دولت موعود
مقدمه
دولت موعود، وعده خداوند به مؤمنین است که در فرجام تاریخ پر تنش و نزاع میان حق و باطل، به دست دوازدهمین امام شیعیان حضرت مهدی(ع) برپا خواهد شد. اندیشه پیروزی نهایی نیروی حق، صلح و عدالت بر نیروی باطل و ظلم، گسترش جهانی ایمان اسلامی، استقرار کامل و همه‌جانبه ارزش‌های انسانی، تشکیل مدینه فاضله و جامعه مطلوب به وسیله شخصیتی مقدس و عالی‌قدر که در روایات متواتر اسلامی، از او به مهدی(ع) نام می‌برند، اندیشه‌ای است که کم و بیش همه فِرَق و مذاهب اسلامی با تفاوت‌ها و اختلاف‌هایی، بدان مؤمن و معتقدند؛ زیرا اصل این اندیشه، قرآنی است و قرآن مجید با قاطعیت تمام، پیروزی نهایی ایمان اسلامی[۱]، غلبه قطعی صالحان و متقیان[۲]، کوتاه شدن دست ستمکاران و جباران برای همیشه و آینده درخشان و سعادتمندانه بشریت[۳] را نوید و بشارت می‌دهد.
بنا به روایات، آن حضرت هنگامی زمام امور را به دست خواهند گرفت که دنیا، وارث انبوهی از نابسامانی‌هاست و پوچی ادعاهای بسیاری از مدعیان اصلاح امور آشکار می‌گردد[۴]. یکی از مهم‌ترین مشخصه‌های حکومت امام مهدی(ع) عدالت است که از ضروری‌ترین نیازهای حیات بشری به شمار می‌رود. در سایه حکومت آن حضرت، زندگی تحت حکومت عدل معنای حقیقی خود را آشکار ساخته و عدالت آن چنان فراگیر می‌شود که امام صادق(ع) می‌فرماید: “به خدا سوگند محققاً عدالت مهدی به درون خانه‌ها و اتاق‌های مردم نفوذ خواهد کرد؛ همان‌طور که سرما و گرما وارد آن می‌شود”[۵]. از این روایت مشخص می‌شود که عدالت، فضای جامعه و حیات بشر را پر می‌کند و همانند هوا و دمای آن، خواسته یا ناخواسته، زندگی اجتماعی را تحت تأثیر قرار داده، انسان‌ها از مزایای آن برخوردار می‌شوند.
بدیهی و روشن است که آن حضرت، در مدت کوتاهی بر دشواری‌ها چیره شده، با رفع نابه‌سامانی‌ها بذر امید در دل مردم می‌کارد، آتش جنگ‌ها را خاموش و امنیت و آرامش را به بشر باز می‌گرداند. طبیعی است که چنین حکومتی مورد پشتیبانی مردم قرار گرفته و آنان به امام و پیشوای خود علاقه‌مند گردند، رسول خدا(ص) می‌فرماید: “شمارا به مهدی مردی از قریش، بشارت می‌دهم که از خلافت و فرمانروایی او اهل آسمان و زمین خشنودند”[۶]. و در روایتی دیگر زنده‌ها آرزو می‌کنند کاش مرده‌ها هم بودند و از آن عدالت بهره‌مند می‌گردیدند[۷]. حکومتی که حضرت مهدی(ع)، رهبری آن را برعهده دارد، لزوماً کارگزاران و مسؤولانی را می‌طلبد که از بزرگان و نیکان امت هستند، مضامین روایات، دولت مهدی(ع) را ترکیبی از پیامبران، جانشینان آنان، تقواپیشگان و صالحان روزگار و امت‌های پیشین و از سران اصحاب پیامبر، بیان می‌کند که نام برخی از آنان عبارتنداز: حضرت عیسی(ع)، هفت نفر از اصحاب کهف، یوشع (وصی موسی)، مؤمن آل فرعون، سلمان فارسی، ابودجانه انصاری، مالک اشتر نخعی و قبیله همدان”[۸].[۹]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ ﴿هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ﴾ «اوست که پیامبرش را با رهنمود و دین راستین فرستاد تا آن را بر همه دین‌ها برتری دهد اگر چه مشرکان نپسندند» سوره توبه، آیه ۳۳.
- ↑ ﴿أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ﴾ «بی‌گمان زمین را بندگان شایسته من به ارث خواهند برد» سوره انبیاء، آیه ۱۰۵.
- ↑ ﴿إِنَّ الْأَرْضَ لِلَّهِ يُورِثُهَا مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ﴾ «بی‌گمان زمین از آن خداوند است، به هر کس از بندگان خویش که بخواهد به میراث می‌دهد و سرانجام (نیکو) از آن پرهیزگاران است» سوره اعراف، آیه ۱۲۸.
- ↑ «قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص): يَمْلَأُ الْأَرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً»؛ کنزالعمال، خبر ۳۸۶۷۷.
- ↑ بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۶۲.
- ↑ ینابیع المودة، ص۴۳۱.
- ↑ احقاق الحق، ج۱۳، ص۱۹۴.
- ↑ طبسی، نجم‌الدین، چشم اندازی از حکومت مهدی(ع)، ص۱۹۰.
- ↑ نصرتی، علی اصغر، نظام سیاسی اسلام، ص ۲۱۴.