پیش‌گویی شهادت امام حسین در معارف و سیره فاطمی

این مدخل زیرشاخهٔ بحث پیش‌گویی شهادت امام حسین است. پیش‌گویی شهادت امام حسین از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: پیش‌گویی شهادت امام حسین در حدیث - پیش‌گویی شهادت امام حسین در معارف و سیره نبوی - پیش‌گویی شهادت امام حسین در معارف و سیره فاطمی - پیش‌گویی شهادت امام حسین در معارف و سیره علوی - پیش‌گویی شهادت امام حسین در معارف و سیره حسینی - پرسش مرتبط ندارد

پیش‌گویی شهادت حسین(ع) برای حضرت زهرا(س)

مسمع بن عبدالملک از امام صادق(ع) نقل کرده که فرمودند: امام حسین (ع) را مادر گرامی‌شان حمل می‌کردند. رسول خدا او را گرفته و فرمودند: خدای متعال کشندگان تو را لعنت کند؛ حق تعالی کسانی را که جامه از تن تو بیرون می‌آورند لعنت نماید؛ خدا بکشد آنان را که یکدیگر را بر ضد تو کمک می‌کنند و بین من و آنان حکم بنماید. حضرت فاطمه (س) عرض کردند: ای پدر! چه می‌فرمایید؟ حضرت فرمودند: دخترم! مصیبت‌هایی که بعد از من و تو بر او می‌رسد و اذیت‌ها، ظلم و مکرها و تعدی‌هایی که متوجه‌اش می‌گردد، به یاد می‌آورم. او در آن روز میان جمعی از مردان است که جملگی همچون ستارگان درخشاننده بوده و به طرف مرگ و کشتن حرکت می‌کنند؛ گویا اکنون لشکرگاه را آنها را دیده و جایگاه و محل دفن ایشان را می‌نگرم.

حضرت فاطمه (س) عرض کرد: ای پدر! جایی که توصیف می‌فرمایید در کجا واقع است؟ حضرت فرمودند: مکانی است که به آن «کربلا» می‌گویند و آن زمین برای ما و امت، موجب اندوه و بلاست. این افراد و امت بر ایشان خروج می‌کنند. اگر تمام اهل آسمان‌ها و زمین شفیع یک نفر از گروه شرور باشند، شفاعتشان پذیرفته نشود و به طور قطع تمام آنها در جهنم جاوید خواهند بود.

حضرت فاطمه (س) عرض کردند: پدر! این طفل کشته خواهد شد؟ حضرت فرمودند: بلی دخترم! پیش از او کسی آن طور که او کشته می‌شود کشته نشده که آسمان‌ها و زمین و فرشتگان و حیوانات وحشی و ماهی‌های دریا و کوه‌ها برایش گریه کنند؛ اگر این موجودات مأذون بودند، پس از شهادت این طفل هیچ نفس کشی روی زمین باقی نمی‌ماند و گروهی از دوستان ما خواهند آمد که در روی زمین کسی از آنها اعلم به خداوند نبوده و کوشاتر در اقامه حق ما از آنان نمی‌توان یافت و روی زمین احدی غیر از ایشان نیست که مورد التفات و توجه باشد. ایشان چراغ‌های فروزانی بوده که در ظلمات جور و ستم می‌درخشند. ایشان شفعای دیگران بوده و در فردای قیامت بر حوض من وارد خواهند شد. هنگامی که بر من وارد شوند، به وسیله سیما و چهره‌شان، آنها را می‌شناسم و اهل هر دینی پیشوایان خود را طلب نموده و ایشان ما را طالب بوده و غیر ما را طلب نمی‌کنند؛ ایشان باعث قوام و استوار بودن زمین هستند؛ به برکت آنها باران بر زمین می‌بارد.

منابع

1. اسحاقی، سید حسین، فرهنگنامه فاطمی ج۵