شیطان در کلام اسلامی

اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث شیطان است. "شیطان" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

شیطان در قرآن | شیطان در حدیث | شیطان در کلام اسلامی | شیطان در نهج البلاغه | شیطان در معارف دعا و زیارات

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل شیطان (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

صفات شیطان

• مهم‌ترین صفات شیطان بنابر متون دینی عبارت‌اند از:

1. ابلیس: به معنای نا امید و مأیوس است. چون شیطان را از درگاه الهی راندند، از رحمت خدا امید بُرید و از آن پس او را "ابلیس" خواندند.
2. خناس: به معنای پنهانکار است. هر گاه آدمی، خدا را یاد کند، بی‌درنگ شیطان از او می‌گریزد و پنهان می‌شود و چون از خدا غفلت ورزد، شیطان بازمی‌آید و در فریب او می‌کوشد. احتمال دیگر در وجه این صفت آن است که شیطان با پنهانکاری سراغ آدمی می‌آید و باطل را می‌آراید و حق را می‌پوشاند.
3. رجیم: به معنای آن است که شیطان از رحمت خدا و خیرات رانده شده است و نیز از منازل ملأ اعلی. قرآن کریم از ماجرای رانده شدن شیطان چند بار یاد کرده است.
4. عدو مبین: به معنای دشمن آشکار است. دشمنی شیطان با آدمیزادگان از مهم‌ترین صفات او است. شیطان، دشمن همیشگی انسان است و تنها آن گاه دست از دشمنی بر می‌دارد که به سختی شکست خورَد؛ چنان که از رسول خدا(ص) نقل است که فرمود: "من به یاری خدا شیطان را تسلیم خویش کردم".
5. مارد و مَرید: به معنای سرکش و ویرانگر است. قرآن کریم، این صفت را ناشی از خباثت شیطان می‌داند و از عصیان او در برابر خداوند یاد می‌کند.
6. صاغر: به معنای پست و زبون است. چون شیطان سرکشی کرد، عزت و کرامت خویش را بر باد داد و خداوند او را پست و حقیر خواند. باری، قرآن پاره‌ای صفات دیگر شیطان را به مناسبت‌های متعدد ذکر کرده است. بنابر آیات قرآن، شیطان، موجودی فاسق است، کفور و ناسپاس است، مشمول لعن الهی است، نکوهیده است، برای انسان، مایه بدی و زشتی است، همنشینی او، آدمی را خوار می‌سازد، گمراه کننده آشکار است، فتنه می‌آفریند و فریب می‌دهد، بسیار دروغگو است و وعده‌های دروغ می‌دهد و آرزوها برمی‌انگیزد و پیروانش را به سوی دوزخ راه می‌نماید.

• روایات بزرگان معصوم(ع) نیز صفاتی برای شیطان بر شمرده‌اند. در برخی روایات، وسوسه هنگام عبادات- مانند وسوسه هنگام وضو- از شیطان است. او در فریب انسان بسیار می‌کوشد؛ اما اگر انسان به خدا پناه آورد، از شیطان کاری بر نمی‌آید و او از انسان توانمندتر نیست. در روایاتی از امام علی(ع) نیز پاره‌ای از صفات شیطان آمده است که از آن جمله است: حسادت، تعصب ناروا، عیب‌جویی، طعنه‌زنی، فخر فروشی و طمع.

شیطان در فرهنگ اصطلاحات علم کلام

• درباره ساختار لفظ "شیطان"، یک نظر این است که حرف "نون"، حرف اصلی است و لفظ شیطان از سه حرف "شطن" به معنای دور شدن ساخته شده است و مراد از شیطان، موجودی دور شده از رحمت حق است. قول دیگر این است که حرف نون، حرف زائد است و شیطان از ریشه "شاط، یشیط"، یعنی از خشم سوختن می‌‌باشد. هر دو صورت با معنای اصطلاحی و قرآنی شیطان سازگار است؛ زیرا شیطان هم از رحمت خدا دور شد و هم از شدت غضب و آتش بر آدم سجده نکرد.
• شیطان، اسم عام و هر موجود شروری را شامل می‌‌شود؛ در مقابل، ابلیس که عَلَم و مصداق خاص شیطان است.
• شیطان به هیچ‌وجه قطبی در مقابل خداوند نیست؛ حتی قطبی در برابر فرشتگان نیست که به اذن پروردگار دست‌اندرکار خلقت‌اند و مجری مشیت الهی در آفرینش اشیا می‌‌باشند.
• در نظام طولی جهان، نقشی از تدبیر و اداره کاینات به شیطان سپرده نشده است (برخلاف فرشتگان) و نه تسلط شیطان بر بشر نیز در حدی نیست که بتواند او را به آنچه می‌‌خواهد، مجبور نماید.
• از منظر قرآن، شیطان در عرض موجودات طبیعی است نه در عرض ملائکه و فرشتگان.
• ملائکه از نظر قرآن، رسولان و مأموران پروردگارند و در نظام آفرینش کارگزاری می‌‌کنند؛ ولی شیطان در کار خلقت هیچ نقشی ندارد. از این جهت مثل موجودات زمینی است.
• قلمرو شیطان، فعالیت‌های تشریعی و تکلیفی بشر است، نه تکوین. شیطان فقط در وجود بشر می‌تواند نفوذ کند، نه در غیر بشر؛ این نفوذ هم به نفوذ در اندیشه او محدود است نه در تن و بدن او. نفوذ شیطان در اندیشه بشر نیز در حد وسوسه کردن است و اینکه چیزی را در نظام جهان بیافریند، یا اینکه بر بشر تسلط تکوینی داشته باشد، یعنی به شکل یک قدرت پیروز بتواند بر وجود بشر مسلط شود و انسان را بر کار بد اجبار و الزام نماید؛ از حوزه قدرت شیطان خارج است. تسلط شیطان بر بشر زمانی متصور می‌‌شود که خود انسان دست ارادت به او بدهد: ﴿إِنَّهُ لَيْسَ لَهُ سُلْطَانٌ عَلَى الَّذِينَ آمَنُوا وَعَلَى رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ * إِنَّمَا سُلْطَانُهُ عَلَى الَّذِينَ يَتَوَلَّوْنَهُ وَالَّذِينَ هُمْ بِهِ مُشْرِكُونَ﴾.
• فلسفه و حکمت تسلط شیطان بر بشر، اختیار انسان است. مرتبه وجودی انسان ایجاب می‌‌کند که آزاد و مختار باشد. موجود مختار همواره باید بر سر دو راهی قرار گیرد تا کمال و فعلیت خویش را که منحصراً از راه اختیار و انتخاب به دست می‌‌آید، تحصیل کند.
• بر اساس منطق قرآن، خداوند، پُست اضلال وگمراه‌سازی را خود به شیطان اعطا فرموده است. دراین‌باره قرآن کریم می‌‌فرماید: ﴿وَاسْتَفْزِزْ مَنِ اسْتَطَعْتَ مِنْهُمْ بِصَوْتِكَ وَأَجْلِبْ عَلَيْهِمْ بِخَيْلِكَ وَرَجِلِكَ وَشَارِكْهُمْ فِي الْأَمْوَالِ وَالْأَوْلَادِ وَعِدْهُمْ وَمَا يَعِدُهُمُ الشَّيْطَانُ إِلَّا غُرُورًا﴾. ملاحظه می‌‌شود که خداوند، شیطان را مخاطب ساخته، به وی چنین فرمان می‌دهد که از فرزندان آدم هر کس را می‌‌توانی بلغزانی، بلغزان و گمراه کن و شیطان جز دروغ و فریب نویدشان نمی‌دهد.

تفاوت شیطان و اهریمن

• برخی بر این اعتقادند که "اهریمن" در کیش زردشتی، همان است که در اسلام به عنوان شیطان معرفی شده است؛ یعنی اگر اهریمن را مخلوق اهورامزدا بدانیم همان شیطان است که عامل بدی‌هاست؛ ولی این‌گونه نیست؛ زیرا جن و شیطان در کار خلقت هیچ نقشی ندارند و از این جهت مثل موجودات زمینی می‌‌باشند، در حالی که از منظر زردشتی‌ها، اهریمن در خلقت نقش منفی بر عهده دارد. از اینجا می‌‌توان فهمید که اندیشه مخلوقات بد و ناشایست و اینکه نظام آفرینش ناقص است، به هیچ‌وجه در اندیشه‌های قرآنی راه ندارد.
• در تعلیمات اوستایی، اهریمن خالق همه بدی‌ها و شرور و آفات و موجودات زیان‌آور است. قسمتی از جهان آفرینش، جزء قلمرو اوست و او خود یا یک اصل قدیم ازلی است و شریک اهورامزداست در ذات، و یا مخلوق اوست؛ ولی شریک او در خالقیت. به همین علت، گاهی در ترجمه فارسی، کلمه شیطان، به دیو و یا اهریمن ترجمه می‌‌شود. این ترجمه صحیح نیست. کلمه شیطان معادل فارسی ندارد؛ لذا باید عین این کلمه، یا کلمه ابلیس که در عربی معادل آن است، آورده شود. دیو یا اهریمن به مفهوم حقیقی، از نظر قرآن به هیچ‌وجه وجود خارجی ندارد و با مفهوم قرآنی شیطان مغایر است.

منابع

• فرهنگ شیعه
• محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام

جستارهای وابسته

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید: