توسل در معارف و سیره حسینی

این مدخل زیرشاخهٔ بحث توسل است. توسل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: توسل در قرآن - توسل در حدیث - توسل در نهج البلاغه - توسل در کلام اسلامی - توسل در معارف و سیره حسینی - توسل در معارف دعا و زیارات - توسل در معارف و سیره سجادی - توسل در حقوق اسلامی - توسل در فقه اسلامی - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

وسیله‌جویی، حاجت خواستن از خداوند، با وسیله و شفیع قرار دادن پاکان و ائمه معصومین(ع) از جمله سید الشهدا و فرزندانش و شهدای کربلا، در قرآن است که: وَابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسِيلَةَ، يَدْعُونَ يَبْتَغُونَ إِلَى رَبِّهِمُ الْوَسِيلَةَ. توسّل، دست یافتن به قلب هستی، از طریق رگ‌هایی است که این ارتباط حیاتی را تسهیل می‌کند. معصومین و اولیاء الله بخاطر مقام قرب و منزلتشان نزد خدای متعال، حق شفاعت دارند و کسانی که با وسیله قرار دادن آنان نزد خدای بزرگ، حاجت خود را از خداوند می‌طلبند، امید بیشتری برای استجابت دعا دارند. این توسّل، بصورت زیارت، دعا، عزاداری، گریستن، ولایت با اولیاء خدا و برائت از دشمنان حق فراهم میگردد. نسبت به حسین بن علی(ع) هم زیارت، بعنوان وسیله جویی به سوی خداست. در دعای بعد از زیارت عاشورا می‌خوانیم: «يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ وَ يَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ أَتَيْتُكُمَا زَائِراً وَ مُتَوَسِّلًا إِلَى اللَّهِ رَبِّي وَ رَبِّكُمَا». دعای توسّل نیز، واسطه قرار دادن چهارده معصوم(ع) در پیشگاه خداوند متعال است. امام حسین(ع) و شهدای کربلا و أئمّه معصومین همه باب الحوایجند، لکن هر کدام به نحوی و با عشقی خاصّ. عزاداری ما نیز نوعی توسّل جستن به این خاندان است، تا هم ابراز محبّت شود و هم جلب لطف و کرم. هیئت‌های متوسّلین به شهدای کربلا و سید الشهدا نیز از همین راه برای تقرّب به خدا و بر آمدن حاجت‌ها بهره می‌جویند و خود را به آن معدن حیات و روشنی وصل می‌کنند.

منابع

• محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا