تشیع در فقه سیاسی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Heydari (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۱۱ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۶:۰۶ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث تشیع است. "تشیع" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل تشیع (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

تشیع، دعوی مذهب شیعه کردن، و شیعه به گروهی همدل، یاران و پیرو کسی گویند و در اصطلاح، به کسانی گفته می‌شود که امام علی(ع) را جانشین و خلیفۀ بلافصل پیامبر(ص) می‌دانند[۱]. از این‌رو، بسیاری از صحابه بزرگ پیامبر(ص)، از جمله اباذر، سلمان، عمار، جابر بن عبدالله، عباس بن عبدالمطلب و دیگران، به مخالفت با عمل"سقیفه بنی ساعده" برخاسته و آن را غصب مقام خلافت تلقی کردند[۲]. واژه شیعه را نخستین بار، پیامبر اکرم(ص) به کار بردند؛ آنجا که فرمود: « يَا عَلِيُّ... أَنْتَ وَ شِيعَتُكَ الْفَائِزُونَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ»[۳]؛ -ای علی! تو و پیروانت روز قیامت رستگارید-. شیعه در طول تاریخ، فرقه‌ای حق طلب، همیشه در حال مبارزه با حکومت‌های جائر در کشورهای اسلامی بوده و دارای فرقه‌های گوناگون است که مهم‌ترین آن امامیه، اسماعیلیه و زیدیه است. در اصول عقاید نیز، دارای شعب مختلفی است؛ از جمله غلات، زیدیه و امامیه که هر یک از آنها خود، دارای فرقه‌های متعددی هستند[۴]؛ چنانکه غلات: افراطیان در مورد علی(ع) شامل سبائیه، کاملیه، نبائیه و مفوضه می‌باشد و زیدیه: شامل جارودیه، سلیمانیه و مزّیه است؛ ولی امامیه اثناعشریه، انشعاب نپذیرفته است[۵].

منابع

پانویس

  1. ر.ک: امامت؛ تاریخ جامع ادیان، ص۷۶۷.
  2. معالم المدرستین، ج۱، ص۳۴۶.
  3. بحار الانوار، ج۳۹، ص۲۴۸؛ ج۶۸، ص۴۶.
  4. تاریخ جامع ادیان، ص۷۷۸-۷۷۲؛ فرهنگ اصطلاحات رجالی، ص۸۴.
  5. فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی، ص ۶۵.