الگو:صفحهٔ اصلی/مدخل برگزیده: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۶ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۳۷

شهادت به‌معنای کشته‌ شدن و جان‌ دادن در راه خداوند از مسائلی است که در نظام ارزشی اسلام به‌عنوان معیاری شناخته شده که بیشتر ارزش‌ها و اعمال صالح با آن سنجیده شده و در طبقه‌بندی ارزش‌ها، جایگاه ارزشی خود را باز می‌یابند. شهادت برای انسان‌های پاک باخته‌ای که عاشقان خدا جویند و خداگونه راه می‌پویند راه میان بری است که بسیار زود آنها را به هدف مقدسشان می‌رساند.

مصداق حقیقی شهادت، کشته شدن در معرکه جهاد با دشمن دین است؛ اما در روایات آمده است که جان باختن در برخی حالات دیگر نیز اجر و ارج شهادت دارد؛ مثلًا کسی که به حال دوستی و حب آل محمد (ص) از دنیا برود، یا کسی که در حال دفاع از جان، مال یا ناموس خویش کشته شود، اجر شهید می‌بَرَد.

اسلام نگاه ویژه‌ای به شهادت دارد. اندیشمندان مسلمان، فداکردن جان در کمال هوشیاری و آزادی برای رسیدن به هدفی والاتر و بهتر از زندگی دنیوی را شهادت می‌نامند. از منظر اسلام مرگی شهادت خوانده می‌شود که انسان تنها برای هدفی مقدس و به تعبیر قرآن کریم «فی سبیل الله» انتخاب کند. در این حالت کسی که به درجه شهادت می‌رسد، چنان‌که در برخی روایات آمده به عالی‌ترین مراتبی دست پیدا کرده که انسان می‌تواند در سیر صعودی خود به آن برسد. علمای دین منشأ قداست شهدا را جهاد در راه خدا و آگاهانه‌ بودن عمل آنان می‌دانند. در این راه نویددادن قرآن به «اجر عظیم»، «بهشت ابدی»، «رضایت الهی» ، «فوز عظیم» و رسیدن به ﴿إِحْدَى الْحُسْنَيَيْنِ﴾ مؤمنان را مشتاق شهادت می‌کند.

«شهید و شهادت» به معنای «کشته‌ شدن در راه خدا»، در تعدادی از آیات قرآن به‌کار رفته‌است. این کلمات غالباً ذیل آیات جهاد به‌کار رفته‌اند. قرآن تأکید دارد که کشته‌شدگان در راه خدا را نباید مرده پنداشت و به جهادگران وعده می‌دهد اگر در راه خدا کشته شوند مورد رحمت و عنایت او قرار خواهند گرفت. قرآن پاداش آنان را ﴿وَيُدْخِلُهُمُ الْجَنَّةَ عَرَّفَهَا لَهُمْ﴾ و شهادت را مایه بخشش گناهان می‌داند.

در روایات نیز شهادت در راه خدا بسی بزرگ داشته شده است؛ چنان‌که شرافتمندانه‌ترین مرگ خوانده شده‌ است و محبوب‌ترین قطره در نزد خداوند قطرات خون شهید شمرده شده‌ است و امیرالمؤمنین علی(ع) هزار ضربه شمشیر را که در راه خدا بر او فرود آید، گواراتر از مرگ در بستر دانسته است. شهادت کفاره گناهان و عامل از میان بردن آنهاست. در فقه اسلامی شهید میدان جنگ، با لباس خود و بدون غسل به خاک سپرده می‌شود. از سوی دیگر، در فرهنگ اسلامی کسی که در راه شناخت حق یا در حال صدقه‌ دادن یا برای دفاع از خانواده و مالش کشته شود نیز در شمار شهدا شمرده شده‌است.

ادامه

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-'''[[ولادت حضرت فاطمه|ولادت حضرت فاطمه]] {{س}}''' در خانه‌ای [[مبارک]] و [[نورانی]] در [[شهر مکه]] روی داد که محل نزول وحی بود. فاطمه {{س}} کوچک‌ترین و آخرین [[فرزند پیامبر]] و [[خدیجه]] بود. [[پیامبر]] او را به سبب خصوصیاتی که داشت، از دیگر [[فرزندان]] خود بیشتر [[دوست]] می‌داشت.
+'''[[شهادت|شهادت]] ''' به‌معنای کشته‌ شدن و جان‌ دادن در راه [[خداوند]] از مسائلی است که در نظام ارزشی اسلام به‌عنوان معیاری شناخته شده که بیشتر [[ارزش‌ها]] و [[اعمال صالح]] با آن سنجیده شده و در طبقه‌بندی ارزش‌ها، جایگاه ارزشی خود را باز می‌یابند. شهادت برای انسان‌های پاک باخته‌ای که عاشقان خدا جویند و خداگونه راه می‌پویند راه میان بری است که بسیار زود آنها را به [[هدف]] مقدسشان می‌رساند.
-[[حضرت زهرا]] {{س}} در بیستم جمادی‌الثانی در [[مکه]] به دنیا آمد. در این مورد، [[اختلاف]] چندانی وجود ندارد؛ اما در سال ولادت او اختلاف وجود دارد؛ از جمله: عده‌ای از علمای شیعه، ولادت را در سال دوم بعثت دانسته‌اند؛ عده‌ای از مورخان و محدثان [[اهل سنت]]، ولادت را پنج سال قبل از بعثت دانسته‌اند؛ عده‌ای دیگر از اهل سنت نیز تولد را در ۴۱ سالگی پیامبر، یعنی یک سال بعد از [[بعثت]] دانسته‌اند. بنابر روایاتی که بسیاری از علمای شیعه نقل کرده‌اند، فاطمه {{س}} در سال پنجم بعثت و سه سال پس از جریان [[معراج]] آن حضرت، در نخستین ساعات [[روز جمعه]] به دنیا آمده است.
+مصداق [[حقیقی]] شهادت، کشته شدن در معرکه [[جهاد]] با [[دشمن]] [[دین]] است؛ اما در [[روایات]] آمده است که [[جان]] باختن در برخی حالات دیگر نیز اجر و ارج شهادت دارد؛ مثلًا کسی که به حال [[دوستی]] و حب [[آل محمد]] {{صل}} از [[دنیا]] برود، یا کسی که در حال [[دفاع]] از [[جان]]، [[مال]] یا ناموس خویش کشته شود، اجر [[شهید]] می‌بَرَد.
-گوهر وجود [[حضرت فاطمه]] {{س}}، از میوه‌های بهشتی است. بدین سبب، [[رسول خدا]] {{صل}} ایشان را «حوراء انسیه» نامیده و هر وقت [[مشتاق]] بوی [[بهشت]] می‌شده، او را می‌بوییده است. در این باره رسول خدا {{صل}} فرموده است: «[[جبرئیل]]، خرما [یا سیب] از بهشت برایم آورد. آن را خوردم و به نطفه‌ای در صلب من بدل گشت. آنگاه [[خدیجه]] {{س}} به فاطمه {{س}} باردار شد. از این رو، هر گاه مشتاق بهشت می‌شوم فاطمه‌{{س}} را می‌بویم؛ زیرا از او بوی بهشت را استشمام می‌کنم».
+اسلام نگاه ویژه‌ای به [[شهادت]] دارد. [[اندیشمندان مسلمان]]، فداکردن [[جان]] در کمال [[هوشیاری]] و [[آزادی]] برای رسیدن به هدفی والاتر و بهتر از [[زندگی دنیوی]] را شهادت می‌نامند. از منظر اسلام مرگی شهادت خوانده می‌شود که [[انسان]] تنها برای هدفی [[مقدس]] و به تعبیر [[قرآن کریم]] «[[فی سبیل الله]]» [[انتخاب]] کند. در این حالت کسی که به درجه شهادت می‌رسد، چنان‌که در برخی [[روایات]] آمده به عالی‌ترین مراتبی دست پیدا کرده که انسان می‌تواند در [[سیر]] صعودی خود به آن برسد. [[علمای دین]] منشأ [[قداست]] [[شهدا]] را [[جهاد در راه خدا]] و آگاهانه‌ بودن عمل آنان می‌دانند. در این راه نویددادن [[قرآن]] به «[[اجر]] عظیم»، «بهشت ابدی»، «[[رضایت الهی]]» ، «فوز عظیم» و رسیدن به {{متن قرآن|إِحْدَى الْحُسْنَيَيْنِ}} [[مؤمنان]] را [[مشتاق]] شهادت می‌کند.
