عرب: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۸ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۵۱

مقدمه

اصطلاح عرب در اصل به معنای بدوی و صحرانشین بوده است؛ زیرا «عربه» در عبری به معنای صحرا بوده و عرب به معنای صحرانشین است. در کتیبه‌های «شلمنصر سوم» و سایر کتیبه‌هایی که در جنوب و یا شمال شبه جزیره کشف شده، لفظ عرب به صحرانشینان یا بدویان اطلاق شده است. در قرآن کریم نیز چندین بار لفظ عرب یا اعراب آمده است از جمله: ﴿قَالَتِ الْأَعْرَابُ آمَنَّا قُلْ لَمْ تُؤْمِنُوا﴾^[۱]؛ ﴿الْأَعْرَابُ أَشَدُّ كُفْرًا وَنِفَاقًا﴾^[۲] در این جا منظور از اعراب، بادیه‌نشینان است نه مردم ساکن شهرها و این که تَعَرُّب بعد الهجرة منع شده، یعنی اعرابی شدن و صحرانشین شدن پس از هجرت و پذیرش اسلام، موجب کفر و خروج از دین است. و اما در مورد آیه ﴿إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ قُرْآنًا عَرَبِيًّا﴾^[۳] باید گفت: قرآن به لهجه عرب یعنی ساکنان شهرها و به ویژه قریش نازل شده است. گفتنی است بعضی به سبب انتساب به «یعرب بن قحطان» آنان را عرب خوانده‌اند.

بیشتر علمای انساب، عرب را به سه دسته تقسیم کرده‌اند.

عرب عاربه: آنها عرب خالص هستند که به مناسبت انتساب به «یَعرب بن قحطان» آنان را «اعراب قحطانی» و به سبب سکونت در یمن «اعراب یمانی» گفته‌اند. آنان در مناطق جنوبی زندگی کرده و پس از خراب شدن «سد مأرب» به سوی شمال شبه جزیره مهاجرت کردند. برخی در غسان و برخی در یثرب ساکن شدند. دو قبیله اوس و خزرج که در تاریخ اسلام به عنوان انصار معروف‌اند از اعراب قحطانی و عاریه هستند.
عرب مُستَعربه: آنها عرب ناخالص هستند که به سبب مجاور بودن با اعراب خالص و یا اختلاط با آنان، عرب شده‌اند. این عده عمدتاً در مرکز شبه جزیره و حجاز زندگی می‌کنند و چون نسل ایشان به «عدنان» جد بیستم رسول خدا(ص) می‌رسد، آنان را «اعراب عدنانی» و نیز به علت این که از نسل اسماعیل(ع) هستند به آنان «اعراب اسماعیلی» گفته‌اند. علاوه بر این به عرب (نزاری یا معدی بنی قَیدار، بنی شرق و...) نیز معروفند. «قریش» که پیامبر(ص) و بنی‌هاشم از میان آنان هستند و نیز «ثقیف»، از اعراب مستعربه محسوب می‌شوند.
اعراب بائده: این عده چون از میان رفته‌اند به آنان عرب «بائده» گفته‌اند. اقوام «عاد، ثَمود، طَسم، جُدَیس، اُمَیم، جاسِم و عَبیل» از این دسته هستند^[۴].

اعراب از لحاظ اجتماعی و اقتصادی به دو دسته مهم تقسیم شده‌اند:

اهل وَبَر: به اعرابی اطلاق می‌شود که در بیابان‌ها زندگی کرده و حیات معیشتی آنان صحرایی است و به زمین نیز بستگی ندارند. این دسته از اعراب به طور خانوادگی و دسته جمعی در خیمه‌هایی که از «وَبَر» یا پوست بافته می‌شود، زندگی می‌کنند. آنان همواره برای دست‌یابی به چراگاه‌های جدید و نیز تغذیه حیوانات خود در حال انتقال و جابه‌جایی از مکانی به مکان دیگر هستند. بدیهی است طبیعت خشک و بیابان‌های سوزان و کمبود آب، مراتع و نیز زندگی سخت، از آنان عناصر جنگجو، مبارز، مقاوم، خشن و انعطاف پذیر ساخته است. بیشتر این عده از داشتن سواد و فرهنگ و تمدن محروم بوده، ولی در عین حال از طبعی سلیم برخوردار و بسیار میهمان دوست هستد. ضرب المثل معروف «اَحمی من مُجیر الجَّراد» بیان‌گر این مدعا است، ولی همین پناه دهنده ملخ، چه بسا به بهانه‌های واهی، سال‌ها با یک قبیله دیگر درگیر بوده و خون‌های بسیاری می‌ریخت که «ایام العرب» و جنگ‌های عرب جاهلی شاهد این مطلب است. چه بسا برای آنکه شتر قبیله‌ای بدون اجازه وارد چراگاه قبیله دیگر شده، چهل سال آتش جنگ میان دو قبیله شعله‌ور می‌گردید.
اهل مَدَر: به کسانی اطلاق می‌شود که در شهر ساکن بوده‌اند «مَدَر» به معنای گل و خشت است و چون آنان دارای خانه‌های ساخته شده با گل و خشت بوده‌اند به «اهل مدر» معروف شده‌اند. بدیهی است زندگی شهرنشینی و ثبات در یک مکان، آنان را دارای زندگی و خصوصیاتی متفاوت از بادیه‌نشینان کرده و به تبع آن تا حدودی از نعمت سواد، فرهنگ و تمدن برخوردار شده‌اند. هم اکنون نیز پس از هزاران سال، هم چنان دو نوع معیشت و حیات اجتماعی یاد شده، با اندک تفاوتی در شبه جزیره به چشم می‌خورد^[۵].

مورخین، عربستان را از زمان آدم و نوح(ع) مسکن عرب می‌دانند، و سکنه‌اش را از اولاد (سام بن نوح) گفته‌اند. اولاد سام، به چند قبیله تقسیم یافته‌اند که معروف‌ترین آنها ملت عاد و ثمود بوده‌اند. یعرب بن قحطان که زبان عربی به او منتهی می‌گردد، از پسران سام می‌باشد که یمن را آباد کرد و اراضی (عربه) به اسم او نامیده شد. عرب وجه تسمیه خود و کشور خود و زبان خود را مشتق از (یعرب) می‌دانند^[۶].

حضور عرب‌ها در سپاه امام مهدی(ع)

براساس روایات یاران حضرت مهدی(ع) از مناطق و گروه‌های مختلفی هستند و این یاران از سراسر جهان گرد هم می‌‌آیند. با این حال، درباره حضور مردم عرب در قیام حضرت مهدی(ع) دو گونه روایت وجود دارد: بعضی روایات بر عدم حضور آنان در انقلاب حضرت دلالت دارد و برخی دیگر دلالت بر حضور آنها در سپاه حضرت می‌‌کنند.

مهمترین روایتی که به آن استدلال شده مبنی بر عدم حضور مردم عرب در اصحاب حضرت مهدی(ع)، روایت امام صادق(ع) است که فرمودند: "از عرب‌ها بپرهیزید؛ زیرا آیندۀ بد و خطرناکی در پیش دارند؛ مگر نه این است که کسی از آنان همراه حضرت مهدی(ع) قیام نمی‌کند"^[۷]. این روایت از نظر سندی و محتوایی قابل بحث و نقد است. سند این روایت ضعیف و از لحاظ محتوایی در تعارض با روایات دیگر است که دلالت دارد بر اینکه برخی از یاران و اصحاب امام زمان(ع) از مردم عرب هستند^[۸].

پرسش مستقیم

آیا در میان اصحاب امام مهدی عرب وجود ندارد؟ (پرسش)

پرسش‌های وابسته

منابع

پانویس

↑ «تازی‌های بیابان‌نشین گفتند: ایمان آورده‌ایم بگو: ایمان نیاورده‌اید» سوره حجرات، آیه ۱۴.
↑ «تازیان بیابان‌نشین کفرگراتر و نفاق‌گراتر هستند» سوره توبه، آیه ۹۷.
↑ «ما آن را قرآنی عربی فرو فرستاده‌ایم» سوره یوسف، آیه ۲.
↑ تاریخ و آثار اسلامی مکه مکرمه و مدینه منوره، اصغر قائدان، مشعر، ص۳۲.
↑ تاریخ و آثار اسلامی مکه مکرمه و مدینه منوره، اصغر قائدان، مشعر، ص۳۴.
↑ تونه‌ای، مجتبی، محمدنامه، ص ۶۷۲.
↑ «اتّق العرب؛ فإنّ لهم خبر سوء، أما إنّه لا یخرج مع القائم واحد منهم»؛ طوسی، محمد بن حسن، غیبة طوسی، ص۲۸۴.
↑ ر.ک: تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۴۸۵؛ طبسی، نجم‌الدین، چشم‌اندازی به حکومت مهدی، ص۷۰.

