الگو:صفحهٔ اصلی/پرسش برگزیده

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Wasity (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲ ژوئیهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۱۹:۰۸ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

  1. نیاز همیشگی به حجت: بشر همواره نیازمند هدایتگر است. امام محمد باقر(ع) می‌‌فرماید: «به خدا سوگند، خداوند از روزی که آدم(ع) قبض روح شد، هیچ سرزمینی را از پیشوایی که مردم به وسیله او به سوی خدا هدایت می‌‌شوند، خالی نگذاشته است. این پیشوا، حجت خدا بر بندگانش است و هرگز زمین بدون امامی که حجت خدا بر بندگانش باشد، باقی نمی‌ماند».
  2. نقش مردم در غیبت و استمرار آن: برای روشن شدن این نقش برخی از اموری را که در روایات از آنها به عنوان فلسفه غیبت یاد شده، بررسی می‌‌کنیم:
    1. ستم‌پیشه بودن انسان‌ها: از برخی روایات استفاده می‌‌شود علت یا فلسفۀ غیبت، ستم‌پیشه بودن انسان‌ها بوده است، امیرالمؤمنین(ع) فرمودند: «بدانید که زمین از حجت خدای عزوجل خالی نمی‌ماند، ولی گاهی خداوند به دلیل ستم و اسرافی که آفریدگان بر خودشان روا می‌‌دارند، حجتش را از آنها مخفی می‌‌دارد».
    2. نبود یاران وفادار برای امام: امام کاظم(ع) می‌‌فرماید: «اگر در میان شما به تعداد کسانی که در جنگ بدر با پیامبر اکرم(ص) بودند، یاران مخلص وجود داشت، قیام‌کننده ما اهل بیت ظهور می‌‌کرد».
    3. آماده نبودن جوامع بشری: امام عصر(ع) در یکی از نامه‌های خود می‌‌فرماید: «اگر شیعیان ما که خداوند توفیق طاعتشان دهد، در راه ایفای پیمانی که بر دوش دارند، هم‌دل می‌‌شدند، میمنت دیدار ما از ایشان به تأخیر نمی‌افتاد و سعادت دیدار ما زودتر نصیب آنان می‌‌گشت». از این روایت استفاده می‌‌شود علت استمرار غیبت، آماده نبودن جوامع بشری برای ظهور است. هنگامی که امام بر جان خود بیمناک شود، واجب است که از دیده‌ها پنهان شود. حضور مجدد امام معصوم(ع) در جامعه مشروط به آن است که انسان‌ها ستمی را که در حق امامان معصوم روا داشته‌اند را جبران کنند و به زمینه‌سازی برای بازگشت امام به صحنه جامعه بپردازند.