الواح موسی
مقدمه
«الواح» جمع «لوح» و بهمعناى چیزهایى است که پهن باشد مثل تختهها، خواه از چوب باشد یا غیر از آن[۱]. از مواریث انبیا است که حضرت مهدى (ع) هنگام ظهور با خود دارد. پیامبر (ص) فرمود: "زبور را از دریاچه طبریه بیرون مىآورد که یادگارهاى آل موسی و آل هارون در آن است و فرشتگان آن را حمل مىکنند. الواح و عصاى موسى نیز در آنجاست"[۲]. از حضرت علی (ع) روایت شده: "در غار ثور ریزههایى از الواح موسى و شکستههاى عصاى موسى و خوردههاى تابوت سکینه هست. . . شبها و روزها مىگذرد تا مهدى ظهور کرده و آنها را بیرون مىآورد"[۳]. امام باقر (ع) فرمود: "در بیت المقدس، تابوت سکینه، انگشتر سلیمان و الواحى را که بر موسى نازل شده، بیرون مىآورد"[۴]. امام صادق (ع) مىفرماید: "الواح موسى با ما است، عصاى موسى پیش ماست و ما وارثان پیامبران هستیم"[۵] معلوم نیست آن الواح از چوب بوده یا چرم یا فلز و غیره؛ به قولى آنها از چوب بودهاند و از آسمان بودهاند. و به قولى از زمرد بودهاند به طول ده ذراع. آنچه مسلّم است الواح، از عالم غیب به دست حضرت موسى (ع) رسیده است[۶] ﴿وَكَتَبْنَا لَهُ فِي الأَلْوَاحِ مِن كُلِّ شَيْءٍ مَّوْعِظَةً...﴾ [۷].[۸]