عمر بن سعد
عمر بن سعد بن ابی وقاص، فرمانده سپاه ابن زیاد در کربلا بود که با امام حسین(ع) جنگید و دستور داد پس از شهادت آن حضرت، اسب بر بدن او تاختند و اهل بیت او را اسیر کرده به کوفه بردند.
مقدمه
عُمَر فرزند سعد بن وقاص از سرداران صدر اسلام بود. در زمان پیامبر (و به قولی در دوران عمر) به دنیا آمد. همراه پدرش در فتح عراق شرکت داشت. وی از جمله کسانی بود که علیه "حجر بن عدی" و یارانش، شهادت به فتنهگری داد و سبب شد که حجر در "مرج عذراء" به شهادت برسد. وی قبل از حادثۀ عاشورا، آمادۀ حرکت به سوی "ری" بود که حکمرانی آنجا را به او داده بودند، ولی به دستور ابن زیاد (والی کوفه) همراه با سپاهی مأمور جلوگیری از ورود امام حسین(ع) به کوفه و وادار کردن او به بیعت با یزید و یا جنگ و کشتن او در صورت امتناع شد و به مقابله با حسین بن علی(ع) به کربلا رفت.
عمر سعد، در ایّام قیام مختار در کوفه گریخت. امّا وقتی مردم کوفه دوباره بر ضدّ مختار خروج کردند، بازگشت و رهبری را به عهده گرفت، ولی بازهم به سوی بصره گریخت و سپس دستگیر و نزد مختار آورده شد. در مجلس مختار، به دستور وی او را کشتند و سرش را به مدینه نزد محمد حنفیه فرستادند و این در سال ۶۶ هجری بود[۱]. در کربلا، هر چه امام حسین با او گفتگو کرد تا از جنگیدن دست بردارد و دست خویش را به خون آن حضرت نیالاید، نپذیرفت. صبح عاشورا هم اولین کسی بود که به طرف اردوگاه امام حسین(ع) تیر افکند و فرمان حملۀ عمومی صادر کرد. نامش جزو لعنت شدگان در زیارت عاشورا آمده است. او بود که پس از ورودش به کربلا در روز چهارم محرّم، بر امام حسین(ع) سخت گرفت و دستور داد سوارانش آب را به روی یاران حسین(ع) ببندند[۲].
منابع
پانویس
- ↑ دایرة المعارف بزرگ اسلامی (با تلخیص) ج۳، ص۶۸۲؛ الفتوح، ابن اعثم کوفی، ج۶، ص۲۷۲.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۳۵۳.