نماز عید

مقدمه

نماز عید، نمازی که در روز عید فطر و عید قربان خوانده می‌‌شود. دو رکعت است و در رکعت اول پنج قنوت و در رکعت دوم چهار قنوت دارد و پس از برگزاری آن خطیب نماز، دو خطبه می‌‌خواند.

نماز عید فطر و قربان در زمان حضور امام S واجب است و باید به جماعت خوانده شود اما در زمان غیبت امام S مستحب است. این نماز ثواب بسیار دارد و آیینی دینی برای حضور و اجتماع مردم و شنیدن موعظه و آشنا شدن بیشتر با دین و خدا و مسائل اجتماعی و سیاسی است و برپایی شکوهمند آن از شعائر اسلامی به شمار می‌‌رود^[۱].

آداب نماز عید

نماز عید، چه عید فطر و چه عید قربان، آدابی دارد؛ از جمله اینکه لازم است زیر آسمان و بیرون شهر خوانده شود. برابر آنچه از امام صادقS نقل شده، سنت و سیره در عید این است که مردم، به جز اهل مکه، برای نماز عید از شهر خود خارج شوند و مردم مکه در مسجدالحرام نماز عید بخوانند^[۲]. برابر روایتی، پیامبرa برای اقامه نماز عید به بقیع می‌رفت: «وَ قَدْ كَانَ رَسُولُ اللَّهِa يَخْرُجُ إِلَى الْبَقِيعِ فَيُصَلِّي بِالنَّاسِ‌»^[۳]: پیامبر خدا همیشه به سوی بقیع می‌رفت و با مردم نماز می‌خواند»؛ به همین جهت نقل است که برای امام باقرS در روز عید فطر سجاده‌ای آوردند. دستور داد آن را باز گردانند و فرمود: امروز روزی است که رسول خداa دوست داشت به آفاق آسمان‌ها بنگرد و سرش را بر روی زمین بنهد^[۴]. برابر روایتی از امام رضاS، نماز عید بر مسافر در منا واجب نیست^[۵]. و می‌توان گفت مستحب است^[۶].

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

↑ محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی، ص۲۳۷؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۷۴۰.
↑ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۳، ص۴۶۱: «السُّنَّةُ عَلَى أَهْلِ الْأَمْصَارِ أَنْ يَبْرُزُوا مِنْ أَمْصَارِهِمْ فِي الْعِيدَيْنِ إِلَّا أَهْلَ مَكَّةَ فَإِنَّهُمْ يُصَلُّونَ فِي الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ».
↑ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۳، ص۴۶۰.
↑ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۳، ص۴۶۰: «يَوْمٌ كَانَ رَسُولُ اللَّهِa يُحِبُّ أَنْ يَنْظُرَ إِلَى آفَاقِ السَّمَاءِ وَ يَضَعَ وَجْهَهُ عَلَى الْأَرْضِ».
↑ شیخ طوسی، تهذیب الأحکام، ج۳، ص۲۸۸: «عَنْهُ عَنْ سَعْدِ بْنِ سَعْدٍ الْأَشْعَرِيِّ عَنْ أَبِي الْحَسَنِ الرِّضَاS قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنِ الْمُسَافِرِ إِلَى مَكَّةَ وَ غَيْرِهَا هَلْ عَلَيْهِ صَلَاةُ الْعِيدَيْنِ الْفِطْرِ وَ الْأَضْحَى فَقَالَ نَعَمْ إِلَّا بِمِنًى يَوْمَ النَّحْرِ».
↑ ذاکری، علی اکبر، سیره عبادی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه، ص ۱۳۳.

[1] محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی، ص۲۳۷؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۷۴۰.

[2] محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۳، ص۴۶۱: «السُّنَّةُ عَلَى أَهْلِ الْأَمْصَارِ أَنْ يَبْرُزُوا مِنْ أَمْصَارِهِمْ فِي الْعِيدَيْنِ إِلَّا أَهْلَ مَكَّةَ فَإِنَّهُمْ يُصَلُّونَ فِي الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ».

[3] محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۳، ص۴۶۰.

[4] محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۳، ص۴۶۰: «يَوْمٌ كَانَ رَسُولُ اللَّهِa يُحِبُّ أَنْ يَنْظُرَ إِلَى آفَاقِ السَّمَاءِ وَ يَضَعَ وَجْهَهُ عَلَى الْأَرْضِ».

[5] شیخ طوسی، تهذیب الأحکام، ج۳، ص۲۸۸: «عَنْهُ عَنْ سَعْدِ بْنِ سَعْدٍ الْأَشْعَرِيِّ عَنْ أَبِي الْحَسَنِ الرِّضَاS قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنِ الْمُسَافِرِ إِلَى مَكَّةَ وَ غَيْرِهَا هَلْ عَلَيْهِ صَلَاةُ الْعِيدَيْنِ الْفِطْرِ وَ الْأَضْحَى فَقَالَ نَعَمْ إِلَّا بِمِنًى يَوْمَ النَّحْرِ».

[6] ذاکری، علی اکبر، سیره عبادی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه، ص ۱۳۳.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]