کشف و شهود: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'آشکار' به 'آشکار') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | {{مدخل مرتبط| موضوع مرتبط = علم معصوم| عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[کشف و شهود در حدیث]] - [[کشف و شهود در کلام اسلامی]] - [[کشف و شهود در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی]]| پرسش مرتبط = }} | ||
| موضوع مرتبط = علم معصوم | |||
| عنوان مدخل = | |||
| مداخل مرتبط = [[کشف و شهود در حدیث]] - [[کشف و شهود در کلام اسلامی]] - [[کشف و شهود در | |||
| پرسش مرتبط = | |||
}} | |||
'''شهود''' عبارت از آن است که افرادی بتوانند فراتر از قلمرو حواس، حقایقی از [[جهان غیب]] را با قلب خود مشاهده کنند که دیگران قادر به دیدن آنها نیستند. براساس برخی از [[روایات]] [[ائمه]] {{عم}} دارای چنین شهودی بوده‌اند و این شیوه، یکی از روش‌های علم آموزی و [[آگاهی از غیب]] بوده است. | '''شهود''' عبارت از آن است که افرادی بتوانند فراتر از قلمرو حواس، حقایقی از [[جهان غیب]] را با قلب خود مشاهده کنند که دیگران قادر به دیدن آنها نیستند. براساس برخی از [[روایات]] [[ائمه]] {{عم}} دارای چنین شهودی بوده‌اند و این شیوه، یکی از روش‌های علم آموزی و [[آگاهی از غیب]] بوده است. | ||
== معناشناسی کشف و شهود == | == معناشناسی کشف و شهود == | ||
آشکار شدن آنچه [[نهان]] است و مشاهده [[جهان غیب]] و [[ناپیدا]]. معنی این اصطلاح [[عرفانی]] آن است که [[انسان]] به مرتبه‌ای از [[ایمان]] و [[یقین]] و [[معرفت]] برسد که پرده‌ها از برابر چشمش کنار رود و حقایق را ببیند و از [[باطن]] اشخاص و اشیاء باخبر باشد. در دنیای عادی، چشم ما و [[درک]] ما [[امور غیبی]] و پشت پرده را نمی‌بیند. اما گاهی کسی در اثر صفای [[باطن]] و [[تقرب به خدا]] به مرتبه‌ای می‌‌رسد که [[عوالم غیب]] برای او [[کشف]] می‌شود. به این حالت | آشکار شدن آنچه [[نهان]] است و مشاهده [[جهان غیب]] و [[ناپیدا]]. معنی این اصطلاح [[عرفانی]] آن است که [[انسان]] به مرتبه‌ای از [[ایمان]] و [[یقین]] و [[معرفت]] برسد که پرده‌ها از برابر چشمش کنار رود و حقایق را ببیند و از [[باطن]] اشخاص و اشیاء باخبر باشد. در دنیای عادی، چشم ما و [[درک]] ما [[امور غیبی]] و پشت پرده را نمی‌بیند. اما گاهی کسی در اثر صفای [[باطن]] و [[تقرب به خدا]] به مرتبه‌ای می‌‌رسد که [[عوالم غیب]] برای او [[کشف]] می‌شود. به این حالت «[[مکاشفه]]» هم گفته می‌شود<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|فرهنگ‌نامه دینی]].</ref>. | ||
