رضایت در روان‌شناسی اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

افزودن پیوند
از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
نمایش تاریخچه به صورت تعاملی
دیداریویکی‌متن
جز (جایگزینی متن - '== جستارهای وابسته == ==' به '==')
خط ۱۰: خط ۱۰:
*به نظر [[روان‌شناسان]]، [[رضایت]] [[فرد]] از کل [[زندگی]] بازتاب [[رضایت]] وی در زمینه‌های گوناگون [[زندگی]] و حالت هیجانی است که با رسیدن به [[هدف]] پدید می‌آید. از این جهت، [[رضایت]] مفهومی است که آن را به عنوان آن‌چه [[نیازمند]] آنیم یا می‌خواهیم، معنا کرده‌اند. یک ارزیابی از اوضاع و احوال کلی [[زندگی]] به عنوان شاخه‌ای از مقایسه بین [[آرزوها]] و اشتیاقات یک [[فرد]] و آن‌چه واقعاً به دست آورده است. [[رضایت]] داشتن یا [[رضایت]] نداشتن از [[زندگی]] تحت تأثیر مرور گذشته [[زندگی]] [[فرد]] است که با یک بازنگری و ارزیابی، [[فرد]] محصول و نتیجه [[زندگی]] خود در سال‌های گذشته [[عمر]] را معنی‌دار ببیند و از آن [[احساس]] [[رضایت]] کند<ref>Lotfabad, H. [Developmental psychology (۲) youth and adults (Persian)]. ۲nd edition. Tehran: Samt Publication; ۲۰۰۰.</ref> که رسیدن به این [[رضایت‌مندی]] به عوامل گوناگونی در [[زندگی]] افراد بستگی دارد<ref>جعفری، اصغر؛ حسام‌پور، فاطمه، پیش‌بینی رضایت از زندگی بر اساس ابعاد هوش معنوی و سرمایه روان‌شناختی در سالمندان، سالمند: مجله سالمندی ایران، دوره ۱۲، شماره ۱، بهار ۱۳۹۶، ص۹۲-۹۳.</ref>. طبق نتایج پژوهش‌ها، [[تغییر]] در [[رضایت]] از [[زندگی]] تا حدود زیادی تحت تأثیر [[نگرش‌ها]] و باورهای [[معنوی]] افراد است<ref>Extremera N, Fernández-Berrocal P. Perceived emotional intelligence and life satisfaction: Predictive and incremental validity using the Trait Meta-Mood Scale. Personality and Individual Differences. ۲۰۰۵; ۳۹(۵):۹۳۷–۴۸. doi: ۱۰.۱۰۱۶/j.paid.۲۰۰۵.۰۳.۰۱۲.</ref>. از نگاه [[اسلام]]، [[قلب]]، محل استقرار [[رضایت]] است. [[رضایت‌مندی]]، در [[حقیقت]] بر [[بینش]] روشن و [[شناخت]] [[حقیقی]] از [[زندگی]] و هماهنگ‌سازی خود با آن [[استوار]] است. از نگاه [[دینی]]، همه امور [[زندگی]] [[انسان]]، بر اساس تقدیر [[خداوند متعال]] رقم می‌خورد و تقدیر [[خداوند]] یک‌سره خیر است.
*به نظر [[روان‌شناسان]]، [[رضایت]] [[فرد]] از کل [[زندگی]] بازتاب [[رضایت]] وی در زمینه‌های گوناگون [[زندگی]] و حالت هیجانی است که با رسیدن به [[هدف]] پدید می‌آید. از این جهت، [[رضایت]] مفهومی است که آن را به عنوان آن‌چه [[نیازمند]] آنیم یا می‌خواهیم، معنا کرده‌اند. یک ارزیابی از اوضاع و احوال کلی [[زندگی]] به عنوان شاخه‌ای از مقایسه بین [[آرزوها]] و اشتیاقات یک [[فرد]] و آن‌چه واقعاً به دست آورده است. [[رضایت]] داشتن یا [[رضایت]] نداشتن از [[زندگی]] تحت تأثیر مرور گذشته [[زندگی]] [[فرد]] است که با یک بازنگری و ارزیابی، [[فرد]] محصول و نتیجه [[زندگی]] خود در سال‌های گذشته [[عمر]] را معنی‌دار ببیند و از آن [[احساس]] [[رضایت]] کند<ref>Lotfabad, H. [Developmental psychology (۲) youth and adults (Persian)]. ۲nd edition. Tehran: Samt Publication; ۲۰۰۰.</ref> که رسیدن به این [[رضایت‌مندی]] به عوامل گوناگونی در [[زندگی]] افراد بستگی دارد<ref>جعفری، اصغر؛ حسام‌پور، فاطمه، پیش‌بینی رضایت از زندگی بر اساس ابعاد هوش معنوی و سرمایه روان‌شناختی در سالمندان، سالمند: مجله سالمندی ایران، دوره ۱۲، شماره ۱، بهار ۱۳۹۶، ص۹۲-۹۳.</ref>. طبق نتایج پژوهش‌ها، [[تغییر]] در [[رضایت]] از [[زندگی]] تا حدود زیادی تحت تأثیر [[نگرش‌ها]] و باورهای [[معنوی]] افراد است<ref>Extremera N, Fernández-Berrocal P. Perceived emotional intelligence and life satisfaction: Predictive and incremental validity using the Trait Meta-Mood Scale. Personality and Individual Differences. ۲۰۰۵; ۳۹(۵):۹۳۷–۴۸. doi: ۱۰.۱۰۱۶/j.paid.۲۰۰۵.۰۳.۰۱۲.</ref>. از نگاه [[اسلام]]، [[قلب]]، محل استقرار [[رضایت]] است. [[رضایت‌مندی]]، در [[حقیقت]] بر [[بینش]] روشن و [[شناخت]] [[حقیقی]] از [[زندگی]] و هماهنگ‌سازی خود با آن [[استوار]] است. از نگاه [[دینی]]، همه امور [[زندگی]] [[انسان]]، بر اساس تقدیر [[خداوند متعال]] رقم می‌خورد و تقدیر [[خداوند]] یک‌سره خیر است.


