فضائل مشترک امام حسین با اهل بیت
پاکی معنوی
قرآن: ﴿إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا﴾[۱].
حدیث ابن عباس، از پیامبر خدا (ص) نقل می‌کند: خدایا! هر یک از پیامبران و فرستادگان تو، گنجینه و اهل بیتی داشته‌اند. علی، فاطمه، حسن و حسین نیز اهل بیت و گنجینه من هستند. پس هر گونه پلیدی را از آنها دور کن و کاملاً پاکشان گردان[۲].
از عایشه نقل شده: پیامبر (ص) بامداد خارج شد، در حالی که پوشش نقشداری از موی سیاه خَز بر تن داشت. پس حسن بن علی (ع) آمد و پیامبر (ص) او را در زیر آن جای داد. به دنبال او حسین (ع) آمد و پیامبر (ص) او را نیز در زیر آن جای داد. در پی او فاطمه (س) آمد و پیامبر (ص) او را نیز در زیر پوشش خود، جای داد و سرانجام، علی (ع) آمد و پیامبر (ص) او را نیز در زیر پوشش خود، جا داد و سپس فرمود: همانا خداوند، اراده کرده که آلودگی را از شما اهل بیت بزُداید و نیک، پاک و پاکیزه‌تان کند»[۳].
شهر بن حوشب از ام‌سلمه نقل می‌کند: پیامبر (ص)، عبایی بر علی، حسن، حسین و فاطمه (ع) افکند و سپس فرمود: «بار خدایا! اینان، اهل بیت و نزدیکان من هستند. خدایا! هر گونه پلیدی را از آنها دور کن و کاملاً پاکشان گردان». ام‌سلمه گفت: ای پیامبر خدا! آیا من نیز از ایشانم؟ پیامبر (ص) فرمود: «تو در راه درست هستی»[۴].[۵]
استواری در دانش
قرآن ﴿وَمَا يَعْلَمُ تَأْوِيلَهُ إِلَّا اللَّهُ وَالرَّاسِخُونَ فِي الْعِلْمِ يَقُولُونَ آمَنَّا بِهِ كُلٌّ مِنْ عِنْدِ رَبِّنَا وَمَا يَذَّكَّرُ إِلَّا أُولُو الْأَلْبَابِ﴾[۶].
حدیث عبدالرحمان بن کثیر از امام صادق (ع) نقل کرده: راسخان (استواران) در دانش، امیر مؤمنان (ع) و امامانِ پس از او هستند[۷].
ابو بصیر از امام صادق (ع) آورده است که: ما، راسخان در دانش هستیم و ما، تأویل (تفسیر) قرآن را می‌دانیم[۸].[۹]
مرجعیّت علمی
قرآن ﴿فَاسْأَلُوا أَهْلَ الذِّكْرِ إِنْ كُنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ﴾[۱۰].
حدیث عبدالله بن عجلان، از امام باقر (ع) نقل می‌کند: پیامبر (ص) فرمود: «مقصود از ذکر، من هستم و مراد از اهل ذکر، امامان (ع)هستند»[۱۱].
ابو عباس فلکی، از امام علی (ع) نقل می‌کند: بدانید که مقصود از «ذکر»، پیامبر خدا (ص) است و «اهل ذکر»، ما هستیم و ماییم «راسخان در دانش» و نشان‌های هدایت و سرانِ پرهیز، و برای ما [اینگونه] مَثَل‌ها زده می‌شوند[۱۲].[۱۳]
وجوب دوستی
قرآن ﴿قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى﴾[۱۴].
حدیث از ابو امامه باهلی نقل است: پیامبر خدا (ص) فرمود: «پیامبران، از درختان متفاوت، آفریده شده‌اند و خدا، من و علی را از یک درخت آفرید. من، ریشه آنم و علی، شاخه و فاطمه، گرده بارور کننده آن و حسن و حسین، میوه‌های آن هستند. پس هر کس به شاخه‌ای از شاخه‌های آن در آویزد، نجات می‌یابد و هر کس کج برود، سقوط می‌کند. اگر بنده‌ای خدا را میان صفا و مروه، هزاران سال عبادت کند، اما محبت ما را در نیابد، جز این نیست که خداوند، او را به دو سوراخ بینی‌اش به آتش در می‌اندازد. آن گاه تلاوت کرد: بگو: من برای این (رسالت)، از شما مزدی نمی‌خواهم، جز دوستی با خویشاوندان»[۱۵].[۱۶]
وجوب پیروی
قرآن ﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ﴾[۱۷].
حدیث از جابر بن عبدالله انصاری نقل است: چون خداوند عزوجل بر پیامبرش محمّد (ص) آیه «ای مؤمنان! از خدا فرمان ببرید، و از پیامبر و اختیاردارانتان، فرمان ببرید» را نازل فرمود، گفتم: ای پیامبر خدا! ما خدا و پیامبر را شناخته‌ایم. اختیاردارانی که خداوند، فرمانبَری از ایشان را در کنار فرمانبری از شما آورده، کیان‌اند؟ پیامبر (ص) فرمود: «ای جابر! آنها پس از من، جانشینان من و امامان مسلمانان هستند. نخستین ایشان، علی بن ابی طالب است و سپس حسن و حسین و پس از او علی بن الحسین.»..[۱۸].
عیسی بن سری از امام صادق (ع) نقل کرده: پیامبر (ص) فرمود: «هر که بمیرد و امامش را نشناسد، به مرگ جاهلی مُرده است. خداوند می‌فرماید: «از خدا فرمان ببرید، و از پیامبر و اختیاردارانتان فرمان ببرید». پس علی (ع) امام است و پس از او، حسن و سپس حسین و در پی او، علی بن الحسین و پس از او، محمد بن علی و به همین ترتیب. زمین، سامان نمی‌یابد، جز به وجود امام، و هر که بمیرد، در حالی که امامش را نشناسد، به مرگ جاهلی مُرده است و هر یک از شما بیشترین نیاز را به این معرفت، هنگامی دارد که جانش به این جایش می‌رسد» و با دست به سینه‌اش اشاره کرد [و افزود:] «که در این هنگام می‌گوید: بر عقیده نیکویی بودم»[۱۹].[۲۰]
وجوب تمسّک
زید بن ارقم از پیامبر خدا (ص) نقل می‌کند: من در میان شما چیزی به یادگار نهاده‌ام که مادام که بِدان چنگ در زنید، هرگز پس از من، گمراه نمی‌شوید. یکی از آن دو، بزرگ‌تر از دیگری است: کتاب خدا که ریسمانی کشیده شده از آسمان به زمین است و عترتم، [یعنی] اهل بیتم. این دو، هرگز از هم جدا نمی‌شوند تا در کنار حوض کوثر بر من وارد شوند. پس بنگرید در نبودنِ من، حقّم را درباره این دو، چگونه ادا می‌کنید[۲۱].
در کتاب کمال الدین از امام علی (ع) روایت شده: پیامبر (ص) فرمود: «من در میان شما دو چیز گران‌سنگ به یادگار می‌نهم: کتاب خدا و عترتم -که همان اهل بیت من‌اند-. این دو، هرگز از یکدیگر جدا نمی‌شوند تا کنار حوض کوثر بر من وارد شوند، مِثلِ این دو» و دو انگشت سبّابه خود را به یکدیگر چسباند. جابر بن عبدالله انصاری برخاست و گفت: ای پیامبر خدا! عترت تو چه کسانی هستند؟ فرمود: «علی، حسن، حسین و امامانی که از پشتِ حسین هستند تا روز قیامت»[۲۲].[۲۳]
همراهی با پیامبر (ص) در مباهله
قرآن ﴿فَمَنْ حَاجَّكَ فِيهِ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَأَبْنَاءَكُمْ وَنِسَاءَنَا وَنِسَاءَكُمْ وَأَنْفُسَنَا وَأَنْفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْكَاذِبِينَ﴾[۲۴].
حدیث از سعد بن ابی وقاص نقل است: هنگامی که این آیه: «پس بگو: بیایید پسرانمان و پسرانتان را... فرا بخوانیم» نازل شد، پیامبر خدا (ص)، علی، فاطمه، حسن و حسین (ع) را فرا خواند و فرمود: «خدایا! اینان، خاندان من‌اند»[۲۵].
مکحول، از امام علی (ع) نقل می‌کند: مسیحیان، ادعای امری را کردند و خدای عزوجل نازل کرد: «پس هر کس با تو درباره او (عیسی) پس از آگاهی‌ات بستیزد، بگو: «بیایید پسرانمان و پسرانتان را و زنانمان و زنانتان را و خودمان و خودتان را فرا بخوانیم. آن گاه، یکدیگر را نفرین کنیم و لعنت خدا را بر دروغگویان قرار دهیم»». پس جان من، جان پیامبر خدا (ص) است و [مراد از] زنان، فاطمه است و [مراد از]پسران، حسن و حسین هستند[۲۶].[۲۷]
همسانی با پیامبر (ص) در جنگ و صلح
از زید بن ارقم نقل شده: پیامبر خدا (ص) به علی و فاطمه و حسن و حسین (ع) فرمود: «من با هر که با شما سرِ جنگ داشته باشد، سرِ جنگ دارم و با هر که با شما در صلح باشد، در صلحم»[۲۸].
ابن عبّاس از پیامبر خدا (ص) نقل می‌کند: علی، وصی و جانشین من است، همسرش فاطمه، سَرور زنان جهانیان، دختر من است، و حسن و حسین، سَروران جوانان بهشت، پسران من‌اند. هر کس آنان را دوست بدارد، مرا دوست داشته است و هر کس آنان را دشمن بدارد، مرا دشمن داشته است و هر کس در برابر آنان بِایستد [و بستیزد]، در برابر من ایستاده است و هر کس به آنان جفا کند، به من جفا کرده است و هر کس به آنان نیکی کند، به من نیکی کرده است. خداوند، بپیوندد با کسی که با آنان می‌پیوندد، و ببُرد از کسی که از آنها می‌بُرد، و یاری دهد هر که را یاری‌شان می‌دهد و وا نهد هر کسی را که آنان را وا می‌نهد! خدایا! هر یک از پیامبران تو، گنجینه و اهل بیتی داشته‌اند و اهل بیت و گنجینه من، علی و فاطمه و حسن و حسین هستند. پس آلودگی را از آنان، دور کن و پاکیزه‌شان بدار![۲۹]
از ابو هریره نقل شده: پیامبر (ص) به علی، حسن، حسین و فاطمه نگریست و فرمود: «من با هر که با شما سرِ جنگ داشته باشد، سرِ جنگ دارم و با هر که با شما در صلح باشد، در صلحم»[۳۰].[۳۱]
نزول سوره «انسان» در شأن ایشان
در کتاب مجمع البیان آمده است که: شیعه و سنّی روایت کرده‌اند که آیات سوره ﴿هَلْ أَتَى﴾[۳۲] از «نیکان می‌نوشند» تا «و کوشش آنان، مشکور خواهد بود»[۳۳]، در شأن علی، فاطمه، حسن و حسین (ع) و کنیز ایشان به نام فِضّه نازل شده است. این، از ابن عبّاس، مجاهد و ابو صالح، نقل شده است و داستان آن، دراز است.... چون روز چهارم شد، علی (ع) به همراه حسن و حسین (ع)، با همان حالت ضعف و در حالی که نذرشان را ادا کرده بودند، نزد پیامبر (ص) آمدند. پیامبر خدا (ص) گریست و جبرئیل (ع) با سوره ﴿هَلْ أَتَى﴾ فرود آمد[۳۴].[۳۵]
محبوب‌ترین بودن، نزد خدا
امام صادق از پدرش، از جدّش امام زین العابدین (ع) این‌چنین می‌فرماید: روزی پیامبر خدا (ص) نشسته بود و علی و فاطمه و حسن و حسین (ع) نزدش بودند. پیامبر (ص) فرمود: «سوگند به کسی که مرا بشارت‌دهنده برانگیخت، بر روی زمین، هیچ کس نزد خدا، محبوب‌تر و گرامی‌تر از ما نیست»[۳۶].[۳۷]
دارا بودن حقّ ویژه در مسجد پیامبر (ص)
ام‌سلمه از پیامبر خدا (ص) آورده است: هان که مسجد من، بر هر زن حائض و مرد جُنُبی حرام است، جز بر محمّد و اهل بیتش: علی، فاطمه، حسن و حسین![۳۸][۳۹]
پیشتاز بودن به سوی بهشت
حرث و سعید بن بشیر از امام علی (ع) نقل می‌کنند: من بر شما نزد حوض کوثر وارد می‌شوم و تو - ای علی - ساقی هستی و حسن، پشتیبان و حسین، فرمان‌دهنده است»[۴۰].
زید بن علی بن الحسین از پدرش امام زین العابدین (ع) آورده است: از حسادت مردم به خودم، نزد پیامبر خدا (ص) گِله کردم. فرمود: «ای علی! چهار تن نخستین وارد شونده به بهشت، من و تو و حسن و حسین هستیم»[۴۱].[۴۲]
داشتن منزلت‌های والا در بهشت
عمر بن خطاب از پیامبر خدا (ص) اینگونه می‌گوید: فاطمه[۴۳] و علی و حسن و حسین، روز قیامت، در پَرچینِ پاکی، زیر گنبد سپیدند که سقف آن، عرش [خدای] رحمان است[۴۴].
ابو فاخته از امام علی (ع) روایت می‌کند: پیامبر خدا (ص) به فاطمه (س) فرمود: «من، تو، این (یعنی منِ علی) و این دو (یعنی حسن و حسین)، روز قیامت، در یک جایگاه هستیم»[۴۵].[۴۶]
بهای دوستی و ارتباط با ایشان
در کتاب عیون أخبار الرضا از امام علی (ع)، از پیامبر خدا (ص) آمده است که: ای علی! تو از درختی آفریده شده‌ای که من، از آن آفریده شده‌ام. من، ریشه آن هستم و تو، تنه آنی و حسن و حسین، شاخه‌های آن‌اند و دوستداران من، برگ‌های آن هستند. پس هر کس به چیزی از آنها چنگ زند، خدای عزوجل او را به بهشت در می‌آورد[۴۷].
عمر بن علی از امام علی (ع) نقل می‌کند: پیامبر خدا (ص) فرمود: «روز قیامت، من و فاطمه و حسن و حسین و نیز هر کس که ما را دوست دارد، گِرد هم هستیم، می‌خوریم و می‌آشامیم تا خداوند میان بندگان، جدایی بیندازد». این حدیث، به مردی از مردم رسید و درباره آن پرسید و من هم به او گفتم. گفت: پس عرضه اعمال و محاسبه، چه می‌شود؟ به او گفتم: صاحب یاسین[۴۸] را چه می‌گویی که همان موقع شهادت و بدون این کارها به بهشت در آمد؟[۴۹][۵۰]
همه آنان از پیامبرند و پیامبر (ص)، از ایشان است
یعلی بن مره از پیامبر خدا (ص) نقل می‌کند: حسین، از من است و من، از حسینم. خداوند، دوستدار حسین را دوست دارد. حسین، سِبْطی از اَسباط (نَواده‌ای از نوادگان) است[۵۱].
از لیث بن ابی سلیم نقل است: علی، فاطمه، حسن و حسین (ع) نزد پیامبر (ص) آمدند، در حالی که هر یک از آنان می‌گفت: من نزد پیامبر خدا محبوب‌ترینم. پیامبر (ص)، فاطمه (س) را در پیش رویش، علی (ع) را پشت سرش، حسن (ع) را به سمت راستش و حسین (ع) را سمت چپش قرار داد و فرمود: «شما از من هستید و من از شما هستم»[۵۲].[۵۳]
خطر دشمنی و مخالفت با ایشان
ابن عبّاس، از پیامبر خدا (ص) روایت می‌کند: شبی که مرا به آسمان بردند، دیدم بر درِ بهشت، نوشته است: «خدایی جز خداوند [یگانه] نیست. محمد، پیامبر خداست. علی، دوست خداست. حسن و حسین، برگزیدگان خدا هستند. فاطمه، برگزیده خداست. لعنت خدا بر دشمن ایشان باد!»[۵۴].
از پیامبر خدا (ص) نقل شده: خشم خدا و خشم پیامبرش بر کسی که خون فرزندانم را بریزد یا عترتم (خانواده‌ام) را بیازارد، شدّت می‌گیرد[۵۵].[۵۶]
منابع
پانویس
- ↑ «جز این نیست که خداوند می‌خواهد از شما اهل بیت هر پلیدی را بزداید و شما را به شایستگی پاک گرداند» سوره احزاب، آیه ۳۳.
- ↑ «اللَّهُمَّ مَنْ كَانَ لَهُ مِنْ أَنْبِيَائِكَ وَ رُسُلِكَ ثَقَلٌ وَ أَهْلُ بَيْتٍ فَعَلِيٌّ وَ فَاطِمَةُ وَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ أَهْلُ بَيْتِي وَ ثَقَلِي فَأَذْهِبْ عَنْهُمُ الرِّجْسَ وَ طَهِّرْهُمْ تَطْهِيراً» (کتاب من لا یحضره الفقیه، ج۴، ص۱۷۹، ح۵۴۰۴؛ ص۴۲۰، ح۵۹۲۰؛ الأمالی، صدوق، ص۱۱۲، ح۹۰؛ ص۵۶۰، ح۷۴۸).
- ↑ «خَرَجَ النَّبِيُّ (ص) غَدَاةً وَ عَلَيْهِ مِرطٌ مُرَحَّلٌ مِن شَعرٍ أسوَدَ، فَجَاءَ الحَسَنُ بنُ عَلِيٍّ، فَأَدْخَلَهُ، ثُمَّ جَاءَ الحُسَيْنُ، فَدَخَلَ مَعَهُ، ثُمَّ جاءَت فَاطِمَةُ، فَأَدخَلَها، ثُمَّ جَاءَ عَلِيٌّ، فَأَدْخَلَهُ، ثُمَّ قالَ: ﴿إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا﴾» (صحیح مسلم، ج۴، ص۱۸۸۳، ح۶۱؛ السنن الکبری، ج۲، ص۲۱۳، ح۲۸۵۸).
- ↑ «إنَّ النَّبِيَّ (ص) جَلَّلَ عَلَى الحَسَنِ وَ الحُسَينِ وَ عَلِيٍّ وَ فاطِمَةَ (س) كِساءً، ثُمَّ قالَ: اللّهُمَّ هؤُلاءِ أهلُ بَيتي وَ خاصَّتي، أذهِب عَنهُمُ الرِّجسَ وَ طَهِّرهُم تَطهيرا. فَقالَت اُمُّ سَلَمَةَ: وَ أنَا مَعَهُم يا رَسولَ اللّهِ؟ قال: إنّكِ إلى خَيرٍ» (سنن الترمذی، ج۵، ص۶۹۹، ح۳۸۷۱؛ مسند ابن حنبل، ج۱۰، ص۱۹۷، ح۲۶۶۵۹).
- ↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۱۱۶.
- ↑ «در حالی که تأویل آن را جز خداوند نمی‌داند و استواران در دانش، می‌گویند: ما بدان ایمان داریم، تمام آن از نزد پروردگار ماست و جز خردمندان، کسی در یاد نمی‌گیرد» سوره آل عمران، آیه ۷.
- ↑ «﴿وَالرَّاسِخُونَ فِي الْعِلْمِ﴾: أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْأَئِمَّةُ مِنْ بَعْدِهِ(ع)» (الکافی، ج۱، ص۲۱۳، ح۳؛ ص۴۱۵، ح۱۴).
- ↑ «نَحْنُ الرَّاسِخُونَ فِي الْعِلْمِ وَ نَحْنُ نَعْلَمُ تَأْوِيلَهُ» (الکافی، ج۱، ص۲۱۳، ح۱؛ تفسیر العیاشی، ج۱، ص۱۶۴، ح۸).
- ↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۱۱۷.
- ↑ «اگر نمی‌دانید از اهل ذکر (آگاهان) بپرسید» سوره نحل، آیه ۴۳.
- ↑ «فِي قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ: ﴿فَاسْأَلُوا أَهْلَ الذِّكْرِ إِنْ كُنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ﴾ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص): الذِّكْرُ أَنَا وَ الْأَئِمَّةُ أَهْلُ الذِّكْرِ» (الکافی، ج۱، ص۲۱۰، ح۱؛ تأویل الآیات الظاهرة، ج۱، ص۲۵۵، ح۷).
- ↑ «أَلَا إِنَّ الذِّكْرَ رَسُولُ اللَّهِ(ص) وَ نَحْنُ أَهْلُهُ وَ نَحْنُ الرَّاسِخُونَ فِي الْعِلْمِ وَ نَحْنُ مَنَارُ الْهُدَى وَ أَعْلَامُ التُّقَى وَ لَنَا ضُرِبَتِ الْأَمْثَالُ» (المناقب، ابن‌شهرآشوب، ج۳، ص۹۸؛ بحارالأنوار، ج۲۳، ص۱۸۴، ح۵۰).
- ↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۱۱۸.
- ↑ «بگو: برای این (رسالت) از شما مزدی نمی‌خواهم جز دوستداری خویشاوندان (خود) را» سوره شوری، آیه ۲۳.
- ↑ «خُلِقَ الأَنِبياءُ مِن أشجارٍ شَتّى، وَ خَلَقَني وَ عَلِيّا مِن شَجَرَةٍ واحِدَةٍ، فَأَنَا أصلُها، وَ عَلِيٌّ فَرعُها، وَ فاطِمَةُ لِقاحُها، وَ الحَسَنُ وَ الحُسَينُ ثَمَرُها، فَمَن تَعَلَّقَ بِغُصنٍ مِن أغصانِها نَجا، وَ مَن زاغَ هَوى. وَ لَو أنَّ عَبدا عَبَدَ اللّهَ بَينَ الصَّفا وَ المَروَةِ ألفَ عامٍ، ثُمَّ ألفَ عامٍ، ثُمَّ ألفَ عامٍ، ثُمَّ لَم يُدرِك مَحَبَّتَنا إلّا أكَبَّهُ اللّهُ عَلى مَنخِرَيهِ فِي النّارِ، ثُمَّ تَلا: ﴿قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى﴾» (تاریخ دمشق، ج۴۲، ص۶۵، ح۸۴۱۲؛ شواهد التنزیل، ج۱، ص۵۵۴، ح۵۸۸).
- ↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۱۱۹.
- ↑ «ای مؤمنان، از خداوند فرمان برید و از پیامبر و زمامدارانی که از شمایند فرمانبرداری کنید» سوره نساء، آیه ۵۹.
- ↑ «لَمَّا أَنْزَلَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَى نَبِيِّهِ مُحَمَّدٍ (ص) ﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ﴾ قُلْتُ يَا رَسُولَ اللَّهِ عَرَفْنَا اللَّهَ وَ رَسُولَهُ فَمَنْ أُولُو الْأَمْرِ الَّذِينَ قَرَنَ اللَّهُ طَاعَتَهُمْ بِطَاعَتِكَ فَقَالَ (ع) هُمْ خُلَفَائِي يَا جَابِرُ وَ أَئِمَّةُ الْمُسْلِمِينَ مِنْ بَعْدِي أَوَّلُهُمْ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ ثُمَّ الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ ثُمَّ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ...» (کمال الدین، ص۲۵۳، ح۳؛ کفایة الأثر، ص۵۳).
- ↑ «فَإِنَّ رَسُولَ اللَّهِ (ص) قَالَ مَنْ مَاتَ وَ لَا يَعْرِفُ إِمَامَهُ مَاتَ مِيتَةً جَاهِلِيَّةً قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ- ﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ﴾ فَكَانَ عَلِيٌّ (ع) ثُمَّ صَارَ مِنْ بَعْدِهِ- الْحَسَنُ ثُمَّ مِنْ بَعْدِهِ الْحُسَيْنُ ثُمَّ مِنْ بَعْدِهِ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ ثُمَّ مِنْ بَعْدِهِ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ ثُمَّ هَكَذَا يَكُونُ الْأَمْرُ إِنَّ الْأَرْضَ لَا تَصْلُحُ إِلَّا بِإِمَامٍ وَ مَنْ مَاتَ لَا يَعْرِفُ إِمَامَهُ مَاتَ مِيتَةً جَاهِلِيَّةً وَ أَحْوَجُ مَا يَكُونُ أَحَدُكُمْ إِلَى مَعْرِفَتِهِ إِذَا بَلَغَتْ نَفْسُهُ هَاهُنَا قَالَ وَ أَهْوَى بِيَدِهِ إِلَى صَدْرِهِ يَقُولُ حِينَئِذٍ لَقَدْ كُنْتُ عَلَى أَمْرٍ حَسَنٍ» (الکافی، ج۲، ص۲۱، ح۹؛ رجال الکشّی، ج۲، ص۷۲۴، ح۷۹۹).
- ↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۱۱۹.
- ↑ «إنّي تارِكٌ فيكُم ما إن تَمَسَّكتُم بِهِ لَن تَضِلّوا بَعدي، أحَدُهُما أعظَمُ مِنَ الآخَرِ؛ كِتابُ اللّهِ حَبلٌ مَمدودٌ مِنَ السَّماءِ إلَى الأَرضِ، وَ عِترَتي أهلُ بَيتي، وَ لَن يَتَفَرَّقا حَتّى يَرِدا عَلَيَّ الحَوضَ، فَانظُروا كَيفَ تَخلُفُونّي فيهِما» (سنن الترمذی، ج۵، ص۶۶۳، ح۳۷۸۸؛ اسد الغابة، ج۲، ص۱۷).
- ↑ «إِنِّي مُخَلِّفٌ فِيكُمُ الثَّقَلَيْنِ كِتَابَ اللَّهِ وَ عِتْرَتِي أَهْلَ بَيْتِي فَإِنَّهُمَا لَنْ يَفْتَرِقَا حَتَّى يَرِدَا عَلَيَّ الْحَوْضَ كَهَاتَيْنِ وَ ضَمَّ بَيْنَ سَبَّابَتَيْهِ فَقَامَ إِلَيْهِ جَابِرُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ الْأَنْصَارِيُّ وَ قَالَ يَا رَسُولَ اللَّهِ مَنْ عِتْرَتُكَ قَالَ عَلِيٌّ وَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ وَ الْأَئِمَّةُ مِنْ وُلْدِ الْحُسَيْنِ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ» (کمال الدین، ص۲۴۴).
- ↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۱۲۱.
- ↑ «بنابراین، پس از دست یافتن تو به دانش، به هر کس که با تو به چالش برخیزد؛ بگو: بیایید تا فرزندان خود و فرزندان شما و زنان خود و زنان شما و خودی‌های خویش و خودی‌های شما را فرا خوانیم آنگاه (به درگاه خداوند) زاری کنیم تا لعنت خداوند را بر دروغگویان نهیم» سوره آل عمران، آیه ۶۱.
- ↑ «لَمّا نَزَلَت هذِهِ الآيَةُ: ﴿فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَأَبْنَاءَكُمْ﴾ دَعا رَسولُ اللّهِ (ص) عَلِيّا وَ فاطِمَةَ وَ حَسَنا وَ حُسَينا (ع)، فَقالَ: اللّهُمَّ هؤُلاءِ أهلي» (صحیح مسلم، ج۴، ص۱۸۷۱، ح۳۲؛ سنن الترمذی، ج۵، ص۶۳۸، ح۳۷۲۴).
- ↑ «فَإِنَّ النَّصَارَى ادَّعَوْا أَمْراً فَأَنْزَلَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فِيهِ ﴿فَمَنْ حَاجَّكَ فِيهِ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَأَبْنَاءَكُمْ وَنِسَاءَنَا وَنِسَاءَكُمْ وَأَنْفُسَنَا وَأَنْفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْكَاذِبِينَ﴾ فَكَانَتْ نَفْسِي نَفْسَ رَسُولِ اللَّهِ(ص) وَ النِّسَاءُ فَاطِمَةَ (س) وَ الْأَبْنَاءُ الْحَسَنَ وَ الْحُسَيْنَ» (الخصال، ص۵۷۶، ح۱).
- ↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۱۲۱.
- ↑ «أَنَا حَرْبٌ لِمَنْ حَارَبْتُمْ وَ سِلْمٌ لِمَنْ سَالَمْتُمْ» (سنن الترمذی، ج۵، ص۶۹۹، ح۳۸۷۰).
- ↑ «إِنَّ عَلِيّاً وَصِيِّي وَ خَلِيفَتِي وَ زَوْجَتَهُ فَاطِمَةَ سَيِّدَةَ نِسَاءِ الْعَالَمِينَ ابْنَتِي وَ الْحَسَنَ وَ الْحُسَيْنَ سَيِّدَا شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ وَلَدَايَ مَنْ وَالاهُمْ فَقَدْ وَالانِي وَ مَنْ عَادَاهُمْ فَقَدْ عَادَانِي وَ مَنْ نَاوَأَهُمْ فَقَدْ نَاوَأَنِي وَ مَنْ جَفَاهُمْ فَقَدْ جَفَانِي وَ مَنْ بَرَّهُمْ فَقَدْ بَرَّنِي وَصَلَ اللَّهُ مَنْ وَصَلَهُمْ وَ قَطَعَ اللَّهُ مَنْ قَطَعَهُمْ وَ نَصَرَ اللَّهُ مَنْ أَعَانَهُمْ وَ خَذَلَ اللَّهُ مَنْ خَذَلَهُمْ- اللَّهُمَّ مَنْ كَانَ لَهُ مِنْ أَنْبِيَائِكَ وَ رُسُلِكَ ثَقَلٌ وَ أَهْلُ بَيْتٍ فَعَلِيٌّ وَ فَاطِمَةُ وَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ أَهْلُ بَيْتِي وَ ثَقَلِي فَأَذْهِبْ عَنْهُمُ الرِّجْسَ وَ طَهِّرْهُمْ تَطْهِيراً» (کتاب من لا یحضره الفقیه، ج۴، ص۱۷۹، ح۵۴۰۴).
- ↑ «نَظَرَ النَّبِيُّ (ص) إلى عَلِيٍّ وَ الحَسَنِ وَ الحُسَينِ وَ فاطِمَةَ (ع)، فَقالَ: أنَا حَربٌ لِمَن حارَبَكُم، وَ سِلمٌ لِمَن سالَمَكُم» (مسند ابن حنبل، ج۳، ص۴۴۶، ح۹۷۰۴؛ المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۶۱، ح۴۷۱۳).
- ↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۱۲۲.
- ↑ «آیا بر آدمی پاره‌ای از روزگار گذشت که چیزی سزیده یادکرد نبود؟» سوره انسان، آیه ۱.
- ↑ سوره انسان، آیه ۵-۲۲.
- ↑ «قَد رَوَى الخاصُّ وَ العامُّ: أنَّ الآياتِ مِن هذِهِ السّورَةِ [يَعني سورَةَ هَل أتى] وَ هِيَ قَولُهُ: ﴿إِنَّ الْأَبْرَارَ يَشْرَبُونَ﴾ - إلى قَولِهِ - ﴿وَكَانَ سَعْيُكُمْ مَشْكُورًا﴾ نَزَلَت في عَلِيٍّ وَ فاطِمَةَ وَ الحَسَنِ وَ الحُسَينِ (ع) وَ جارِيَةٍ لَهُم تُسَمّى فِضَّةَ، وَ هُوَ المَروِيُّ عَنِ ابنِ عَبّاسٍ وَ مُجاهِدٍ وَ أبي صالِحٍ. وَ القِصَّةُ طَويلَةٌ... فَلَمّا كانَ اليَومُ الرّابِعُ وَ قَد قَضَوا نُذورَهُم، أتى عَلِيٌّ (ع) وَ مَعَهُ الحَسَنُ وَ الحُسَينُ (ع) إلَى النَّبِيِّ (ص) وَ بِهِما ضُعفٌ، فَبَكى رَسولُ اللّهِ (ص)، وَ نَزَلَ جَبرَئيلُ (ع) بِسورَةِ هَل أتى» (مجمع البیان، ج۱۰، ص۶۱۱).
- ↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۱۲۳.
- ↑ «كَانَ رَسُولُ اللَّهِ (ص) ذَاتَ يَوْمٍ جَالِساً وَ عِنْدَهُ عَلِيٌّ وَ فَاطِمَةُ وَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ (ع) فَقَالَ وَ الَّذِي بَعَثَنِي بِالْحَقِّ بَشِيراً مَا عَلَى وَجْهِ الْأَرْضِ خَلْقٌ أَحَبَّ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لَا أَكْرَمَ عَلَيْهِ مِنَّا» (معانی الأخبار، ص۵۵، ح۳).
- ↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۱۲۴.
- ↑ «ألا إنَّ مَسجِدي حَرامٌ عَلى كُلِّ حائِضٍ مِنَ النِساءِ وَ كُلِّ جُنُبٍ مِنَ الرِّجالِ، إلّا عَلى مُحَمَّدٍ وَ أهلِ بَيتِهِ: عَلِيٍّ وَ فاطِمَةَ وَ الحَسَنِ وَ الحُسَينِ» (السنن الکبری، ج۷، ص۱۰۴، ح۱۳۴۰۲).
- ↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۱۲۴.
- ↑ «أَنَا وَارِدُكُمْ عَلَى الْحَوْضِ وَ أَنْتَ يَا عَلِيُّ السَّاقِي وَ الْحَسَنُ الذَّائِدُ وَ الْحُسَيْنُ الْآمِرُ» (مقتل الحسین (ع)، خوارزمی، ج۱، ص۹۴؛ الطرائف، ص۱۷۴، ح۲۷۱).
- ↑ «شَكَوْتُ إِلَى رَسُولِ اللَّهِ (ص) حَسَدَ النَّاسِ إِيَّايَ فَقَالَ يَا عَلِيُّ إِنَّ أَوَّلَ أَرْبَعَةٍ يَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ أَنَا وَ أَنْتَ وَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ» (الإرشاد، ج۱، ص۴۳؛ سعد السعود، ص۱۴۰).
- ↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۱۲۵.
- ↑ در بشارة المصطفی آمده: «من و فاطمه و.»...
- ↑ «إِنَّ فَاطِمَةَ وَ عَلِيّاً وَ الْحَسَنَ وَ الْحُسَيْنَ فِي حَظِيرَةِ الْقُدْسِ فِي قُبَّةٍ بَيْضَاءَ سَقْفُهَا عَرْشُ الرَّحْمَنِ عَزَّ وَ جَلَّ» (تاریخ دمشق، ج۱۳، ص۲۲۹، ح۳۲۳۹؛ المناقب، خوارزمی، ص۳۰۳، ح۲۹۸).
- ↑ «قالَ رَسولُ اللّه (ص) لِفاطِمَةَ: إنّي وَ إيّاكِ وَ هذا - يَعنيني – وَ هذَينِ: الحَسَنِ وَ الحُسَينِ يَومَ القِيامَةِ في مَكانٍ واحِدٍ» (مسند أبی یعلی، ج۱، ص۲۶۶، ح۵۰۶؛ تاریخ دمشق، ج۱۳، ص۲۲۸، ح۳۲۳۵).
- ↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۱۲۵.
- ↑ «خُلِقْتَ يَا عَلِيُّ مِنْ شَجَرَةٍ خُلِقْتُ مِنْهَا أَنَا أَصْلُهَا وَ أَنْتَ فَرْعُهَا وَ الْحُسَيْنُ وَ الْحَسَنُ أَغْصَانُهَا وَ مُحِبُّونَا وَرَقُهَا فَمَنْ تَعَلَّقَ بِشَيْءٍ مِنْهَا أَدْخَلَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ الْجَنَّةَ» (عیون أخبار الرضا (ع)، ج۲، ص۶۰، ح۲۳۳).
- ↑ مقصود از صاحب یاسین، شخصِ یاد شده در سوره یاسین یا همان حبیب بن اسرائیل نجّار است که از دورترین جای شهر به شتاب آمد و چون به حمایت از پیامبرانِ وارد شده به شهر پرداخت، به وسیله کافرانْ شهید شد و قرآن، نقل می‌کند که به او گفته شد: «به بهشت در آی».
- ↑ «أنَا وَ فاطِمَةُ وَ حَسَنٌ وَ حُسَينٌ مُجتَمِعونَ وَ مَن أحَبَّنا يَومَ القِيامَةِ، نَأكُلُ وَ نَشرَبُ حَتّى يُفَرَّقَ بَينَ العِبادِ. فَبَلَغَ ذلِكَ رَجُلاً مِنَ النّاسِ، فَسَأَلَ عَنهُ، فَأَخبَرتُهُ، فَقالَ: كَيفَ بِالعَرضِ وَ الحِسابِ؟ فَقُلتُ لَهُ: كَيفَ كانَ لِصاحِبِ ياسينَ بِذلِكَ حينَ اُدخِلَ الجَنَّةَ مِن ساعَتِهِ» (المعجم الکبیر، ج۳، ص۴۱، ح۲۶۲۳؛ تاریخ دمشق، ج۱۳، ص۲۲۷، ح۳۲۳۳).
- ↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۱۲۶.
- ↑ «حُسَيْنٌ مِنِّي وَ أَنَا مِنْ حُسَيْنٍ أَحَبَّ اللَّهُ مَنْ أَحَبَّ حُسَيْناً حُسَيْنٌ سِبْطٌ مِنَ الْأَسْبَاطِ» (سنن الترمذی، ج۵، ص۶۵۸، ح۳۷۷۵؛ سنن ابن ماجة، ج۱، ص۵۱، ح۱۴۴).
- ↑ «أَتَى النَّبِيَّ (ص) عَلِيٌّ وَ فَاطِمَةُ وَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ (ع) كُلُّهُمْ يَقُولُ أَنَا أَحَبُّ إِلَى رَسُولِ اللَّهِ(ص) فَأَخَذَ (ص) فَاطِمَةَ مِمَّا يَلِي بَطْنَهُ وَ عَلِيّاً مِمَّا يَلِي ظَهْرَهُ وَ الْحَسَنَ عَنْ يَمِينِهِ وَ الْحُسَيْنَ عَنْ يَسَارِهِ ثُمَّ قَالَ (ص) أَنْتُمْ مِنِّي وَ أَنَا مِنْكُمْ» (الأمالی، صدوق، ص۶۴، ح۲۶؛ روضة الواعظین، ص۱۷۴).
- ↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۱۲۷.
- ↑ «لَيْلَةَ عُرِجَ بِي إِلَى السَّمَاءِ رَأَيْتُ عَلَى بَابِ الْجَنَّةِ مَكْتُوباً لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ عَلِيٌّ حَبِيبُ اللَّهِ الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ صَفْوَةُ اللَّهِ فَاطِمَةُ خِیَرَةُ اللَّهِ عَلَى بَاغِضِيهِمْ لَعْنَةُ اللَّهِ» (تاریخ بغداد، ج۱، ص۲۵۹، ش۸۸).
- ↑ «اشْتَدَّ غَضَبُ اللَّهِ وَ غَضَبُ رَسُولِهِ عَلَى مَنْ أَهْرَقَ دَمَ ذُرِّيَّتِي- أَوْ آذَانِي فِي عِتْرَتِي» (صحیفة الإمام الرضا (ع)، ص۱۵۵، ح۹۹؛ عیون أخبار الرضا (ع)، ج۲، ص۲۷، ح۱۱).
- ↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۱۲۷.