صوفیه

مقدمه

صوفی: پشمینه‌پوش، درویش. از ریشه صوف (پشم) است.
کسانی در دوران‌های نخست اسلام پیدا شدند که از زندگی و جامعه کنار می‌‌گرفتند و با پوشیدن ‌‌لباس‌های پشمینه و ترک دنیا وانمود می‌کردند که وابستگی به دنیا ندارند. این گرایش انحرافی را که در طول تاریخ، فراز و نشیب‌های فراوانی یافت و فرقه‌های جدیدی به وجود آورد و ادبیات خاص خود را شیعه داشت، "تصوف" نیز می‌‌گویند.
امامان شیعه با صوفیان و صوفی‌گری مخالف بودند و آن را دکانی در مقابل شریعت پیامبر و خط اهل‌بیت می‌دانستند. محل تجمع آنان در "خانقاه" است و به این فرقه "متصوفه" هم گفته می‌‌شود.
میان عارف و صوفی و میان عرفان و تصوف فرق است و نباید این دو را به هم آمیخت^[۱].