*[[رضامندی]] به عنوان ویژگی مثبت [[روان‌شناختی]] یا یک صفت [[شایسته]] [[اخلاقی]]، با مجموعه از [[صفات اخلاقی]] و ویژگی‌های [[روانی]] دیگر [[هم‌بستگی]] و [[ارتباط]] دارد که به اختصار به [[تبیین]] آن پرداخته می‌شود:
* [[رضامندی]] به عنوان ویژگی مثبت [[روان‌شناختی]] یا یک صفت [[شایسته]] [[اخلاقی]]، با مجموعه از [[صفات اخلاقی]] و ویژگی‌های [[روانی]] دیگر [[هم‌بستگی]] و [[ارتباط]] دارد که به اختصار به [[تبیین]] آن پرداخته می‌شود:


==رابطه رضایت با [[معرفت]]==
==رابطه رضایت با [[معرفت]]==
*[[جهان‌بینی]] منسجم و مبتنی بر [[رضایت]] از [[زندگی]]، وقتی برای افراد حاصل می‌شود که [[علم]] و [[معرفت]] به [[آفریدگار]] هستی و جریان [[تدبیر]] او بر [[نظام هستی]] و کیفیت اداره آن توسط [[خالق]] [[قاهر]] و مدبّر هستی داشته باشند. [[علامه]] [[حسن مصطفوی]] از [[مصباح الشریعه]] در این باب چنین [[نقل]] می‌کند: {{متن حدیث|وَ الرِّضَا شُعَاعُ نُورِ الْمَعْرِفَةِ وَ الرَّاضِي فَانٍ عَنْ جَمِيعِ اخْتِيَارِهِ}}؛ [[رضا]]، تابش [[نور]] [[معرفت]] و [[شناخت]] است و [[فرد]] [[راضی]] از جمیع [[اختیار]] خود دست کشیده است<ref>مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۴، ص۱۵۴.</ref>. چون فردی که به [[ربوبیت]] و [[تدبیر]] [[خداوند]] [[معرفت]] دارد، [[نیک]] می‌داند که مدیر و مدبّر [[نظام هستی]] تنها [[خداوند متعال]] است، لذا به هر پیش‌آمدی در [[زندگی]] خوشنود است. [[امام صادق]]{{ع}} فرموده است: {{متن حدیث|إِنَّ أَعْلَمَ النَّاسِ بِاللَّهِ أَرْضَاهُمْ بِقَضَاءِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ}}: به [[راستی]] که دانا‌ترین [[مردم]] به [[خدا]]، راضی‌ترین آنها به قضای [[خدای عزوجل]] است<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۲، ص۶۰.</ref>. در این [[حدیث شریف]]، رابطه بین [[معرفت خدا]] و [[رضایت]] و خوشنودی در [[زندگی]] مورد تأکید قرار گرفته است. به گونه که هر چه [[علم]] و [[معرفت]] [[انسان]] به [[خالق]] هستی از [[راه]] [[تفکر]] و مطالعه در اوصاف [[خداوند]] و [[جهان آفرینش]] بیش‌تر باشد، جریان [[حکمت]] و [[رحمت]] [[خداوند]] را در فرایند [[حیات]] بیش‌تر [[احساس]] خواهد کرد و در نتیجه [[رضایت]] او از زند‌گی و مقدرات [[خداوند]] بیش‌تر خواهد بود<ref>نظری شاری، عبدالله، «رضا به قضا و قدر خداوند و نقش آن در زند‌گی از منظر منابع اسلامی»، فصلنامه علمی - پژوهشی بلاغ، قم، سال بیستم، شماره ۵۱-۵۲، بهار و تابستان ۹۶، ص۱۶۲.</ref><ref>[[عبدالله نظری شاری|نظری شاری، عبدالله]]، مکاتبه اختصاصی با دانشنامه امامت و ولایت.</ref>.