مراد از | مراد از «شهود» آن است که افرادی بتوانند فراتر از قلمرو حواس، حقایقی از [[جهان غیب]] را با قلب خود [[مشاهده]] کنند که دیگران [[قادر]] به دیدن آنها نیستند، این مشاهده، همان چیزی است که در مباحث [[عرفانی]] از آن به شهود یاد می‌شود. برخی در تعریف شهود گفته اند: "[[علمی]] است که [[خداوند]] به [[پیامبر]] {{صل}} [[عطا]] فرموده است و بر خلاف ریاضیات و [[منطق]]، بیتحقیق و [[اجتهاد]] و قرائت و [[کتابت]] و [[صناعت]] کسب شده و به گذشت [[زمان]] [[نیازمند]] نیست. این [[علم]] بنا به [[مشیت خداوند]]، از طریق [[تزکیه]] و [[اشراق]] نفس حاصل می‌شود و با [[توفیق]] و [[حمایت]] و [[الهام]] و [[رسالات]] [[الهی]]، به [[حقیقت]] نائل می‌شود"<ref>علیرضا مسجد جامعی، پژوهشی در معارف امامیه، ج ۲، ص ۶۷۵.</ref>. [[راه]] شهود که طریقهای ربّانی و الهی است، مخصوص افرادی است که دارای [[روحی]] صاف و صیقلی یافته و [[پاک]] و [[مطهر]] میباشند. در این طریق «معلّم»، خداست و «متعلّم»، ولیِّ بر [[حقّ]] [[خدا]]؛ یعنی پیامبر یا [[امام]] و «علم» از محضر [[ربوبی]] و نزد خداوند اخذ می‌شود. از این رو، به آن «[[علم لدنّی]]» میگویند. این علم بیواسطه بشری، به انسانِ کامل اعطا می‌شود<ref>ر. ک: [[سید علی هاشمی (زاده ۱۳۵۲)|هاشمی، سید علی]]، [[شهود یکی از روش‌های علم‌آموزی ائمه (مقاله)|شهود یکی از روش‌های علم‌آموزی ائمه]]، فصلنامه تحقیقات کلامی، ش ۷، ص ۸۸۱؛ [[منصف علی مطهری|مطهری، منصف علی]]، [[علم ائمه از نظر عقل و نقل (پایان‌نامه)|علم ائمه از نظر عقل و نقل]]؛ [[محمد اصغری‌نژاد|اصغری‌نژاد، محمد]]، [[پژوهش در علم پیامبر (مقاله)|پژوهش در علم پیامبر]]، ص ۷۱.</ref>. | ||
[[کشف]] و [[مکاشفه]]، از راه [[دل]] و غیر از راه حواس پنج‌گانه به دست می‌آید و [[حقیقت]] چنان بر او آشکار می‌شود که آنچه را دیگران با [[دلیل]] و [[برهان]] می‌پذیرند، او می‌بیند. اینکه [[حضرت علی]] {{ع}} فرموده است: اگر پرده کنار رود، چیزی بر یقینم افزوده نمی‌شود<ref>{{متن حدیث|لَوْ كُشِفَ الْغِطَاءُ مَا ازْدَدْتُ يَقِيناً}}</ref> نشان می‌دهد که وی پیوسته در حالت کشف و شهود بوده است و آنچه برای دیگران حالتِ [[غیب]] داشته، برای او [[شهود]] و مشهود بوده است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|فرهنگ‌نامه دینی]].</ref>. | [[کشف]] و [[مکاشفه]]، از راه [[دل]] و غیر از راه حواس پنج‌گانه به دست می‌آید و [[حقیقت]] چنان بر او آشکار می‌شود که آنچه را دیگران با [[دلیل]] و [[برهان]] می‌پذیرند، او می‌بیند. اینکه [[حضرت علی]] {{ع}} فرموده است: اگر پرده کنار رود، چیزی بر یقینم افزوده نمی‌شود<ref>{{متن حدیث|لَوْ كُشِفَ الْغِطَاءُ مَا ازْدَدْتُ يَقِيناً}}</ref> نشان می‌دهد که وی پیوسته در حالت کشف و شهود بوده است و آنچه برای دیگران حالتِ [[غیب]] داشته، برای او [[شهود]] و مشهود بوده است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|فرهنگ‌نامه دینی]].</ref>. | ||
== رابطۀ شهود و علم امام == | == رابطۀ شهود و [[علم امام]] == | ||
برخی از [[روایات]] نشان می‌دهد [[امامان]] {{عم}} دارای چنین شهودی بوده‌اند و این شیوه، یکی از روش‌های [[علم آموزی]] و [[آگاهی از غیب]] بوده است. در روایات، تعبیر [[شاهد]] بودن بر [[مردم]] بسیار مورد استفاده قرار گرفته است، برخی علمای [[امامیه]] نیز تصریح کرده‌اند امامان {{عم}} [[شاهد]] بر [[اعمال]] مردم هستند. باید دانست، اشتراک امامان {{عم}} با عرفا در بهره‌مندی از این شیوه در صورت [[اثبات]] این شیوه برای امامان {{عم}} به معنای آن نیست که شهود [[ائمه]] با شهود عرفا در تمام ویژگی‌ها یکسان است؛ مثلا پذیرفته‌ایم که امامان، [[معصوم]] هستند و گرفتار [[خطا]] نمی‌شوند، ایشان تأییداتی خاص دارند که دیگران از آن بی بهره‌اند؛ بنابراین شهود [[ائمه]] در این گونه ویژگی‌ها مانند | برخی از [[روایات]] نشان می‌دهد [[امامان]] {{عم}} دارای چنین شهودی بوده‌اند و این شیوه، یکی از روش‌های [[علم آموزی]] و [[آگاهی از غیب]] بوده است. در روایات، تعبیر [[شاهد]] بودن بر [[مردم]] بسیار مورد استفاده قرار گرفته است، برخی علمای [[امامیه]] نیز تصریح کرده‌اند امامان {{عم}} [[شاهد]] بر [[اعمال]] مردم هستند. باید دانست، اشتراک امامان {{عم}} با عرفا در بهره‌مندی از این شیوه در صورت [[اثبات]] این شیوه برای امامان {{عم}} به معنای آن نیست که شهود [[ائمه]] با شهود عرفا در تمام ویژگی‌ها یکسان است؛ مثلا پذیرفته‌ایم که امامان، [[معصوم]] هستند و گرفتار [[خطا]] نمی‌شوند، ایشان تأییداتی خاص دارند که دیگران از آن بی بهره‌اند؛ بنابراین شهود [[ائمه]] در این گونه ویژگی‌ها مانند معصومانه بودن، با شهود عرفا متفاوت است؛ همچنین مصادیق شهود امامان {{عم}} بسیار قوی‌‌تر و روشن‌‌تر از شهود عرفاست و نسبت به برخی حقایق، مانند امور ویژه [[مقام امامت]] یا [[نیازمند]] تأییدات خاص، عرفا توان شهود ندارند<ref>ر. ک: [[سید علی هاشمی (زاده ۱۳۵۲)|هاشمی، سید علی]]، [[شهود یکی از روش‌های علم‌آموزی ائمه (مقاله)|شهود یکی از روش‌های علم‌آموزی ائمه]]، فصلنامه تحقیقات کلامی، ش ۷، ص ۸۸۱؛ [[منصف علی مطهری|مطهری، منصف علی]]، [[علم ائمه از نظر عقل و نقل (پایان‌نامه)|علم ائمه از نظر عقل و نقل]].</ref>. | ||
== پرسش‌های وابسته == | == پرسش‌های وابسته == | ||
نسخهٔ ۳۰ مارس ۲۰۲۳، ساعت ۱۶:۴۸
این مدخل زیرشاخهٔ بحث علم معصوم است. کشف و شهود از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: کشف و شهود در حدیث - کشف و شهود در کلام اسلامی - کشف و شهود در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی - پرسش مرتبط نداردشهود عبارت از آن است که افرادی بتوانند فراتر از قلمرو حواس، حقایقی از جهان غیب را با قلب خود مشاهده کنند که دیگران قادر به دیدن آنها نیستند. براساس برخی از روایات ائمه (ع) دارای چنین شهودی بوده‌اند و این شیوه، یکی از روش‌های علم آموزی و آگاهی از غیب بوده است.
معناشناسی کشف و شهود
آشکار شدن آنچه نهان است و مشاهده جهان غیب و ناپیدا. معنی این اصطلاح عرفانی آن است که انسان به مرتبه‌ای از ایمان و یقین و معرفت برسد که پرده‌ها از برابر چشمش کنار رود و حقایق را ببیند و از باطن اشخاص و اشیاء باخبر باشد. در دنیای عادی، چشم ما و درک ما امور غیبی و پشت پرده را نمی‌بیند. اما گاهی کسی در اثر صفای باطن و تقرب به خدا به مرتبه‌ای می‌‌رسد که عوالم غیب برای او کشف می‌شود. به این حالت «مکاشفه» هم گفته می‌شود[۱].
