ابوامیه شعبانی

این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

ابوامیه شعبانی در تراجم و رجال - ابوامیه شعبانی در تاریخ اسلامی

مقدمه

وی به شعبان قبیله‌ای از قیس منسوب است. همچنین وی دمشقی و نام او به روایت فرزندش محمد، یُحمِد بود، ولی برخی نام وی را عبدالله بن اخامر دانسته‌اند. به گفته عبدالملک بن یسار، وی جاهلیت را درک کرده و ابن حبان او را از ثقات تابعین شمرده است. شرح حال وی در قسم سوم الاصابه نیز، بیانگر صحابی نبودن وی است.

ابوامیه، از ابوثعلبه خُشنی، سعد بن معاذ و کعب الاحبار روایت کرده است. او از خشنی درباره آیه ﴿عَلَيْكُمْ أَنْفُسَكُمْ لَا يَضُرُّكُمْ مَنْ ضَلَّ﴾. پرسید. خشنی در توضیح آیه، روایتی از رسول خدا (ص) بیان کرد که باید انسان به خود پردازد و مردم را رها کرده، صبری پیشه کند که مانند آتش سرخ در دست است؛ به این معنا که گمراهان نمی‌توانند به انسان یا جامعه خودساخته آسیبی وارد کنند.

ابوامیه از معاذ بن جبل روایت کرده که رسول خدا (ص) سی سال اول را، دوره نبوت و خلافت و سی سال بعدی را دوره خلافت و پادشاهی اعلام کرد و فرمود: "پس از آن خبری نیست". او در مکه سفیان ثوری را دید که مردی از وی درباره فضیلت نماز در شهر مکه و مساجد مدینه، بیت المقدس و دمشق می‌پرسید. بنا بر صحت این روایت، وی تا زمان ولید بن عبدالملک می‌زیسته است؛ زیرا مسجد دمشق در زمان ولید ساخته شد.

جستارهای وابسته

منابع

1. پرونده:1100558.jpg حسینیان مقدم، حسین، مقاله «ابوامیه شعبانی»، دانشنامه سیره نبوی ج۱

پانویس