تواضع در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-\n\n\n +\n\n))
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==منابع== * +==منابع== {{منابع}} * ))
خط ۱۵: خط ۱۵:


==منابع==
==منابع==
{{منابع}}
* [[پرونده:1379779.jpg|22px]] [[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|'''فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم''']]
* [[پرونده:1379779.jpg|22px]] [[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|'''فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم''']]



نسخهٔ ‏۱۶ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۵:۱۷

اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث تواضع است. "تواضع" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل تواضع (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

فروتنی، تواضع مقارن با عطوفت و رحمت[۱] در مقابل رفع (تکبر و بزرگ‌نمایی)[۲].

  • ﴿وَلَا تَحْزَنْ عَلَيْهِمْ وَاخْفِضْ جَنَاحَكَ لِلْمُؤْمِنِينَ[۳]‌.

"خفض جناح" از اوصاف پسندیده‌ای است که خداوند رسولش را به آن امر می‌کند و به معنای تحمل‌پذیری و صبر در برخورد با مؤمنین، همراهی کردن با آنان، همت‌ گماشتن بر معاشرت و تربیت و تأدیب آنها به آداب الهی یا کنایه از مردم‌آمیزی و عدم مفارقت از آنان[۴].

از تأکیدات فراوان قرآن کریم حفض جناح در مقابل والدین است که اساس اخلاق در جامعه را تشکیل می‌دهد: ﴿وَاخْفِضْ لَهُمَا جَنَاحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحْمَةِ[۵].

در فرهنگ سیاسی، مردم‌ داری یا مردم آمیزی خصوصیت و حالت کسی است که به مشارکت با اعضای جامعه علاقه‌مند است و زندگی در جامعه را دوست دارد و در پناه آن آرام می‌گیرد[۶].[۷].

منابع

پانویس

  1. حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۳، ص۸۸.
  2. حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۲۸۹.
  3. « برای آنان اندوه مخور و برای مؤمنان افتادگی کن!» سوره حجر، آیه ۸۸.
  4. سید محمد حسین طباطبایی، المیزان، ج۱۲، ص۱۹۳.
  5. «و از سر مهر برای آنان به خاکساری افتادگی کن و بگو پروردگارا! بر آنان بخشایش آور چنان که آنها مرا در کودکی پروردند» سوره اسراء، آیه ۲۴.
  6. علی‌اکبر آقابخشی و مینو افشاری‌راد، فرهنگ علوم سیاسی، ص۳۹۲.
  7. نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص: ۲۵۹-۲۶۰.