مراد از «شهود» آن است که افرادی بتوانند فراتر از قلمرو حواس، حقایقی از جهان غیب را با قلب خود مشاهده کنند که دیگران قادر به دیدن آنها نیستند، این مشاهده، همان چیزی است که در مباحث عرفانی از آن به شهود یاد می‌شود. برخی در تعریف شهود گفته اند: "علمی است که خداوند به پیامبر (ص) عطا فرموده است و بر خلاف ریاضیات و منطق، بیتحقیق و اجتهاد و قرائت و کتابت و صناعت کسب شده و به گذشت زمان نیازمند نیست. این علم بنا به مشیت خداوند، از طریق تزکیه و اشراق نفس حاصل می‌شود و با توفیق و حمایت و الهام و رسالات الهی، به حقیقت نائل می‌شود"[۲]. راه شهود که طریقهای ربّانی و الهی است، مخصوص افرادی است که دارای روحی صاف و صیقلی یافته و پاک و مطهر میباشند. در این طریق «معلّم»، خداست و «متعلّم»، ولیِّ بر حقّ خدا؛ یعنی پیامبر یا امام و «علم» از محضر ربوبی و نزد خداوند اخذ می‌شود. از این رو، به آن «علم لدنّی» میگویند. این علم بیواسطه بشری، به انسانِ کامل اعطا می‌شود[۳].
کشف و مکاشفه، از راه دل و غیر از راه حواس پنج‌گانه به دست می‌آید و حقیقت چنان بر او آشکار می‌شود که آنچه را دیگران با دلیل و برهان می‌پذیرند، او می‌بیند. اینکه حضرت علی (ع) فرموده است: اگر پرده کنار رود، چیزی بر یقینم افزوده نمی‌شود[۴] نشان می‌دهد که وی پیوسته در حالت کشف و شهود بوده است و آنچه برای دیگران حالتِ غیب داشته، برای او شهود و مشهود بوده است[۵].
رابطۀ شهود و علم امام
برخی از روایات نشان می‌دهد امامان (ع) دارای چنین شهودی بوده‌اند و این شیوه، یکی از روش‌های علم آموزی و آگاهی از غیب بوده است. در روایات، تعبیر شاهد بودن بر مردم بسیار مورد استفاده قرار گرفته است، برخی علمای امامیه نیز تصریح کرده‌اند امامان (ع) شاهد بر اعمال مردم هستند. باید دانست، اشتراک امامان (ع) با عرفا در بهره‌مندی از این شیوه در صورت اثبات این شیوه برای امامان (ع) به معنای آن نیست که شهود ائمه با شهود عرفا در تمام ویژگی‌ها یکسان است؛ مثلا پذیرفته‌ایم که امامان، معصوم هستند و گرفتار خطا نمی‌شوند، ایشان تأییداتی خاص دارند که دیگران از آن بی بهره‌اند؛ بنابراین شهود ائمه در این گونه ویژگی‌ها مانند معصومانه بودن، با شهود عرفا متفاوت است؛ همچنین مصادیق شهود امامان (ع) بسیار قوی‌‌تر و روشن‌‌تر از شهود عرفاست و نسبت به برخی حقایق، مانند امور ویژه مقام امامت یا نیازمند تأییدات خاص، عرفا توان شهود ندارند[۶].
پرسش‌های وابسته
جستارهای وابسته
- شهود امام؛
- شهود پیامبر؛
- شهود پیامبر خاتم؛
- شهود ولی؛
- شهود وصی؛
- شهود اهل بیت (ع)؛
- شهود فاطمه زهرا (س).
منابع
پانویس
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی.
- ↑ علیرضا مسجد جامعی، پژوهشی در معارف امامیه، ج ۲، ص ۶۷۵.
- ↑ ر. ک: هاشمی، سید علی، شهود یکی از روش‌های علم‌آموزی ائمه، فصلنامه تحقیقات کلامی، ش ۷، ص ۸۸۱؛ مطهری، منصف علی، علم ائمه از نظر عقل و نقل؛ اصغری‌نژاد، محمد، پژوهش در علم پیامبر، ص ۷۱.
- ↑ «لَوْ كُشِفَ الْغِطَاءُ مَا ازْدَدْتُ يَقِيناً»
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی.
- ↑ ر. ک: هاشمی، سید علی، شهود یکی از روش‌های علم‌آموزی ائمه، فصلنامه تحقیقات کلامی، ش ۷، ص ۸۸۱؛ مطهری، منصف علی، علم ائمه از نظر عقل و نقل.