مقام واسطه فیض الهی
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید. |
- اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث مقام معصوم و مرتبط با مدخل وساطت در فیض الهی است. مدخل‌های وابسته به این بحث:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل وساطت در فیض الهی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
از جمله مقامات امامان معصوم(ع) مقام واسطه فیض الهی که در زیارت جامعه کبیره با عبارت "مَسَاكِنِ بَرَكَةِ اللَّهِ" آمده است.
واژه شناسی لغوی
مقام واسطه فیض الهی در زیارت جامعه کبیره
" وَ مَسَاكِنِ بَرَكَةِ اللَّهِ ""سلام بر شما که مساکن برکت خداوند هستید"[۱].
معنای واژه مساکن و برکت
- واژه "مَسَاكِنِ" جمع "مسکَن" - به فتح کاف یا به کسر آن - است و به معنای "محلّ نزول، سکون و استقرار" است[۲][۳].
- واژه "برکت" در اصل از مادّه "بَرَک" به معنای "سینه شتر" است و از آن‌جا که شتران هنگام ثابت شدن در جایی، سینه خود را به زمین می‌چسبانند، این مادّه در مورد آن به‌کار می‌رود "برک البعیر"، تدریجاً این مادّه در معنای ثبوت، دوام و استقرار چیزی به‌کار رفته است. به "آبگیر" از آن جهت "برکه" می‌گویند که آب در آن ثابت است. "مبارک" را از این نظر "مبارک" می‌گویند که "خیر آن باقی و برقرار" است[۴][۵].
- این واژه در قرآن در دو معنا به کار رفته است[۶]:
- ١. ﴿
تَبَارَكَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ 
﴾[۷] و همانند آن[۸][۹]. - ۲. زیادتی و نموّ، مانند: ﴿ وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَى آمَنُواْ وَاتَّقَوْا لَفَتَحْنَا عَلَيْهِم بَرَكَاتٍ مِّنَ السَّمَاء وَالأَرْضِ وَلَكِن كَذَّبُواْ فَأَخَذْنَاهُم بِمَا كَانُواْ يَكْسِبُونَ ﴾[۱۰] و نیز آیاتی دیگر[۱۱][۱۲].
- این فراز از "زیارت جامعه کبیره" می‌گوید: مردم به برکت وجود امامان معصوم(ع) است که متنّعم‌اند آن‌چنان که این مضمون در ادامه همین زیارت و در روایات فراوانی از معصومین(ع) رسیده است[۱۳].
- حضرت امام سجاد(ع) فرمود:"به برکت ماست که باران نازل شده و رحمت الهی گسترده می‌شود و زمین برکاتش را خارج می‌سازد و اگر زمین، ما را نداشت اهلش را فرو می‌برد"[۱۴]. و از این‌گونه روایات، فراوان است[۱۵][۱۶].
- گفتنی است که نباید "برکت" را محدود به برکات مادّی نمود؛ چرا که برکات معنوی خداوند هم فراوان است؛ آن برکات هم از رهگذر این انوار تابناک خداوند به انسان‌ها می‌رسد. برترین این برکات، "برکت هدایت" است که از کانون پر فیض امامان معصوم(ع) است. اگر آنان و تلاش گسترده‌شان در مسیر هدایت انسان‌ها نبود، امروز معلوم نبود همین تعداد رهروانی که حق دارد، وجود داشته باشند. آنان محلّ نزول، سکون و استقرار همه برکات الهی‌اند؛ چه برکات مادّی و چه برکات معنوی. به دیگر عبارت، رزق مادّی و معنوی مردم به برکت وجود مقدّس اهل بیت(ع) است؛ یعنی[۱۷]. پیامبر(ص) و آل او غایت خلقت‌اند؛ به برکت خلقت آنان، دیگران هم مخلوق و متنعّم شده و می‌شوند[۱۸].
منابع
منبع‌شناسی جامع مقام معصوم
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ خاتمی، سید احمد، در آستان امامان معصوم؛ ج۱، ص:۳۸۴.
- ↑ مصباح المنیر، ج۱، ص:۲۸۳.
- ↑ خاتمی، سید احمد، در آستان امامان معصوم؛ ج۱، ص:۳۸۴.
- ↑ المعجم فی فقه لغة القرآن و سرّ بلاغه، ج۵، ص:۴۱۳.
- ↑ خاتمی، سید احمد، در آستان امامان معصوم؛ ج۱، ص:۳۸۴.
- ↑ خاتمی، سید احمد، در آستان امامان معصوم؛ ج۱، ص:۳۸۵.
- ↑ بزرگوار است خداوند پروردگار جهانیان؛ سوره اعراف، آیه:۵۴.
- ↑ سوره مؤمنون، آیه:۱۴؛ سوره فرقان، آیه:۶۱ و ۱۰، ۱؛ سوره زخرف، آیه:۸۵؛ سوره ملک، آیه:۱؛ سوره الرحمن، آیه:۷۸.
- ↑ خاتمی، سید احمد، در آستان امامان معصوم؛ ج۱، ص:۳۸۵.
- ↑ و اگر مردم آن شهرها ایمان می‌آوردند و پرهیزگاری می‌ورزیدند بر آنان از آسمان و زمین برکت‌هایی می‌گشودیم اما (پیام ما را) دروغ شمردند بنابراین برای آنچه می‌کردند آنان را فرو گرفتیم؛ سوره اعراف، آیه:۹۶.
- ↑ سوره فصّلت، آیه:۱۰؛ سوره اعراف، آیه:۱۳۷؛ سوره اسراء، آیه:۱؛ سوره انبیاء، آیه: ۸۱ و ۷۱، ۵۰؛ سوره سبأ:، آیه:۱۸؛ سوره صافّات، آیه:۱۱۳؛ سوره انعام، آیه:۱۵۵ و ۹۲؛ سوره ص، آیه:۲۹؛ سوره آل عمران، آیه:۹۶؛ سوره مریم، آیه: ۳۱؛ سوره مؤمنون، آیه:۲۹؛ سوره ق، آیه:۹؛ سوره نور، آیه:۶۱ و ۳۵؛ سوره قصص، آیه:۳۰؛ سوره دخان، آیه:۳؛ سوره هود، آیه:۷۳ و ۴۸.
- ↑ خاتمی، سید احمد، در آستان امامان معصوم؛ ج۱، ص:۳۸۵.
- ↑ خاتمی، سید احمد، در آستان امامان معصوم؛ ج۱، ص:۳۸۵.
- ↑ " وَ بِنَا يُنَزِّلُ الْغَيْثَ وَ تُنْشَرُ الرَّحْمَةُ وَ تَخْرُجُ بَرَكَاتُ الْأَرْضِ وَ لَوْ لَا مَا فِي الْأَرْضِ مِنَّا لَسَاخَتْ بِأَهْلِهَا "؛ کمال الدین و تمام النعمه، ج۱، ص:۲۰۷، ح ۲۲.
- ↑ بحارالأنوار، ج۲۴، ص:۱۹۷، ح۲۴.
- ↑ خاتمی، سید احمد، در آستان امامان معصوم؛ ج۱، ص:۳۸۶.
- ↑ روضة المتّقین، ج۵، ص:۴۶۳.
- ↑ خاتمی، سید احمد، در آستان امامان معصوم؛ ج۱، ص:۳۸۶.