آزادی مسکن در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '* [' به '* [') |
(←پانویس) |
||
| (۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = آزادی مسکن | |||
| عنوان مدخل = آزادی مسکن | |||
| مداخل مرتبط = [[آزادی مسکن در فقه سیاسی]] | |||
| پرسش مرتبط = آزادی (پرسش) | |||
}} | |||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
[[آزادی مسکن]] یکی از [[آزادی‌های فردی]] است. به موجب آن، [[آدمی]] [[حق]] دارد که از و رود هرکس حتی مأموران دولتی، به [[مسکن]] خود جلوگیری کند، جز در موارد محدود و مصرح در [[قانون]]<ref>مبسوط در ترمینولوژی، ج۱، ص۳۱.</ref>. مسکن، محل سکونت و [[آرامش]] روزمره افراد و [[خانواده]] آنهاست که باید بتوانند درآن با [[امنیّت]] خاطر و با [[فراغت]] [[زندگی]] و استراحت کنند. این مکان علی‌الاصول باید از هرگونه تعرض مصون باشد. به ویژه آنکه دیگر اشخاص، بدون اجازه بدان وارد نشوند<ref>حقوق بشر و آزادی‌های اساسی، ص۲۸۵.</ref>. بر اهمیت [[حریم]] مسکن، در [[قرآن مجید]] به این ترتیب تأکید شده است: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَدْخُلُوا بُيُوتًا غَيْرَ بُيُوتِكُمْ حَتَّى تَسْتَأْنِسُوا وَتُسَلِّمُوا عَلَى أَهْلِهَا ذَلِكُمْ خَيْرٌ لَكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ * فَإِنْ لَمْ تَجِدُوا فِيهَا أَحَدًا فَلَا تَدْخُلُوهَا حَتَّى يُؤْذَنَ لَكُمْ وَإِنْ قِيلَ لَكُمُ ارْجِعُوا فَارْجِعُوا هُوَ أَزْكَى لَكُمْ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ عَلِيمٌ}}<ref>«ای مؤمنان! به خانه‌هایی جز خانه خودتان درنیایید تا آنکه آشنایی دهید و بر اهل آن (خانه)ها سلام کنید؛ این برای شما بهتر است، باشد که پند گیرید * پس اگر در آن (خانه)ها کسی را نیابید درون آنها در نیایید تا به شما اجازه داده شود و اگر به شما گویند: باز گردید! باز گردید، این برایتان پاکیزه‌تر است و خداوند به آنچه انجام می‌دهید داناست» سوره نور، آیه ۲۷-۲۸.</ref>. اصل بیست و دوم [[قانون اساسی]]، مسکن افراد را «مگر در مواردی‌که قانون تجویز کند» از تعرض مصون اعلام می‌دارد<ref>فقه سیاسی، ج۷، ص۲۷۱.</ref>.<ref>[[عباس علی عمید زنجانی|عمید زنجانی، عباس علی]]، [[دانشنامه فقه سیاسی ج۱ (کتاب)|دانشنامه فقه سیاسی]]، | [[آزادی مسکن]] یکی از [[آزادی‌های فردی]] است. به موجب آن، [[آدمی]] [[حق]] دارد که از و رود هرکس حتی مأموران دولتی، به [[مسکن]] خود جلوگیری کند، جز در موارد محدود و مصرح در [[قانون]]<ref>مبسوط در ترمینولوژی، ج۱، ص۳۱.</ref>. مسکن، محل سکونت و [[آرامش]] روزمره افراد و [[خانواده]] آنهاست که باید بتوانند درآن با [[امنیّت]] خاطر و با [[فراغت]] [[زندگی]] و استراحت کنند. این مکان علی‌الاصول باید از هرگونه تعرض مصون باشد. به ویژه آنکه دیگر اشخاص، بدون اجازه بدان وارد نشوند<ref>حقوق بشر و آزادی‌های اساسی، ص۲۸۵.</ref>. بر اهمیت [[حریم]] مسکن، در [[قرآن مجید]] به این ترتیب تأکید شده است: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَدْخُلُوا بُيُوتًا غَيْرَ بُيُوتِكُمْ حَتَّى تَسْتَأْنِسُوا وَتُسَلِّمُوا عَلَى أَهْلِهَا ذَلِكُمْ خَيْرٌ لَكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ * فَإِنْ لَمْ تَجِدُوا فِيهَا أَحَدًا فَلَا تَدْخُلُوهَا حَتَّى يُؤْذَنَ لَكُمْ وَإِنْ قِيلَ لَكُمُ ارْجِعُوا فَارْجِعُوا هُوَ أَزْكَى لَكُمْ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ عَلِيمٌ}}<ref>«ای مؤمنان! به خانه‌هایی جز خانه خودتان درنیایید تا آنکه آشنایی دهید و بر اهل آن (خانه)ها سلام کنید؛ این برای شما بهتر است، باشد که پند گیرید * پس اگر در آن (خانه)ها کسی را نیابید درون آنها در نیایید تا به شما اجازه داده شود و اگر به شما گویند: باز گردید! باز گردید، این برایتان پاکیزه‌تر است و خداوند به آنچه انجام می‌دهید داناست» سوره نور، آیه ۲۷-۲۸.</ref>. اصل بیست و دوم [[قانون اساسی]]، مسکن افراد را «مگر در مواردی‌که قانون تجویز کند» از تعرض مصون اعلام می‌دارد<ref>فقه سیاسی، ج۷، ص۲۷۱.</ref>.<ref>[[عباس علی عمید زنجانی|عمید زنجانی، عباس علی]]، [[دانشنامه فقه سیاسی ج۱ (کتاب)|دانشنامه فقه سیاسی]]، ص۳۴.</ref> | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
{{مدخل وابسته}} | {{مدخل وابسته}} | ||
* | * [[آزادی‌های فردی]] | ||
* | * [[آزادی انتخاب وطن]] | ||
{{پایان مدخل وابسته}} | {{پایان مدخل وابسته}} | ||
| خط ۲۱: | خط ۲۳: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:آزادی]] | [[رده:آزادی مسکن]] | ||
{{آزادی}} | {{آزادی}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۴ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۳۲
این مدخل زیرشاخهٔ بحث آزادی مسکن است. آزادی مسکن از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: آزادی مسکن در فقه سیاسی - پرسش‌های مرتبطمقدمه
آزادی مسکن یکی از آزادی‌های فردی است. به موجب آن، آدمی حق دارد که از و رود هرکس حتی مأموران دولتی، به مسکن خود جلوگیری کند، جز در موارد محدود و مصرح در قانون[۱]. مسکن، محل سکونت و آرامش روزمره افراد و خانواده آنهاست که باید بتوانند درآن با امنیّت خاطر و با فراغت زندگی و استراحت کنند. این مکان علی‌الاصول باید از هرگونه تعرض مصون باشد. به ویژه آنکه دیگر اشخاص، بدون اجازه بدان وارد نشوند[۲]. بر اهمیت حریم مسکن، در قرآن مجید به این ترتیب تأکید شده است: ﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَدْخُلُوا بُيُوتًا غَيْرَ بُيُوتِكُمْ حَتَّى تَسْتَأْنِسُوا وَتُسَلِّمُوا عَلَى أَهْلِهَا ذَلِكُمْ خَيْرٌ لَكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ * فَإِنْ لَمْ تَجِدُوا فِيهَا أَحَدًا فَلَا تَدْخُلُوهَا حَتَّى يُؤْذَنَ لَكُمْ وَإِنْ قِيلَ لَكُمُ ارْجِعُوا فَارْجِعُوا هُوَ أَزْكَى لَكُمْ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ عَلِيمٌ﴾[۳]. اصل بیست و دوم قانون اساسی، مسکن افراد را «مگر در مواردی‌که قانون تجویز کند» از تعرض مصون اعلام می‌دارد[۴].[۵]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ مبسوط در ترمینولوژی، ج۱، ص۳۱.
- ↑ حقوق بشر و آزادی‌های اساسی، ص۲۸۵.
- ↑ «ای مؤمنان! به خانه‌هایی جز خانه خودتان درنیایید تا آنکه آشنایی دهید و بر اهل آن (خانه)ها سلام کنید؛ این برای شما بهتر است، باشد که پند گیرید * پس اگر در آن (خانه)ها کسی را نیابید درون آنها در نیایید تا به شما اجازه داده شود و اگر به شما گویند: باز گردید! باز گردید، این برایتان پاکیزه‌تر است و خداوند به آنچه انجام می‌دهید داناست» سوره نور، آیه ۲۷-۲۸.
- ↑ فقه سیاسی، ج۷، ص۲۷۱.
- ↑ عمید زنجانی، عباس علی، دانشنامه فقه سیاسی، ص۳۴.