* [[جهان‌بینی]] منسجم و مبتنی بر [[رضایت]] از [[زندگی]]، وقتی برای افراد حاصل می‌شود که [[علم]] و [[معرفت]] به [[آفریدگار]] هستی و جریان [[تدبیر]] او بر [[نظام هستی]] و کیفیت اداره آن توسط [[خالق]] [[قاهر]] و مدبّر هستی داشته باشند. [[علامه]] [[حسن مصطفوی]] از [[مصباح الشریعه]] در این باب چنین [[نقل]] می‌کند: {{متن حدیث|وَ الرِّضَا شُعَاعُ نُورِ الْمَعْرِفَةِ وَ الرَّاضِي فَانٍ عَنْ جَمِيعِ اخْتِيَارِهِ}}؛ [[رضا]]، تابش [[نور]] [[معرفت]] و [[شناخت]] است و [[فرد]] [[راضی]] از جمیع [[اختیار]] خود دست کشیده است<ref>مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۴، ص۱۵۴.</ref>. چون فردی که به [[ربوبیت]] و [[تدبیر]] [[خداوند]] [[معرفت]] دارد، [[نیک]] می‌داند که مدیر و مدبّر [[نظام هستی]] تنها [[خداوند متعال]] است، لذا به هر پیش‌آمدی در [[زندگی]] خوشنود است. [[امام صادق]]{{ع}} فرموده است: {{متن حدیث|إِنَّ أَعْلَمَ النَّاسِ بِاللَّهِ أَرْضَاهُمْ بِقَضَاءِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ}}: به [[راستی]] که دانا‌ترین [[مردم]] به [[خدا]]، راضی‌ترین آنها به قضای [[خدای عزوجل]] است<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۲، ص۶۰.</ref>. در این [[حدیث شریف]]، رابطه بین [[معرفت خدا]] و [[رضایت]] و خوشنودی در [[زندگی]] مورد تأکید قرار گرفته است. به گونه که هر چه [[علم]] و [[معرفت]] [[انسان]] به [[خالق]] هستی از [[راه]] [[تفکر]] و مطالعه در اوصاف [[خداوند]] و [[جهان آفرینش]] بیش‌تر باشد، جریان [[حکمت]] و [[رحمت]] [[خداوند]] را در فرایند [[حیات]] بیش‌تر [[احساس]] خواهد کرد و در نتیجه [[رضایت]] او از زند‌گی و مقدرات [[خداوند]] بیش‌تر خواهد بود<ref>نظری شاری، عبدالله، «رضا به قضا و قدر خداوند و نقش آن در زند‌گی از منظر منابع اسلامی»، فصلنامه علمی - پژوهشی بلاغ، قم، سال بیستم، شماره ۵۱-۵۲، بهار و تابستان ۹۶، ص۱۶۲.</ref><ref>[[عبدالله نظری شاری|نظری شاری، عبدالله]]، مکاتبه اختصاصی با دانشنامه امامت و ولایت.</ref>.


