بازتاب کشته شدن امام حسین در میان قاتلانش

این مدخل زیرشاخهٔ بحث شهادت امام حسین است. مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد

یزید بن معاویه

از یونس بن حبیب جرمی نقل است: وقتی عبیداللّه بن زیاد، حسین بن علی (ع) و برادرانش را کشت، سرِ آنها را برای یزید بن معاویه فرستاد. یزید، نخست، از کشته شدن آنها شادمان گردید و عبیداللّه در نزد او جایگاهی والا پیدا کرد؛ ولی زمانی طولانی نگذشت که از کشته شدن حسین (ع) پشیمان شد و می‌گفت: «اتّفاقی برایم نمی‌افتاد، اگر برای پاسداشت شأن پیامبر و مراعات حقّ او و خویشاوندی‌اش، رنج حسین را تحمّل می‌کردم و او را با خودم به خانه‌ام می‌بردم و در آنچه می‌خواست، حاکمش می‌کردم، هرچند که مایه عیب و ضعف حکومتم می‌شد! خدا، ابن مرجانه را لعنت کند! او بود که حسین را بیرون آورد و مجبورش کرد. حسین خواست که راهش را باز کنند تا برگردد؛ اما او چنین نکرد. حسین خواست تا زمانی که خداوند عزوجل عمر او را به پایان می‌رساند، دستانش را در دستان من بگذارد و یا به سرحدّی از سرحدّات اسلامی برود؛ ولی او چنین نکرد و جلوی حسین را گرفت و او را کشت و مرا با کشتن حسین، در میان مسلمانان، منفور کرد و در دلشان، دشمنی با من را کاشت و نیکان و بَدان، به خاطر فاجعه‌آمیز بودن کشتن حسین، با من دشمن شدند. مرا با ابن مرجانه، چه کار؟! لعنت و خشم خدا بر او باد!»

عبیداللّه بن زیاد

در کتاب الکامل فی التاریخ نقل شده است که: یزید به دنبال عبیداللّه بن زیاد فرستاد و دستور داد که به مدینه برود و عبداللّه بن زبیر را در مکّه به محاصره در آورَد. عبیداللّه گفت: به خدا سوگند، دو کار ناپسند را برای یزیدِ فاسق، انجام نمی‌دهم: کشتن پسر پیامبر خدا و ویران کردن کعبه. و آن گاه پیکی برای او فرستاد و عذرخواهی کرد

عمر بن سعد

حمید بن مسلم اینگونه نقل کرده است: عمر بن سعد، دوست من بود. هنگام بازگشت از جنگ با حسین (ع)، پیش او رفتم و از حالش جویا شدم. گفت: از حالم مپرس؛ چراکه هیچ مسافری، با بدی [و روسیاهی‌ای] که من با آن به خانه‌ام بازگشتم، به خانه‌اش باز نمی‌گردد! من، خویشاوندیِ نزدیک را بریدم و گناهی بزرگ انجام دادم

شمر بن ذی الجوشن

ابوبکر بن عیاش از ابواسحاق نقل می‌کند: شِمر با ما نماز می‌گزارد و سپس چنین دعا می‌کرد: خداوندا! تو می‌دانی که من شریفم. پس مرا بیامرز. گفتم: چگونه خداوند عزوجل تو را بیامرزد، در حالی که تو پسر پیامبر خدا را کشتی؟ گفت: وای بر تو! چه می‌کردیم؟ فرماندهانمان، ما را به کاری وادار کردند و ما نافرمانی نکردیم. اگر از آنها نافرمانی می‌کردیم، بدتر از این خرانِ آبکش می‌شدیم. گفتم: این، عذر بدتر از گناه است! فرمانبری، تنها در کارهای نیک است

شبث بن ربعی

از زبیدی نقل است: همواره می‌دیدند که شَبَث بن رِبعی، از جنگ با حسین (ع)، ناخشنود است. ابو زُهَیر عَبْسی گفت: من در دوران امارت مُصعَب، از شَبَث شنیدم که می‌گفت: خداوند به مردم این شهر، خیر نمی‌دهد و آنان را شایسته پیشرفت نمی‌سازد. در شگفت نیستید که ما در کنار علی بن ابی طالب (ع) و بعد از او، در کنار پسرش با خاندان ابوسفیان به مدّت پنج سال جنگیدیم؛ ولی بعد بر پسرش - که بهترین فرد روی زمین بود - تاختیم و با او به همراه خاندان معاویه و پسر سمیّه بدکاره جنگیدیم؟ گمراهی بر روی گمراهی!

مروان بن حکم

از قاسم بن بخیت نقل شده است که: وقتی کاروان کوفه با سرِ حسین (ع) به سمت شام آمد، وارد مسجد دمشق شد. مروان بن حکم به آنان گفت: چگونه چنین کاری کردید؟! گفتند: هجده مرد از آنها (بنی هاشم)، به مَصاف ما آمدند و - به خدا سوگند - ما همه آنها را کشتیم، و این هم سرها و اسیران. مروان از جا جست و رفت. برادر او، یحیی بن حکم، پیش آنان آمد و گفت: چگونه چنین کاری کردید؟! آنان، همان سخن را تکرار کردند. او گفت: از محضر محمّد، در روز قیامت، محروم شدید. هرگز با شما در کاری همکار نمی‌شوم! سپس برخاست و رفت

منابع

1. محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین