الگو:صفحهٔ اصلی/مدخل برگزیده
احمد بن موسی الکاظم مشهور به «شاه چراغ»، میان فرزندان امام کاظم (ع) جایگاه ویژه‌ای داشته و به لقب سیدالسادات مشهور بوده است. جایگاه ایشان به گونه‌ای است که شیخ مفید، ضمن بیان فرزندان امام موسی کاظم (ع)، پس از بیان اینکه برترین فرزندان امام کاظم، امام رضا (ع) است، بی‌درنگ به ذکر عظمت روحی احمد بن موسی می‌پردازد و ایشان را به اوصافی چون کریم، جلیل‌القدر و صاحب ورع و زهد می‌ستاید و از محبوبیت خاص ایشان نزد امام کاظم (ع) و اهل بیتشان سخن می‌گوید.
احمد بن موسی از فضلای عصر خود بوده و روایات بسیاری را از پدرانش به خاطر داشته و نقل کرده است و نسخه‌های متعددی از قرآن را با دست خود نوشته است. همچنین منقول است که ایشان بیش از هزار بنده را آزاد کرده است.
مادر احمد بن موسی که در منابع از وی با کنیه “امّ‌احمد” یاد می‌شود، جایگاه ویژه‌ای نزد امام کاظم (ع) داشته و مورد وثوق ایشان بوده و از گواهان وصیت ایشان به شمار می‌آمده است و برای دفاع از وصیت ایشان مورد پرسش قرار می‌گیرد. احمد بن موسی نیز چون مادرش نزد امام کاظم (ع) جایگاه خاصی داشت. احترام و محبت امام به ایشان مشهود و مشهور بوده است.
علامه مجلسی نقل می‌کند: پس از شهادت امام کاظم (ع)، جماعات زیادی از مردم مدینه به در خانه امّ‌احمد آمدند تا با أحمد بن موسی (ع) به عنوان “امام” بیعت کنند. مجلسی علت این کار را آن می‌داند که ایشان شخصی عابد، پارسا، فاضل، صاحب جلالت و کرامت بود و همه این فضائل، خلق را به این گمان افکنده بود که وی امام پس از حضرت موسی بن جعفر (ع) است. احمد بن موسی (ع) با همه افرادی که برای بیعت حاضر شده بودند به مسجد رفت و از همه آنان بیعت گرفت. سپس بر فراز منبر رفت و خطبه‌ای در نهایت بلاغت و فصاحت ایراد کرد و سپس فرمود: همانطور که اکنون همه شما با من بیعت کردید و بیعت من به گردن شماست، من نیز با برادرم علی بن موسی الرضا (ع) بیعت کرده‌ام. بدانید که او امام و خلیفه پیامبر (ص) است و پس از پدرم او ولیّ خداست که اطاعتش بر من و شما از جانب خدا و پیامبر (ص) واجب شده است. تمام حاضران سخن ایشان را تصدیق کردند و با احمد بن موسی (ع) به در خانه امام رضا (ع) رفتند و با ایشان بیعت کردند. امام نیز برادر را بدین خاطر دعا کرد.
پس از اینکه امام رضا(ع) به مرو رفت، احمد بن موسی (ع) در مدینه به امور خاندان امام کاظم (ع) و شیعیان مشغول شد تا اینکه اخبار نگران‌کننده‌ای درباره تغییر موضع مأمون درباره امام رضا (ع) و به شهادت رساندن حضرت منتشر شد و لذا ایشان به قصد مرو حرکت کردند. در باب مسیر این کاروان اختلاف‌نظر وجود دارد. بیشتر منابع معتقدند این کاروان از اهواز و شیراز راهی خراسان بود، اما در نزدیکی‌های شیراز متوقف شد و پس از جنگی خونین بسیاری از آنان در همین منطقه به شهادت رسیده و به خاک سپرده شدند.