مالک بن عبد بن سریع جابری در تاریخ اسلامی

مقدمه

«اَلسَّلاَمُ عَلَى مَالِكِ بْنِ عَبْدِ بْنِ سَرِيعٍ»[۱]؛

«مالک» فرزند عبد بن سریع از یاران با وفای امام حسین (ع) و شیعیان کوفه بود که پس از شهادت مسلم بن عقیل و هانی بن عروه، به همراه پسرعمو و برادر مادری‌اش، سیف (شبیب بن حارث از کوفه خارج شد و در ایام مهادنه، یعنی روزهای قبل از عاشورا که نه جنگ بود نه صلح، در کربلا به کاروان اباعبدالله الحسین (ع) پیوست[۲].[۳]

گریه مالک بر مظلومیت امام (ع) و شهادت

در بحبوحه جنگ روز عاشورا که هر ساعت آتش نبرد شعله‌ورتر می‌‌شد و یاران امام حسین (ع) در خاک و خون غلطان و به شهادت می‌‌رسیدند، مالک به همراه پسرعمو و برادر مادری‌اش با چشمانی اشکبار به محضر امام (ع) شرفیاب شدند! حضرت به آنها فرمود: «ای پسران برادرم، برای چه گریه می‌‌کنید؟ به خدا سوگند آرزو دارم ساعتی دیگر چشمانتان روشن گردد!»[۴]

این جوانمردان با وفا، با کمال آرامش عرضه داشتند:خداوند جانمان را فدایت کند! نه، به خدا سوگند، ما بر خویشتن گریه نمی‌کنیم؛ بلکه گریه ما بدین جهت است که شما را در محاصره دشمن گرفتار می‌‌بینیم و قدرتی برای جلوگیری از آنها را نداریم![۵]؛

امام (ع) در حق آنان دعا کرد و فرمود: ای برادرزادگانم، خداوند برای غمخواری و همراهی شما با جانتان با من، بهترین پاداش پرهیزکاران را به شما عنایت فرماید![۶]

مورخان می‌‌گویند: در همین گفت وگوی پُر از شوق و عشق و ایمان بودند که حنظلة بن اسعد شبامی، یکی از یاران با وفای امام (ع) پیش تاخت و پس از پند و نصیحت سپاه عمر سعد و خواندن آیاتی چند از قرآن کریم در هدایت و راهنمایی آن بی‌خبران سنگدل، قدم به میدان رزم گذاشت و به شهادت رسید. سپس مالک بن عبد و برادر مادری و پسر عمویش، سیف بن حارث، برای رفتن به میدان رزم از یکدیگر سبقت می‌‌گرفتند، و به جانب آقا و مولایشان امام حسین (ع) رفتند و گفتند: «السَّلامُ‏ عَلَيْكَ‏ يَا بْنَ‏ رَسُولِ‏ اللَّهِ»، و امام (ع) هم به آنان فرمود: «عَلَيْكُمَا السَّلَامُ‏ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ‏ وَ بَرَكَاتُهُ‏»، بعد به اتفاق یکدیگر، به نبرد پرداختند و هر کدام از آنها در این پیکار دلاورانه، دیگری را حمایت می‌‌کرد تا سرانجام هر دو به فیض شهادت نائل آمدند. افتخار این دو پسر عمو است که مورد عنایت و درود و سلام در زیارت ناحیه مقدسه، قرار گرفته‌اند[۷].[۸]

دو جوان جابری

سیف بن حارث بن سریع و مالک بن عبد بن سریع، دو برادرِ مادری و نیز پسرعموی یکدیگر بودند. این دو، از یاران امام حسین (ع) بودند و در لحظات سخت روز عاشورا، گریان، نزد امام (ع) آمدند. وقتی امام (ع) از علّت گریه آنها پرسید، دلیل آن را نگرانی نسبت به حال امام (ع) و عدم توانایی جهت دفع دشمن، بیان کردند. امام (ع) نیز برای آنها، دعا کرد.

از محمد بن قیس نقل است که: دو جوان جابری: سیف بن حارث بن سریع و مالک بن عبد بن سریع - که پسرعمو و برادرِ مادری یکدیگر بودند- نزد حسین (ع) آمدند و در حالی که می‌گریستند، به او نزدیک شدند. امام (ع) فرمود: ای پسران برادرم! چرا گریه می‌کنید؟ به خدا سوگند، من امیدوارم که به زودی، چشمتان روشن شود!». آن دو گفتند: خداوند، ما را فدایت کند! به خدا سوگند که برای خود، گریه نمی‌کنیم؛ بلکه بر تو می‌گِرییم! می‌بینیم که محاصره شده‌ای و کاری از ما بر نمی‌آید. امام (ع) فرمود: «ای پسران برادرم! خداوند، شما را بر این غمخواری و همدردی و جانبازی‌تان برای ما، بهترین پاداش پرواپیشگان را عطا فرماید».... سپس، آن دو جوان پیش رفتند و در همان حال، به سوی حسین (ع) رو کرده، گفتند: سلام بر تو، ای فرزند پیامبر خدا! امام (ع) نیز پاسخ داد: «و بر شما باد سلام و رحمت خدا!». سپس جنگیدند تا به شهادت رسیدند[۹].[۱۰]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. زیارت ناحیه مقدسه، بحارالأنوار، ج۴۵، ص۷۲.
  2. تنقیح المقال، ج۲، حرف سین، ص۷۸ و نیز رک: ابصارالعین، ص۱۲۰.
  3. ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام حسین، ص:۵۶۱.
  4. «أَي بني أَخَوَيَّ مَا يُبْكِيكُمَا فَوَ اللَّهِ‏ إِنِّي‏ لَأَرْجُو أَنْ‏ تَكُونَا بَعْدَ سَاعَةٍ قَرِيرَيِ الْعَيْنِ»
  5. جَعَلَنَا اللَّهُ فِدَاكَ وَ اللَّهِ مَا عَلَى‏ أَنْفُسِنَا نَبْكِي‏ وَ لَكِنْ نَبْكِي عَلَيْكَ نَرَاكَ قَدْ أُحِيطَ بِكَ وَ لَا نَقْدِرُ عَلَى أَنْ نَنْفَعَكَ در برخی کتب تاریخ به جای کلمه «نمنعک» کلمه «نفعک» آمده است، یعنی نمی‌توانیم به شما فایده برسانیم.
  6. «جَزَاکُمُا اللهُ یَا ابْنِي أَخَوِيَّ بِوُجْدِكُمَا مِنْ ذَلِكَ وَ مُوَاسَاتِكُمَا إِيَّايَ بِأَنْفُسِكُمَا أَحْسَنَ جَزَاءِ الْمُتَّقِينَ»
  7. تاریخ طبری، ج۵، ص۴۴۳؛ ابصارالعین، ص۱۲۰ و نیز ر. ک: تنقیح المقال، ج۲، حرف المیم، ص۴۵؛ مقتل مقرم، ص۲۳۹؛ کامل ابن اثیر، ج۲، ص۵۶۸، و به سیف بن حارث در همین اثر مراجعه نمایید.
  8. ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام حسین، ص:۵۶۱-۵۶۳.
  9. «جَاءَ الفَتَيَانِ الجَابِرِيّانِ: سَيْفُ بْنُ الحَارِثِ بْنِ سُرَيعٍ، وَ مَالِكُ بْنُ عَبْدِ بْنِ سُرَيعٍ، وَ هُمَا ابْنَا عَمٍّ وَ أخَوَانِ لِاُمٍّ، فَأَتَيَا حُسَيْنَاً (ع) فَدَنَوا مِنْهُ وَهُمَا يَبْكِيَانِ. فَقَالَ: أَيِ ابْنَي أخِي، مَا يُبْكِيكُمَا؟ فَوَاللّهِ إِنِّي لَأَرْجُو أَنْ تَكُونَا عَنْ سَاعَةٍ قَرِيرَي عَيْنٍ. قَالَا: جَعَلَنَا اللّهُ فِدَاكَ! لَا وَاللّهِ مَا عَلَى أَنْفُسِنَا نَبْكِي، وَلكِنَّا نَبْكِي عَلَيْكَ، نَرَاكَ قَدْ اُحِيطَ بِكَ وَ لَا نَقْدِرُ عَلَى أَنْ نَمْنَعَكَ. فَقَالَ: جَزَاكُمَا اللّهُ يَا بَنِي أَخِي بِوَجْدِكُمَا مِنْ ذَلِكَ وَ مُوَاسَاتِكُمَا إَيَّايَ بِأَنْفُسِكُمَا أَحْسَنَ جَزَاءِ المُتَّقِينَ... ثُمَّ اسْتَقْدَمَ الفَتَيَانِ الجَابِرِيَّانِ يَلْتَفِتَانِ إلَى حُسَيْنٍ (ع) وَ يَقُولَانِ: السَّلامُ عَلَيْكَ يَابْنَ رَسُولِ اللّهِ، فَقَالَ: وَعَلَيْكُمَا السَّلامُ وَ رَحْمَةُ اللّهِ، فَقَاتَلا حَتَّى قُتِلَا» (تاریخ الطبری، ج۵، ص۴۴۲).
  10. محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۵۳۸.