شفاعت در معارف و سیره رضوی

مقدمه

توجه به اهل بیت (ع) و خاندان نبوت و دوستی با دوستان و دشمنی با مخالفان آنها، سبب خشنودی اهل بیت (ع) می‌گردد و بی‌تردید پاداش این توجهات، شفاعت از طرف این خاندان پاک و معصوم می‌باشد. امام رضا (ع) می‌فرمایند: «مَا زَارَنِي أَحَدٌ مِنْ أَوْلِيَائِي عَارِفاً بِحَقِّي إِلَّا شُفِّعْتُ فِيهِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ»؛ «زیارت نمی‌کند مرا کسی از دوستانم در حالی که حق مرا بشناسد، مگر آنکه در روز قیامت از وی شفاعت خواهم نمود»^[۱].

پیامبر اکرم (ص) نیز می‌فرمایند: «در سه موقف کسی یادی از اقربا و نزدیکان خویش نمی‌کند؛ یکی موقف میزان و سنجیدن اعمال، دوم هنگام عبور از صراط، سوم هنگام گرفتن نامه اعمال است». پیرامون این بحث، ابن بابویه از امام رضا (ع) نقل می‌کند: «در روز قیامت، هابیل از برادرش قابیل، ابراهیم از عمویش آزر، لوط از همسرش و نوح از فرزندش کنعان فرار می‌کنند. در آن روز مردم چنان گرفتار کار خود هستند که به هیچ کس نمی‌توانند توجه داشته باشند»^[۲].

و فرمودند: «هر کس با وجود دوری راه، به زیارت من بیاید، در روز قیامت در سه جایگاه به یاری او خواهم آمد تا او را از هول و هراس آن مواقف نجات دهم. هنگامی که نامه‌های اعمال از راست و چپ به پرواز در آید. وقت عبور از پل صراط و هنگام سنجش اعمال»^[۳].

پس خوشا به حال آنان که با زیارت قبر امام رضا (ع)، و معرفت و شناخت درست از ایشان، شفیعی آبرومند در صحرای محشر به فریادشان می‌رسد^[۴].

منابع

محمدی، حسین، رضانامه

پانویس

↑ امالی، ص۱۰۴.
↑ تفسیر جامع، ص۳۴۶.
↑ من لا یحضره فقیه، ج۲، ص۳۵۰؛ بحارالانوار، ج۹۹، ص۳۴؛ خصال، ج۱، ص۱۰۹.
↑ محمدی، حسین، رضانامه، ص ۴۴۰.

[1] امالی، ص۱۰۴.

[2] تفسیر جامع، ص۳۴۶.

[3] من لا یحضره فقیه، ج۲، ص۳۵۰؛ بحارالانوار، ج۹۹، ص۳۴؛ خصال، ج۱، ص۱۰۹.

[4] محمدی، حسین، رضانامه، ص ۴۴۰.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]