آیا وقوع زلزله از نشانه‌های ظهور امام مهدی است؟ (پرسش)
| آیا وقوع زلزله از نشانه‌های ظهور امام مهدی است؟ | |
|---|---|
 | |
| موضوع اصلی | بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت |
| مدخل بالاتر | مهدویت / مقدمات ظهور امام مهدی / نشانه‌های ظهور امام مهدی |
| مدخل اصلی | وقوع زلزله از نشانه‌های ظهور |
| تعداد پاسخ | ۳ پاسخ |
وقوع زلزله در برخی نقاط مثل شام، به عنوان یکی از نشانه‌های غیر حتمی ظهور بیان شده است.
در ذیل، پاسخ جامع اجمالی به این پرسش و دیدگاه‌های متفرقه برخی از نویسندگان و دانشمندان، در این باره، به طور مفصل‌تری قابل بررسی است.
پاسخ جامع اجمالی
زلزله و روایات دربارۀ نشانه ظهور بودن آن
- یکی از نشانه‌های ظهور حضرت ولی عصر (ع) وقوع زلزله است.[۱] چندین روایت دربارۀ وقوع زلزله قبل از ظهور نقل شده است مانند:[۲] امام باقر (ع) از امیرمؤمنان (ع) نقل کرده که ایشان فرمودند:[۳] «وقتی در شام دو گروه نظامی اختلاف کنند، نشانه‌ای از نشانه‌های الهی آشکار می‌شود، پرسیدند: ای امیرمؤمنان آن نشانه چیست؟ فرمود: زمین‌لرزه‌ای در شام رخ می‌دهد که صد هزار نفر در اثر آن هلاک می‌گردند و اینرا خداوند رحمتی برای مؤمنان و عذابی برای کافران قرار می‌دهد. وقتی آن هنگام فرارسد، نظاره‌گر سوارانی دارای اسب‌های سفید و درفش‌های زرد رنگ، باشید که از مغرب روی می‌آورند تا وارد شام می‌شوند و در آن لحظات است که فریاد و بی‌تابی بزرگ و مرگ سرخ فرامی‌رسد. وقتی آن وضع پیش آمد پس بنگرید فرورفتن آبادی‌ای از روستاهای دمشق را که به آن حرشا (خریشا مرمرستا نسخه بدل) می‌گویند، در این هنگام فرزند هند جگرخوار سفیانی از بیابان خروج کرده و بر منبر دمشق قرار می‌گیرد، در این بحبوحه در انتظار ظهور حضرت مهدی (ع) باشید».[۴]
شرح روایات
- احتمال می‌رود زلزله مذکور در روایات غیر از فرورفتن دمشق و اطراف آن باشد و ممکن است بین آن دو فرورفتن، مدتی طولانی یا کوتاه فاصله باشد. اما اینکه چرا آن زلزله برای مؤمنان رحمت و برای کافران عذاب خواهد بود؟ ممکن است علت آن این باشد که به خانه‌های کافران و پیروانشان زیان وارد می‌شود، نه بر مؤمنان مستضعف، و یا اینکه به سبب آن زلزله و یا پس از آن تغییراتی سیاسی به نفع مؤمنان، صورت می‌گیرد.[۵]
نتیجه‌گیری
- در نتیجه با وجود روایات، وقوع زلزله از نشانه‌های ظهور امام مهدی (ع) است.[۶] هر چند احتمالاتی در رابطه با مکان وقوع این زلزله و چگونگی آن وجود دارد.[۷]
پاسخ‌ها و دیدگاه‌های متفرقه
| ۱. آیت‌‌الله خراسانی؛ |
|---|
|
آیت‌‌الله محمد جواد خراسانی، در کتاب «مهدی منتظر» در این‌باره گفته است:
«در آن سال زلزله بسيار باشد و از جمله زلزله بزرگى در شام، اميرالمؤمنين (ع) فرمود: «زلزلهاى در شام خواهد شد كه در او صد هزار هلاك شوند، خداوند، او را براى مؤمنين رحمت و براى كافرين عذاب قرار خواهد داد، وقوع اين حادثه بعد از ورود بيرقهاى زرد مصر خواهد بود»[۸]. «ملاحم و فتن» روايت كرده آن را از ابن مسعود از پيامبر (ص) و هم گفته سال بسيار سردى باشد[۹]»[۱۰]. |
| ۲. حجت الاسلام و المسلمین کورانی؛ |
|---|
|
حجت الاسلام و المسلمین علی کورانی، در کتاب «عصر ظهور» در این‌باره گفته است:
«روایات فراوان و روشنی درباره این زلزله وجود دارد به‌گونه‌ای که برخی از مکان‌ها و خسارت‌های آن و حتی وقت آن را پیش از ورود سپاهیان غربی مشخص می‌سازد. گرچه از بعضی روایات استفاده می‌شود که سپاه غرب بهنگام وقوع زلزله در دمشق بسر می‌برد. همچنین احادیث، این زمین لرزه را "الرجفة، و الخسف، و الزلزله" (تکان شدید، فرورفتن، لرزش) می‌نامد، مانند روایتی که از امام باقر (ع) (از امیر مؤمنان (ع) نقل شده است. که فرمود: "وقتی در شام دو گروه نظامی اختلاف کنند، نشانه‌ای از نشانه‌های الهی آشکار می‌شود، پرسیدند:ای امیر مؤمنان آن نشانه چیست؟ فرمود: زمین‌لرزه‌ای در شام رخ می‌دهد که صد هزار نفر در اثر آن هلاک می‌گردند و این را خداوند رحمتی برای مؤمنان و عذابی برای کافران قرار می‌دهد. وقتی آن هنگام فرارسد، نظاره‌گر سوارانی دارای اسب‌های سفید و درفش‌های زردرنگ، باشید که از مغرب روی می‌آورند تا وارد شام می‌شوند و در آن لحظات است که فریاد و بی‌تابی بزرگ و مرگ سرخ فرامی‌رسد. وقتی آن وضع پیش آمد پس بنگرید فرورفتن آبادی‌ای از روستاهای دمشق را که به آن حرشا (خریشا مرمرستا- نسخه بدل) می‌گویند، در این هنگام فرزند هند جگرخوار (سفیانی) از بیابان خروج کرده و بر منبر دمشق قرار می‌گیرد، در این بحبوحه در انتظار ظهور حضرت مهدی (ع) باشید"[۱۱]. و احتمال می‌رود زلزله مذکور در این روایت و روایات دیگر غیر از فرورفتن دمشق و اطراف آن باشد و ممکن است بین آن دو فرورفتن، مدتی طولانی یا کوتاه فاصله باشد. اما اینکه چرا آن زلزله برای مؤمنان رحمت و برای کافران عذاب خواهد بود؟ ممکن است علت آن این باشد که به خانه‌های کافران و پیروانشان زیان وارد می‌شود، نه بر مؤمنان مستضعف، و یا اینکه به سبب آن زلزله و یا پس از آن تغییراتی سیاسی بنفع مؤمنان، صورت می‌گیرد. و در روایات دیگر دو مکان را مشخص ساخته است که در آنها زمین فرومی‌رود بنام: حرستا و جابیه، و به نظر می‌رسد که کلمه حرستا در این روایت اشتباه ذکر شده است چنانکه در روایات مربوط به لشکریان غرب خواهد آمد، و دیوار غربی مسجد دمشق خراب می‌شود. منظور از عبارت "اسب‌های سفید": اسب‌های أبلق غربی‌هاست که گوش‌های آنها بریده شده و وسیله سواری آنهایند. و مقصود از پسر جگرخوار: یعنی فرزند هند زن ابو سفیان، زیرا سفیانی از فرزندان معاویه است، چنانکه خواهد آمد و در روایتی محل خروج سفیانی از "وادی یابس" (بیابان خشک) آمده که در منطقه حوران نزدیک أذرعات (درعا) در مرز سوریه و اردن قرار دارد»[۱۲]. |
| ۳. آقای تونه‌ای (پژوهشگر معارف مهدویت)؛ |
|---|
|
آقای مجتبی تونه‌ای، در کتاب «موعودنامه» در این‌باره گفته است:
«لرزش‌های زمین را گویند که در آخر الزمان فراوان می‌شود[۱۳]. در حدیثی از پیامبر اکرم (ص) آمده است: "زمین‌لرزه‌ای در شام اتفاق می‌افتد که صد هزار نفر هلاک می‌شوند. خداوند این زمین‌لرزه را رحمت برای مؤمنان و عذاب برای کافران قرار می‌دهد"[۱۴]. در حدیث دیگری آمده که قسمت اعظم شهر بغداد در اثر زلزله، زیر آوار می‌ماند[۱۵]. و در روایتی می‌خوانیم: بانگ آسمانی در سالی که سرما و زلزله فراوان باشد، واقع می‌گردد[۱۶]. بر طبق روایات، زلزله از بلایایی است که در اثر رفتار مردم آخر الزمان فراوان می‌گردد»[۱۷].
