امام کاظم از دیدگاه اهل سنت: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۱۵ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۳۰

مقدمه

بسیاری از دانشمندان اهل سنت جایگاه رفیع آن حضرت را با کلماتی مانند عابدترین فرد روزگار خویش^[۱]، عالم‌ترین اهل زمان خود، امام و اسوه^[۲]، دارنده همه کمالات^[۳]، انسانی بخشنده و بردبار^[۴]، حجتی که روزها روزه‌دار بود و شب‌ها را به شب زنده‌داری سپری می‌کرد^[۵]؛ به جهت دارا بودن همه صفات برتری و فضیلت و کمال، او را «عبد صالح»^[۶] دارای مناقب و کراماتی آشکار و فضائل خیره کننده^[۷] و در قدر و منزلت، بزرگ‌ترین اهل عالم^[۸] وصف کرده‌اند. این صفات چنان آشکار بود که حتی دشمنی چون هارون عباسی، به عظمت و جایگاه امام کاظم(ع) اعتراف کرده و آن حضرت را حجت خداوند متعال بر مردمان، سزاوار به خلافت و وارث علم پیامبران می‌دانست^[۹]. ربیع بن عبدالرحمن می‌گوید: به خدا قسم موسی بن جعفر(ع) از کسانی بود که عبادت در چهره‌اش کاملاً اثر گذاشته بود، می‌دانست پس از مرگش چه اشخاصی منکر امامت جانشین او می‌شوند و مذهب واقفه (واقفیه) را به وجود می‌آورند، ولی خشم خود را فرو می‌خورد و به آنها چیزی نمی‌گفت و به همین جهت کاظم نامیده شد^[۱۰].^[۱۱]

منابع

پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، تاریخ اسلام بخش دوم ج۲

پانویس

↑ یعقوبی، تاریخ، ج۲، ص۴۱۴؛ ابن خلدون، العبر، ج۱، ص۲۲۲.
↑ ذهبی، سیر اعلام النبلاء، ج۶، ص۲۷۰.
↑ شوشتری، إحقاق الحق، ج۲۸، ص۵۶۷.
↑ یافعی یمنی، مرآة الجنان، ج۱، ص۳۰۵.
↑ ابن خلکان، وفیات الاعیان، ج۵، ص۲۰۸.
↑ خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، ج۱۳، ص۲۹.
↑ ابن صباغ، فصول المهمه، ص۲۲۲.
↑ زرکلی، الأعلام، ج۸، ص۲۷۰.
↑ ر.ک: ابوحنیفه دینوری، اخبار الطوال، ص۳۸۹؛ قرشی، حیاة الإمام موسی بن جعفر(ع)، ج۱، ص۱۶۶.
↑ صدوق، عیون اخبار الرضا(ع)، ج۱، ص۱۱۲؛ مجلسی، بحارالأنوار، ج۴۸، ص۱۰.
↑ پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، تاریخ اسلام بخش دوم ج۲ ص ۱۸.

[1] یعقوبی، تاریخ، ج۲، ص۴۱۴؛ ابن خلدون، العبر، ج۱، ص۲۲۲.

[2] ذهبی، سیر اعلام النبلاء، ج۶، ص۲۷۰.

[3] شوشتری، إحقاق الحق، ج۲۸، ص۵۶۷.

[4] یافعی یمنی، مرآة الجنان، ج۱، ص۳۰۵.

[5] ابن خلکان، وفیات الاعیان، ج۵، ص۲۰۸.

[6] خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، ج۱۳، ص۲۹.

[7] ابن صباغ، فصول المهمه، ص۲۲۲.

[8] زرکلی، الأعلام، ج۸، ص۲۷۰.

[9] ر.ک: ابوحنیفه دینوری، اخبار الطوال، ص۳۸۹؛ قرشی، حیاة الإمام موسی بن جعفر(ع)، ج۱، ص۱۶۶.

[10] صدوق، عیون اخبار الرضا(ع)، ج۱، ص۱۱۲؛ مجلسی، بحارالأنوار، ج۴۸، ص۱۰.

[11] پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، تاریخ اسلام بخش دوم ج۲ ص ۱۸.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

@@ خط ۷: / خط ۷: @@
 ==مقدمه==
-علاوه بر [[علمای شیعه]]، بسیاری از [[دانشمندان اهل سنت]] جایگاه رفیع آن [[حضرت]] را با کلماتی مانند [[عابدترین]] فرد [[روزگار]] خویش<ref>یعقوبی، تاریخ، ج۲، ص۴۱۴؛ ابن خلدون، العبر، ج۱، ص۲۲۲.</ref>، [[عالم‌ترین]] [[اهل]] [[زمان]] خود، [[امام]] و [[اسوه]]<ref>ذهبی، سیر اعلام النبلاء، ج۶، ص۲۷۰.</ref>، دارنده همه [[کمالات]]<ref>شوشتری، إحقاق الحق، ج۲۸، ص۵۶۷.</ref>، [[انسانی]] [[بخشنده]] و [[بردبار]]<ref>یافعی یمنی، مرآة الجنان، ج۱، ص۳۰۵.</ref>، حجتی که روزها [[روزه‌دار]] بود و شب‌ها را به [[شب زنده‌داری]] سپری می‌کرد<ref>ابن خلکان، وفیات الاعیان، ج۵، ص۲۰۸.</ref>؛ به جهت دارا بودن همه صفات [[برتری]] و [[فضیلت]] و کمال، او را «[[عبد صالح]]»<ref>خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، ج۱۳، ص۲۹.</ref> دارای [[مناقب]] و کراماتی آشکار و [[فضائل]] [[خیره]] کننده<ref>ابن صباغ، فصول المهمه، ص۲۲۲.</ref> و در قدر و [[منزلت]]، بزرگ‌ترین اهل عالم<ref>زرکلی، الأعلام، ج۸، ص۲۷۰.</ref> وصف کرده‌اند. این صفات چنان آشکار بود که حتی [[دشمنی]] چون [[هارون عباسی]]، به [[عظمت]] و [[جایگاه امام کاظم]]{{ع}} اعتراف کرده و آن حضرت را [[حجت]] [[خداوند متعال]] بر [[مردمان]]، سزاوار به [[خلافت]] و [[وارث]] [[علم پیامبران]] می‌دانست<ref>ر.ک: ابوحنیفه دینوری، اخبار الطوال، ص۳۸۹؛ قرشی، حیاة الإمام موسی بن جعفر{{ع}}، ج۱، ص۱۶۶.</ref>. [[ربیع بن عبدالرحمن]] می‌گوید: به [[خدا]] قسم [[موسی بن جعفر]]{{ع}} از کسانی بود که [[عبادت]] در چهره‌اش کاملاً اثر گذاشته بود، می‌دانست پس از مرگش چه اشخاصی [[منکر امامت]] [[جانشین]] او می‌شوند و [[مذهب]] [[واقفه]] ([[واقفیه]]) را به وجود می‌آورند، ولی [[خشم]] خود را فرو می‌خورد و به آنها چیزی نمی‌گفت و به همین جهت کاظم نامیده شد<ref>صدوق، عیون اخبار الرضا{{ع}}، ج۱، ص۱۱۲؛ مجلسی، بحارالأنوار، ج۴۸، ص۱۰.</ref>.<ref>پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، [[تاریخ اسلام بخش دوم ج۲ (کتاب)|تاریخ اسلام بخش دوم ج۲]] ص ۱۸.</ref>
+بسیاری از [[دانشمندان اهل سنت]] جایگاه رفیع آن [[حضرت]] را با کلماتی مانند [[عابدترین]] فرد [[روزگار]] خویش<ref>یعقوبی، تاریخ، ج۲، ص۴۱۴؛ ابن خلدون، العبر، ج۱، ص۲۲۲.</ref>، [[عالم‌ترین]] [[اهل]] [[زمان]] خود، [[امام]] و [[اسوه]]<ref>ذهبی، سیر اعلام النبلاء، ج۶، ص۲۷۰.</ref>، دارنده همه [[کمالات]]<ref>شوشتری، إحقاق الحق، ج۲۸، ص۵۶۷.</ref>، [[انسانی]] [[بخشنده]] و [[بردبار]]<ref>یافعی یمنی، مرآة الجنان، ج۱، ص۳۰۵.</ref>، حجتی که روزها [[روزه‌دار]] بود و شب‌ها را به [[شب زنده‌داری]] سپری می‌کرد<ref>ابن خلکان، وفیات الاعیان، ج۵، ص۲۰۸.</ref>؛ به جهت دارا بودن همه صفات [[برتری]] و [[فضیلت]] و کمال، او را «[[عبد صالح]]»<ref>خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، ج۱۳، ص۲۹.</ref> دارای [[مناقب]] و کراماتی آشکار و [[فضائل]] [[خیره]] کننده<ref>ابن صباغ، فصول المهمه، ص۲۲۲.</ref> و در قدر و [[منزلت]]، بزرگ‌ترین اهل عالم<ref>زرکلی، الأعلام، ج۸، ص۲۷۰.</ref> وصف کرده‌اند. این صفات چنان آشکار بود که حتی [[دشمنی]] چون [[هارون عباسی]]، به [[عظمت]] و [[جایگاه امام کاظم]]{{ع}} اعتراف کرده و آن حضرت را [[حجت]] [[خداوند متعال]] بر [[مردمان]]، سزاوار به [[خلافت]] و [[وارث]] [[علم پیامبران]] می‌دانست<ref>ر.ک: ابوحنیفه دینوری، اخبار الطوال، ص۳۸۹؛ قرشی، حیاة الإمام موسی بن جعفر{{ع}}، ج۱، ص۱۶۶.</ref>. [[ربیع بن عبدالرحمن]] می‌گوید: به [[خدا]] قسم [[موسی بن جعفر]]{{ع}} از کسانی بود که [[عبادت]] در چهره‌اش کاملاً اثر گذاشته بود، می‌دانست پس از مرگش چه اشخاصی [[منکر امامت]] [[جانشین]] او می‌شوند و [[مذهب]] [[واقفه]] ([[واقفیه]]) را به وجود می‌آورند، ولی [[خشم]] خود را فرو می‌خورد و به آنها چیزی نمی‌گفت و به همین جهت کاظم نامیده شد<ref>صدوق، عیون اخبار الرضا{{ع}}، ج۱، ص۱۱۲؛ مجلسی، بحارالأنوار، ج۴۸، ص۱۰.</ref>.<ref>پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، [[تاریخ اسلام بخش دوم ج۲ (کتاب)|تاریخ اسلام بخش دوم ج۲]] ص ۱۸.</ref>
 == منابع ==