بحث:خزیمة بن ثابت
مقدمه
- خزیمة بن ثابت بن الفاکه، معروف به ذوالشهادتین، از قبیله اوس و از صحابه و پیشگامان در اسلام بود و در تمام مشاهد حضور داشت. او در جنگ جمل و صفین نیز همراه امام بود و در جنگ صفین به شهادت رسید. کُنیه او ابوعماره بود. منزلت و عدالت او نزد پیامبر اکرم(ص) بدان پایه بود که شهادت او را به منزله شهادت دو مرد قرار داد. خزیمه در تمام جنگهای صدر اسلام حاضر بود...
- خزیمه پس از رحلت پیامبر اکرم(ص) از جمله کسانی بود که خلافت را حق امام علی(ع) میدانست و بر موضع خود ایستادگی میکرد. او پس از رحلت پیامبر با ایراد سخنانی استوار و متقن و با یادآوری سخنان پیامبر(ص) درباره وصایت امام(ع) در صدد دفع فتنه و احقاق حق امامت برآمد و در مجلسی خطاب به ابوبکر اینگونه سخن راند: "ای ابوبکر، آیا میدانی که پیامبر(ص) شهادت مرا بهتنهایی قبل کرد و دیگری را به همراه من در شهادت نخواست؟ ابوبکر گفت: آری. خزیمه گفت: پس من به خدا شهادت میدهم، از پیامبر اکرم(ص) شنیدم که فرمود بعد از من علی امام و رهبر شماست."
- وی در جنگ صفین بعد از شهادت برخی از یاران صدیق امام(ع) به میدان آمد و چنین رجز خواند: چقدر امید دارد کسی که در دفاع از امام علی(ع) به قصد زنده ماندن کوتاهی میکند. حال آنکه مردم تنها میراثی برای دیگری بر جای میگذارند. این علی است که هر که فرمانش نبرد و پیرویاش نکند، بیعت و پیمان خویش را نقض کرده است.
- حضرت علی(ع) در نهج البلاغه بعد از مذمّت دنیا و اهل آن، از یاران باوفایی که راه پیمودند و جان سپردند، یاد میکند و بر نبود آنها تأسّف میخورد. ایشان خزیمة بن ثابت را با عنوان "ذوالشهادتین" بهخاطر میآورد»[۱].
خزیمة بن ثابت در گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین
ابو عماره، خزیمة بن ثابت بن فاکه انصاری اوسی، از یاران برجسته پیامبر خداست. او در جنگ احد و دیگر نبردهای پیامبر خدا، همگام آن بزرگوار بود و از آن رو که پیامبر خدا گواهی او را در حُکمِ دو شاهد قرار داد، به "ذو الشهادتَین" مشهور شد. خزیمه از معدود کسانی است که پس از پیامبر(ص) بر "حق خلافت" و "خلافت حق"، استوار ماند و از جمله کسانی بود که فریاد دفاع از خلافت علی(ع) را در مسجد پیامبر(ص) سرداد و با تکیه بر عنوان و جایگاهی که پیامبر خدا به او داده بود، گواهی داد که پیامبر(ص) اهل بیت(ع) را معیار شناخت حق از باطل، معرفی کرده است و پیشوایی را به نام آنان رقم زده است. خزیمه در نبردهای علی(ع)، در محضر آن بزرگوار، استوار گام بود و پس از شهادت عمار بن یاسر، او نیز شهد شهادت نوشید[۲].
پانویس
- ↑ دینپرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 329- 330.
- ↑ محمدی ریشهری، محمد، گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین، ص ۸۳۶.