الگو:صفحهٔ اصلی/مدخل برگزیده
امام حسین علیه‌السلام سومین پیشوای مسلمانان، سوم شعبان سال سوم هجری در مدینه دیده به جهان گشود. ایشان فرزند امیرالمؤمنین(ع) و حضرت فاطمه(س) سرور زنان عالم و دختر رسول خدا(ص) و جده مادری‌شان حضرت خدیجه کبری است. القاب متعددی برای امام حسین(ع) ذکر شده است که معروف‌ترین آنها عبارت است از: «سید شباب اهل الجنة»، «مظلوم» ، «شهید»، «سید الشهداء» و... .
فضائل فراوانی برای امام حسین (ع) در آیات و روایات وارد شده است، برخی تا حدود ۱۲۰ آیه از قرآن کریم را با ملاحظه روایات تفسیری درباره امام حسین (ع) استخراج کرده‌اند. در روایات نیز اوصافی برای حضرت ذکر شده است مانند اینکه ایشان زیور آسمان‌ها و زمین، چراغ هدایت و کشتی نجات است.
امامت امام حسین (ع) تقریبا با ۱۰ سال پایانی حکومت معاویه معاصر بود. زمانی که شیعیان کوفه در اعتراض ضد معاویه، نزد امام حسین (ع) در مدینه رفته، تا ایشان را به قیام ترغیب کنند، امام (ع) اوضاع را نامناسب دانست و تأکید کردند تا معاویه بر سر قدرت است، شیعیان در خانه خود بمانند. معاویه در نیمه رجب سال ۶۰ از دنیا رفت. در پی رسیدن نامه یزید و دیدار شبانه امام با عمرو بن سعید، والی مدینه، امام دو شب مانده به پایان رجب (۲۷ یا ۲۸ رجب) همان سال از راه اصلی عازم مکه شد. نزدیک ۴۰ روز طول کشید تا نخستین دعوت نامه‌های اهالی کوفه، در مکه به امام برسد. امام (ع) برای دریافت جزئیات بیشتر و مطمئن‌تر، پسر عموی خود مسلم بن عقیل را در نیمه رمضان، حدود ۵۰ روز پس از حرکت از مدینه، به کوفه فرستاد. به گزارشی، ۲۷ شب پس از نوشتن و فرستادن نامه به امام (ع) مسلم در کوفه به شهادت رسید. همزمان با حرکت امام از مکه، در ۸ ذی‌حجه یا ۹ ذی‌حجه ـ روز عرفه ـ سال ۶۰ قمری.
به دستور ابن زیاد، حضرت در دوم محرم، ۲۴ روز پس از حرکت کاروان در منطقه‌ای خشک متوقف شد. عمر بن سعد و ۴۰۰۰ نیروی او که عازم ری بودند، برپایه مأموریت جدیدشان، در سوم محرم به نینوا آمدند و در روز هفتم و به دستور والی اموی کوفه و به انتقام خون عثمان که تشنه کشته شد، از دسترسی کاروان امام حسین (ع) به آب جلوگیری کردند. در روز نبرد در ۱۰ محرم، چند تن از سپاهیان اموی، مانند حر بن یزید ریاحی و یزید بن زیاد مهاصر، به حضرت پیوستند. امام و یارانش تا بعدازظهر روز ۱۰ محرّم به شهادت رسیدند. رفتار سپاهیان اموی با جنازه شهدا و اسرای بازمانده بسیار خصمانه و کینه‌توزانه بود. ابن سعد، ۱۱ محرم نیز در اردوگاه خود ماند و سپس همراه اسرا و ۷۲ سر از شهدای کربلا به کوفه بازگشت. این رخداد از بزرگ‌ترین حوادث جهان اسلام به شمار می‌آید و روایت‌های گوناگونی از آن بیان شده است.