توحید در لغت

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

«توحید» مصدر باب تفعیل و از ریشه «وحد» است. یکی از معانی این باب «کسی یا چیزی را دارای وصفی دانستن» است، بر این اساس توحید به معنای «یکی دانستن و یکتا شمردن» خداوند متعال و به عبارت دیگر «اعتقاد به وحدانیت خداوند» می‌باشد. البته در برخی از موارد توحید به معنای «وحدانیت خداوند» نیز به کار می‌رود.[۱]

منابع

پانویس