[1] «تازی‌های بیابان‌نشین گفتند: ایمان آورده‌ایم بگو: ایمان نیاورده‌اید» سوره حجرات، آیه ۱۴.

[2] «تازیان بیابان‌نشین کفرگراتر و نفاق‌گراتر هستند» سوره توبه، آیه ۹۷.

[3] «ما آن را قرآنی عربی فرو فرستاده‌ایم» سوره یوسف، آیه ۲.

[4] تاریخ و آثار اسلامی مکه مکرمه و مدینه منوره، اصغر قائدان، مشعر، ص۳۲.

[5] تاریخ و آثار اسلامی مکه مکرمه و مدینه منوره، اصغر قائدان، مشعر، ص۳۴.

[6] تونه‌ای، مجتبی، محمدنامه، ص ۶۷۲.

[7] «اتّق العرب؛ فإنّ لهم خبر سوء، أما إنّه لا یخرج مع القائم واحد منهم»؛ طوسی، محمد بن حسن، غیبة طوسی، ص۲۸۴.

[8] ر.ک: تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۴۸۵؛ طبسی، نجم‌الدین، چشم‌اندازی به حکومت مهدی، ص۷۰.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-{{خرد}}
 {{مهدویت}}
-<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
+{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[عرب در قرآن]] - [[عرب در معارف مهدویت]]| پرسش مرتبط  = }}
-: <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون [[امام مهدی]]{{ع}} است. "'''امام مهدی'''" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
-<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
-: <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[امام مهدی در قرآن]] | [[امام مهدی در حدیث]] | [[امام مهدی در کلام اسلامی]]</div>
-<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
-: <div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[امام مهدی (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div>
-<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;">
-==مقدمه==
+== مقدمه ==
-*[[روایات]] مربوط‍‌ به شرکت عرب‌ها در [[قیام]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} بر دو دسته‌اند: برخی بر عدم شرکت آنان در [[انقلاب]] [[حضرت]] دلالت دارد و تعدادی از [[روایات]]، برخی از [[شهرها]] و کشورهای [[عربی]] را نام می‌برد که از آن‌جا افرادی به [[پشتیبانی]] از [[حضرت]] [[قیام]] می‌کنند. [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: "از عرب‌ها بپرهیزید؛ زیرا [[آینده]] بد و خطرناکی در پیش دارند؛ مگر نه این است که کسی از آنان همراه [[حضرت مهدی]] {{ع}} [[قیام]] نمی‌کند."<ref>غیبة طوسی، ص ۲۸۴؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۳؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۵۱۷.</ref>. [[شیخ حر عاملی]] می‌گوید: شاید مراد از این سخن [[امام صادق]] {{ع}}، آغاز [[قیام]] [[حضرت]] است یا کنایه از کمی شرکت آنان دارد.
+اصطلاح عرب در اصل به معنای بدوی و صحرانشین بوده است؛ زیرا «عربه» در عبری به معنای صحرا بوده و عرب به معنای صحرانشین است. در کتیبه‌های «شلمنصر سوم» و سایر کتیبه‌هایی که در جنوب و یا شمال شبه جزیره [[کشف]] شده، لفظ عرب به صحرانشینان یا بدویان اطلاق شده است. در [[قرآن کریم]] نیز چندین بار لفظ عرب یا [[اعراب]] آمده است از جمله: {{متن قرآن|قَالَتِ الْأَعْرَابُ آمَنَّا قُلْ لَمْ تُؤْمِنُوا}}<ref>«تازی‌های بیابان‌نشین گفتند: ایمان آورده‌ایم بگو: ایمان نیاورده‌اید» سوره حجرات، آیه ۱۴.</ref>؛ {{متن قرآن|الْأَعْرَابُ أَشَدُّ كُفْرًا وَنِفَاقًا}}<ref>«تازیان بیابان‌نشین کفرگراتر و نفاق‌گراتر هستند» سوره توبه، آیه ۹۷.</ref> در این جا منظور از اعراب، [[بادیه‌نشینان]] است نه [[مردم]] ساکن [[شهرها]] و این که {{عربی|تَعَرُّب بعد الهجرة}} منع شده، یعنی [[اعرابی]] شدن و صحرانشین شدن پس از [[هجرت]] و پذیرش اسلام، موجب [[کفر]] و [[خروج از دین]] است. و اما در مورد [[آیه]] {{متن قرآن|إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ قُرْآنًا عَرَبِيًّا}}<ref>«ما آن را قرآنی عربی فرو فرستاده‌ایم» سوره یوسف، آیه ۲.</ref> باید گفت: [[قرآن]] به لهجه عرب یعنی ساکنان شهرها و به ویژه [[قریش]] نازل شده است. گفتنی است بعضی به سبب انتساب به «یعرب بن قحطان» آنان را عرب خوانده‌اند.
-*[[پیامبر خاتم|رسول خدا]] {{صل}} می‌فرماید: "بزرگان و انسان‌های شریفی از سرزمین [[شام]] ([[سوریه]]) به [[حضرت مهدی]] {{ع}} می‌پیوندند و نیز کسانی که از [[قبایل]] و سرزمین‌های گوناگون اطراف [[شام]] هستند؛ آنان [[پارسایان]] شب و شیران روزند"<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۰۴؛ ملاحم ابن طاووس، ص ۱۴۲.</ref>. [[امام باقر]] {{ع}} می‌فرماید: سی صد و سیزده نفر، به عدد [[یاران]] [[جنگ بدر]]، در میان [[رکن و مقام]] (در [[کعبه]]) با [[حضرت مهدی]] {{ع}} [[بیعت]] می‌کنند. در میان آنان بزرگانی از [[مردم مصر]] و نیکانی از [[شام]] و نیکانی از [[مردم]] [[عراق]] به چشم می‌خورند. [[حضرت]] فرمان‌روایی خواهد کرد، آن مقدار که [[خدا]] بخواهد"<ref>غیبة طوسی، ص ۴۷۷؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۴؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۵۱۸.</ref>. نیز [[امام باقر]] {{ع}} درباره [[شهر]] [[کوفه]] می‌فرماید: "هنگامی که [[حضرت]] [[قائم]]{{ع}} [[ظهور]] کند و به [[کوفه]] بیاید، [[خداوند]] از پشت [[کوفه]] ([[نجف]]) هفتاد هزار [[انسان]] [[صدیق]] را بر می‌انگیزد. آنان از [[یاران]] و [[اصحاب]] حضرتش خواهند بود"<ref>ملاحم ابن طاووس، ص ۴۳؛ ینابیع المودة، ج ۲، ص ۴۳۵ (به نقل از چشم‌اندازی به حکومت مهدی {{ع}}، نجم الدین طبسی، ص ۱۰۱.).</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۴۸۵.</ref>.
-==پرسش مستقیم==
-*[[آیا در میان اصحاب امام مهدی عرب وجود ندارد؟ (پرسش)]]
+بیشتر علمای انساب، عرب را به سه دسته تقسیم کرده‌اند.
+# '''عرب عاربه:''' آنها عرب [[خالص]] هستند که به مناسبت انتساب به «یَعرب بن قحطان» آنان را «اعراب قحطانی» و به سبب سکونت در [[یمن]] «اعراب یمانی» گفته‌اند. آنان در مناطق جنوبی [[زندگی]] کرده و پس از خراب شدن «[[سد مأرب]]» به سوی شمال شبه [[جزیره]] [[مهاجرت]] کردند. برخی در [[غسان]] و برخی در یثرب ساکن شدند. دو [[قبیله]] [[اوس و خزرج]] که در تاریخ اسلام به عنوان [[انصار]] معروف‌اند از اعراب قحطانی و عاریه هستند.
+# '''عرب مُستَعربه:''' آنها عرب ناخالص هستند که به سبب مجاور بودن با اعراب خالص و یا اختلاط با آنان، عرب شده‌اند. این عده عمدتاً در مرکز شبه جزیره و [[حجاز]] زندگی می‌کنند و چون نسل ایشان به «عدنان» جد بیستم [[رسول خدا]]{{صل}} می‌رسد، آنان را «اعراب عدنانی» و نیز به علت این که از نسل اسماعیل{{ع}} هستند به آنان «اعراب اسماعیلی» گفته‌اند. علاوه بر این به عرب (نزاری یا معدی بنی قَیدار، بنی شرق و...) نیز معروفند. «[[قریش]]» که [[پیامبر]]{{صل}} و [[بنی‌هاشم]] از میان آنان هستند و نیز «ثقیف»، از اعراب مستعربه محسوب می‌شوند.
+# '''اعراب بائده:''' این عده چون از میان رفته‌اند به آنان عرب «بائده» گفته‌اند. اقوام «عاد، ثَمود، طَسم، جُدَیس، اُمَیم، جاسِم و عَبیل» از این دسته هستند<ref>تاریخ و آثار اسلامی مکه مکرمه و مدینه منوره، اصغر قائدان، مشعر، ص۳۲.</ref>.
+اعراب از لحاظ [[اجتماعی]] و [[اقتصادی]] به دو دسته مهم تقسیم شده‌اند:
+# '''[[اهل]] وَبَر:''' به [[اعرابی]] اطلاق می‌شود که در بیابان‌ها [[زندگی]] کرده و [[حیات]] معیشتی آنان صحرایی است و به [[زمین]] نیز بستگی ندارند. این دسته از اعراب به [[طور]] [[خانوادگی]] و دسته جمعی در خیمه‌هایی که از «وَبَر» یا پوست بافته می‌شود، زندگی می‌کنند. آنان همواره برای دست‌یابی به چراگاه‌های جدید و نیز تغذیه حیوانات خود در حال انتقال و جابه‌جایی از مکانی به مکان دیگر هستند. بدیهی است طبیعت خشک و بیابان‌های سوزان و کمبود آب، مراتع و نیز زندگی سخت، از آنان عناصر [[جنگجو]]، [[مبارز]]، [[مقاوم]]، [[خشن]] و انعطاف پذیر ساخته است. بیشتر این عده از داشتن سواد و [[فرهنگ]] و [[تمدن]] [[محروم]] بوده، ولی در عین حال از طبعی سلیم برخوردار و بسیار میهمان [[دوست]] هستد. ضرب المثل معروف «اَحمی من مُجیر الجَّراد» بیان‌گر این مدعا است، ولی همین پناه دهنده ملخ، چه بسا به بهانه‌های واهی، سال‌ها با یک [[قبیله]] دیگر درگیر بوده و خون‌های بسیاری می‌ریخت که «ایام العرب» و جنگ‌های [[عرب جاهلی]] [[شاهد]] این مطلب است. چه بسا برای آنکه شتر قبیله‌ای بدون [[اجازه]] وارد چراگاه قبیله دیگر شده، چهل سال [[آتش]] [[جنگ]] میان دو قبیله شعله‌ور می‌گردید.
+# '''اهل مَدَر:''' به کسانی اطلاق می‌شود که در [[شهر]] ساکن بوده‌اند «مَدَر» به معنای گل و خشت است و چون آنان دارای خانه‌های ساخته شده با گل و خشت بوده‌اند به «[[اهل]] مدر» معروف شده‌اند. بدیهی است [[زندگی]] شهرنشینی و [[ثبات]] در یک مکان، آنان را دارای زندگی و خصوصیاتی متفاوت از [[بادیه‌نشینان]] کرده و به تبع آن تا حدودی از [[نعمت]] سواد، [[فرهنگ]] و [[تمدن]] برخوردار شده‌اند. هم اکنون نیز پس از هزاران سال، هم چنان دو نوع [[معیشت]] و حیات اجتماعی یاد شده، با اندک تفاوتی در شبه جزیره به چشم می‌خورد<ref>تاریخ و آثار اسلامی مکه مکرمه و مدینه منوره، اصغر قائدان، مشعر، ص۳۴.</ref>.
+مورخین، [[عربستان]] را از [[زمان]] [[آدم]] و نوح{{عم}} [[مسکن]] عرب می‌دانند، و سکنه‌اش را از [[اولاد]] (سام بن نوح) گفته‌اند. اولاد سام، به چند [[قبیله]] تقسیم یافته‌اند که معروف‌ترین آنها [[ملت]] عاد و [[ثمود]] بوده‌اند. یعرب بن قحطان که زبان عربی به او منتهی می‌گردد، از پسران سام می‌باشد که [[یمن]] را آباد کرد و [[اراضی]] (عربه) به اسم او نامیده شد. عرب وجه تسمیه خود و [[کشور]] خود و زبان خود را مشتق از (یعرب) می‌دانند<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[محمدنامه (کتاب)|محمدنامه]]، ص ۶۷۲.</ref>.
+== حضور [[عرب‌ها]] در سپاه امام مهدی{{ع}} ==
+{{اصلی|عرب در معارف مهدویت}}
+براساس [[روایات]] [[یاران حضرت مهدی]]{{ع}} از مناطق و گروه‌های مختلفی هستند و این [[یاران]] از سراسر [[جهان]] گرد هم می‌‌آیند. با این حال، درباره حضور [[مردم عرب]] در [[قیام حضرت مهدی]]{{ع}} دو گونه [[روایت]] وجود دارد: بعضی روایات بر عدم حضور آنان در [[انقلاب]] حضرت دلالت دارد و برخی دیگر دلالت بر حضور آنها در [[سپاه]] حضرت می‌‌کنند.
+مهمترین روایتی که به آن [[استدلال]] شده مبنی بر عدم حضور مردم عرب در [[اصحاب حضرت مهدی]]{{ع}}، روایت [[امام صادق]]{{ع}} است که فرمودند: "از عرب‌ها بپرهیزید؛ زیرا آیندۀ بد و خطرناکی در پیش دارند؛ مگر نه این است که کسی از آنان همراه [[حضرت مهدی]]{{ع}} [[قیام]] نمی‌کند"<ref>{{متن حدیث|اتّق العرب؛ فإنّ لهم خبر سوء، أما إنّه لا یخرج مع القائم واحد منهم}}؛ طوسی، محمد بن حسن، غیبة طوسی، ص۲۸۴.</ref>. این روایت از نظر سندی و محتوایی قابل بحث و نقد است. سند این روایت ضعیف و از لحاظ محتوایی در تعارض با روایات دیگر است که دلالت دارد بر اینکه برخی از یاران و [[اصحاب امام زمان]]{{ع}} از مردم عرب هستند<ref>ر.ک: [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۴۸۵؛ [[نجم‌الدین طبسی|طبسی، نجم‌الدین]]، [[چشم‌اندازی به حکومت مهدی (کتاب)|چشم‌اندازی به حکومت مهدی]]، ص۷۰.</ref>.
+== پرسش مستقیم ==
+{{پرسش وابسته}}
+* [[آیا در میان اصحاب امام مهدی عرب وجود ندارد؟ (پرسش)]]
+{{پایان پرسش وابسته}}
+== پرسش‌های وابسته ==
 {{پرسمان یاران امام مهدی}}
-==منابع==
-* [[پرونده:29873800.jpg|22px]] [[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|'''موعودنامه''']]
-==پانویس==
+== منابع ==
-{{یادآوری پانویس}}
+{{منابع}}
-{{پانویس2}}
+# [[پرونده:B319.jpg|22px]] [[نجم‌الدین طبسی|طبسی، نجم‌الدین]]، [[چشم‌اندازی به حکومت مهدی (کتاب)|'''چشم‌اندازی به حکومت مهدی''']]
-{{امام مهدی}}
+# [[پرونده:29873800.jpg|22px]] [[مجتبی تونه‌ای|مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|'''موعودنامه''']]
+# [[پرونده:IM010703.jpg|22px]] [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[محمدنامه (کتاب)|'''محمدنامه''']]
+{{پایان منابع}}
+== پانویس ==
+{{پانویس}}
 [[رده:امام مهدی]]
 [[رده:عرب]]
 [[رده:مدخل موعودنامه]]
-[[رده:اتمام لینک داخلی]]