==رابطه رضایت با قضا و قدر==
==رابطه رضایت با قضا و قدر==
خط ۲۵: خط ۲۵:
==رابطه رضایت با عبودیت==
==رابطه رضایت با عبودیت==
*وقتی [[انسان]] به وادی [[نور]] و [[هدایت الهی]] [[راه]] یافت، به روشنی در می‌یابد که از خود هیچ ندارد و همه هستی او [[مال]] [[خداوند متعال]] است. این جا است که به وادی [[عبودیت]] [[راه]] می‌یابد و خود را تحت [[تصرف]] و [[مالکیت]] عام [[خداوند]] [[احساس]] می‌کند. از این جهت است که [[قرآن کریم]] میان رسیدن به [[مقام عبودیت]] و [[مقام]] [[رضا]]، رابطه و پیوند ایجاد کرده و فرموده است: {{متن قرآن|يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ * ارْجِعِي إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَرْضِيَّةً * فَادْخُلِي فِي عِبَادِي * وَادْخُلِي جَنَّتِي}}<ref>«ای روان آرمیده! * به سوی پروردگارت خرسند و پسندیده بازگرد! * آنگاه، در جرگه بندگان من درآی! * و به بهشت من پا بگذار!» سوره فجر، آیه ۲۷-۳۰.</ref>. در این [[آیات شریفه]]، [[قرآن]] [[مقدس]] به روشنی [[تبیین]] فرموده است: کسی که خود را در [[دنیا]] را [[عبد خداوند]] بداند و با [[رضایت]] و [[آرامش]] به [[قضا]] و تقدیر [[خداوند]] در جریان [[زندگی]] آغوش گشاید؛ [[خداوند متعال]] در [[آخرت]] آغوش [[رحمت]] خویش را به او خواهد گشود و او را در [[بهشت]] برین در میان بند‌گان خاص خود قرار خواهد داد. لذا، [[انسان]] به هر میزانی که به [[درجه]] والاتری از [[عبودیت]] نائل شده باشد، از [[رضا]] و خوشنودی بیش‌تری در [[زندگی]] برخوردار خواهد بود.
*وقتی [[انسان]] به وادی [[نور]] و [[هدایت الهی]] [[راه]] یافت، به روشنی در می‌یابد که از خود هیچ ندارد و همه هستی او [[مال]] [[خداوند متعال]] است. این جا است که به وادی [[عبودیت]] [[راه]] می‌یابد و خود را تحت [[تصرف]] و [[مالکیت]] عام [[خداوند]] [[احساس]] می‌کند. از این جهت است که [[قرآن کریم]] میان رسیدن به [[مقام عبودیت]] و [[مقام]] [[رضا]]، رابطه و پیوند ایجاد کرده و فرموده است: {{متن قرآن|يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ * ارْجِعِي إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَرْضِيَّةً * فَادْخُلِي فِي عِبَادِي * وَادْخُلِي جَنَّتِي}}<ref>«ای روان آرمیده! * به سوی پروردگارت خرسند و پسندیده بازگرد! * آنگاه، در جرگه بندگان من درآی! * و به بهشت من پا بگذار!» سوره فجر، آیه ۲۷-۳۰.</ref>. در این [[آیات شریفه]]، [[قرآن]] [[مقدس]] به روشنی [[تبیین]] فرموده است: کسی که خود را در [[دنیا]] را [[عبد خداوند]] بداند و با [[رضایت]] و [[آرامش]] به [[قضا]] و تقدیر [[خداوند]] در جریان [[زندگی]] آغوش گشاید؛ [[خداوند متعال]] در [[آخرت]] آغوش [[رحمت]] خویش را به او خواهد گشود و او را در [[بهشت]] برین در میان بند‌گان خاص خود قرار خواهد داد. لذا، [[انسان]] به هر میزانی که به [[درجه]] والاتری از [[عبودیت]] نائل شده باشد، از [[رضا]] و خوشنودی بیش‌تری در [[زندگی]] برخوردار خواهد بود.
*[[علامه]] مصطفوی از [[مصباح الشریعه]] در این باب چنین [[نقل]] می‌کند: {{متن حدیث|وَ الرِّضَا اسْمٌ يَجْتَمِعُ فِيهِ مَعَانِي الْعُبُودِيَّةِ}}: [[رضا]] اسم و مفهومی است که تمام معانی [[عبودیت]] و [[بندگی]] [[خداوند]] در آن جمع است"<ref>مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۴، ص۱۵۴.</ref>. [[انسانی]] که خود را مالک چیزی در [[حیات]] بداند و به آن تعلق خاطر داشته باشد، از دایره [[عبودیت]] و رضای [[خداوند]] خارج است، چنان‌چه [[امام باقر]]{{ع}} فرموده است‌: {{متن حدیث|تَعَلُّقُ الْقَلْبِ بِالْمَوْجُودِ شِرْكٌ وَ بِالْمَفْقُودِ كُفْرٌ وَ هُمَا خَارِجَانِ مِنْ سُنَّةِ الرِّضَا}}<ref>مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۴، ص۱۵۴.</ref>. بر اساس این [[حدیث شریف]]، [[سخط]] و [[نارضایتی]] [[انسان]] اگر به سبب تعلق خاطرش به داشته‌های ([[مال]]، [[اولاد]]، و [[مقام]]) بوده است که [[خدا]] از او باز ستانده است، این [[شرک]] است؛ زیرا او قائل است که خودش مالک واقعی این داشته‌ها است. اگر [[سخط]] و [[نارضایتی]] [[انسان]] به خاطر تعلق خاطرش به آن چیزی است که ندارد، این نوعی [[کفر]] است. زیرا، خود را مستحق چیزی می‌داند که [[مال]] او نیست و این [[کفر]] و [[انکار]] [[مالکیت]] [[خداوند]] است<ref>[[عبدالله نظری شاری|نظری شاری، عبدالله]]، مکاتبه اختصاصی با دانشنامه امامت و ولایت.</ref>.
* [[علامه]] مصطفوی از [[مصباح الشریعه]] در این باب چنین [[نقل]] می‌کند: {{متن حدیث|وَ الرِّضَا اسْمٌ يَجْتَمِعُ فِيهِ مَعَانِي الْعُبُودِيَّةِ}}: [[رضا]] اسم و مفهومی است که تمام معانی [[عبودیت]] و [[بندگی]] [[خداوند]] در آن جمع است"<ref>مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۴، ص۱۵۴.</ref>. [[انسانی]] که خود را مالک چیزی در [[حیات]] بداند و به آن تعلق خاطر داشته باشد، از دایره [[عبودیت]] و رضای [[خداوند]] خارج است، چنان‌چه [[امام باقر]]{{ع}} فرموده است‌: {{متن حدیث|تَعَلُّقُ الْقَلْبِ بِالْمَوْجُودِ شِرْكٌ وَ بِالْمَفْقُودِ كُفْرٌ وَ هُمَا خَارِجَانِ مِنْ سُنَّةِ الرِّضَا}}<ref>مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۴، ص۱۵۴.</ref>. بر اساس این [[حدیث شریف]]، [[سخط]] و [[نارضایتی]] [[انسان]] اگر به سبب تعلق خاطرش به داشته‌های ([[مال]]، [[اولاد]]، و [[مقام]]) بوده است که [[خدا]] از او باز ستانده است، این [[شرک]] است؛ زیرا او قائل است که خودش مالک واقعی این داشته‌ها است. اگر [[سخط]] و [[نارضایتی]] [[انسان]] به خاطر تعلق خاطرش به آن چیزی است که ندارد، این نوعی [[کفر]] است. زیرا، خود را مستحق چیزی می‌داند که [[مال]] او نیست و این [[کفر]] و [[انکار]] [[مالکیت]] [[خداوند]] است<ref>[[عبدالله نظری شاری|نظری شاری، عبدالله]]، مکاتبه اختصاصی با دانشنامه امامت و ولایت.</ref>.


==رابطه رضایت با صبر==
==رابطه رضایت با صبر==
خط ۳۷: خط ۳۷:


[[رده:رضایت در روان‌شناسی اسلامی]]
[[رده:رضایت در روان‌شناسی اسلامی]]
[[رده:مدخل]]

نسخهٔ ‏۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۴۴

این مدخل زیرشاخهٔ بحث رضایت است. رضایت از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: رضایت در قرآن - رضایت در حدیث - رضایت در نهج البلاغه - رضایت در معارف دعا و زیارات - رضایت در سیره پیامبر خاتم - رضایت در سیره معصوم - رضایت در اخلاق اسلامی - رضایت در روان‌شناسی اسلامی - پرسش‌های مرتبط

مقدمه

رابطه رضایت با معرفت

رابطه رضایت با قضا و قدر

رابطه رضایت با هدایت

رابطه رضایت با عبودیت

رابطه رضایت با صبر

رابطه رضایت با محبت

پانویس

  1. ↑ Pavot W, Diener E. The satisfaction with life scale and the emerging construct of life satisfaction. Journal of Positive Psychology. ۲۰۰۸; ۳(۲):۱۳۷–۵۲. doi: ۱۰.۱۰۸۰/۱۷۴۳۹۷۶۰۷۰۱۷۵۶۹۴۶.
  2. ↑ Lotfabad, H. [Developmental psychology (۲) youth and adults (Persian)]. ۲nd edition. Tehran: Samt Publication; ۲۰۰۰.
  3. ↑ جعفری، اصغر؛ حسام‌پور، فاطمه، پیش‌بینی رضایت از زندگی بر اساس ابعاد هوش معنوی و سرمایه روان‌شناختی در سالمندان، سالمند: مجله سالمندی ایران، دوره ۱۲، شماره ۱، بهار ۱۳۹۶، ص۹۲-۹۳.
  4. ↑ Extremera N, Fernández-Berrocal P. Perceived emotional intelligence and life satisfaction: Predictive and incremental validity using the Trait Meta-Mood Scale. Personality and Individual Differences. ۲۰۰۵; ۳۹(۵):۹۳۷–۴۸. doi: ۱۰.۱۰۱۶/j.paid.۲۰۰۵.۰۳.۰۱۲.
  5. ↑ مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۴، ص۱۵۴.
  6. ↑ کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۲، ص۶۰.
  7. ↑ نظری شاری، عبدالله، «رضا به قضا و قدر خداوند و نقش آن در زند‌گی از منظر منابع اسلامی»، فصلنامه علمی - پژوهشی بلاغ، قم، سال بیستم، شماره ۵۱-۵۲، بهار و تابستان ۹۶، ص۱۶۲.
  8. ↑ نظری شاری، عبدالله، مکاتبه اختصاصی با دانشنامه امامت و ولایت.
  9. ↑ «ما هر چیزی را به اندازه‌ای آفریده‌ایم» سوره قمر، آیه ۴۹.
  10. ↑ «و آنکه اندازه کرد و راه نمود» سوره اعلی، آیه ۳.
