نسخهای که میبینید نسخهای قدیمی از صفحهاست که توسط Saqi(بحث | مشارکتها) در تاریخ ۷ اکتبر ۲۰۲۰، ساعت ۰۸:۰۷ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوتهای عمدهای با نسخهٔ فعلی بدارد.
نسخهٔ ویرایششده در تاریخ ۷ اکتبر ۲۰۲۰، ساعت ۰۸:۰۷ توسط Saqi(بحث | مشارکتها)
عزت نفس به معنای بازتاب ارزیابی یا برآورد یک فرد از ارزشهای خود است؛ به عبارت دیگر، باور و اعتقادی است که فرد، درباره ارزش و اهمیت خود دارد. در علم روانشناسی از عزتنفس با عنوان "حرمت خود" یاد میشود. عزت نفس یکی از عوامل تعیینکنندۀ رفتار در انسان بهشمار میآید. در حقیقت برداشت و قضاوتی که افراد از خود دارند تعیینکنندۀ چگونگی برخورد آنها با مسائل مختلف است؛ بهگونهای که یکی از ملاکهای شخص سالم، داشتن عزت نفس و احترام به خود است و بالا بودن آن میتواند از بسیاری ناراحتیها و بیماریهای روانی جلوگیری کند و فردی که عزت نفس پایین دارد و برای خود ارزش و احترامی قائل نیست، ممکن است به انزوا، گوشهگیری یا پرخاشگری و رفتارهای ضداجتماعی دچار شود[۵].
قرآن کریم از نفس به عنوان بزرگترین سرمایهآدمی یاد میکند و نفس را آنقدر ارزشمند میداند که اگر معاملهای صورت گیرد جز با پروردگار عالم نباشد: ﴿وَمِنَ النَّاسِ مَنْ يَشْرِي نَفْسَهُ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِ اللَّهِ وَاللَّهُ رَءُوفٌ بِالْعِبَادِ﴾[۷]. رسول خدا(ص) درباره عزت و کرامت نفس میفرماید: «اطْلُبُوا الْحَوَائِجَ بِعِزَّةِ الْأَنْفُسِ»؛ درخواستهایتان را همراه با حفظعزت نفستان مطرح نمایید[۸]. امام علی(ع) نیز خطاب به فرزندش میفرماید: «وَ أَكْرِمْ نَفْسَكَ عَنْ كُلِّ دَنِيَّةٍ وَ إِنْ سَاقَتْكَ إِلَى الرَّغَائِبِ فَإِنَّكَ لَنْ تَعْتَاضَ بِمَا تَبْذُلُ مِنْ نَفْسِكَ عِوَضاً وَ لَا تَكُنْ عَبْدَ غَيْرِكَ وَ قَدْ جَعَلَكَ اللَّهُ حُرّاً»؛ نفس خود را از هرگونه پستی بازدار هرچند تو را به اهدافت برساند؛ زیرا نمیتوانی به اندازه آبرویی که از دست میدهی به دست آوری. بنده دیگری مباش که خداوند تو را از او آفریده است[۹].
اسلام در هیچ موردی به مؤمن اجازه نداده است که از عزت نفس خود بگذرد و دست بردارد، بلکه تأکید نموده است که مؤمن در جریان زندگی برای حفظ دین خود همواره چون کوه با استقامت و پر صلابت باشد، چنانکه امام صادق(ع) فرمود: «إِنَّ اللَّهَ فَوَّضَ إِلَى الْمُؤْمِنِ أُمُورَهُ كُلَّهَا وَ لَمْ يُفَوِّضْ إِلَيْهِ أَنْ يَكُونَ ذَلِيلًا أَ مَا تَسْمَعُ اللَّهَ تَعَالَى يَقُولُ ﴿وَلِلَّهِ الْعِزَّةُ وَلِرَسُولِهِ وَلِلْمُؤْمِنِينَ﴾[۱۰] فَالْمُؤْمِنُ يَكُونُ عَزِيزاً وَ لَا يَكُونُ ذَلِيلًا قَالَ إِنَّ الْمُؤْمِنَ أَعَزُّ مِنَ الْجَبَلِ لِأَنَّ الْجَبَلَ يُسْتَقَلُّ مِنْهُ بِالْمَعَاوِلِ وَ الْمُؤْمِنَ لَا يُسْتَقَلُّ مِنْ دِينِهِ بِشَيْءٍ»؛ خداونداختیار همه کارها را به مؤمن داده، اما این اختیار را به او نداده است که ذلیل باشد. مگر نشنیدهای که خدای تعالی میفرماید: "عزت از آن خدا و رسولش و مؤمنین است"؟ پس، مؤمنعزیز است و ذلیل نیست. [در ادامه] فرمودند: مؤمن از کوه محکمتر است، زیرا از کوه با ضربات تیشه کم میشود اما با هیچ وسیلهای از دینمؤمن نمیتوان کاست[۱۱].