-[[فاطمه]]، [[پاک]] و [[پاکیزه]] و با چهره‌ای سفید که با سرخی آمیخته بود و از همه به [[رسول خدا]] {{صل}} شبیه‌تر بود متولد شد. [[نقل]] شده، به محض آنکه نوزادِ [[رسول خدا]] {{صل}} بر [[زمین]] گذارده شد، نوری از او درخشید و به خانه‌های [[اهل مکه]] وارد شد و پس از درنوردیدن [[شهر]]، تمام شرق و [[غرب]] [[زمین]] را منور ساخت. در این هنگام ده تن از حوریان بهشتی، در حالی که به همراه هر یک تشت و ظرفی پر از آب [[کوثر]] بود به این جمع [[نورانی]] پیوستند. ظرف آب [[کوثر]] را زنی که روبروی [[خدیجه]] نشسته بود، گرفت و فاطمه را با آن شست. آن‌گاه دو پارچه سفیدی را که همراه داشت و آنها از شیر، سفیدتر و از مشک و عنبر، خوشبوتر بودند، درآورد و [[فاطمه]] را با آنها پوشاند سپس از فاطمه خواست که سخن گوید و[فاطمه به سخن آمد و گفت: "[[شهادت]] می‌دهم که خدایی جز خدای یگانه نیست و پدرم [[رسول خدا]] و [[سید]] [[پیامبران]] است چنانکه همسرم، سید وصیان و فرزندانم سید نسل من‌اند".
+«[[شهید]] و شهادت» به معنای «کشته‌ شدن در [[راه خدا]]»، در تعدادی از [[آیات قرآن]] به‌کار رفته‌است. این کلمات غالباً ذیل [[آیات جهاد]] به‌کار رفته‌اند. قرآن تأکید دارد که کشته‌شدگان در راه خدا را نباید مرده پنداشت و به جهادگران [[وعده]] می‌دهد اگر در راه خدا کشته شوند مورد [[رحمت]] و عنایت او قرار خواهند گرفت. قرآن [[پاداش]] آنان را {{متن قرآن|وَيُدْخِلُهُمُ الْجَنَّةَ عَرَّفَهَا لَهُمْ}} و شهادت را مایه [[بخشش گناهان]] می‌داند.
-[[شادی]] [[رسول خدا]] {{صل}} از تولد چنین دردانه‌ای، وصف ناشدنی بود. نام‌گذاری او نیز به [[امر خداوند]] بود که نام آسمانی او را منصوره و نام زمینی‌اش را فاطمه گذارد. کلمه "فاطمه" در لغت به معنای "جدا شده" است، اما درباره اینکه چرا او به این نام، نام‌گذاری شد، [[رسول خدا]] {{صل}} فرمودند: "او فاطمه نامیده شد، زیرا که او و نسلش از [[آتش دوزخ]] جدا شده‌اند".
+در روایات نیز [[شهادت در راه خدا]] بسی بزرگ داشته شده است؛ چنان‌که شرافتمندانه‌ترین [[مرگ]] خوانده شده‌ است و محبوب‌ترین قطره در نزد [[خداوند]] قطرات [[خون]] شهید شمرده شده‌ است و [[امیرالمؤمنین علی]]{{ع}} هزار ضربه [[شمشیر]] را که در راه خدا بر او فرود آید، گواراتر از مرگ در بستر دانسته است. [[شهادت]] کفاره گناهان و عامل از میان بردن آنهاست. در [[فقه اسلامی]] [[شهید]] میدان [[جنگ]]، با [[لباس]] خود و بدون [[غسل]] به خاک سپرده می‌شود. از سوی دیگر، در فرهنگ اسلامی کسی که در راه [[شناخت حق]] یا در حال صدقه‌ دادن یا برای [[دفاع]] از [[خانواده]] و مالش کشته شود نیز در شمار [[شهدا]] شمرده شده‌است.
-<div class="mainpage_box_more">[[ولادت حضرت فاطمه|ادامه]]</div>
+<div class="mainpage_box_more">[[قتل فی سبیل الله|ادامه]]</div>