اذن میدان: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==منابع== +== منابع ==)) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==پانویس== +== پانویس ==)) |
||
| خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
==پانویس== | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
{{امام حسین}} | {{امام حسین}} | ||
[[رده:اذن میدان]] | [[رده:اذن میدان]] | ||
[[رده:مدخل فرهنگ عاشورا]] | [[رده:مدخل فرهنگ عاشورا]] | ||
نسخهٔ ۱۷ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۹:۲۷
این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
اذن میدان در تاریخ اسلامی - اذن میدان در حدیث - اذن میدان در کلام اسلامی - اذن میدان در معارف و سیره حسینی
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل اذن میدان (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- رخصت و اجازه برای میدان رفتن. رسم جنگاوری در قدیم بوده که برای نبرد تن به تن، افراد از فرمانده رخصت می‌گرفتند تا به میدان کار زار روند. در حماسه عاشورا، یاران سید الشهدا(ع) برای رفتن به میدان از آن حضرت، رخصت می‌گرفتند. معمولا اذن گرفتنشان با سلام بود، جلوی خیمه امام می‌آمدند و به عنوان سلام وداع می‌گفتند: السلام علیک یا ابن رسول الله. امام نیز در پاسخ می‌فرمود: «عَلیک السّلام و نحن خلفک» سلام بر تو، ما نیز در پی تو می‌آییم. آنگاه آیه
فَمِنْهُم مَّن قَضَى نَحْبَهُ
[۱] را می‌خواند[۲]. امام نیز گاهی به کسی اذن میدان نمی‌داد مثل مادر یا همسر بعضی از یاران و به بعضی دیر اجازه می‌داد و آن شخص با اصرار زیاد، موافقت امام را جلب می‌کرد، مثل میدان رفتن حضرت قاسم(ع)، جون غلام ابوذر، فرزندان مسلم بن عقیل و... گاهی نیز بعضی اذن می‌طلبیدند تا به میدان رفته، با دشمن حرف بزنند و اتمام حجت کنند، مثل رخصت خواهی یزید بن حصین همدانی[۳] در میدان رفتن اباالفضل(ع) نیز امام حسین(ع) دیر اجازه داد، چرا که او سقای خیمه‌ها و اطفال و علمدار سپاه امام بود [۴].
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ احزاب ۲۳
- ↑ عوالم(امام حسین)،ص ۲۵۸
- ↑ بحار الانوار، ج ۴۴، ص ۳۱۸
- ↑ ر. ک. محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص۴۴.