|
پانویس
- ↑ ر.ک. خراسانی، محمد جواد، مهدی منتظر، ص۱۸۶؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۷۸؛ کورانی، علی، عصر ظهور، ص؟؟؟
- ↑ ر.ک. خراسانی، محمد جواد، مهدی منتظر، ص۱۸۶؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۷۸؛ کورانی، علی، عصر ظهور، ص؟؟؟
- ↑ مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۲۵۳: «إِذَا اخْتَلَفَ رُمْحَانِ بِالشَّامِ لَمْ تَنْجَلِ إِلَّا عَنْ آيَةٍ مِنْ آيَاتِ اللَّهِ قِيلَ وَ مَا هِيَ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ قَالَ رَجْفَةٌ تَكُونُ بِالشَّامِ يَهْلِكُ فِيهَا أَكْثَرُ مِنْ مِائَةِ أَلْفٍ يَجْعَلُهُ اللَّهُ رَحْمَةً لِلْمُؤْمِنِينَ وَ عَذَاباً عَلَى الْكَافِرِينَ فَإِذَا كَانَ كَذَلِكَ فَانْظُرُوا إِلَى أَصْحَابِ الْبَرَاذِينِ الشُّهْبِ الْمَحْذُوفَةِ وَ الرَّايَاتِ الصُّفْرِ تُقْبِلُ مِنَ الْمَغْرِبِ حَتَّى تَحُلَّ بِالشَّامِ وَ ذَلِكَ عِنْدَ الْجَزَعِ الْأَكْبَرِ وَ الْمَوْتِ الْأَحْمَرِ فَإِذَا كَانَ ذَلِكَ فَانْظُرُوا خَسْفَ قَرْيَةٍ مِنْ قُرَى دِمَشْقَ يُقَالُ لَهَا حرشا [حَرَسْتَا] فَإِذَا كَانَ ذَلِكَ خَرَجَ ابْنُ آكِلَةِ الْأَكْبَادِ مِنَ الْوَادِي حَتَّى يَسْتَوِيَ عَلَى مِنْبَرِ دِمَشْقَ فَإِذَا كَانَ ذَلِكَ فَانْتَظِرُوا خُرُوجَ الْمَهْدِي»
- ↑ ر.ک. کورانی، علی، عصر ظهور، ص؟؟؟
- ↑ ر.ک. کورانی، علی، عصر ظهور، ص؟؟؟
- ↑ ر.ک. خراسانی، محمد جواد، مهدی منتظر، ص۱۸۶؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۷۸؛ کورانی، علی، عصر ظهور، ص؟؟؟
- ↑ ر.ک. کورانی، علی، عصر ظهور، ص؟؟؟
- ↑ بحارالانوار، ج۵۲، ص۲۱۶، ح۷۳.
- ↑ التشريف بالمنن، ص۲۸۴، ح۴۱۱.
- ↑ خراسانی، محمد جواد، مهدی منتظر، ص۱۸۶.
- ↑ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۲۵۳.
- ↑ کورانی، علی، عصر ظهور، ص۱۰۶، ۱۰۷.
- ↑ منتخب الاثر، ص ۴۳۱؛ الزام الناصب، ص ۱۸۲.
- ↑ غیبة طوسی، ص ۲۷۷.
- ↑ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۲۰؛ الزام الناصب، ص ۱۸۵.
- ↑ کشف الغمه، ج ۳، ص ۲۷۳.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۷۸.