خلافت الهی در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[اهل حل و عقد]] منتخب [[مردم]] نبوده، بلکه افراد ممتاز و شناخته‌شده‌ای هستند که به خاطر [[علم]]، سابقه و [[درایت]] [[اجتماعی]] و [[سیاسی]] در میان [[مردم]]، چهره‌های آشنا و مشخصی می‌باشند. نخستین بار [[خلیفه]] دربارۀ [[جانشینی پیامبر]] {{صل}} مطرح شد؛ که با [[انتخاب]] [[سقیفه]]، [[ابوبکر]] به عنوان [[خلیفه رسول الله]] و سپس [[عمر]] به عنوان خلیفۀ [[خلیفه رسول الله]] توسط [[ابوبکر]] [[تعیین]] شدند. خطاب [[خلیفه]] به [[ابوبکر]]، نخستین بار توسط "سعد الغرض" - [[صحابی]] [[رسول الله]] - انجام گرفت<ref>ابویعلی، الاحکام السلطانیه، ص۱۱؛ جمل من انساب الاشراف، ج۲، ص۶۸۸.</ref>.

از نظر [[شیعه]]، [[خلیفه]] [[وصی رسول الله]] و همان [[امام]] [[معصوم]] است<ref>تاریخ طبری، ج۳، ص۱۱۷۱؛ شرح نهج البلاغه، ج۱۳، ص۲۱۱؛ سنن ترمذی، ج۵، ص۲۹۶؛ صحیح بخاری، ج۲، ص۳۰۰؛ الدر المنثور، ج۲، ص۲۹۸، حدیث غدیر؛ ینابیع الموده، ج۱، ص۲۴۴؛ راجع به شرائط خلیفه، ر. ک: امامت.</ref><ref>[[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|واژه‌نامه فقه سیاسی]]، ص ۹۱.</ref>.

== منابع ==

{{منابع}}

{{پایان منابع}}

== پانویس ==

{{پانویس}}