اهل حق: تفاوت میان نسخهها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">\n: +)) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-</div>\n<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;"> +</div>)) |
||
خط ۴: | خط ۴: | ||
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[اهل حق در قرآن]] - [[اهل حق در حدیث]] - [[اهل حق در کلام اسلامی]]</div> | <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[اهل حق در قرآن]] - [[اهل حق در حدیث]] - [[اهل حق در کلام اسلامی]]</div> | ||
<div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسشهای عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[اهل حق (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div> | <div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسشهای عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[اهل حق (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div> | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== |
نسخهٔ ۱۱ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۵:۵۵
این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسشهای عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل اهل حق (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- از آنجا که على(ع) حق مجسّم است و حق با او و او با حق است و از هم جدا نمىشوند و به فرمودۀ پیامبر: "علىّ مع الحق و الحق مع علىّ"،[۱] پس اهل حق نیز پیروان امیرالمؤمنین(ع) و شیعیان اهل بیت(ع)اند. به فرمودۀ حضرت على(ع) "حقّ و باطل و لکلّ أهل"[۲] حقى است و باطلى و هرکدام را اهلى است. و آن حضرت، خود را در مسیر حق مىدانست: إنّى لعلى جادّة الحق.[۳] اهل حق بودن، تبعیت کامل و همسویى مطلق با خاندان پیامبر است، در فکر، عقیده، اخلاق، مواضع سیاسى، احکام عملى و آداب شرعى و تقید کامل به مبانى و مسائل فقهى. گروهى از درویشان یا غلات و على اللهىها که خود را "اهل حق" مىدانند، بیراهه مىروند.[۴]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ شرح نهج البلاغه، ابن ابى الحدید، ج ۱۸ ص ۲۴، الإمامة و السیاسة، ج ۱ ص ۹۸
- ↑ نهج البلاغه، خطبه ۱۶
- ↑ نهج البلاغه، خطبه ۱۹۷
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۱۱۳.