بحث:امام کاظم در معارف و سیره رضوی
امام موسی بن جعفر(ع)
امام موسی بن جعفر(ع)، فرزند خلف امام جعفر صادق(ع) و حمیده خاتون(س)، هفتمین امام بر حق شیعیان و پدر بزرگوار امام رضا(ع) می‌باشد که در صبح روز یکشنبه، هفتم صفر سال ۱۲۸ هجری قمری، در روستای ابواء (ناحیه‌ای بین مکه و مدینه)، دیده به جهان گشود[۱]. کنیه مشهور ایشان را «ابالحسن» و «ابو ابراهیم» و القاب وی، «کاظم» و «باب الحوائج» می‌باشد[۲].
ایشان بعد از شهادت پدر بزرگوارش، در سن ۲۰ سالگی به امامت رسیدند و مدت ۳۵ سال رهبری شیعیان را بر عهده داشتند و با سردمداران کافر و ستمگر عباسی به مبارزه پرداختند[۳]. امامت ایشان مصادف با خلافت منصور، مهدی، هادی و ۱۵ سال آخر امامت ایشان مصادف با خلافت هارون الرشید بود که این معلون به خاطر ترس از امام(ع) و شیعیان، ایشان را زندانی کرد و عاقبت این امام همام(ع) در سال ۱۸۳ هجری قمری، به دستور هارون الرشید در زندان «سندی بن شاهک» در بغداد، با خوراندن خرمای زهر آلود، به شهادت رسید. بارگاه ایشان در شهر کاظمین می‌باشد[۴].[۵]
پانویس
- ↑ الارشاد، ج۲، ص۲۰۷؛ أعلام الوری، ص۲۸۶؛ مناقب آل ابی طالب، ج۴، ص۳۲۳؛ الفصول المهمه، ص۲۳۷.
- ↑ کشف الغمه، ج۳، ص۳؛ مناقب آل ابی طالب، ج۴، ص۳۲۳؛ الارشاد، ج۲، ص۲۰۸؛ اعلام الوری، ص۲۸۶؛ چهارده معصوم(ع)، ص۳۰۶.
- ↑ الفصول المهمه، ص۲۴۱؛ دلائل الامام، ص۱۴۸.
- ↑ الکامل فی التاریخ، ج۶، ص۱۶۴؛ وفیات الاعیان، ج۵، ص۳۱۰؛ تاریخ بغداد، ج۱۳، ص۳۲؛ الارشاد، ج۲، ص۳۰۷؛ اعلام الوری، ص۲۸۶.
- ↑ محمدی، حسین، رضانامه ص ۱۰۶.