سلفی‌گری

سلفی‌گری از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: سلفی‌گری در فقه سیاسی - پرسش مرتبط ندارد

«سَلَفِی»، «سَلَفِیت» یا «سلفی‌گری» به معنای بازگشت به افکار و رفتار و روش پیشینیان است. گروه‌هایی از وهابیّون خود را سلفی می‌دانند و معتقدند که بهترین دوره و بهترین شیوه، عصر پیامبر اکرم(ص) و دوران نزول وحی و عمل به سنّت پیامبر خداست.

مقدمه

وهابیان مدّعی‌اند که روش گذشتۀ امت اسلامی را که به زمان نزول وحی و عصر پیامبر نزدیک‌تر است انتخاب کرده‌اند و در فهم دین و شریعت، پیرو سلف‌اند، یعنی آنان‌که در قرون اوّلیۀ اسلام می‌زیستند. تعریف‌های دیگری نیز از سلفیه بیان شده است و آن را از نظر لفظی، اصطلاحی، تاریخی، اعتقادی مورد بحث قرار داده‌اند. این ادعا، ظاهر پسندیده‌ای دارد، لکن باطن آن نوعی تعطیل‌کردن عقل و جمود بر بعضی ظواهر و مخالفت با اجتهاد و پذیرش هرچیزی است که در احادیث آمده است. ابن تیمیّه از سران چنین تفکّری است و وهابیّون با چنین دیدگاه‌هایی به افکار عمومی مسلمانان و بخصوص شیعه حمله می‌کنند و بنیانگذار وهابیت جدید (محمّد بن عبد الوهّاب) نیز چنین تفکراتی داشته است. گاهی سلفی‌گری به عنوان نواندیشی در تفکرات دینی و پیراستن باورها از خرافات و بازگشت به اسلام راستین و اصول‌گرایی مطرح می‌شود. این نگرش در جوامع شیعی و اهل سنت پیامدها و نتایج گوناگونی داشته است. پیدایش برخی متفکرین و صاحبان اندیشه‌های اصلاحی و دعوتهای انقلابی و گرد آمدن اقشاری از جوانان با انگیزه‌های دینی بر محور چنین اندیشه‌های اجتماعی سیاسی از رهاوردهای سلفی‌گری نوین است. (...) هرچند افکار و اندیشه‌های برخی از اینان جای نقد فراوان دارد، لکن تفکّر نوین اینان موجی از اسلام‌گرایی در نسل معاصر پدید آورده است. در کشورها و مجامع شیعی، نهضت بازگشت به خویشتن و اسلام ناب و تکیه بر اصول و آرمان‌های دین، به نوعی دیگر و با صبغۀ خاصّ خود مطرح بوده و با تفکر سلفی‌گری که در حال حاضر در جهان اسلام مطرح است، تفاوت دارد.

منابع

1. محدثی، جواد، فرهنگ غدیر