لشکر در فقه سیاسی
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل لشکر (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- اعوان و انصار[۱]، لشکر، عسکر[۲]، سپاه، گروهی سازمان یافته برای دفاع از مرام یا شخص یا یاری و تقویت آن [۳].
- ﴿وَإِنَّ جُنْدَنَا لَهُمُ الْغَالِبُونَ﴾[۴].
- برخی احتمال فارسی بودن ریشه جُند را مطرح کرده‌اند، آرتور جفری می‌نویسد: امکان دارد، این واژه از اصل ایرانی خود "گُند پهلوی" مستقیماً به زبان عربی رفته باشد، اما احتمال بیشتر آن است که این کار از طریق زبان آرامی انجام گرفته باشد[۵]. جمع جند، جنود و أجناد ذکر شده است[۶].[۷].
ارزش ارتش در اسلام
وقتی کلمۀ “ارتش” و یا “جندالله” به کار برده می‌شود، منظور تمام نیروهای مسلّح می‌باشد که در یک کشور اسلامی، وظیفه دفاعی را بر عهده دارند؛ مانند: نیروهای دریایی، هوایی، زمینی، ژاندارمری و نیز نیروهای مسلح انقلابی، همچون: سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در ایران و بسیج مردمی و.... لذا، منظور از واژه “سپاه اسلام” و یا “ارتش اسلام”، همه این نیروها هستند. ارتش و سپاه در اسلام، ارزش فوق‌العاده‌ای دارند؛ زیرا رسالت آنان پاسداری از حقوق ضعفا و مستضعفان و سرکوبی گردن‌کشان و مستکبران است. علی(ع) در فرمان خود به مالک اشتر نخعی در این‌باره چنین می‌نویسد: “سپاه و ارتش به اذن خداوند، حصارهای محافظ و پاسدار ملت و آرایش حکومت و سبب عزت دین و عامل امنیت راه‌ها هستند. استقلال ملت بدون آن فراهم نمی‌شود و خود ارتش نیز باید از طریق خراج و مالیات اداره شود...”[۸].[۹]
رسالت ارتش
از نظر اسلام ارتش، وظیفه و رسالتی بس سنگین، در برابر خدا و مردم دارد. ارتش باید متخلق به اخلاق پسندیده و نیکوی اسلامی بوده و در حراست دین خدا و سرزمین اسلامی، بی‌نهایت کوشا باشد؛ ارتش باید در راه خدا و آزادی و نجات محرومان و مستضعفان بجنگد. خداوند متعال در قرآن مجید می‌فرماید: ﴿وَمَا لَكُمْ لَا تُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَالْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَاءِ وَالْوِلْدَانِ الَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنَا أَخْرِجْنَا مِنْ هَذِهِ الْقَرْيَةِ الظَّالِمِ أَهْلُهَا وَاجْعَلْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ وَلِيًّا وَاجْعَلْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ نَصِيرًا﴾[۱۰]. امام علی(ع) نیز در فرمان حکومتی معروف و ارزشمند خویش به فرماندار خود مالک‌اشتر نخعی در مصر، از جمله اوصافی که برای فرماندهان ارتش تعیین می‌کند این است که: “نسبت به ضعفا و بیچارگان رؤوف و مهربان و نسبت به اقویا سختگیر” باشد: «... فَوَلِّ مِنْ جُنُودِكَ... وَ يَرْأَفُ بِالضُّعَفَاءِ وَ يَنْبُو عَلَى الْأَقْوِيَاءِ»[۱۱].
بنابراین، با قاطعیت می‌توان گفت: یک ارتش صد در صد اسلامی، همیشه حامی و طرفدار جدی حقوق ضعیفان می‌باشد و نسبت به فجار از آتش سوزنده‌تر است”[۱۲]. ارتش اسلام در برابر عموم مردم، متواضع و فروتن و در برابر ستمگران، متکبر و قدرتمند است. یکی از وظایف مهم ارتش اسلام “رابطه” یعنی پاسداری و حفاظت از مرزها و سرحدات کشور اسلامی از نفوذ عوامل بیگانگان می‌باشد. رسالت دیگر ارتش و سپاه اسلام، حمایت از حرکت‌ها و نهضت‌های آزادی‌خواه و ستم‌ستیز در سطح جهانی است.[۱۳]
ساختار ارتش اسلامی
ارتش اسلامی از نظر نظام درونی، ساختار ویژه‌ای دارد که شاید بتوان مهم‌ترین اصول ساختار ارتش اسلام را به صورت ذیل بیان کرد:
منابع مالی
منابع مالی ارتش اسلام، از بیت‌المال تأمین می‌گردد. بیت‌المال نیز از طریق درآمدهای عمومی دولت، مانند: خراج، زکات، غنایم جنگی، انفال و مالیات‌های عمومی دیگر و... فراهم می‌آید[۱۴].
سن
در ارتش اسلام، احراز مقامات نظامی حتی مقام فرماندهی، مشروط به شرایط سنی نیست؛ یعنی فرمانده حتما نباید مسن‌تر از افراد زیر فرماندهی باشد. پیامبر عالی‌قدر اسلام(ص) اسامة بن‌زید بیست‌ساله را به عنوان فرمانده ارتش عظیم اسلام که در آن مجاهدان پیر و سابقه‌دار نیز حضور داشتند تعیین کرد.
تقوا
مهم‌ترین شرایط عضویت در ارتش و سپاه اسلامی و احراز مقام فرماندهی آن، ایمان به خدا و تقواست. علی(ع) می‌فرماید: «فَوَلِّ مِنْ جُنُودِكَ أَنْصَحَهُمْ فِي نَفْسِكَ لِلَّهِ وَ لِرَسُولِهِ وَ لِإِمَامِكَ وَ أَنْقَاهُمْ جَيْباً وَ أَفْضَلَهُمْ حِلْماً...»[۱۵]؛ “(... ای مالک!) کسی را به عنوان فرمانده نیروهای مسلح خود تعیین کن که نسبت به خدا و پیامبر و “رهبرت” مؤمن و خوش‌بین و از نظر اخلاقی نیز حلیم و بردبار و پاک‌ترین سربازان باشد...”.
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۱، ص۴۸۵.
- ↑ ابن‌منظور، لسان العرب، ج۳، ص۱۳۲.
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۲، ص۱۲۰.
- ↑ «و بی‌گمان تنها سپاه ماست که پیروز است» سوره صافات، آیه ۱۷۳.
- ↑ بهاءالدین خرمشاهی، واژه‌های دخیل در قرآن مجید، ص۱۷۰. همو، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۶۹۰.
- ↑ حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۱۰۰.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص:۲۱۱-۲۱۲.
- ↑ «فَالْجُنُودُ بِإِذْنِ اللَّه حُصُونُ الرَّعِيَّةِ، وزَيْنُ الْوُلاةِ، وعِزُّ الدِّينِ، وسُبُلُ الأمْنِ، ولَيْسَ تَقُومُ الرَّعِيَّةُ إِلَّا بِهِمْ، ثُمَّ لا قِوَامَ لِلْجُنُودِ إِلَّا بِمَا يُخْرِجُ اللَّه لَهُمْ مِنَ الْخَرَاجِ الَّذِي يَقْوَوْنَ به عَلَى جِهَادِ عَدُوِّهِمْ»؛ (نهج البلاغه، نامه ۵۳).
- ↑ شکوری، ابوالفضل، فقه سیاسی اسلام، ص ۲۸۵.
- ↑ «و چرا شما در راه خداوند نبرد نمی‌کنید و (نیز) در راه (رهایی) مستضعفان از مردان و زنان و کودکانی که می‌گویند: پروردگارا! ما را از این شهر که مردمش ستمگرند رهایی بخش و از سوی خود برای ما سرپرستی بگذار و از سوی خود برای ما یاوری بگمار» سوره نساء، آیه ۷۵.
- ↑ نهج‌البلاغه، نامه ۵۳.
- ↑ «أَشَدَّ عَلَى الْفُجَّارِ مِنْ حَرِيقِ النَّارِ»؛ (نهج البلاغه، نامه ۳۸).
- ↑ شکوری، ابوالفضل، فقه سیاسی اسلام، ص ۲۸۶.
- ↑ «... لَا قِوَامَ لِلْجُنُودِ إِلَّا بِمَا يُخْرِجُ اللَّهُ لَهُمْ مِنَ الْخَرَاجِ...»؛ (نهج البلاغه، نامه ۵۳).
- ↑ نهج البلاغه، نامه ۵۳.