  11. ↑ «و هیچ چیز نیست جز آنکه گنجینه‌های آن نزد ماست و ما آن را جز به اندازه معیّن فرو نمی‌فرستیم» سوره حجر، آیه ۲۱.
  12. ↑ «خداوند برای هر کس از بندگانش که (خود) بخواهد روزی را فراخ یا تنگ می‌دارد» سوره عنکبوت، آیه ۶۲.
  13. ↑ کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۱، ص۱۵۷، ح۴.
  14. ↑ نظری شاری، عبدالله، «رضا به قضا و قدر خداوند و نقش آن در زند‌گی از منظر منابع اسلامی»، فصلنامه علمی - پژوهشی بلاغ، قم، سال بیستم، شماره ۵۱-۵۲، بهار و تابستان ۹۶، ص۱۶۲.
  15. ↑ نظری شاری، عبدالله، مکاتبه اختصاصی با دانشنامه امامت و ولایت.
  16. ↑ «خداوند با آن (روشنایی) هر کسی را که پی خشنودی وی باشد به راه‌های بی‌گزند، راهنمایی می‌کند و آنان را به اراده خویش از تیرگی ‌ها به سوی روشنایی بیرون می‌آورد و آنها را به راهی راست رهنمون می‌گردد» سوره مائده، آیه ۱۶.
  17. ↑ «ما به او راه را نشان داده‌ایم خواه سپاسگزار باشد یا ناسپاس» سوره انسان، آیه ۳.
  18. ↑ «و (خداوند) بر رهیافتگی آنان که رهیافته‌اند می‌افزاید» سوره محمد، آیه ۱۷.
  19. ↑ نظری شاری، عبدالله، مکاتبه اختصاصی با دانشنامه امامت و ولایت.
  20. ↑ «ای روان آرمیده! * به سوی پروردگارت خرسند و پسندیده بازگرد! * آنگاه، در جرگه بندگان من درآی! * و به بهشت من پا بگذار!» سوره فجر، آیه ۲۷-۳۰.
  21. ↑ مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۴، ص۱۵۴.
  22. ↑ مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۴، ص۱۵۴.
  23. ↑ نظری شاری، عبدالله، مکاتبه اختصاصی با دانشنامه امامت و ولایت.
  24. ↑ کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۲، ص۶۰.
  25. ↑ نظری شاری، عبدالله، مکاتبه اختصاصی با دانشنامه امامت و ولایت.
  26. ↑ «و مؤمنان در دوستی خدا راسخ‌ترند» سوره بقره، آیه ۱۶۵.
  27. ↑ هیئت محمد امین، اخلاق اسلامی، ترجمه: سید صادق شفائی‌زاده، ص۵۳۵.
  28. ↑ «خداوند از آنان خشنود است و آنان از خداوند خشنودند» سوره مائده، آیه ۱۱۹.
  29. ↑ نراقی، مهدی، علم اخلاق اسلامی [ترجمه کتاب جامع السعادات]، ج۳، ص۲۵۸.
  30. ↑ نظری شاری، عبدالله، مکاتبه اختصاصی با دانشنامه امامت و ولایت.
برگرفته از «https://fa.imamatpedia.com/w/index.php?title=رضایت_در_روان‌شناسی_اسلامی&oldid=1051634»