نیکوکاری

مدخل‌های وابسته به این بحث:

نیکوکاری در قرآن | نیکوکاری در حدیث | نیکوکاری در نهج البلاغه | نیکوکاری در معارف دعا و زیارات | نیکوکاری در کلام اسلامی | نیکوکاری در اخلاق اسلامی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل نیکوکاری (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

• نیکوکاری، به معنای نیکی کردن و نیکوکاری، مخالف اسائه است. از مهم‌ترین مصادیق نیکوکاری "رحمت" به معنای دل‌سوزی، مهربانی و گذشت است. قرآن کریم حضرت یوسف(ع) را "محسن" خوانده است، چون ضعیفان را یاری، مظلومان را یاوری و مریضان را عیادت و تیمار می‌کرد.نیکی کردن به هر کسی نسبت به شخصیت و نیازش متفاوت است. از این‌رو در روایات، هم‌نشینی و برخورد با اخلاق و ادب نیکو نسبت به والدین و برآوردن نیازهای آنان پیش از درخواست و هم‌چنین احسان به همسر با برآوردن نیازهای مادی (خوراک، پوشاک، مسکن) و گذشت از اشتباهات آنان و توسعه دادن در مجالس (جا دادن به تازه‌وارد)، قرض دادن به نیازمندان و یاری کردن ضعیفان، از مصادیق احسان شمرده شده‌اند.
• امام(ع) نیکوکاری را نشانه کمالِ ایمان، اصلاح‌کننده انسان، رأس و برترینِ فضایل اخلاقی، ویژگی اخیار، برترین شرافت، رأس ایمان، زینت اسلام، شریف‌ترین همت، شاخصه جوان‌مردی، قوام‌بخش کرامت انسان، بهترین ذخیره و توشه برای معاد، سببِ محبت، سبب رسیدن به درجات بلند (دنیوی و اخروی)، طولانی شدن عمرها و آبادانی سرزمین‌ها و... معرفی می‌کند.
• حضرتش در اهمیت و ضرورت نیکوکاری می‌فرماید: کار نیک را به‌جا آورید و چیزی از آن را خرد مشمارید که خُرد آن بزرگ‌مقدار و اندک آن بسیار؛ و کسی از شما نگوید دیگری در انجام کار نیک از من سزاوارتر است که به خدا سوگند، بود که چنین شود، زیرا نیک و بد را مردمانی است، هر یک را وانهادید، اهل آن، کار را به انجام خواهد رسانید. پس تا فرصت باقی است باید در مسیر نیکوکاری قدم برداشت که فرمود: با شکیبایی بر طاعت خدا و دوری گزیدن از معصیت او، کامل‌ساختن نعمت‌هایش را بخواهید که فردا به امروز نزدیک است.
• امام(ع) نتیجه اسلام را نیکوکاری می‌داند و می‌فرماید: اسلام را چنان وصف کنم که کس پیش از من نکرده است، اسلام گردن‌نهادن است و گردن‌نهادن، یقین داشتن و یقین داشتن، راست‌انگاشتن و راست‌انگاشتن، برخورد لازم ساختن و برخورد لازم‌ساختن، انجام دادن و انجام دادن، به کار نیک پرداختن است.
• یکی از یاران امام(ع) به نام نَوف بَکالی می‌گوید: "به آن بزرگوار عرض کردم: مرا موعظه‌ای بفرمایید"، فرمود: "ای نوف! نیکی کن، به تو نیکی می‌شود." عرض کردن: "افزون بفرمایید!" فرمود: "ای نوف، (به دیگران) رحمت بورز، مورد رحمت (خدا و مردم) قرار می‌گیری!".
• اهمیت احسان تا به آنجاست که امیرمؤمنان(ع) نزدیک‌ترین مردم به شمول رحمت الهی را کسانی معرفی می‌کند که دلی با شفقت نسبت به همه دارند، چنان که قرآن کریم نیز رحمت خدا را به نیکوکاران بسیار نزدیک می‌داند. امام(ع) مراجعه اهل حاجت را پیک رحمت خداوند و واسطه لطف پروردگار به بندگان معرفی می‌کند و می‌فرماید: همانا خدا را بندگانی است که آنان را به نعمت‌ها مخصوص کند، برای سودهای بندگان آن نعمت‌ها را در دست آنان وامی‌نهد، چندان که آن را ببخشند و چون از بخشش بازایستند، نعمت‌ها را از ایشان بستاند و دیگران را بدان مخصوص گرداند.
• نکته‌ای که ر نیکی به خلق و دل‌سوزی برای آنان نباید از آن غفلت کرد، این است که اهل احسان و تفضل بر مردم، هرگز اقدامشان نباید با انگیزه جلب قلوب و کسب محبوبیت میان مردمان باشد و از آنها انتظار سپاس‌گزاری داشته باشند، که در این صورت، نخست خود را از پاداش معنوی و اخروی عمل محروم می‌سازند. از این‌رو امام(ع) در سخنی، نیکوکاران را نسبت به نابود کردن احسان خود برحذر می‌دارد و خطاب به مالک اشتر می‌نویسد: بپرهیز که با نیکی خود بر رعیت منت‌گذاری، یا آنچه را کرده‌ای، بزرگ شماری... که منت نهادن، ارج نیکی را ببرد و کار را بزرگ شمردن، نورِ حق را خاموش گرداند.
• دوم، ناسپاسی مردم، آنان را از احسان و دل‌سوزی بر نیازمندان بازمی‌دارد. امام(ع) می‌فرماید: آن‌که سپاس نیکی تو را نگزارد، مبادا به نیکویی کردنت بی‌رغبت گرداند، چه، بُوَد که کسی تو را بدان نیکی سپاس دارد که سودی از آن برندارد، و بُوَد که از سپاسِ سپاس‌گزار بیابی بیش از تباه‌کرده کافر نعمت غدار؛ و خدا نیکوکاران را دوست دارد.
• امام علی(ع) برای انجام نیکی شرایطی را معرفی می‌کند و می‌فرماید: "نیکی کننده در آنجا که نشاید و بر آن کس که نباید، در آنچه کُند بهره‌ای ندارد، جز ستایش خسان و درود شنیدن از ناکسان و گفته نادانان، چندان که ببخشد به آنان". و نیز می‌فرماید: "مبادا نکوکار و بدکار در دیده‌ات برابر آید که آن، رغبت نکوکار را در نیکی کم کند و بدکردار را به بدی وادار.
• از این‌رو برای اصلاح و تربیت، می‌فرماید: با پاداش دادن به نیکوکار، بدکار را بیازار (تنبیه کن).

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منابع

• دانشنامه نهج البلاغه ج۲؛

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید: