نسخهای که میبینید نسخهای قدیمی از صفحهاست که توسط Jaafari(بحث | مشارکتها) در تاریخ ۱۶ ژانویهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۰۹:۲۴ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوتهای عمدهای با نسخهٔ فعلی بدارد.
نسخهٔ ویرایششده در تاریخ ۱۶ ژانویهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۰۹:۲۴ توسط Jaafari(بحث | مشارکتها)
رشد روحیهمحبت و عشقورزی به عنوان یکی از آثار روانشناختی انتظار در بعد رشد شخصیت روانی به چه معناست؟ یکی از پرسشهای مرتبط به بحث مهدویت است که میتوان با عبارتهای متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤالهای مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.
«یکی از آثار روانشناسی انتظار دلدادگی در حیطه عمل میباشد چرا که منتظرعاشق در تمام اقداماتش همسویی، همنوایی و همجهتی مدنظر میباشد. کسی منتظر واقعی است که سلوک و مسلک خود را مطابق آئین و روش متظر قرار دهد و به دنبال میل و خواست منتظر خود میگردد. علی (ع) در مذمت عدهای که خود را عالم میپندارند و عاشقاهلبیت میدانند میفرماید: «لَا يَقْتَصُّونَ أَثَرَ نَبِيٍّ وَ لَا يَقْتَدُونَ بِعَمَلِ وَصِيٍّ... الْمَعْرُوفُ فِيهِمْ مَا عَرَفُوا وَ الْمُنْكَرُ عِنْدَهُمْ مَا أَنْكَرُوا مَفْزَعُهُمْ فِي الْمُعْضِلَاتِ إِلَى أَنْفُسِهِمْ وَ تَعْوِيلُهُمْ فِي الْمُهِمَّاتِ عَلَى آرَائِهِمْ كَأَنَّ كُلَّ امْرِئٍ مِنْهُمْ إِمَامُ نَفْسِهِ»[۱]. نه گام بر جای پای پیامبر مینهند و نه از رفتارجانشین او پیروی میکنند... نیکی در نظرشان همان است که میپندارند و زشتی همان است که آنها منکرند در حل مشکلات به خود پناه میبرند و در مبهمات تنها به رأی خود تکیه میکنند گویا هر کدام امام و راهبر خویشند. در جای دیگری در همین نهجالبلاغهعلی (ع) میفرماید مردم به کجا میروید؟ چرا از حقمنحرف میشوید؟ پرچمهای حق برافراشته و نشانههای آن آشکار است با اینکه چراغهای هدایت روشنگر راهند. چون گمراهان به کجا میروید؟ چرا سرگردانید؟ در حالیکه عترت پیامبر شما دین شماست... و همانند تشنگانی که به سوی آب شتابانند به سویشان هجوم ببرید[۲]. علی (ع) در این خطبه به ضرورتاقتدارتأسی به اهل بیت اشاره مینماید و میفرماید کسی که اقتدا و تأسی کوتاهی کند سرانجامی جز هلاکت نخواهد داشت»[۳].
پاسخهای دیگر
با کلیک بر «ادامه مطلب» پاسخ باز و با کلیک بر «نهفتن» بسته میشود:
«امام رضا (ع) فرمود: «الْأَنِيسُ الرَّفِيقُ وَ الْوَالِدُ الشَّفِيقُ وَ الْأَخُ الشَّقِيقُ...»[۴]؛ امام، همدم و رفیق، پدر و مهربان... است.
در دعای ندبه آمده است: «بِنَفْسِي أَنْتَ مِنْ مُغَيَّبٍ لَمْ يَخْلُ مِنَّا... عَزِيزٌ عَلَيَّ أَنْ أَرَى الْخَلْقَ وَ لَا تُرَى وَ لَا أَسْمَعُ لَكَ حَسِيساً وَ لَا نَجْوَى... لَيْتَ شِعْرِي أَيْنَ اسْتَقَرَّتْ بِكَ النَّوى، بَلْ أَيُّ أَرْضٍ تُقِلُّكَ أَوْ ثَرى، أَ بِرَضْوى أَمْ غَيْرِها أَمْ ذِي طُوى»؛ جانم فدای تو ای ناپیدایی که از ما بیرون نیست!... چقدر بر من جان کاه است که مردم را ببینم، اما تو دیده نشوی و هیچگونه صدا و سخنی از تو نشنوم... ای کاش میدانستم در چه جایی منزل گرفتهای و چه سرزمین و مکانی تو را در بر گرفته است! آیا در کوه رضوی هستی و یا در جای دیگر و یا در ذیطوی هستی...؟ به راستیمنتظر عاشقی است که به دنبال یار میگردد و با شور و شوق همه جا را در طلبش جستوجو میکند.
آلپورت معتقد است شخص سالم از نظر روانی، به پدر، مادر، فرزندان، همسر یا دوستان نزدیکش عشق و محبت نشان میدهد. این توانایی، حاصل پرورش کامل مفهوم خود است. در این حال شخص به فرد محبوب خود احساسی اطمینانبخش نشان میدهد و به آسودگی و شادمانی او به اندازه خوشی و آسایش خودش اظهار علاقه میکند[۵]. فرانکل نیز معتقد است ویژگی دیگر انسانهای از خود فرارونده تواناییایثار و دریافت عشق است. عشق، هدف نهایی انسان است. رستگاری از راه عشق و در عشق است. با ایثارعشق به دیگری میتوان خصایل و ویژگیهای ممتاز او، حتی آنهایی را دید که هنوز تحقق نیافتهاند[۶]»[۷].