سوره دهر نیز شناخته می‌شود درپی نذر امام علی و حضرت فاطمه (ع) برای شفای دو فرزند بیمار خود نازل شد که هنگام افطار در سه روز پیاپی، مسکین و یتیم و اسیر به در خانۀ آنان آمد و ایشان افطار خود را به آنان ایثار کردند. این واقعه نهایت ایمان، ایثار و اخلاص علی (ع) را می‌رساند.
مقدمه
سوره هل اتی، سورۀ ۷۶ قرآن کریم که نام‌های دیگرش سوره انسان، سوره دهر و ابرار است. درپی نذری که علی و فاطمه (ع) برای شفای دو فرزند بیمار خود (حسن و حسین) کردند تا سه روز روزه بگیرند، هنگام افطار در سه روز پیاپی، مسکین و یتیم و اسیر به در خانۀ آنان آمد و ایشان افطار خود را به آنان ایثار کردند. این سوره در پی انفاق خالصانۀ این خانواده و تجلیل از آنان نازل شد[۱]. آیات ۷ تا ۱۰ تصریح به این موضوع دارد: ﴿يُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَيَخَافُونَ يَوْمًا كَانَ شَرُّهُ مُسْتَطِيرًا* وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْكِينًا وَيَتِيمًا وَأَسِيرًا * إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لا نُرِيدُ مِنكُمْ جَزَاء وَلا شُكُورًا﴾.
به این موضوع با عنوان آیه ابرار هم اشاره شده است، چون پیش از این، از اهل بیت (ع) به عنوان ابرار یاد شده و در کتب و روایات اهل سنت نیز آمده است[۲]. این واقعه که نهایت ایمان، ایثار و اخلاص علی (ع) را می‌رساند، از مناقب و فضایل مهمّ اوست. شاعران نیز در سروده‌های خود به آن اشاره کرده‌اند[۳].
وجه نامگذاری
قرآن کتاب هدایت و موضوع هدایت، انسان است. «انسان» جدای از الفاظ مترادف آن، به تنهایی ۶۵ بار در قرآن آمده است. موضوع بحث در این سوره به‌ویژه در آیه نخست آن ﴿هَلْ أَتَى عَلَى الْإِنْسَانِ حِينٌ مِنَ الدَّهْرِ لَمْ يَكُنْ شَيْئًا مَذْكُورًا﴾[۴]؛ «انسان» است. از آنجا که محور این سوره، «انسان» و عمل و اخلاص و ایثار و عاقبت کار او در قیامت و نعمت‌های خوب برای نیکان است، به سوره «انسان» نامگذاری شده است.
این سوره در آغاز، خلقت انسان را بعد از آنکه نامی از او در میان نبود، خاطرنشان می‌سازد و در ادامه، به خلقت انسان و قرارگرفتن او بر سر دو راهی «شکر» و «کفران» اشاره می‌کند. سپس می‌فرماید خدای تعالی او را به راهی که تنها راه اوست هدایت کرد، حال یا این انسان شکر هدایتش را می‌گزارد و یا کفران می‌کند. آنگاه می‌فرماید برای کافران انواعی از عذاب و برای ابرار الوانی از نعمت آماده کرده و اوصاف آن نعمت‌ها را در طی هجده آیه شرح می‌دهد و همین دلیل است بر اینکه مقصود اصلی هم بیان همین نعمت‌ها بوده و پس از بیان اوصاف آن نعمت‌ها، روی سخن را به رسول گرامی خود نموده می‌فرماید: قرآن نازل شده از ناحیه اوست، و مایه تذکر بشر است، پس باید که در برابر حکم پروردگار خود صابر باشد و هوا و هوس‌های کفار را پیروی نکند، و باید که پروردگار خود را صبح و شام به یاد بیاورد و برای او شب‌ها به سجده بیفتد، و شبی طولانی تسبیح گوید[۵].
مکی یا مدنی بودن سوره
برخی بر این باورند این سوره به شهادت سیاقی که دارد یا همه‌اش و یا دست کم اوائل آنکه دوازده آیه است، در مدینه و نُه آیه ذیلش در مکه نازل شده است. روایات ائمه اهل بیت (ع) همه متفقند بر اینکه این سوره در مدینه نازل شده، روایات اهل سنت هم در این باره بسیار زیاد است. با این حال بعضی گفته‌اند: این سوره تمامیش در مکه نازل شده است[۶].
شأن نزول
این سوره در شأن و فضیلت اهل‌بیت پیامبر (ص) یعنی علی، فاطمه، حسن و حسین (ع) نازل شد و داستان معروف نذر این بزرگواران و اطعام کریمانه آنان را مطرح می‌کند که خداوند این صفات عالی آنان را ستود. ثعلبی در تفسیرش، زمخشری در الکشاف، اوحدی و اخطب خوارزم از عامه، و امامیه بالاتفاق گفته‌اند سوره ﴿هَلْ أَتَى﴾ در شأن اهل بیت پیامبر (ص) نازل شده است؛ به ویژه آیات ﴿ يُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَيَخَافُونَ يَوْمًا كَانَ شَرُّهُ مُسْتَطِيرًا وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْكِينًا وَيَتِيمًا وَأَسِيرًا إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لا نُرِيدُ مِنكُمْ جَزَاء وَلا شُكُورًا ﴾[۷]. کتاب‌های مستقلی درباره این سوره نوشته شده است[۸].
ویژگی‌ها
- دارای ۳۱ آیه، ۲۴۰ یا ۲۴۳ کلمه و ۱۰۵۰، ۱۰۵۴ یا ۱۰۸۹ حرف است.
- در ترتیب نزول، نود و هشتمین و در قرآن کریم هفتاد و ششمین سوره است. پس از سوره الرحمن و پیش از سوره طلاق نازل شد.
- به نظر مشهور مدنی است و آیه مکی ندارد.
- از سوره‌های مفصل طوال و بخشی از یک حزب است.
- برخی مفسران معتقدند در این سوره نسخی واقع نشده است، و در مقابل، برخی دیگر گفته‌اند در این سوره دو یا سه آیه منسوخ وجود دارد[۹].
مطالب مهم سوره
- اشاره به خلقت انسان و ماده اولیه آفرینش او؛
- هدایت تکوینی و تشریعی انسان از سوی خداوند؛
- اراده و آزادی انسان در تعیین سرنوشت خود؛
- وضعیت کافران در روز قیامت؛
- ویژگی‌های پارسایان در قیامت؛
- داستان نذر خاندان پیامبر (ص) و بیان اخلاص و ایثار آنان؛
- نکات اخلاقی همچون صبر، کناره‌گیری از گناهکاران و...[۱۰].[۱۱]
اسامی سوره انسان
سوره انسان، علاوه بر این اسم، دارای نام‌های ذیل است:
- دهر: واژه «دهر» به معنای روزگار و برهه‌ای از زمان، در آیه نخست این سوره به کار رفته، و نام سوره دهر از همین آیه نخست گرفته شده است.
