شیعه امام حسین
مقدمه
شیعه یعنی پیرو. پیروی در فکر، عمل، اخلاق، مواضع سیاسی و عقاید دینی. گرچه شیعۀ حسین، شیعۀ علی و ائمه دیگر(ع) نیز هست و تشیّع، در خط ائمه و اهل بیت بودن است، امّا حسین بن علی(ع) در ابعاد خاصّی که زندگی و جانش را بر سر آنها نهاد، حالت الگویی دارد و اسوه است. آن حضرت، برای احیاء دین قیام کرد و خود را فدای راه خدا ساخت. شیعۀ او نیز باید اینگونه باشد. شیعۀ سید الشهدا، باید در خصلت‌هایی و اعمالی چون: خودسازی، خداترسی، گناه گریزی، تقوا، اطاعت امر خدا، امر به معروف و نهی از منکر، اقامه و احیاء نماز، تلاش در مسیر رضای حق، جود و کرامت، عزّت نفس، گریز از ذلّت و زبونی و سازش با طاغوت‌ها و حکومت‌های ستم، مبارزه با باطل، جهاد و شهادت، روحیۀ ایثار و شهادت‌طلبی، قاطعیّت و صلابت در راه عقیده و... به آن پیشوای شهید تأسّی کند. این، راه حسین و راه پدران و فرزندان حسین است و شیعگی یعنی دین داری و ورع.
از انبوه روایات مربوط به اوصاف شیعه، تنها به یکی اشاره می‌کنیم، از امام صادق(ع) که به مفضّل فرمود: از فرومایگان بپرهیز، چرا که شیعۀ علی(ع) شکم و شهوت خود را حفظ می‌کنند و اهل جهادند و تلاش برای خدا: «إِنَّمَا شِيعَةُ عَلِيٍّ مَنْ عَفَّ بَطْنُهُ وَ فَرْجُهُ وَ اِشْتَدَّ جِهَادُهُ وَ عَمِلَ لِخَالِقِهِ وَ رَجَا ثَوَابَهُ وَ خَافَ عِقَابَهُ فَإِذَا رَأَيْتَ أُولَئِكَ فَأُولَئِكَ شِيعَةُ جَعْفَرٍ»[۱]. محبّتی که در دل شیعیان و دوستداران شهید کربلاست، بجاست که آنان را به همرنگی و همسویی و سنخیّت فکری، اخلاقی و عملی با مولایشان بکشد و در گفتار و کردار، شیعه حسین باشند، نه تنها در ادّعا و شعار. خود امام(ع) نیز هنگام حرکت از مکّه به سوی کربلا، کسانی را به همراهی خویش در این سفر مقدّس و نهضت خدایی دعوت کرد که اهل فدا کردن جان در راه ائمّه که راه خداست باشند و شوق دیدار الهی در دلشان باشد: «مَنْ كَانَ فِينَا بَاذِلاً مُهْجَتَهُ مُوَطِّناً عَلَى لِقَاءِ الله نَفْسَهُ فَلْيَرْحَلْ مَعَنَا...»[۲][۳].
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ سفینة البحار، ج۱، ص۷۲۳.
- ↑ لهوف، ص۵۳.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۲۸۶.