کارکرد علم غیب معصوم در افضلیت چیست؟ (پرسش)
کارکرد علم غیب معصوم در افضلیت چیست؟ | |
---|---|
موضوع اصلی | بانک جامع پرسش و پاسخ علم غیب |
مدخل اصلی | علم غیب |
کارکرد علم غیب معصوم در افضلیت چیست؟ یکی از سؤالهای مصداقی پرسشی تحت عنوان «کارکردهای علم غیب در صفات معصومان چیست؟» است. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤالهای مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی علم غیب مراجعه شود.
عبارتهای دیگری از این پرسش
پاسخ نخست
- آیتالله سید علی حسینی میلانی در کتاب «با پیشوایان هدایتگر» در اینباره گفتهاست:
- «و ارزش علم چنان است که با وجود اعلم عقل اجازه تقدم غیر اعلم را نمیدهد، و قانون "قبح تقدم مفضول بر فاضل" را عقلا در هر بایی پذیرفتهاند. و از این رو در مباحث نبوت و امامت مقرر شده که پیامبر و امام بایستی آگاهترین مردم در عصر خود باشد؛ چرا که با وجود فرد افضل در جامود، نباید غیر افضل، مقدم شود و اگر کسی او را مقدم بردارند، کاز قبیحی انجاء نزرانده است چون شم است به فاضل و جامعه و فضیلت و هم به خود مفضول»[۱].
پاسخهای دیگر
۱. آیتالله شریعتمدار جزایری؛ |
---|
آیتالله سید نورالدین شریعتمدار جزایری در مقاله «امام حسین و علم به شهادت» در این باره گفته است:
|
۲. آیتالله شریعتمدار جزایری؛ |
---|
|
۳. آقای دکتر تورانی و خانم خطیبی؛ |
---|
آقای دکتر اعلا تورانی و خانم زهرا خطیبی در مقاله «علم امام در آینه حکمت متعالیه» در اینباره گفتهاند:
|
پرسشهای مصداقی همطراز
پرسشهای وابسته
منبعشناسی جامع علم غیب معصوم
پانویس
- ↑ با پیشوایان هدایتگر، ج۱، ص ۱۲۷.
- ↑ مقاله امام حسین و علم شهادت
- ↑ علی رضا نجف زاده، مقاله «افضلیت امام از دیدگاه فرق کلامی»
- ↑ برای نمونه نگاه کنید به خطبههای: ۲، ۳۷، ۱۰۹، ۱۴۴، ۱۵۴، ۱۶۲، ۱۷۲، ۱۷۳، ۱۹۷، ۲۱۷، ۲۳۹ و ۱۹۲ (خطبه قاصعه) از نهج البلاغه صبحی صالح.
- ↑ محمد طوسی، الأمالی، ص۲۵۱، المجلس التاسع.
- ↑ «بیگمان آنانکه ایمان آوردهاند و کردارهایی شایسته کردهاند، بهترین آفریدگانند»؛ سوره بینة، آیه۷.
- ↑ (منسوب به امام جعفر بن محمد، مصباح الشریعة، ص۲۰ و ۸۲؛ کلینی، محمد، الکافی، ج۱، ص۴۸ و ج۲، ص۴۲؛ محمد صدرالدین شیرازى، شرح أصول الکافی، ج۲، ص۱۲۷.
- ↑ کارکردهای علم غیب امامان معصوم در شئون ایشان، ص۵۵ و ۵۶.
- ↑ مظفر، پژوهشی در باب علم امام، ص:۱۲۹.
- ↑ اوجاقی، علم امام از ديدگاه کلام امامیه، ص:۸۳.
- ↑ علم امام در آینه حکمت متعالیه، ص ۵۲.