- ابرار: «أبرار» جمع «برّ» به معنای نیکان. از آنجا که در سوره دهر طی ۱۸ آیه ﴿إِنَّ الأَبْرَارَ يَشْرَبُونَ مِن كَأْسٍ كَانَ مِزَاجُهَا كَافُورًا عَيْنًا يَشْرَبُ بِهَا عِبَادُ اللَّهِ يُفَجِّرُونَهَا تَفْجِيرًا يُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَيَخَافُونَ يَوْمًا كَانَ شَرُّهُ مُسْتَطِيرًا وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْكِينًا وَيَتِيمًا وَأَسِيرًا إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لا نُرِيدُ مِنكُمْ جَزَاء وَلا شُكُورًا إِنَّا نَخَافُ مِن رَّبِّنَا يَوْمًا عَبُوسًا قَمْطَرِيرًا فَوَقَاهُمُ اللَّهُ شَرَّ ذَلِكَ الْيَوْمِ وَلَقَّاهُمْ نَضْرَةً وَسُرُورًا وَجَزَاهُم بِمَا صَبَرُوا جَنَّةً وَحَرِيرًا مُتَّكِئِينَ فِيهَا عَلَى الأَرَائِكِ لا يَرَوْنَ فِيهَا شَمْسًا وَلا زَمْهَرِيرًا وَدَانِيَةً عَلَيْهِمْ ظِلالُهَا وَذُلِّلَتْ قُطُوفُهَا تَذْلِيلا وَيُطَافُ عَلَيْهِم بِآنِيَةٍ مِّن فِضَّةٍ وَأَكْوَابٍ كَانَتْ قَوَارِيرَا قَوَارِيرَ مِن فِضَّةٍ قَدَّرُوهَا تَقْدِيرًا وَيُسْقَوْنَ فِيهَا كَأْسًا كَانَ مِزَاجُهَا زَنجَبِيلا عَيْنًا فِيهَا تُسَمَّى سَلْسَبِيلا وَيَطُوفُ عَلَيْهِمْ وِلْدَانٌ مُّخَلَّدُونَ إِذَا رَأَيْتَهُمْ حَسِبْتَهُمْ لُؤْلُؤًا مَّنثُورًا وَإِذَا رَأَيْتَ ثَمَّ رَأَيْتَ نَعِيمًا وَمُلْكًا كَبِيرًا عَالِيَهُمْ ثِيَابُ سُندُسٍ خُضْرٌ وَإِسْتَبْرَقٌ وَحُلُّوا أَسَاوِرَ مِن فِضَّةٍ وَسَقَاهُمْ رَبُّهُمْ شَرَابًا طَهُورًا إِنَّ هَذَا كَانَ لَكُمْ جَزَاء وَكَانَ سَعْيُكُم مَّشْكُورًا﴾[۱۲] به معرفی ابرار و نشانه‌های آنان و سرنوشت سعادتمندانه آنان پرداخته، به این اسم نامیده شده است.
- هل أتی: چون سوره دهر با جمله ﴿هَلْ أَتَى﴾ آغاز شده، به همین عنوان نیز نام گرفته است[۱۳].[۱۴]
فضیلت سوره
درباره فضیلت قرائت سوره انسان و خواص آن روایاتی رسیده است[۱۵]. براساس روایتی از امام باقر (ع) هرکس سوره هل اتی را در هر بامداد پنجشنبه بخواند خداوند حوریانی فراوان به همسری او درمی‌آورد و با پیامبر (ص) محشور می‌شود[۱۶]؛ همچنین براساس روایاتی تلاوت این سوره موجب تقویت نفس می‌شود[۱۷].[۱۸]
منابع
پانویس
- ↑ تفسیر «مجمع البیان»، ج ۵ ص ۴۰۴
- ↑ ر.ک: «فضائل الخمسه من الصحاح السته» ج ۱ ص ۲۵۴
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۳۲۱.
- ↑ «آیا بر آدمی پاره‌ای از روزگار گذشت که چیزی سزیده یادکرد نبود؟» سوره انسان، آیه ۱.
- ↑ فرهنگ نامه علوم قرآنی، ص۲۷۷۸.
- ↑ فرهنگ نامه علوم قرآنی، ص۲۷۷۸.
- ↑ «به پیمان خود وفا می‌کنند و از روزی می‌هراسند که شرّ آن همه‌گیر است. و خوراک را با دوست داشتنش به بینوا و یتیم و اسیر می‌دهند. (با خود می‌گویند:) شما را تنها برای خشنودی خداوند خوراک می‌دهیم، نه پاداشی از شما خواهانیم و نه سپاسی» سوره انسان، آیه ۷-۹.
- ↑ فرهنگ نامه علوم قرآنی، ص۲۷۷۸.
- ↑ فرهنگ نامه علوم قرآنی، ص۲۷۷۸.
- ↑ هاشم‌زاده هریسی، هاشم، شناخت سوره‌های قرآن، صفحه ۴۹۳و۴۹۲؛ فیروزآبادی، محمد بن یعقوب، بصائر ذوی التمییز فی لطائف الکتاب العزیز، جلد۱، صفحه ۴۹۳و۴۹۲؛ زرکشی، محمد بن بهادر، البرهان فی علوم القرآن (باحاشیه)، جلد۱، صفحه ۱۹۴؛ رامیار، محمود، تاریخ قرآن، صفحه ۵۸۹؛ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، جلد۲۵، صفحه (۳۲۷-۳۵۰) و ۳۲۵؛ جمعی از محققان، علوم القرآن عندالمفسرین، جلد۱، صفحه ۳۱۷؛ طباطبایی، محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، جلد۲۰، صفحه ۱۲۰.
- ↑ فرهنگ نامه علوم قرآنی، ص۲۷۷۸.
- ↑ «نیکان از پیاله‌ای می‌نوشند که آمیخته به بوی خوش است. از چشمه‌ای که بندگان خداوند از آن می‌آشامند آن را به خواست خود روان می‌سازند. به پیمان خود وفا می‌کنند و از روزی می‌هراسند که شرّ آن همه‌گیر است. و خوراک را با دوست داشتنش به بینوا و یتیم و اسیر می‌دهند. (با خود می‌گویند:) شما را تنها برای خشنودی خداوند خوراک می‌دهیم، نه پاداشی از شما خواهانیم و نه سپاسی. بی‌گمان ما از پروردگارمان، روزی که تیره و بسیار سخت است می‌هراسیم. پس خدا آنان را از شرّ آن روز نگاه می‌دارد و به آنان شادابی و شادمانی می‌نمایاند. و به آنان برای شکیبی که ورزیده‌اند بهشت و (پوشاک) پرنیان پاداش می‌دهد. در آن، بر تخت‌ها پشت می‌دهند، در آن نه (گرمای) خورشیدی می‌بینند و نه سرمایی. و سایه‌سارهای آن، نزدیک آنها و میوه‌های آن بسیار در دسترس است. و گرد آنان آوندهایی سیمین و جام‌هایی بلورین می‌چرخانند. بلورهایی سیمگون که آنها را (ساقیان) به اندازه پیموده‌اند. و در آنجا به آنان پیاله‌ای می‌نوشانند که آمیخته آن زنجبیل است. از چشمه‌ای که آنجاست به نام سلسبیل. و خدمتگزارانی هماره جوان گرد آنان می‌گردند که چون بنگریشان، می‌پنداری که مرواریدهایی پراکنده‌اند. و چون بدان جا بنگری نعمت و پادشاهی بیکرانی می‌بینی. بر تن آنان جامه‌هایی سبز از دیبای نازک و دیبای ستبر است و به دستبندهایی سیمین آراسته‌اند و پروردگارشان به آنان شرابی پاک می‌نوشاند. بی‌گمان این پاداش شماست و تلاشتان را سپاس می‌نهند» سوره انسان، آیه ۵-۲۲.
- ↑ فیروز آبادی، محمد بن یعقوب، بصائر ذوی التمییز فی لطائف الکتاب العزیز، صفحه ۴۹۲؛ سخاوی، علی بن محمد، جمال القراء و کمال الاقراء، جلد۱، صفحه ۱۸۳؛ رامیار، محمود، تاریخ قرآن، صفحه ۵۸۹؛ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، جلد۲۵، صفحه ۳۲۷.
- ↑ فرهنگ نامه علوم قرآنی، ص۷۸۲.
- ↑ الصافی، ج ۵، ص۲۶۶؛ مستدرک الوسائل، ج ۴، ص۲۱۰؛ البصائر، ج ۵۱، ص۵.
- ↑ ثواب‌الاعمال، ص۲۶۰؛ مجمع‌البیان، ج۱۰، ص۴۰۲.
- ↑ البصائر، ج ۵۱، ص۴.
- ↑ خراسانی، علی، مقاله «سوره انسان»، دائرة المعارف قرآن کریم ج۴، ص ۵۰۵.